Τα 200 χρόνια του Ελληνικού Πατριωτικού και Εθνικού Κινήματος

Εμπρός λοιπόν οι αληθινοί Πατριώτες να γιορτάσουμε
τα 200 χρόνια τους ελληνικού πατριωτικού Κινήματος

του Σπύρου Χατζάρα

Πριν μερικά χρόνια, ο αγράμματος και αστοιχείωτος εκσυγχρονιστής
Θ. Πάγκαλος, σε διάλεξή του στην Οξφόρδη, χαρακτήρισε, τους επαναστάτες του 1821, «ένα μάτσο αδαείς χωρικούς…», και τόνισε ότι «μετά από την απελευθέρωση ψήφιζαν οποιονδήποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους». Όσα είπε τότε ο Πάγκαλος, ήσαν αληθινά για τους ιδιοτελείς και ιδιωφελείς πελάτες των ξένων δανειστών , ( Ρότσιλντ), της Στοάς του Λονδίνου και της θυγατέρα της στην Αχαρνών. 

Η πλαστογραφημένη «καθεστωτική εκδοχή», για την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση , δημιουργήθηκε, για να αποσιωπηθεί η επαναστατική δραστηριότητα των Πατριωτών, των «Φίλων του Γένους», που είχαν επικεφαλής τον Ιωάννη Καποδίστρια, και ταυτόχρονα για να εξυπηρετηθούν οι δολοφόνοι του Καποδίστρια , που επανέκτησαν τον έλεγχο του «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους, μετά την δολοφονία.

Το 2014, διάφορες οργανώσεις δήθεν «πατριωτών» και μη, εόρτασαν τα 200 χρόνια του «Φαντάσματος» της Αγγλικής Προπαγάνδας, της ουδέποτε ιδρυθείσης και μηδέποτε υπαρξάσης, «Φιλικής», και για να τιμήσουν τον δικό τους ,της Στοάς της Λευκάδος, τον λαδέμπορα , το λαμόγιο παραμυθατζή και πλαστογράφο Ξάνθο. Έτσι λοιπόν, «στις 14 Σεπτεμβρίου του 1814 συναντήθηκαν στην Οδησσό τρεις άνδρες ελληνικής καταγωγής έχοντας στο μυαλό τους μιαν αλλόκοτη ιδέα: να συστήσουν μια μυστική εταιρεία η οποία θα οργάνωνε την Ελληνική Επανάσταση εναντίον της πανίσχυρης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τα άτομα αυτά δεν διέθεταν κάποιο ιδιαίτερο κύρος, κάποια ξεχωριστή ικανότητα, πλούτη ή έστω τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια που να δικαιολογεί στο ελάχιστο το εγχείρημά τους, το οποίο αντικειμενικά στερείτο σοβαρότητας και… τύχης. Κι όμως, στην Ιστορία δεν είναι ούτε
η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το ανθρωπίνως αδύνατο γίνεται δυνατό».

Έτσι λέει η Στοά. Και η ΕΔΑ. Και ο Πάγκαλος.

Όμως, το 1817, πριν 200 χρόνια, κυκλοφόρησε νόμιμα στα Επτάνησα , και χέρι με χέρι σε όλο τον ελληνικό χώρο, το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», «ως υπαγόρευμα Πατριώτου είς φιλογενείς ψυχάς» και προανήγγειλε στους Φιλογενείς την επερχόμενη απελευθέρωση, τονίζοντας :
«Θαρσείτε Έλληνες! Των αγώνων σας το στάδιον μέγα δεν είναι. Ολίγη φιλοτιμία και η νίκη είναι βεβαία. Μικρός σπινθήρ πατριωτισμού και η γενική και μερική ευδαιμονία βεβαιοτάτη».

Ετσι τέθηκαν οι βάσεις τους ελληνικού εθνικιστικού κινήματος, καθώς, η επαναστατική προσπάθεια των Φιλογενών είχε εισέλθει στην «τελική ευθεία».

Της έκδοσης αυτής είχε προηγηθεί η σύγκρουση των Ελλήνων πατριωτών με τον «Ιόνιο λαό» που ζητούσε στο Συνέδριο της Βιέννης,την προστασία του βρετανικό Στέμματος. Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού»,ήταν η απάντηση στα επιχειρήματα των αγγλοφρόνων του «Ιόνιου Λαού», και τόνιζε (στους Έλληνες της Επτανήσου ότι , «η Πατρίς το Έθνος, η Ευρώπη ολόκληρος τρέφει χρηστάς ελπίδας εις τα υποκείμενα σας», « και με ανυπομονησίαν περιμένει τους καρπούς του ευγενούς πατριωτισμού και των ενδόξων αγώνων σας».
Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», που μιλούσε για την «αξία της ευγενούς αρετής του Πατριωτισμού», ήταν η τελική ιδεολογική προκήρυξη της μυστικής «Εταιρείας των Φίλων», της Ελληνικής Επαναστατικής Οργάνωσης ,που προσδιόριζε τον χαρακτήρα της Επανάστασης σε Εθνικοαπελευθερωτικό και άσκησε πολύ μεγάλη επιρροή στο πνεύμα των υπόδουλων Ελλήνων.
Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», είναι η βάση επί της οποίας οικοδομήθηκε το σύνθημα «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την Ελευθερία», διότι σε αυτό για πρώτη φορά υποστηρίχτηκε ότι, «το υψηλό πνεύμα του Πατριωτισμού είναι υπαγόρευμα της Χριστιανικής διδασκαλίας καθόσον η βάση του Χριστιανισμού, είναι η αγάπη προς τον πλησίον , και ο Πατριωτισμός, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αγάπη προς τον πλησιέστερο, τον συμπολίτη και ομογενή μας». Παράλληλα, το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», είχε και κοινωνική πολιτική πλατοφόρμα τονίζοντας ότι «οι αληθινοί πατριώτες υπερασπίζονται», «τα ιερά δικαιώματα του λαού», «την ελευθερία του λαού» και «τα δίκαια των αθώων». Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», των επαναστατών ,ήταν το πρώτο πολιτικό κείμενο του αναγεννημένου ελληνισμού που αναφερόταν αποκλειστικά σε «Έλληνες» και όχι σε «Γραικούς», όπως έκανε ο Κοραής ή Ρωμιούς, και στο Γένος των Ελλήνων και όχι στο Γένος των Ορθοδόξων, και ήταν ένα από τα πιο πρώιμα εθνικιστικά κείμενα σε όλη την Ευρώπη που μίλαγε για την φυσική διάσταση τους Έθνους και την «συνειδητή αλληλεγγύη» όλων των μελών του έθνους.
Η «ιδεολογική επαναστατική μπροσούρα» των Φιλογενών, που κυκλοφόρησε
το 1817, ήταν το πρώτο «πολιτικό Δοκίμιο» στην Ελληνική γλώσσα.
Με τη λέξη «δοκίμιο», που δημιούργησαν από το ρήμα «δοκώ» οι συγγραφείς , απέδωσαν στα ελληνικά την έννοια του Essay (Essai) του Τζών Λόκ. 
Είναι πιθανό η αλυσίδα της λεκτικής παραγωγής να ξεκίνησε από τον αιολικό τύπο του «δοκώ» και του «οίομαι», το «δοκίμωμι» που χρησιμοποίησε και η Σαπφώ. Μπορεί όμως η βάση της δημιουργίας της νέας λέξης να ήταν το δημώδες «δοκιούμαι», που σημαίνει, εννοώ, αντιλαμβάνομαι, καταλαβαίνω. Όπως και να έχει, έτσι μπήκε το «δοκίμιο»στα Ελληνικά. Το δεύτερο «Δοκίμιο», ήταν αυτό για τη «Φιλική Εταιρεία», του Φιλήμονα.
Αυτή, η «ιδεολογική επαναστατική μπροσούρα», ήταν το τρίτο συλλογικό πολιτικό προεπαναστατικό κείμενο των Φιλογενών, που απευθυνόταν προς όλο το Γένος των Ελλήνων, μετά την «Ελληνική Νομαρχία» και το «Ρωσοαγγλογάλλο». Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», ήταν «αφιερωμένο» από τους Ε.Φ, που το έγραψαν , σε «φιλογενείς ψυχές», όπως ανέφεραν στον πρόλογο. Τα αρχικά Ε.Φ. (είτε «Εταιρεία των Φίλων» είτε «Εταιρεία του Φοίνικα»), έδειχναν ανθρώπους που ήσαν πολύ κοντά στον Καποδίστρια.

Στο «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού» του 1817, ο Ιωάννης Καποδίστριας , χαρακτηριζόταν ως, «η Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, ο αληθής και ζων στύλος της Πατρίδος, και το καύχημα του Γένους ολοκλήρου», «νέος Μιλιτιάδης και Θεμιστοκλής». Ο Ε.Φ. μάλιστα έψαλε «Πολυχρόνιο», προς τον «Γενναίο και ένδοξο Άνδρα», τον «Άγιο Ιωάννη του Φοίνικα», τονίζοντας τους λαμπρούς του αγώνες, «υπέρ του Γένους».
«Το όνομα σου είναι χαραγμένο στις καρδιές όλων μας , και οι αληθινοί πατριώτες Βλέπουν στο πρόσωπο σου τον δεύτερο Μιλιτιάδη και τον νέο Θεμιστοκλή», έλεγε. Αυτά, οι ιστορικοί των δολοφόνων τα ξέχασαν.

Το 1847, το Δοκίμιον περί πατριωτισμού επανεκδόθηκε στην Αθήνα λογοκριμένο και πλαστογραφημένο από κάποιον Π. Πατρικίο, χωρίς την αναφορά στον Καποδίστρια.

Εμπρός λοιπόν οι αληθινοί Πατριώτες να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια τους ελληνικού πατριωτικού και Εθνικού Κινήματος.