.png)
του Σπύρου Χατζάρα
Η 1η/13η Νοεμβρίου 1800, ήταν μια ημέρα ελληνικού μεγαλείου που οι Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης, μικροί και μεγάλοι, περίμεναν 347 χρόνια.
Οι μύθοι, οι προσευχές, και οι προφητείες γίνονταν πραγματικότητα.
«Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ΄ναι».
Ειδοποιημένοι έγκαιρα οι Έλληνες, είχαν ξεχυθεί στους δρόμους, παρόλο που ήταν εργάσιμη μερα.
Ήταν Πέμπτη.
Στις 11 το πρωί, ο Κόμης Αντώνιος Καποδίστριας και ο Κόμης Νικόλαος Σιγούρος-Δεσύλας ,έφιπποι, διέσχιζαν τους δρόμους της Πόλης, πηγαίνοντας από τον Τοπχανέ, στο Σεράι, για να πάρουν από τον Βεζίρη, το φιρμάνι για την ίδρυση της Ιονίου Πολιτείας.
Από την Άλωση της Πόλης το 1453, για πρώτη φορά, Έλληνες, διέσχιζαν έφιπποι τη βασιλεύουσα.
Μπροστά από τον Καποδίστρια και τον Σιγούρο πήγαινε ουλαμός έφιππων γενιτσάρων και ακολουθούσαν ο διερμηνέας, οι γραμματείς της πρεσβείας της Ιονίου Πολιτείας και το προσωπικό.
Οι δύο πρέσβεις, όταν έφθασαν στο γιαλό, αφίππευσαν και μ’ ένα «μεγαλοπρεπές πλοίο», κατευθύνθηκαν προς το Σεράι. Δίπλα τους, έπλεαν όλα τα ελληνικά πλοία, ακόμα και οι βάρκες, με Νησιώτες και ομογενείς που γεμάτοι χαρά και συγκίνηση συνόδευαν τους δύο πρέσβεις.
Όταν έπιασαν στην αποβάθρα του Βαλσέ-καπί ,περίμεναν τους πρέσβεις πλουσιοστόλιστα άλογα «κεκοσμημένα χρυσοχαλίνοις και αργυρομένοις εφίπποις», όπως εγραφε ο Χιωτης στην περιγραφή του, τα οποία είχε στείλει η Υψηλή Πύλη. Η συνοδεία τώρα ήταν 24 γενίτσαροι, Τζοχαδαραίοι και Τσασίσηδες. Πίσω τους ακολουθούσαν εκατοντάδες «Ρωμιοι».
Όταν τελείωσε η τελετή στο Σεράι, οι πρέσβεις βγήκαν και ο χώρος μπροστά τους ήταν γεμάτος ασφυκτικά από Ρωμιούς που φώναζαν «ζήτω» για τη η Νέα Πολιτεία.
Ο νεαρός Αυγουστίνος Καποδίστριας, κατέβαινε τις σκάλες κρατώντας τη σημαία με τον Σταυρό, που επιτέλους κυμάτιζε ξανά στην πόλη των Βασιλέων .
Η πομπή των πρέσβεων ξεκίνησε για το Πατριαρχείο.
Μπροστά πήγαινε έφιππος ένας Κεφαλλονίτης πλοίαρχος κρατώντας τη σημαία της Πολιτείας των Επτά Νήσων, που έφερε σε κυανό φόντο, τον πτερωτό λέοντα της πρώην κυριάρχου Βενετίας και επτά λόγχες που συμβόλιζαν τις επτά νήσους του Νεου Ελληνικού Κράτους.
Οι Εθνικιστές της Φιλογένειας, είχαν προτείνει για σημαία τον αναγεννώμενο Φοίνικα, ως σύμβολο εθνικής αναγεννήσεως και προάγγελο της μελλούσης αναστάσεως ολοκλήρου του Έθνους, αλλά η πρόταση απερρίφθη από τους Ιταλογενείς και το συντηρητικό αρχοντολόι , που θεωρούσαν τη Νέα Πολιτεία όχι το κύτταρο της απελευθέρωσης του Εθνους, αλλά συνέχεια της Βενετοκρατίας .
Στο Πατριαρχείο, περίμενε τον Καποδίστρια και τον Σιγούρο, όλη η Σύνοδος και ο Πατριάρχης, κρατώντας τον σταυρό, και το Ευαγγέλιο .
Ο Πατριάρχης, όρθιος και δακρυσμένος ευλόγησε τη σημαία και το Σύνταγμα, τα οποία και ασπάσθηκε.
Ακολούθησε δοξολογία και δέηση υπέρ της ευημερίας της νέας πολιτείας, και στο τέλος η εκκλησία αντήχησε από την κραυγή, «Ζήτω η νέα ελληνική πολιτεία !».
Από το Πατριαρχείο, έφιπποι οι αντιπρόσωποι της Ιονίου Πολιτείας, πέρασαν απ όλη τη συνοικία του Φαναρίου , και ξαναμπήκαν στα πλοία για να διασχίσουν το στενό.
Όταν το πλοίο που μετέφερε τη σημαία και τους δύο πρέσβεις πέρασε μπροστά από τα βασιλικά πλοία της Ρωσίας και της Αγγλίας, που περίμεναν, χαιρετίστηκε με 21 κανονιοβολισμούς. Το πλοίο των πρέσβεων το συνόδευαν όλα τα ελληνικής ιδιοκτησίας, πλωτά μέσα ,που βρίσκονταν στην Πόλη.
Σαν έπιασε το πλοίο ξανά στον Τοπχανέ, η πρεσβεία έγινε δεκτή με κανονιοβολισμούς από το Φρούριο και από τα τούρκικα πλοία που ήσαν προσορμισμένα στον Ντολμά Βακσί. Αυτές , ήταν στιγμές μεγαλείου που προοιώνιζαν την Ανάσταση του Γένους.
Η δημιουργία του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού Κράτους πυρπόλησε τις ψυχές των Ελλήνων.
Η Επτάνησος Πολιτεία, αναπτέρωσε τις ελπίδες του Πανελληνίου για εθνική αποκατάσταση.
Η δημιουργία της Ιονίου Πολιτείας ήταν σχέδιο και επίτευγμα των Υψηλαντών, πατρός και υιού. Του Αλέξανδρου και του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ο οποίος το 1796 , σε ηλικία 36 ετών, είχε διοριστεί Μέγας Δραγουμάνος της Πύλης.
Αυτός συνέλαβε την μεγαλοφυή ιδέα της τριπλής συμμαχίας Αγγλίας, Ρωσσίας και Τουρκίας κατά του Ναπολέοντα, που εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και την ασφάλεια της Τουρκίας αλλά και την Μεγάλη Ιδέα της Ανάστασης του ελληνικού Έθνους.
Ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης πρότεινε στους τρεις συμμάχους την κοινή κατάληψη των Επτανήσων, από Ρώσσους και Τούρκους και προκάλεσε την επιστολή του Πατριάρχη προς τον λαό των νησιών, με τη ρητή υπόσχεση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους, και πέτυχε μετά την κατάληψη, σε συνεργασία με τον πληρεξούσιο πρέσβη του λαού της Επτανήσου Αντώνιο Καποδίστρια, να αποτραπούν τόσο η παραχώρηση των νησιών στον βασιλέα της Νεαπόλεως όσο και η μονομερής κατοχή τους, είτε από την Τουρκία, είτε από την Ρωσσία.
Ο ανταγωνισμός των τριών Υπερδυνάμεων λειτούργησε υπέρ των Ελλήνων.
Ο Κωνσταντίνος όμως δεν βρισκόταν στην Πόλη εκείνες τις Ιστορικές ώρες αφού τον Νοέμβριο του 1799 είχε διοριστεί ηγεμόνας της Μολδαβίας.
Το Κράτος των Επτανήσων θα ήταν η εστία της αναγέννησης του ελληνικού κράτους, που γύρο του θα συσπειρώνονταν όλο το Έθνος.
Αυτή ήταν η Μεγάλη Ιδέα που έγινε πολιτικό πρόγραμμα από τούς Κωνσταντίνο και Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Αντώνιο Καποδίστρια.
Παράλληλα η τριπλή συμμαχία ακύρωνε την μόνιμη Ρωσσική απειλή κατά της Τουρκίας, μείωνε την στρατιωτική πίεση , και ενίσχυε έτσι τις πιθανότητες εφαρμογής από τον Σελίμ Γ΄ των εκσυγχρονιστικών σχεδίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που του προωθούσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ο πρεσβύτερος, που απέβλεπε στην εκμετάλλευση της παρακμής και των δομικών αδυναμιών του τουρκικού κράτους και στην τελική ,εξ εφόδου κατάληψη του, εκ των έσω.
(Απόσπασμα από την Επανάσταση των Φιλογενών)
Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019
Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019
H καταστροφή της Πάτρας το 1595
Κατά τον Μακρύ τουρκικό Πόλεμο (1591-1606) , ένας ισπανικός στόλος από τη Νάπολη και τη Σικελία, υπό τον Πέδρο Αλβάρεζ ντε Τολέδο, Μαρκήσιος της Βιλαφράνκα, κατέστρεψε την Πάτρα, σε αντίποινα για τις τουρκικές επιδρομές κατά των ιταλικών ακτών. Η επιδρομή ήταν τόσο καταστροφική που ο Σουλτάνος Μουράντ Γ συζήτησε την εξολόθρευση των Χριστιανών της Κωνσταντινούπολης για εκδίκηση, αλλά τελικά αποφάσισε να διατάξει την απέλαση όλων των ανύπανδρων Ελλήνων από την πόλη.
Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2019
10 Μαΐου 1829. Ο Άγγλος πρωθυπουργός Δούκα του Ουέλινγκτον, διάταξε την έκδοση της εφημερίδας της Ύδρας «ο Απόλλων», με αρχισυντάκτη τον Πολυζωίδη και τον επικοινωνιακό Πόλεμο εναντίον του Καποδίστρια
#Docref=WP1/1022/8
Αντίγραφο του υπομνήματος από τον Δούκα του Ουέλινγκτον προς τον Τζώρτζ Χάμιλτον Γκόρντον Λόρδο Άμπερτιν σχετικά με την σκοπιμότητα έναρξης πόλεμου δια των εφημερίδων με τον Καποδίστρια. «ένας πόλεμος δια των εφημερίδων στα Ιόνια νησιά Ionian, και στον Μωριά , κλπ., μπορεί να είναι χρήσιμος για να κάνει τον Καποδίστρια να συνειδητοποιήσει ότι και οι άλλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το όπλο, όπως και αυτός. Ο κ. Ντόκινς θα μπορούσε να δώσει στον Καποδίστρια το μήνυμα ότι η συμπεριφορά του δεν έχει την υποστήριξη μας.».
Copy of a memorandum from Arthur Wellesley, first Duke of Wellington, to Lord Aberdeen on the expediency of entering into a newspaper war with Capodistrias, 10 May 1829 «a newspaper warr in the Ionian Islands, the Morea, etc., may be useful now and again to make Capodistrias realise that others can use this weapon as well as he. Mr. Dawkins could give Capodistrias a hint that his conduct does not have whole hearted approval».
Αντίγραφο του υπομνήματος από τον Δούκα του Ουέλινγκτον προς τον Τζώρτζ Χάμιλτον Γκόρντον Λόρδο Άμπερτιν σχετικά με την σκοπιμότητα έναρξης πόλεμου δια των εφημερίδων με τον Καποδίστρια. «ένας πόλεμος δια των εφημερίδων στα Ιόνια νησιά Ionian, και στον Μωριά , κλπ., μπορεί να είναι χρήσιμος για να κάνει τον Καποδίστρια να συνειδητοποιήσει ότι και οι άλλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το όπλο, όπως και αυτός. Ο κ. Ντόκινς θα μπορούσε να δώσει στον Καποδίστρια το μήνυμα ότι η συμπεριφορά του δεν έχει την υποστήριξη μας.».
Copy of a memorandum from Arthur Wellesley, first Duke of Wellington, to Lord Aberdeen on the expediency of entering into a newspaper war with Capodistrias, 10 May 1829 «a newspaper warr in the Ionian Islands, the Morea, etc., may be useful now and again to make Capodistrias realise that others can use this weapon as well as he. Mr. Dawkins could give Capodistrias a hint that his conduct does not have whole hearted approval».
10 Φεβρουάριου1830. Ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Δούκας του Ουέλινγκτον, διέταξε την παρακολούθηση της οικογένειας του Καποδίστρια
Αντίγραφο επιστολής του Δούκα του Ουέλινγκτον, προς τον Σερ Τζώρτζ Μάρρευ υπουργό πολέμου και αποικιών της 10ης Φεβρουάριου 1830. (Κωδικός εγγράφου Wp1/1098/21)
«Επιστρέφω τα αποσταλθέντα εκ της Κέρκυρας. Η οικογένεια του Καποδίστρια , είναι δυσαρεστημένοι υπήκοοι της Αυτού Μεγαλειότητας και ο Ιωάννης Καποδίστριας , σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, εκδήλωσε την εχθρότητά του προς τη χώρα, και δια τούτο επιθυμούμε λίαν ο σερ Φρέντερικ Ανταμ να συνεχίσει να παρακολουθεί στενά όλες αυτές τις οικογένειες, και ιδιαίτερα τον επικεφαλής της, σε ότι κάνουν και με ότι εμπλέκονται . Πρέπει επίσης να παρατηρηθεί ότι η Ελλάδα είναι τόσο κοντά στα νησιά, και ο πληθυσμός είναι τόσο παρόμοιος και τόσο συνδεδεμένος με αυτούς των Ιόνιων Νήσων, ώστε ο κύριος Αρμοστής θα πρέπει να συνεχίσει να παρακολουθεί στενά όλους όσους περνούν από εκεί .Αλλά πρέπει να απόσχει από την άσκηση οποιασδήποτε επιρροής, ή ακόμη και από οποιαδήποτε επικοινωνία, με οποιοδήποτε μέρος, είτε ασκεί κυβερνητική εξουσία είτε όχι. Η μοναδική του επαφή, εκτός από την επικοινωνία με άτομα που μπορούν να λάβουν τις κατάλληλες ανακοινώσεις προς αυτόν ή τους υπαλλήλους που απασχολούνται από αυτόν, θα πρέπει να είναι με τους οργανωμένους υπαλλήλους της ελληνικής κυβέρνησης, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Δεν υπάρχει άλλος ασφαλής ή πιό ειλικρινής τρόπος για να προχωρήσουμε». Φυσικά, ο Λόρδος Επίτροπος θα πρέπει να ενημερώνει τον Υπουργό για όλα όσα μαθαίνει».
#Docref=WP1/1098/21
Copy of a letter from Arthur Wellesley, first Duke of Wellington, to Sir G.Murray, [Lieutenant General] , [G.C.B., G.C.H., Secretary of State for War and the Colonies], ordering the surveillance of the Capodistrias family and communications between Greece and the Ionian Islands, 10 February 1830: "I return the Corfu dispatches. The family of Capo d'Istrias being discontented subjects of His Majesty and John Capo d'Istrias having upon more than one occasion manifested his hostility towards this country, it is very desireable that Sir Frederick Adam should continue to observe closely all that this family, and particularly the head of it, do or engage in. It must be observed likewise that Greece being so near the islands, the population [f.1v] so similar and so nearly connected with those in the Ionian Islands, the Lord Commissioner must continue to observe closely all that passes there. But he must abstain from exercising any influence over, or even holding any communication, with any party, whether exercising the powers of government or not. His one intercourse, excepting with individuals to receive the communications which they may think proper to make to him or the officers employed by him, ought to be be with the organized officers of the Greek government, whatever [f.2r] that may be. There is no other safe or \ even / honest mode of proceeding." 10 Feb 1830: contemporary copy #Adate=10/02/1830 [Transcript] "Of course, the Lord Commissioner must keep the Secretary of State informed of all that he hears."
«Επιστρέφω τα αποσταλθέντα εκ της Κέρκυρας. Η οικογένεια του Καποδίστρια , είναι δυσαρεστημένοι υπήκοοι της Αυτού Μεγαλειότητας και ο Ιωάννης Καποδίστριας , σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, εκδήλωσε την εχθρότητά του προς τη χώρα, και δια τούτο επιθυμούμε λίαν ο σερ Φρέντερικ Ανταμ να συνεχίσει να παρακολουθεί στενά όλες αυτές τις οικογένειες, και ιδιαίτερα τον επικεφαλής της, σε ότι κάνουν και με ότι εμπλέκονται . Πρέπει επίσης να παρατηρηθεί ότι η Ελλάδα είναι τόσο κοντά στα νησιά, και ο πληθυσμός είναι τόσο παρόμοιος και τόσο συνδεδεμένος με αυτούς των Ιόνιων Νήσων, ώστε ο κύριος Αρμοστής θα πρέπει να συνεχίσει να παρακολουθεί στενά όλους όσους περνούν από εκεί .Αλλά πρέπει να απόσχει από την άσκηση οποιασδήποτε επιρροής, ή ακόμη και από οποιαδήποτε επικοινωνία, με οποιοδήποτε μέρος, είτε ασκεί κυβερνητική εξουσία είτε όχι. Η μοναδική του επαφή, εκτός από την επικοινωνία με άτομα που μπορούν να λάβουν τις κατάλληλες ανακοινώσεις προς αυτόν ή τους υπαλλήλους που απασχολούνται από αυτόν, θα πρέπει να είναι με τους οργανωμένους υπαλλήλους της ελληνικής κυβέρνησης, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Δεν υπάρχει άλλος ασφαλής ή πιό ειλικρινής τρόπος για να προχωρήσουμε». Φυσικά, ο Λόρδος Επίτροπος θα πρέπει να ενημερώνει τον Υπουργό για όλα όσα μαθαίνει».
#Docref=WP1/1098/21
Copy of a letter from Arthur Wellesley, first Duke of Wellington, to Sir G.Murray, [Lieutenant General] , [G.C.B., G.C.H., Secretary of State for War and the Colonies], ordering the surveillance of the Capodistrias family and communications between Greece and the Ionian Islands, 10 February 1830: "I return the Corfu dispatches. The family of Capo d'Istrias being discontented subjects of His Majesty and John Capo d'Istrias having upon more than one occasion manifested his hostility towards this country, it is very desireable that Sir Frederick Adam should continue to observe closely all that this family, and particularly the head of it, do or engage in. It must be observed likewise that Greece being so near the islands, the population [f.1v] so similar and so nearly connected with those in the Ionian Islands, the Lord Commissioner must continue to observe closely all that passes there. But he must abstain from exercising any influence over, or even holding any communication, with any party, whether exercising the powers of government or not. His one intercourse, excepting with individuals to receive the communications which they may think proper to make to him or the officers employed by him, ought to be be with the organized officers of the Greek government, whatever [f.2r] that may be. There is no other safe or \ even / honest mode of proceeding." 10 Feb 1830: contemporary copy #Adate=10/02/1830 [Transcript] "Of course, the Lord Commissioner must keep the Secretary of State informed of all that he hears."
Προσπάθειες του Ουέλινγκτον να προσεταιριστεί τη Γαλλία
Το Νοέμβριο του 1828, το Λονδίνο, και του Δούκας του Ουέλινγκτον, ήθελαν το τέλος της σύγκρουσης μεταξύ της Τουρκίας και Ρωσίας, την επιστροφή των Πρέσβεων στην Κωνσταντινούπολη, και τη μετατροπή της ελληνική επικράτειας σε προτεκτοράτο.
Στις 2 Δεκεμβρίου 1828, ο Ουέλινγκτον έλαβε επιστολή, (στα γαλλικά), του Γάλλου πρεσβευτή στο Λονδίνο, Πρίγκιπα ντε Πολινιάκ, ο οποίος απαντούσε με οδηγίες από το Παρίσι, στις προτάσεις που είχε υποβάλλει στις 26 Νοεμβρίου. προς τον Άρθουρ Γουέλσλεϋ, Δούκα του Ουέλινγκτον, για την κατάσταση στο Μοριά, που απαντούσε σε επιστολή του Δούκα της 26ης Νοεμβρίου που την είχε κοινοποιήσει στο Παρίσι στον υπουργό εξωτερικών Κόμη Φερροναί.
Το Παρίσι, δεν συμφωνούσε με τον Ουέλλιγκτον και σημείωνε ότι , «η συμμαχία δεν μπορεί προς το παρόν να εξασφαλίσει την απόλυτη άμυνα της Ελλάδας ή την αποτροπή επιθέσεων εναντίον των Τούρκων, καθώς οι τελευταίοι δεν έχουν αποδεχθεί την εκεχειρία που έχει προταθεί».
Ο Πολινιάκ σημείωνε ότι ο Φερροναί εκτιμούσε θετικά την πρόθεση του Δούκα να γράψει στον Καποδίστρια και να του προτείνει η Ελλάδα να αιτηθεί «ειδική προστασία» και τα εδάφη της να τεθούν υπό την εγγύηση της συμμαχίας και προσέθετε ότι « (το Παρίσι), δεν αμφέβαλε ότι αυτό που πρότεινε ο Ουέλλιγκτον θα μπορούσε να είναι το πλαίσιο μιας συμφωνίας, αν η επιστολή προς τον Καποδίστρια ήταν στο ίδιο πνεύμα .
«Οι Έλληνες θα αποδεχτούν έναν οδικό χάρτη που θα προτείνουν ταυτόχρονα η Βρετανία και η Γαλλία, κυρίως λόγω της εγγύησης που θα δοθεί σε αυτούς. Για την έγκριση των άλλων σημείων είναι απαραίτητη η γνώμη της διάσκεψης του Λονδίνου και του πρίγκιπα Λίβεν, ο οποίος αντιμετώπισε τις προτάσεις του Ουέλινγκτον ανέκφραστος» .
Ο Ουέλλιγκτον πρότεινε την επιστροφή των πρεσβευτών στην Κωνσταντινούπολη για την επανάληψη των διαπραγματεύσεων, και ο Πολινικάκ απαντούσε αρνητικά λέγοντας ότι «η παρουσία του ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη είναι ασυμβίβαστη με την εμπόλεμη κατάσταση που υπάρχει μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας», και ότι «η επιστροφή του Άγγλου και του Γάλλου πρεσβευτή χωρίς τον Ρώσο πρεσβευτή δεν θα ήταν σκόπιμη διότι θα έδειχνε έλλειψη αρμονίας στη συμμαχία». Ο Πολινιάκ σημείωνε ότι η γαλλική κυβέρνηση θα ήθελε να τακτοποιηθεί άμεσα η ειρήνευση στην Ελλάδα, και προσέθετε ότι ο Φερροναί είχε γράψει στην Αγία Πετρούπολη προτείνοντας οι διαπραγματεύσεις να περιοριστούν στους δύο συμμάχους.
Ο Πολινιάκ προσέθετε ότι σύμφωνα με τον Γάλλο πρεσβευτή στη Ρωσία Δούκα του Μορτεμάρ ο αυτοκράτορας της Ρωσίας σκόπευε να σταματήσει τον πόλεμο γρήγορα, και σημείωνε: «Ο αυτοκράτορας έχει κουραστεί από τον πόλεμο.
Ο ρωσικός λαός θα υποστηρίξει τις απόψεις του. Ήδη είχαν γίνει σημαντικά βήματα για τη συνθήκη. Ο αυτοκράτορας είχε αποδεχθεί την εκχώρηση των λιμανιών της Ανάπα και του Πότι έναντι πληρωμής ενός σημαντικού ποσό.
Η κατοχή των δύο λιμένων από τη Ρωσία είναι αναγκαία για την πρόληψη της μεταφοράς όπλων από τους Τούρκους σε καιρό ειρήνης ώστε να αρχίσουν πόλεμο κατά της Ρωσίας. Ο αυτοκράτορας δεν προτίθετο να απαιτήσει την εγγύηση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας στο Βόσπορο». Ο Πολινικάκ ενημέρωνε τον Ουέλινγκτον ότι ο Κόμης Φερροναί είχε διαβιβασει στον Επιτεταμένο της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Κόμη Ζουλιέν τη δήλωση στην οποία προέβη στο τελευταίο συνέδριο ότι οι σύμμαχοι θα θέσουν υπό την εγγύηση τους το Μοριά και τις Κυκλάδες, καθώς και τα σημεία της συμφωνίας που επιτεύχθηκε μεταξύ του υπουργού εξωτερικών λόρδου Αμπερντίν και του Πολινιάκ. Οι γαλλικές πληροφορίες για την πρόθεση του Αυτοκράτορα να τερματίσει τον πόλεμο ήσαν εσφαλμένες. Ο πόλεμος συνεχίστηκε .
Έγγραφο αναφοράς WP1/970/8
«The alliance cannot at that moment ensure absolute defence of Greece or prevent acts of hostility against the Turks, as the latter have not accepted the armistice which has been proposed. Ferronays appreciates the Duke's offer to write to Capodistrias suggesting that Greece place itself under special protection and the territories be placed under the guarantee of the alliance.
Polignac does not doubt that what Wellington proposes will be agreed to, if he writes it in the same sense to Capodistrias. The Greeks will welcome a course suggested simultaneously by the British and the French, especially because of the guarantee given to them. For the adoption of other means it is necessary to consult the conference of London or Prince Lieven, who received Wellington's proposition with equanimity.
Wellington suggests that all the ambassadors should return to Constantinople to re-establish negotiations, but Polignac believes the presence of the Russian ambassador at Constantinople is incompatible with the state of war which exists between Russia and Turkey. For the English and French ambassadors to return without the Russian ambassador would show a lack of harmony in the alliance and would not be advisable. The French government would like the pacification of Greece to be settled immediately. Ferronays has written to St. Petersburg suggesting that negotiations should be confined to the two allies.
Polignac has learned from the Duc de Mortemart, French ambassador to Russia, that the Emperor of Russia intends to end the war swiftly. Substantial indemnities have been demanded in the treaty. The Emperor has accepted the cession of the ports of Anapa and Poti for a considerable sum. The possession of the two ports is necessary to prevent the Turks from transporting arms in peacetime to commence a war against Russia. The Emperor does not intend to require the guarantee of free navigation in the Bosphorus.
The Emperor is tired of the war. The Russian people will second his views.
Comte de la Ferronays has sent to Count Zuylen at Constantinople the declaration made in the last conference that the allies place under guarantee the Morea and the Cyclades Islands. This is accompanied by a letter describing the agreement reached between Aberdeen and Polignac».
Στις 2 Δεκεμβρίου 1828, ο Ουέλινγκτον έλαβε επιστολή, (στα γαλλικά), του Γάλλου πρεσβευτή στο Λονδίνο, Πρίγκιπα ντε Πολινιάκ, ο οποίος απαντούσε με οδηγίες από το Παρίσι, στις προτάσεις που είχε υποβάλλει στις 26 Νοεμβρίου. προς τον Άρθουρ Γουέλσλεϋ, Δούκα του Ουέλινγκτον, για την κατάσταση στο Μοριά, που απαντούσε σε επιστολή του Δούκα της 26ης Νοεμβρίου που την είχε κοινοποιήσει στο Παρίσι στον υπουργό εξωτερικών Κόμη Φερροναί.
Το Παρίσι, δεν συμφωνούσε με τον Ουέλλιγκτον και σημείωνε ότι , «η συμμαχία δεν μπορεί προς το παρόν να εξασφαλίσει την απόλυτη άμυνα της Ελλάδας ή την αποτροπή επιθέσεων εναντίον των Τούρκων, καθώς οι τελευταίοι δεν έχουν αποδεχθεί την εκεχειρία που έχει προταθεί».
Ο Πολινιάκ σημείωνε ότι ο Φερροναί εκτιμούσε θετικά την πρόθεση του Δούκα να γράψει στον Καποδίστρια και να του προτείνει η Ελλάδα να αιτηθεί «ειδική προστασία» και τα εδάφη της να τεθούν υπό την εγγύηση της συμμαχίας και προσέθετε ότι « (το Παρίσι), δεν αμφέβαλε ότι αυτό που πρότεινε ο Ουέλλιγκτον θα μπορούσε να είναι το πλαίσιο μιας συμφωνίας, αν η επιστολή προς τον Καποδίστρια ήταν στο ίδιο πνεύμα .
«Οι Έλληνες θα αποδεχτούν έναν οδικό χάρτη που θα προτείνουν ταυτόχρονα η Βρετανία και η Γαλλία, κυρίως λόγω της εγγύησης που θα δοθεί σε αυτούς. Για την έγκριση των άλλων σημείων είναι απαραίτητη η γνώμη της διάσκεψης του Λονδίνου και του πρίγκιπα Λίβεν, ο οποίος αντιμετώπισε τις προτάσεις του Ουέλινγκτον ανέκφραστος» .
Ο Ουέλλιγκτον πρότεινε την επιστροφή των πρεσβευτών στην Κωνσταντινούπολη για την επανάληψη των διαπραγματεύσεων, και ο Πολινικάκ απαντούσε αρνητικά λέγοντας ότι «η παρουσία του ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη είναι ασυμβίβαστη με την εμπόλεμη κατάσταση που υπάρχει μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας», και ότι «η επιστροφή του Άγγλου και του Γάλλου πρεσβευτή χωρίς τον Ρώσο πρεσβευτή δεν θα ήταν σκόπιμη διότι θα έδειχνε έλλειψη αρμονίας στη συμμαχία». Ο Πολινιάκ σημείωνε ότι η γαλλική κυβέρνηση θα ήθελε να τακτοποιηθεί άμεσα η ειρήνευση στην Ελλάδα, και προσέθετε ότι ο Φερροναί είχε γράψει στην Αγία Πετρούπολη προτείνοντας οι διαπραγματεύσεις να περιοριστούν στους δύο συμμάχους.
Ο Πολινιάκ προσέθετε ότι σύμφωνα με τον Γάλλο πρεσβευτή στη Ρωσία Δούκα του Μορτεμάρ ο αυτοκράτορας της Ρωσίας σκόπευε να σταματήσει τον πόλεμο γρήγορα, και σημείωνε: «Ο αυτοκράτορας έχει κουραστεί από τον πόλεμο.
Ο ρωσικός λαός θα υποστηρίξει τις απόψεις του. Ήδη είχαν γίνει σημαντικά βήματα για τη συνθήκη. Ο αυτοκράτορας είχε αποδεχθεί την εκχώρηση των λιμανιών της Ανάπα και του Πότι έναντι πληρωμής ενός σημαντικού ποσό.
Η κατοχή των δύο λιμένων από τη Ρωσία είναι αναγκαία για την πρόληψη της μεταφοράς όπλων από τους Τούρκους σε καιρό ειρήνης ώστε να αρχίσουν πόλεμο κατά της Ρωσίας. Ο αυτοκράτορας δεν προτίθετο να απαιτήσει την εγγύηση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας στο Βόσπορο». Ο Πολινικάκ ενημέρωνε τον Ουέλινγκτον ότι ο Κόμης Φερροναί είχε διαβιβασει στον Επιτεταμένο της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Κόμη Ζουλιέν τη δήλωση στην οποία προέβη στο τελευταίο συνέδριο ότι οι σύμμαχοι θα θέσουν υπό την εγγύηση τους το Μοριά και τις Κυκλάδες, καθώς και τα σημεία της συμφωνίας που επιτεύχθηκε μεταξύ του υπουργού εξωτερικών λόρδου Αμπερντίν και του Πολινιάκ. Οι γαλλικές πληροφορίες για την πρόθεση του Αυτοκράτορα να τερματίσει τον πόλεμο ήσαν εσφαλμένες. Ο πόλεμος συνεχίστηκε .
Έγγραφο αναφοράς WP1/970/8
«The alliance cannot at that moment ensure absolute defence of Greece or prevent acts of hostility against the Turks, as the latter have not accepted the armistice which has been proposed. Ferronays appreciates the Duke's offer to write to Capodistrias suggesting that Greece place itself under special protection and the territories be placed under the guarantee of the alliance.
Polignac does not doubt that what Wellington proposes will be agreed to, if he writes it in the same sense to Capodistrias. The Greeks will welcome a course suggested simultaneously by the British and the French, especially because of the guarantee given to them. For the adoption of other means it is necessary to consult the conference of London or Prince Lieven, who received Wellington's proposition with equanimity.
Wellington suggests that all the ambassadors should return to Constantinople to re-establish negotiations, but Polignac believes the presence of the Russian ambassador at Constantinople is incompatible with the state of war which exists between Russia and Turkey. For the English and French ambassadors to return without the Russian ambassador would show a lack of harmony in the alliance and would not be advisable. The French government would like the pacification of Greece to be settled immediately. Ferronays has written to St. Petersburg suggesting that negotiations should be confined to the two allies.
Polignac has learned from the Duc de Mortemart, French ambassador to Russia, that the Emperor of Russia intends to end the war swiftly. Substantial indemnities have been demanded in the treaty. The Emperor has accepted the cession of the ports of Anapa and Poti for a considerable sum. The possession of the two ports is necessary to prevent the Turks from transporting arms in peacetime to commence a war against Russia. The Emperor does not intend to require the guarantee of free navigation in the Bosphorus.
The Emperor is tired of the war. The Russian people will second his views.
Comte de la Ferronays has sent to Count Zuylen at Constantinople the declaration made in the last conference that the allies place under guarantee the Morea and the Cyclades Islands. This is accompanied by a letter describing the agreement reached between Aberdeen and Polignac».
Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019
Μια εικόνα για τους Έλληνες το 1824 από τον Κάρολο Σέρινταν
Μεταξύ των καθηγητών τον Νικόλαο Μαυρομμάτη στην Μπολώνια, τον Αγγελο Ντέλα Ντεσιμα στην Πάντοβα και τον Σπυρίδωνα Παπαδόπουλο στην Πάβια, ενώ μεταξύ των ελλήνων διανοουμένων ανέφερε τους Ευγένιο Βούλγαρη, Νικηφόρο Θεοτόκη, Κωνσταντίνο Καραιωάννη, Μπαλάνος των Ιωαννίνων, Αθανάσιος της Πάρου, Ιώσηπος Μοισιόδαξ, Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης Γεώργιος Κ. Σακελλάριος, Δανιήλ Φιλλιπίδης, Αθανάσιος Ψαλλίδας, Αθανάσιος Χριστόπουλος , Κωνσταντίνος Κοκκινάκης, Κωνσταντίνος Κούμας, Λάμπρος Φωτιάδης, Αναστάσιος Γεωργιάδης, Αδαμάντιος Κοραής, Νεόφυτος Δούκας, Ανθιμος Γαζής.
( Eugenius Vulgaris, Nicephorus Theotokis, Constantinus Karaioannis, Balanus of Joannina, Athanasius of Paros, Joseph the Mcesodacian, Neophytus the Kapsokalivitis, Georgius Sakellarius, Daniel Philippidis, Athanasius Psallidi, Demetrius Darvazis, Athanasius Christopulus, Constantinus Kokkinakis, Constantinus Kumas, Lamprus Photiadis, Anastasius Georgiatedis, Adamantinus Koray, Neophytus Ducas, Anthimus Gazi).
Από τους Εμπόρους ανέφερε τους αδελφούς Ζωσιμάδες , Τους Οίκους Γαλάτη,Σκαρτικιώτη και Ζωγράφου στην Τεργέστη, (The houses of Galatis, of Scartikiotis, and of Zographos), τον Ράλλη στην Βιέννη και τους αδελφούς Βλάστη Υποστήριζε ακόμα ότι υπήρχαν 300-400 Έλληνες φοιτητές στα Γερμανικά Πανεπιστήμια και 400-500 στα Ιταλικά.
Η Επανάσταση, η Ανεξαρτησία και ο Καποδίστριας
του Σπύρου Χατζάρα
Η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητο κράτος με την υπογραφή από τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις, (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) του «Πρωτοκόλλου του Λονδίνου» στις 22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830.
Όταν ο Καποδίστριας αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο, εννέα μήνες μετά την εκλογή του από την Τρίτη Εθνική Συνέλευση, στις 8 Ιανουαρίου 1828, ο Κιουταχής κατείχε σχεδόν ολόκληρη τη Στερεά Ελλάδα και το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Ιμπραήμ, ενώ η Αγγλία και η Γαλλία είχαν συμφωνήσει στην δημιουργία ενός Αυτόνομου Ελληνικού Προτεκτοράτου, που θα περιλάμβανε την Πελοπόννησο και τις Κυκλάδες.
Η τελική «Νίκη», της Ελληνικής Επανάστασης, που εξ αρχής είχε σχεδιαστεί να οδηγήσει σε «διπλωματική λύση», επετεύχθη με διπλωματικά μέσα, όταν ψυχορραγούσε στρατιωτικά και οικονομικά, μετά την εισβολή του Αβραάμ (Ιμπραχίμ) και την πτώση του Μεσολογγίου.
Η πολιτική λύση, θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί από το 1821, είτε μετά τη νίκη στα Δερβενάκια το 1822, είτε το 1824-25, αλλά ήρθε μέσα από τρία στάδια το 1830.
Πρώτος σταθμός το Πρωτοκόλλο της Αγίας Πετρούπολης, το 1826. Δεύτερος σταθμός , η Συνθήκη της Αδριανούπολης, στις 2/14 Σεπτεμβρίου 1829 και τρίτος σταθμός τα δυο πρωτόκολλα του Λονδίνου, τον Φεβρουάριο του 1830 και τον Σεπτέμβριο του 1831.
Η Ανεξαρτησία της Ελλάδος, δεν επετεύχθη ούτε με τα δάνεια της Αγγλίας, ούτε με τις προσπάθειες της «Επιτροπής της Ζακύνθου», ούτε με το ψήφισμα υποτέλειας του Μαυροκορδάτου, με το οποίο το ελληνικό έθνος, έθετε «εκουσίως», την Ελευθερία, την Εθνική του Ανεξαρτησία και την πολιτική του ύπαρξη, «υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρεττανίας», αλλά, με τις διπλωματικές προσπάθειες του Καποδίστρια. Η διπλωματική νίκη της ελληνικής επανάστασης, προήλθε από τις ενέργειες του Καποδίστρια, που δεν έχασε ποτέ τα στηρίγματα του στο ρωσικό υπουργείο εξωτερικών, και ήταν πολιτικό παρακολούθημα ,του πραξικοπήματος του Δεκεμβρίου του 1825, που απομάκρυνε από τον θρόνο τον Τσάρο Αλέξανδρο, και την ομάδα των «αγγλόφιλων» συμβούλων του.
Αμέσως μετά την επιστροφή των στελεχών του «πατριωτικού πολέμου» , στην εξουσία, μαζί με τον Τσάρο Νικόλαο, ο «Καποδιστριακός» πρώην πρέσβης της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη, και φανατικός «ρώσος πατριώτης» , Γκριγκόρι Στρόγκανωφ, που και αυτός μετά την αποχώρηση του Καποδίστρια είχε ζητήσει και λάβει επ΄ αόριστον άδεια και ζούσε στην Δρέσδη, έσπευσε στην ρωσική πρωτεύουσα, και στις 30 Ιανουαρίου 1826, με υπόμνημα προς το Νικόλαο Α’, επανέφερε την πολιτική Καποδίστρια του 1822, επισημαίνοντας ότι οι όροι της συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1812,είχαν παραβιαστεί από την Τουρκία, γεγονός που επέτρεπε την κήρυξη πολέμου, που θα είχε την υποστήριξη όλου του ρωσικού λαού, και που θα οδηγούσε στη σωτηρία των χριστιανών Ελλήνων, από τις σφαγές που έκαναν οι Τούρκοι.
Ο Τσάρος Νικόλαος, απεδέχθη την εισήγηση και διέταξε τη συγκέντρωση στρατευμάτων στον Προύθο.
Στο Λονδίνο, μόλις έμαθαν τα νέα επικράτησε πανικός, και ο Ουέλινγκτον μη έχοντας άλλα μέσα για να αποτρέψει τον πόλεμο, και για να μην ξεπεραστεί από τα γεγονότα, έσπευσε με δική του πρωτοβουλία στην Αγία Πετρούπολη, για να προσφέρει στον Τσάρο την υποστήριξη της Αγγλίας για τη ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος.
Η φίλο «Καποδιστριακή» ομάδα, επειδή τα άλλα «διμερή», ζητήματα με την Τουρκία, όπως το «Σερβικό», το ζήτημα της ναυσιπλοΐας στα στενά, και το ζήτημα των Ηγεμονιών, ήσαν ανοιχτά, αγνόησε την αναμενόμενη άφιξη Ουέλινγκτον στην Αγία Πετρούπολη, και κοινοποίησε στις 17 Μαρτίου 1826, δια του εμπορικού ακολούθου, που παρέμενε στην Κωνσταντινούπολη, ως «επιτετραμμένος, τον Ματθαίο Μιντσιάκη, έναν άνθρωπο του μηχανισμού των Φιλογενών, τον οποίο ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε διορίσει πρόξενο στην Πάτρα το 1812, ένα σύντομο τελεσίγραφο, προς την Πύλη, και απαίτησε να γίνουν σεβαστά από τον σουλτάνο Μαχμούτ, τα προνόμια των ηγεμονιών της Βλαχίας, και της Μολδαβίας καθώς και η αυτονομία της Σερβίας, όπως προβλεπόταν από τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1812.
Το ρωσικό τελεσίγραφο απαιτούσε, την αποστολή εντός έξι ημερών διαπραγματευτών στα σύνορα για τη διευθέτηση του Σερβικού ζητήματος και την υλοποίηση των εγγυήσεων προς τις παραδουνάβιες ηγεμονίες.
Σε λίγες ημέρες, στην Άγιας Πετρούπολη και σε όλη την Ευρώπη, έφτασαν τα συνταρακτικά νέα για την έξοδο του Μεσολογγίου.
Στις 3 Ιουνίου 1826 εκδηλώθηκε στην Κωνσταντινούπολη το (αναμενόμενο) πραξικόπημα των Γενιτσάρων και ακολούθησε η (προγραμματισμένη) σφαγή τους.
Η αγγλική πολιτική, στο μεταξύ, κινητοποίησε την Περσία για να αποσπάσει την προσοχή της Ρωσίας, αλλά η νίκη του στρατηγού Πάσκεβιτς τον Σεπτέμβριο του 1826 στο Ελισάβετπολ , απέδειξε ότι η Ρωσία μπορούσε και να συντρίψει την Περσία και να επιτεθεί εναντίον των Οθωμανών, και επομένως, για να αποτραπεί ο πόλεμος , οι Τούρκοι υπό την πίεση της Αγγλίας, υπέγραψαν στις 25 Σεπτεμβρίου /7 Οκτωβρίου 1826, τη συνθήκη του Άκκερμαν «ως συμπλήρωμα και επεξήγηση της συνθήκης του Βουκουρεστίου».
Με τη Συνθήκη του Άκκερμαν , η Τουρκία αποδέχτηκε την εκλογή των ηγεμόνων της Μολδαβίας και της Βλαχίας για επταετή περίοδο, από τα τοπικά «Ντιβάνια», τους οποίους ο Σουλτάνος δεν μπορούσε να απομακρύνει χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας. Οι Τούρκοι δέχτηκαν την αποχώρηση των οθωμανικών δυνάμεων και από τις δύο παραδουνάβιες ηγεμονίες , όπου παρέμεναν μετά από τα γεγονότα του 1821 και δέχτηκαν ακόμα να εκχωρήσουν στη Βλαχία τον έλεγχο των λιμένων, Τζιούργκιου, Βραΐλας και Τούρνου του Δούναβη, ενώ στο άρθρο 5, προβλέφτηκε αυτονομία για το Πριγκιπάτο της Σερβίας και η επιστροφή των εδαφών του που αφαιρέθηκε το 1813.
Στους Σέρβους χορηγήθηκε επίσης ελευθερία κινήσεων εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για το ελληνικό ζήτημα η συνθήκη του Άκκερμαν δεν προέβλεπε τίποτα, αφού σε αυτό αναφερόταν το Πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, με το οποίο οι δύο Δυνάμεις συμφωνούσαν να επέμβουν μεσολαβητικά για τη δημιουργία Ελληνικού Κράτους, που κατόπιν της επιμονής της Αγγλίας, θα ήταν φόρου υποτελές στο Σουλτάνο, για να μην ανατραπεί το «στάτους κβο».
Η «πλατφόρμα» Ρότσιλντ, που πέρασε ο Ουέλινγκτον, στο Πρωτόκολλο της Αγ. Πετρουπόλεως προέβλεπε «τη δημιουργία ενός ελληνικού κράτους το οποίο θα ήταν αυτόνομο και φόρου υποτελές στο σουλτάνο».
Για τα σύνορα προέβλεπε ότι «θα περιλάμβανε τις επαρχίες που επαναστάτησαν ή όπου είχαν ντε φάκτο είχαν εγκατασταθεί ελληνικές πολιτικές αρχές». Η Αγγλία, για να εμποδίσει την ανεξαρτησία της Ελλάδος έθεσε στο πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, το ζήτημα της «αποζημίωσης» των Τούρκων, για τις περιουσίες τους στην Πελοπόννησο, μέσω δανείου που θα χορηγούσαν οι Ρόστιλντ.
Το ίδιο επανέλαβε αργότερα το Λονδίνο για την Αττική.
Ο Καποδίστριας ανασκεύασε τις προτάσεις του Ουέλινγκτον, για αποζημίωση των Τούρκων με υπόμνημα προς τον Νέσελροντ, που υπέγραψε ο Μιντσιάκης τον Απρίλιο του 1826. Στο υπόμνημα Καποδίστρια/Μιτσιάκη, τονιζόταν, ότι «η εξαγορά των τουρκικών περιουσιών στον Μοριά, τόσο των ιδιωτικών όσο και εκείνων που ανήκαν στα τζαμιά, και στα φιλανθρωπικά ιδρύματα της Κωνσταντινούπολης , σύμφωνα με το σύστημα των Βακουφιών, θα απαιτούσε αναγκαστικά τεράστια ποσά.
Σύμφωνα με ένα κατά προσέγγιση υπολογισμό, οι τουρκικές περιουσίες αποτελούσαν σχεδόν τα δύο τρίτα της Χερσονήσου, αλλά καλλιεργούνταν αποκλειστικά από τον ελληνικό πληθυσμό».
«Μόνον οι προεστοί στις πόλεις ή τα χωριά ,κατείχαν ιδιοκτησία. Οι πλουσιότεροι ιδιοκτήτες μεταξύ αυτών ήσαν οι Δεληγιαννόπουλοι στο Μυστρά, ο Νοταράς στην Κόρινθο, ο Ζαΐμης στα Καλάβρυτα, και ο Λόντος στο Αίγιο. Στην Αττική, και στις άλλες ηπειρωτικές επαρχίες της ηπείρου, οι ακίνητες περιουσίες ήταν μοιρασμένες σχεδόν στην ίδια αναλογία. Στην Κρήτη , την Κύπρο, τη Ρόδο, τη Χίο , και τη Μυτιλήνη, που βρίσκονταν στην κατοχή των Μωαμεθανών, οι Τούρκοι έχουν επίσης πολυάριθμες περιουσίες. Στο υπόλοιπο των νησιών του Αρχιπελάγους, οι Τούρκοι δεν εγκαταστάθηκαν ποτέ, και συνεπώς δεν υπήρχαν εκεί τουρκικές περιουσίες και η γη ανήκε απολύτως στους Έλληνες. Αλλά αυτά τα νησιά, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των ακινήτων των πόλεων και των χωριών αποτελούσαν προίκα ορισμένων από τις Σουλτάνες, ή είχαν υποχρέωση να εφοδιάζουν την σεράι με ορισμένη ποσότητα από την παραγωγή τους, είτε από τα προϊόντα που κατασκεύαζαν». Θα ήταν, επομένως, αναγκαίο να ενσωματωθούν στον λογαριασμό αυτό μέρος των εσόδων του θησαυροφυλακίου του Σουλτάνου».
Ο Μιντσιάκης υπέβαλε επίσης ένα κατά προσέγγιση σχέδιο του ποσοστού των τουρκικών περιουσιών στον Μοριά πριν την επανάσταση του 1821, και των περιουσιών που κατείχαν οι Έλληνες στις ίδιες Επαρχίες. "Κόρινθος, 80% Τούρκοι-20% Έλληνες , Άργος, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες ,Napoli di Romania (Ναύπλιο) 100% Τούρκοι, Κρανίδι και Καστρί, 20% Τούρκοι-80% Έλληνες , Άστρος και Κυνουρία, 20% Τούρκοι-80% Έλληνες, «Malvoisia» (Μονεμβασιά) ,80% Τούρκοι-20% Έλληνες, Μυστράς, 60% Τούρκοι-40% Έλληνες, Καλαμάτα,30% Τούρκοι-70% Έλληνες, Μάνη 100% Έλληνες, Κορώνη 70% Τούρκοι-30% Έλληνες , Μεθώνη 70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Ναβαρίνο, 70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Γαργαλιάνοι και Φιλιατρά, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες, Αρκαδία, 60% Τούρκοι-40% Έλληνες, Λεοντάρι, Λαγγάδια, 50% Τούρκοι-50% Έλληνες, Πύργος,50% Τούρκοι-50% Έλληνες, Γαστούνι, 70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Φανάρι,70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Μπαρδούνια 100% Τούρκοι, Τριπολιτσά, 80% Τούρκοι-20% Έλληνες, Καλάβρυτα, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες, «Vostizza» (Αίγιο), 30% Τούρκοι-70% Έλληνες, Πάτρα, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες".
Όπως τόνιζε ο Καποδίστριας, «η αγορά του συνόλου των τουρκικών περιουσιών , οι οποίες αποτιμώνται στα δύο τρίτα των καλλιεργούμενων εκτάσεων, και για την αποζημίωση των εσόδων του Σαραγιού , "θα απαιτούντο τέτοια σημαντικά ποσά, που μπορεί κανείς να παραδεχθεί ότι στην κατάσταση της εξαθλίωσης και της ερήμωσης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, το σύνολο των δημοσίων εσόδων θα ήταν ανεπαρκές για πολλά από τα επόμενα έτη, μόνον για την εξυπηρέτηση των τόκων του δανείου".
Παρά τις ανθελληνικές θέσεις του ανθρώπου των Ρότσιλντ, Δούκα του Ουέλινγκτον, η υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Αγίας Πετρούπολης, μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας αποτελούσε αποφασιστική καμπή.
Η αγγλο-ρωσική συνεννόηση, που προσπαθούσε μάταια να επιτύχει τον χειμώνα του 1821 ο Καποδίστριας, ήταν πλέον γεγονός. Το Πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, έθαψε τις συμφωνίες της Βιέννης για τις σχέσεις με την Τουρκία, των Τσάρου Αλεξάνδρου- Μέτερνιχ- Ουέλινγκτον, που έριξαν ταφόπλακα στο «ελληνικό ζήτημα» , τον Σεπτέμβριο του 1822. Ο Μέτερνιχ, που κατέγραψε τη συντριβή του για το πρωτόκολλο στα ημερολόγιο του, και ο Ουέλινγκτον, είχαν ηττηθεί. Ο Καποδίστριας , που πέτυχε την καταρχήν δέσμευση της αγγλικής πολιτικής, απέρριψε και τον όρο του Ουέλινγκτον, για την υποτέλεια στον Σουλτάνο, και για αυτό έγραφε στον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, «να μη δώσετε ακρόαση, αν σας προτείνουν υποταγή εις τον σουλτάνο, και να αποκριθείτε, ότι με το σπαθί μας θα υπογράψουμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας ή τον θάνατόν μας. Να μη φοβηθείτε τίποτε, και να επιμείνετε εις την απόφαση σας, επειδή δεν μπορούν να πράξουν τίποτα εναντίον των δικαίων της Ελλάδος, αρκεί να μη ενδώσετε σεις οι ίδιοι εις την υποταγή».
Σε ότι αφορά στην αγγλική «μεσολάβηση», στο αυτοκρατορικό Συμβούλιο, («Divan-ı Hümayun»), δημιουργήθηκαν δυο τάσεις.
Ο Μεγάλος Βεζύρης Μοχάμεντ Σελίμ Πασάς(1) εισηγήθηκε την αποδοχή της μεσολάβησης, ώστε να μη γίνει πόλεμος, διότι το οθωμανικό κράτος, μετά την εξόντωση των Γενιτσάρων, δεν διέθετε δυνάμεις για να νικήσει σε ενδεχόμενο πόλεμο με τη Ρωσία. Η άλλη πλευρά από το «Υπουργείο εξωτερικών» με επικεφαλής τον Ακίφ μπέη (2) , προκειμένου να διαφυλάξει το κύρος της δυναστείας του. Ο Μαχμούτ προσχώρησε στην πλευρά των αδιάλλακτων και έδωσε στον Βρετανό πρεσβευτή την απάντηση ότι ήταν ο ίδιος και μόνον ήταν ο νόμιμος κυρίαρχος της Ελλάδας και ότι οι επαναστάτες θα συντρίβονταν. Επακολούθησε αποστολή οθωμανικών και αιγυπτιακών δυνάμεων στην Ελλάδα και η ανακατάληψη της Αθήνας τον Ιούνιο του 1827. Το πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, το ακολούθησε η συνθήκη του Λονδίνου της 6ης Ιουλίου 1827 στην οποία μετείχε και η Γαλλία και η οποία επαναλάμβανε τους όρους του Πρωτοκόλλου της Πετρουπόλεως αλλά , η Αγγλία δέχτηκε, μυστικά , «τον εξαναγκασμό της Τουρκίας να δεχθεί τη μεσολάβηση των Δυνάμεων».
Η Αυστρία και η Πρωσία που προσκλήθηκαν, αρνήθηκαν να προσχωρήσουν.
Ο απών Καποδίστριας, ήταν παρών στο Λονδίνο. Τη συνθήκη από την πλευρά της Ρωσίας διαπραγματεύτηκε ο «δικός» του πρέσβης Λίβεν. Στις οδηγίες του Τσάρου προς τον Λίβεν, που υπαγόρευσε ο Στρόγκανωφ, και υπέγραψε ο Νέσελροντ τον Ιανουάριο του 1827, τονιζόταν ότι, «αν ο κύριος Κάνιγκ αρνηθεί μια συνθήκη σύμφωνη με τις δικές μας επιθυμίες... ο Λίβεν θα έπρεπε να υπενθυμίσει κατηγορηματικά στον Κάνιγκ, το άρθρο 6 του πρωτοκόλλου της Πετρουπόλεως , σύμφωνα με το οποίο, τα συμβαλλόμενα μέρη, διατηρούσαν το δικαίωμα να εκμεταλλευθούν κάθε ευνοϊκή ευκαιρία για να αναγκάσουν τη Τουρκία να δεχθεί τις αποφάσεις τους για την κατάπαυση του πολέμου στην Ελλάδα».
Προκειμένου να αποφύγει την μονομερή ρωσική στρατιωτική επέμβαση, ο Ουέλλιγκτον προσυπέγραψε την διακοίνωση της 24ης Ιουνίου 1827 με την οποία η Ρωσία η Γαλλία και η Αγγλία καλούσαν την Υψηλή Πύλη και τους ηγέτες της ελληνικής επανάστασης να παύσουν τις εχθροπραξίες και πρότεινε ξανά να αναγνωριστεί η Ελλάδα ως αυτοδιοικούμενη πολιτεία, φόρου υποτελής στο σουλτάνο.
[1] Μοχάμεντ Σελίμ Πασάς, είχε γεννηθεί το 1771 στην Μολδαβία. Ο πατέρας του ηταν Για ο Μπέντερλι Αλί Πασάς. Ήταν Μέγας Βεζύρης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από τις 14 Σεπτεμβρίου 1824 έως τις 24 Οκτωβρίου 1828. Επί των ημερών του, έγινε το πραξικόπημα των γενιτσάρων, (1826) και η ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827). Το 1828-30 ήταν κυβερνήτης της επαρχίας της «Ρουμέλιας» και 1830-31 ήταν κυβερνήτης της Δαμασκού Όταν οι πολίτες της Δαμασκού και η τοπική φρουρά των Γενιτσάρων επαναστάτησαν εναντίον του οχυρώθηκε στην Ακρόπολη της Δαμασκού, και μετά από μια πολιορκία διάρκειας 40 ημερών του υποσχέθηκαν ασφαλές πέρασμα αλλά δολοφονήθηκε πριν μπορέσει να φύγει από την πόλη.
[2] Ο Ακίφ μπέης γεννήθηκε στο Γιοζγκάτ, το 1787, ήταν γιος Καδή. Εισήλθε στο ντιβάνι με την βοήθεια του θείου του, Μουσταφά Μαζάρ Εφέντι, που ήταν υπουργός εξωτερικών. (Ρείς Εφέντι). Aytâbîzâde Κουάντι Μωάμεθ Εφέντι. Οι υπηρεσίες του εκτιμήθηκαν και το 1825 έγινε μπέης.
Η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητο κράτος με την υπογραφή από τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις, (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) του «Πρωτοκόλλου του Λονδίνου» στις 22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830.
Όταν ο Καποδίστριας αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο, εννέα μήνες μετά την εκλογή του από την Τρίτη Εθνική Συνέλευση, στις 8 Ιανουαρίου 1828, ο Κιουταχής κατείχε σχεδόν ολόκληρη τη Στερεά Ελλάδα και το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Ιμπραήμ, ενώ η Αγγλία και η Γαλλία είχαν συμφωνήσει στην δημιουργία ενός Αυτόνομου Ελληνικού Προτεκτοράτου, που θα περιλάμβανε την Πελοπόννησο και τις Κυκλάδες.
Η τελική «Νίκη», της Ελληνικής Επανάστασης, που εξ αρχής είχε σχεδιαστεί να οδηγήσει σε «διπλωματική λύση», επετεύχθη με διπλωματικά μέσα, όταν ψυχορραγούσε στρατιωτικά και οικονομικά, μετά την εισβολή του Αβραάμ (Ιμπραχίμ) και την πτώση του Μεσολογγίου.
Η πολιτική λύση, θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί από το 1821, είτε μετά τη νίκη στα Δερβενάκια το 1822, είτε το 1824-25, αλλά ήρθε μέσα από τρία στάδια το 1830.
Πρώτος σταθμός το Πρωτοκόλλο της Αγίας Πετρούπολης, το 1826. Δεύτερος σταθμός , η Συνθήκη της Αδριανούπολης, στις 2/14 Σεπτεμβρίου 1829 και τρίτος σταθμός τα δυο πρωτόκολλα του Λονδίνου, τον Φεβρουάριο του 1830 και τον Σεπτέμβριο του 1831.
Η Ανεξαρτησία της Ελλάδος, δεν επετεύχθη ούτε με τα δάνεια της Αγγλίας, ούτε με τις προσπάθειες της «Επιτροπής της Ζακύνθου», ούτε με το ψήφισμα υποτέλειας του Μαυροκορδάτου, με το οποίο το ελληνικό έθνος, έθετε «εκουσίως», την Ελευθερία, την Εθνική του Ανεξαρτησία και την πολιτική του ύπαρξη, «υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρεττανίας», αλλά, με τις διπλωματικές προσπάθειες του Καποδίστρια. Η διπλωματική νίκη της ελληνικής επανάστασης, προήλθε από τις ενέργειες του Καποδίστρια, που δεν έχασε ποτέ τα στηρίγματα του στο ρωσικό υπουργείο εξωτερικών, και ήταν πολιτικό παρακολούθημα ,του πραξικοπήματος του Δεκεμβρίου του 1825, που απομάκρυνε από τον θρόνο τον Τσάρο Αλέξανδρο, και την ομάδα των «αγγλόφιλων» συμβούλων του.
Αμέσως μετά την επιστροφή των στελεχών του «πατριωτικού πολέμου» , στην εξουσία, μαζί με τον Τσάρο Νικόλαο, ο «Καποδιστριακός» πρώην πρέσβης της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη, και φανατικός «ρώσος πατριώτης» , Γκριγκόρι Στρόγκανωφ, που και αυτός μετά την αποχώρηση του Καποδίστρια είχε ζητήσει και λάβει επ΄ αόριστον άδεια και ζούσε στην Δρέσδη, έσπευσε στην ρωσική πρωτεύουσα, και στις 30 Ιανουαρίου 1826, με υπόμνημα προς το Νικόλαο Α’, επανέφερε την πολιτική Καποδίστρια του 1822, επισημαίνοντας ότι οι όροι της συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1812,είχαν παραβιαστεί από την Τουρκία, γεγονός που επέτρεπε την κήρυξη πολέμου, που θα είχε την υποστήριξη όλου του ρωσικού λαού, και που θα οδηγούσε στη σωτηρία των χριστιανών Ελλήνων, από τις σφαγές που έκαναν οι Τούρκοι.
Ο Τσάρος Νικόλαος, απεδέχθη την εισήγηση και διέταξε τη συγκέντρωση στρατευμάτων στον Προύθο.
Στο Λονδίνο, μόλις έμαθαν τα νέα επικράτησε πανικός, και ο Ουέλινγκτον μη έχοντας άλλα μέσα για να αποτρέψει τον πόλεμο, και για να μην ξεπεραστεί από τα γεγονότα, έσπευσε με δική του πρωτοβουλία στην Αγία Πετρούπολη, για να προσφέρει στον Τσάρο την υποστήριξη της Αγγλίας για τη ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος.
Η φίλο «Καποδιστριακή» ομάδα, επειδή τα άλλα «διμερή», ζητήματα με την Τουρκία, όπως το «Σερβικό», το ζήτημα της ναυσιπλοΐας στα στενά, και το ζήτημα των Ηγεμονιών, ήσαν ανοιχτά, αγνόησε την αναμενόμενη άφιξη Ουέλινγκτον στην Αγία Πετρούπολη, και κοινοποίησε στις 17 Μαρτίου 1826, δια του εμπορικού ακολούθου, που παρέμενε στην Κωνσταντινούπολη, ως «επιτετραμμένος, τον Ματθαίο Μιντσιάκη, έναν άνθρωπο του μηχανισμού των Φιλογενών, τον οποίο ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε διορίσει πρόξενο στην Πάτρα το 1812, ένα σύντομο τελεσίγραφο, προς την Πύλη, και απαίτησε να γίνουν σεβαστά από τον σουλτάνο Μαχμούτ, τα προνόμια των ηγεμονιών της Βλαχίας, και της Μολδαβίας καθώς και η αυτονομία της Σερβίας, όπως προβλεπόταν από τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1812.
Το ρωσικό τελεσίγραφο απαιτούσε, την αποστολή εντός έξι ημερών διαπραγματευτών στα σύνορα για τη διευθέτηση του Σερβικού ζητήματος και την υλοποίηση των εγγυήσεων προς τις παραδουνάβιες ηγεμονίες.
Σε λίγες ημέρες, στην Άγιας Πετρούπολη και σε όλη την Ευρώπη, έφτασαν τα συνταρακτικά νέα για την έξοδο του Μεσολογγίου.
Στις 3 Ιουνίου 1826 εκδηλώθηκε στην Κωνσταντινούπολη το (αναμενόμενο) πραξικόπημα των Γενιτσάρων και ακολούθησε η (προγραμματισμένη) σφαγή τους.
Η αγγλική πολιτική, στο μεταξύ, κινητοποίησε την Περσία για να αποσπάσει την προσοχή της Ρωσίας, αλλά η νίκη του στρατηγού Πάσκεβιτς τον Σεπτέμβριο του 1826 στο Ελισάβετπολ , απέδειξε ότι η Ρωσία μπορούσε και να συντρίψει την Περσία και να επιτεθεί εναντίον των Οθωμανών, και επομένως, για να αποτραπεί ο πόλεμος , οι Τούρκοι υπό την πίεση της Αγγλίας, υπέγραψαν στις 25 Σεπτεμβρίου /7 Οκτωβρίου 1826, τη συνθήκη του Άκκερμαν «ως συμπλήρωμα και επεξήγηση της συνθήκης του Βουκουρεστίου».
Με τη Συνθήκη του Άκκερμαν , η Τουρκία αποδέχτηκε την εκλογή των ηγεμόνων της Μολδαβίας και της Βλαχίας για επταετή περίοδο, από τα τοπικά «Ντιβάνια», τους οποίους ο Σουλτάνος δεν μπορούσε να απομακρύνει χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας. Οι Τούρκοι δέχτηκαν την αποχώρηση των οθωμανικών δυνάμεων και από τις δύο παραδουνάβιες ηγεμονίες , όπου παρέμεναν μετά από τα γεγονότα του 1821 και δέχτηκαν ακόμα να εκχωρήσουν στη Βλαχία τον έλεγχο των λιμένων, Τζιούργκιου, Βραΐλας και Τούρνου του Δούναβη, ενώ στο άρθρο 5, προβλέφτηκε αυτονομία για το Πριγκιπάτο της Σερβίας και η επιστροφή των εδαφών του που αφαιρέθηκε το 1813.
Στους Σέρβους χορηγήθηκε επίσης ελευθερία κινήσεων εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για το ελληνικό ζήτημα η συνθήκη του Άκκερμαν δεν προέβλεπε τίποτα, αφού σε αυτό αναφερόταν το Πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, με το οποίο οι δύο Δυνάμεις συμφωνούσαν να επέμβουν μεσολαβητικά για τη δημιουργία Ελληνικού Κράτους, που κατόπιν της επιμονής της Αγγλίας, θα ήταν φόρου υποτελές στο Σουλτάνο, για να μην ανατραπεί το «στάτους κβο».
Η «πλατφόρμα» Ρότσιλντ, που πέρασε ο Ουέλινγκτον, στο Πρωτόκολλο της Αγ. Πετρουπόλεως προέβλεπε «τη δημιουργία ενός ελληνικού κράτους το οποίο θα ήταν αυτόνομο και φόρου υποτελές στο σουλτάνο».
Για τα σύνορα προέβλεπε ότι «θα περιλάμβανε τις επαρχίες που επαναστάτησαν ή όπου είχαν ντε φάκτο είχαν εγκατασταθεί ελληνικές πολιτικές αρχές». Η Αγγλία, για να εμποδίσει την ανεξαρτησία της Ελλάδος έθεσε στο πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, το ζήτημα της «αποζημίωσης» των Τούρκων, για τις περιουσίες τους στην Πελοπόννησο, μέσω δανείου που θα χορηγούσαν οι Ρόστιλντ.
Το ίδιο επανέλαβε αργότερα το Λονδίνο για την Αττική.
Ο Καποδίστριας ανασκεύασε τις προτάσεις του Ουέλινγκτον, για αποζημίωση των Τούρκων με υπόμνημα προς τον Νέσελροντ, που υπέγραψε ο Μιντσιάκης τον Απρίλιο του 1826. Στο υπόμνημα Καποδίστρια/Μιτσιάκη, τονιζόταν, ότι «η εξαγορά των τουρκικών περιουσιών στον Μοριά, τόσο των ιδιωτικών όσο και εκείνων που ανήκαν στα τζαμιά, και στα φιλανθρωπικά ιδρύματα της Κωνσταντινούπολης , σύμφωνα με το σύστημα των Βακουφιών, θα απαιτούσε αναγκαστικά τεράστια ποσά.
Σύμφωνα με ένα κατά προσέγγιση υπολογισμό, οι τουρκικές περιουσίες αποτελούσαν σχεδόν τα δύο τρίτα της Χερσονήσου, αλλά καλλιεργούνταν αποκλειστικά από τον ελληνικό πληθυσμό».
«Μόνον οι προεστοί στις πόλεις ή τα χωριά ,κατείχαν ιδιοκτησία. Οι πλουσιότεροι ιδιοκτήτες μεταξύ αυτών ήσαν οι Δεληγιαννόπουλοι στο Μυστρά, ο Νοταράς στην Κόρινθο, ο Ζαΐμης στα Καλάβρυτα, και ο Λόντος στο Αίγιο. Στην Αττική, και στις άλλες ηπειρωτικές επαρχίες της ηπείρου, οι ακίνητες περιουσίες ήταν μοιρασμένες σχεδόν στην ίδια αναλογία. Στην Κρήτη , την Κύπρο, τη Ρόδο, τη Χίο , και τη Μυτιλήνη, που βρίσκονταν στην κατοχή των Μωαμεθανών, οι Τούρκοι έχουν επίσης πολυάριθμες περιουσίες. Στο υπόλοιπο των νησιών του Αρχιπελάγους, οι Τούρκοι δεν εγκαταστάθηκαν ποτέ, και συνεπώς δεν υπήρχαν εκεί τουρκικές περιουσίες και η γη ανήκε απολύτως στους Έλληνες. Αλλά αυτά τα νησιά, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των ακινήτων των πόλεων και των χωριών αποτελούσαν προίκα ορισμένων από τις Σουλτάνες, ή είχαν υποχρέωση να εφοδιάζουν την σεράι με ορισμένη ποσότητα από την παραγωγή τους, είτε από τα προϊόντα που κατασκεύαζαν». Θα ήταν, επομένως, αναγκαίο να ενσωματωθούν στον λογαριασμό αυτό μέρος των εσόδων του θησαυροφυλακίου του Σουλτάνου».
Ο Μιντσιάκης υπέβαλε επίσης ένα κατά προσέγγιση σχέδιο του ποσοστού των τουρκικών περιουσιών στον Μοριά πριν την επανάσταση του 1821, και των περιουσιών που κατείχαν οι Έλληνες στις ίδιες Επαρχίες. "Κόρινθος, 80% Τούρκοι-20% Έλληνες , Άργος, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες ,Napoli di Romania (Ναύπλιο) 100% Τούρκοι, Κρανίδι και Καστρί, 20% Τούρκοι-80% Έλληνες , Άστρος και Κυνουρία, 20% Τούρκοι-80% Έλληνες, «Malvoisia» (Μονεμβασιά) ,80% Τούρκοι-20% Έλληνες, Μυστράς, 60% Τούρκοι-40% Έλληνες, Καλαμάτα,30% Τούρκοι-70% Έλληνες, Μάνη 100% Έλληνες, Κορώνη 70% Τούρκοι-30% Έλληνες , Μεθώνη 70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Ναβαρίνο, 70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Γαργαλιάνοι και Φιλιατρά, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες, Αρκαδία, 60% Τούρκοι-40% Έλληνες, Λεοντάρι, Λαγγάδια, 50% Τούρκοι-50% Έλληνες, Πύργος,50% Τούρκοι-50% Έλληνες, Γαστούνι, 70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Φανάρι,70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Μπαρδούνια 100% Τούρκοι, Τριπολιτσά, 80% Τούρκοι-20% Έλληνες, Καλάβρυτα, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες, «Vostizza» (Αίγιο), 30% Τούρκοι-70% Έλληνες, Πάτρα, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες".
Όπως τόνιζε ο Καποδίστριας, «η αγορά του συνόλου των τουρκικών περιουσιών , οι οποίες αποτιμώνται στα δύο τρίτα των καλλιεργούμενων εκτάσεων, και για την αποζημίωση των εσόδων του Σαραγιού , "θα απαιτούντο τέτοια σημαντικά ποσά, που μπορεί κανείς να παραδεχθεί ότι στην κατάσταση της εξαθλίωσης και της ερήμωσης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, το σύνολο των δημοσίων εσόδων θα ήταν ανεπαρκές για πολλά από τα επόμενα έτη, μόνον για την εξυπηρέτηση των τόκων του δανείου".
Παρά τις ανθελληνικές θέσεις του ανθρώπου των Ρότσιλντ, Δούκα του Ουέλινγκτον, η υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Αγίας Πετρούπολης, μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας αποτελούσε αποφασιστική καμπή.
Η αγγλο-ρωσική συνεννόηση, που προσπαθούσε μάταια να επιτύχει τον χειμώνα του 1821 ο Καποδίστριας, ήταν πλέον γεγονός. Το Πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, έθαψε τις συμφωνίες της Βιέννης για τις σχέσεις με την Τουρκία, των Τσάρου Αλεξάνδρου- Μέτερνιχ- Ουέλινγκτον, που έριξαν ταφόπλακα στο «ελληνικό ζήτημα» , τον Σεπτέμβριο του 1822. Ο Μέτερνιχ, που κατέγραψε τη συντριβή του για το πρωτόκολλο στα ημερολόγιο του, και ο Ουέλινγκτον, είχαν ηττηθεί. Ο Καποδίστριας , που πέτυχε την καταρχήν δέσμευση της αγγλικής πολιτικής, απέρριψε και τον όρο του Ουέλινγκτον, για την υποτέλεια στον Σουλτάνο, και για αυτό έγραφε στον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, «να μη δώσετε ακρόαση, αν σας προτείνουν υποταγή εις τον σουλτάνο, και να αποκριθείτε, ότι με το σπαθί μας θα υπογράψουμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας ή τον θάνατόν μας. Να μη φοβηθείτε τίποτε, και να επιμείνετε εις την απόφαση σας, επειδή δεν μπορούν να πράξουν τίποτα εναντίον των δικαίων της Ελλάδος, αρκεί να μη ενδώσετε σεις οι ίδιοι εις την υποταγή».
Σε ότι αφορά στην αγγλική «μεσολάβηση», στο αυτοκρατορικό Συμβούλιο, («Divan-ı Hümayun»), δημιουργήθηκαν δυο τάσεις.
Ο Μεγάλος Βεζύρης Μοχάμεντ Σελίμ Πασάς(1) εισηγήθηκε την αποδοχή της μεσολάβησης, ώστε να μη γίνει πόλεμος, διότι το οθωμανικό κράτος, μετά την εξόντωση των Γενιτσάρων, δεν διέθετε δυνάμεις για να νικήσει σε ενδεχόμενο πόλεμο με τη Ρωσία. Η άλλη πλευρά από το «Υπουργείο εξωτερικών» με επικεφαλής τον Ακίφ μπέη (2) , προκειμένου να διαφυλάξει το κύρος της δυναστείας του. Ο Μαχμούτ προσχώρησε στην πλευρά των αδιάλλακτων και έδωσε στον Βρετανό πρεσβευτή την απάντηση ότι ήταν ο ίδιος και μόνον ήταν ο νόμιμος κυρίαρχος της Ελλάδας και ότι οι επαναστάτες θα συντρίβονταν. Επακολούθησε αποστολή οθωμανικών και αιγυπτιακών δυνάμεων στην Ελλάδα και η ανακατάληψη της Αθήνας τον Ιούνιο του 1827. Το πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, το ακολούθησε η συνθήκη του Λονδίνου της 6ης Ιουλίου 1827 στην οποία μετείχε και η Γαλλία και η οποία επαναλάμβανε τους όρους του Πρωτοκόλλου της Πετρουπόλεως αλλά , η Αγγλία δέχτηκε, μυστικά , «τον εξαναγκασμό της Τουρκίας να δεχθεί τη μεσολάβηση των Δυνάμεων».
Η Αυστρία και η Πρωσία που προσκλήθηκαν, αρνήθηκαν να προσχωρήσουν.
Ο απών Καποδίστριας, ήταν παρών στο Λονδίνο. Τη συνθήκη από την πλευρά της Ρωσίας διαπραγματεύτηκε ο «δικός» του πρέσβης Λίβεν. Στις οδηγίες του Τσάρου προς τον Λίβεν, που υπαγόρευσε ο Στρόγκανωφ, και υπέγραψε ο Νέσελροντ τον Ιανουάριο του 1827, τονιζόταν ότι, «αν ο κύριος Κάνιγκ αρνηθεί μια συνθήκη σύμφωνη με τις δικές μας επιθυμίες... ο Λίβεν θα έπρεπε να υπενθυμίσει κατηγορηματικά στον Κάνιγκ, το άρθρο 6 του πρωτοκόλλου της Πετρουπόλεως , σύμφωνα με το οποίο, τα συμβαλλόμενα μέρη, διατηρούσαν το δικαίωμα να εκμεταλλευθούν κάθε ευνοϊκή ευκαιρία για να αναγκάσουν τη Τουρκία να δεχθεί τις αποφάσεις τους για την κατάπαυση του πολέμου στην Ελλάδα».
Προκειμένου να αποφύγει την μονομερή ρωσική στρατιωτική επέμβαση, ο Ουέλλιγκτον προσυπέγραψε την διακοίνωση της 24ης Ιουνίου 1827 με την οποία η Ρωσία η Γαλλία και η Αγγλία καλούσαν την Υψηλή Πύλη και τους ηγέτες της ελληνικής επανάστασης να παύσουν τις εχθροπραξίες και πρότεινε ξανά να αναγνωριστεί η Ελλάδα ως αυτοδιοικούμενη πολιτεία, φόρου υποτελής στο σουλτάνο.
[1] Μοχάμεντ Σελίμ Πασάς, είχε γεννηθεί το 1771 στην Μολδαβία. Ο πατέρας του ηταν Για ο Μπέντερλι Αλί Πασάς. Ήταν Μέγας Βεζύρης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από τις 14 Σεπτεμβρίου 1824 έως τις 24 Οκτωβρίου 1828. Επί των ημερών του, έγινε το πραξικόπημα των γενιτσάρων, (1826) και η ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827). Το 1828-30 ήταν κυβερνήτης της επαρχίας της «Ρουμέλιας» και 1830-31 ήταν κυβερνήτης της Δαμασκού Όταν οι πολίτες της Δαμασκού και η τοπική φρουρά των Γενιτσάρων επαναστάτησαν εναντίον του οχυρώθηκε στην Ακρόπολη της Δαμασκού, και μετά από μια πολιορκία διάρκειας 40 ημερών του υποσχέθηκαν ασφαλές πέρασμα αλλά δολοφονήθηκε πριν μπορέσει να φύγει από την πόλη.
[2] Ο Ακίφ μπέης γεννήθηκε στο Γιοζγκάτ, το 1787, ήταν γιος Καδή. Εισήλθε στο ντιβάνι με την βοήθεια του θείου του, Μουσταφά Μαζάρ Εφέντι, που ήταν υπουργός εξωτερικών. (Ρείς Εφέντι). Aytâbîzâde Κουάντι Μωάμεθ Εφέντι. Οι υπηρεσίες του εκτιμήθηκαν και το 1825 έγινε μπέης.
Η απαίτηση του Λονδίνου να σταματήσουν οι επιχειρήσεις του Καποδίστρια κατά των Τούρκων
Η Δ' Εθνοσυνέλευση του Άργους έληξε στις 6/18 Αυγούστου 1829, και σχεδόν ένα μήνα μετά , στις 12/24 Σεπτεμβρίου 1829 έγινε η τελευταία μάχη του ελληνικού αγώνα, η μάχη της Πέτρας μεταξύ των Ελλήνων, που διοικούσε ο Δημητρίος Υψηλάντης και των Τουρκαλβανών, κάτω από τις διαταγές του Ασλάν Μπέη. Δέκα ημέρες πριν είχε υπογραφεί η Συνθήκη
της Αδριανούπολης, στις 2/14 Σεπτεμβρίου 1829.
Οι Τούρκοι , που ηττήθηκαν υποχρεώθηκαν να υπογράψουν συνθηκολόγηση, την πρώτη σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης, στην οποία υποχρεώθηκαν τακτικές τούρκικες δυνάμεις, με την οποία οι Τούρκοι δέχτηκαν να εκκενώσουν την Ανατολική Ελλάδα, εξαιρούμενης της Ακρόπολης των Αθηνών.
Τρείς εβδομάδες πριν ο άνθρωπος των Ρόστιλντ, Δούκας του Ουέλινγκτον, απαιτούσε από τους Ρώσους να συμφωνήσουν στην επιβολή στον Καποδίστρια της εκκεχειρίας ώστε οι Τούρκοι να μην φύγουν από την Στερεά.
Στις διαβουλεύσεις στο Λονδίνο στις 4 Σεπτεμβρίου/23 Αυγούστου και στις 5 Σεπτεμβρίου/24 Αυγούστου με τον Πρίγκιπα Λίβεν και τον Κόμη Ματούσεβιτς ο Ουέλινγκτον, επέμενε ιδιαίτερα σε αυτό. Αντίγραφο της επιστολής του Δούκα του Ουέλινγκτον, στο Τζώρτζ Χάμιλτον Γκόρντον , Λόρδο Αμπερντίν, με το στενογραφημένο πρακτικό για τις συζητήσεις τους με τον Πρίγκιπα Λίβεν και τον Κόμη Ματούσεβιτς που έγιναν στις 4 και 5 Σεπτέμβρη, 1829. (κωδικός # #Docref=WP1/1048/13).
«Σου στέλνω αυτό το υπόμνημα της χθεσινής συζήτησής μας .Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο, όμως, ξέχασα να αναφερθώ, και αυτό είναι η αδικία για την οποία είμαστε ένοχοι, αφού επιτρέπουμε στους Έλληνες να συνεχίσουν τις επιχειρήσεις τους λαμβάνοντας υπόψη ότι καταστρέψαμε το στόλο των Τούρκων επειδή δεν σταμάτησαν τις δικές τους. Αν δεν κάνω λάθος για το χαρακτήρα του αυτοκράτορα Αλεξάνδρου, μια έκκληση στην τιμή και τη δικαιοσύνη του, δεν θα ήταν μάταιη, και σκοπεύω να επαναφέρω το ζήτημα και λυπούμαι που μου διέφυγε. Μπορείτε να το αναφέρετε στις οδηγίες προς τον Λόρδο Χέιτεσμπερι και να τον παροτρύνουμε να το αναφέρει κατά την προσεχή ακρόαση του από τον αυτοκράτορα. Μπορεί να τονίσει στον αυτοκράτορα ότι ποτέ δεν θα αισθανθούμε ότι επιδείξαμε αίσθημα δικαίου έως ότου οι εχθροπραξίες σταματήσουν. Δεν ζητάμε από τον αυτοκράτορα να συμμετάσχει στα μέτρα που πρέπει να ληφθούν ή για να επιτρέψει το στόλο του να συνεργαστεί στην εφαρμογή τους. Αυτό που επιθυμούμε είναι ότι η διάσκεψη να δώσει εντολή στον αγγλικό και τον γαλλικό στόλο να αποτρέψουν αυτές τις εχθροπραξίες. Νομίζω ότι αυτό το μνημόνιο θα πρέπει να διαβιβαστεί στον Λόρδο Χέιτεσμπερι με την εντολή να την αναγνώσει στον Κόμη Νέσελροντ και στον αυτοκράτορα, αλλά όχι να επιδώσει αντίγραφο. Το ίδιο θα πρέπει να γίνει στο Βερολίνο.»
#Docref=WP1/1048/13 Copy, in the hand of a secretary, of a letter from Arthur Wellesley, first Duke of Wellington, Stratfield Saye, Hampshire, to George Hamilton Gordon, fourth Earl of Aberdeen, [Secretary of State for Foreign Affairs]: [Transcript] "I send you with this a memorandum of our discussion of yesterday, which contains as well as I recollect what passed. There is one point which, however, I forgot to advert to, and this is the injustice of which we are guilty in allowing the Greeks to continue their operations considering that we destroyed the fleet of the Turks because they did not cease theirs. If I have not mistaken the character of the Emperor Alexander, [f.1v] an appeal to his honor and justice would not have been made in vain in such a case and I intended to have brought forward the subject in that view and regret that I forgot it. You might probably mention this view of the subject to Lord Heytesbury and desire him to urge it upon the Emperor's attention. He may * still * tell the Emperor that we shall never think that we have been fairly dealt with unless these hostilities cease. We do not ask the Emperor to be a party to the measures to be adopted or to allow his fleet to co-operate in the measure of execution. What we desire is that the conference [f.2r] should direct the English and French fleets under its orders to prevent these hostilities. I think that this memorandum ought to be sent with a dispatch to Lord Heytesbury, with an order to read it to Count Nesselrode and to the Emperor, but to give no copy. The same should be done at Berlin."
Οι Τούρκοι , που ηττήθηκαν υποχρεώθηκαν να υπογράψουν συνθηκολόγηση, την πρώτη σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης, στην οποία υποχρεώθηκαν τακτικές τούρκικες δυνάμεις, με την οποία οι Τούρκοι δέχτηκαν να εκκενώσουν την Ανατολική Ελλάδα, εξαιρούμενης της Ακρόπολης των Αθηνών.
Τρείς εβδομάδες πριν ο άνθρωπος των Ρόστιλντ, Δούκας του Ουέλινγκτον, απαιτούσε από τους Ρώσους να συμφωνήσουν στην επιβολή στον Καποδίστρια της εκκεχειρίας ώστε οι Τούρκοι να μην φύγουν από την Στερεά.
Στις διαβουλεύσεις στο Λονδίνο στις 4 Σεπτεμβρίου/23 Αυγούστου και στις 5 Σεπτεμβρίου/24 Αυγούστου με τον Πρίγκιπα Λίβεν και τον Κόμη Ματούσεβιτς ο Ουέλινγκτον, επέμενε ιδιαίτερα σε αυτό. Αντίγραφο της επιστολής του Δούκα του Ουέλινγκτον, στο Τζώρτζ Χάμιλτον Γκόρντον , Λόρδο Αμπερντίν, με το στενογραφημένο πρακτικό για τις συζητήσεις τους με τον Πρίγκιπα Λίβεν και τον Κόμη Ματούσεβιτς που έγιναν στις 4 και 5 Σεπτέμβρη, 1829. (κωδικός # #Docref=WP1/1048/13).
«Σου στέλνω αυτό το υπόμνημα της χθεσινής συζήτησής μας .Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο, όμως, ξέχασα να αναφερθώ, και αυτό είναι η αδικία για την οποία είμαστε ένοχοι, αφού επιτρέπουμε στους Έλληνες να συνεχίσουν τις επιχειρήσεις τους λαμβάνοντας υπόψη ότι καταστρέψαμε το στόλο των Τούρκων επειδή δεν σταμάτησαν τις δικές τους. Αν δεν κάνω λάθος για το χαρακτήρα του αυτοκράτορα Αλεξάνδρου, μια έκκληση στην τιμή και τη δικαιοσύνη του, δεν θα ήταν μάταιη, και σκοπεύω να επαναφέρω το ζήτημα και λυπούμαι που μου διέφυγε. Μπορείτε να το αναφέρετε στις οδηγίες προς τον Λόρδο Χέιτεσμπερι και να τον παροτρύνουμε να το αναφέρει κατά την προσεχή ακρόαση του από τον αυτοκράτορα. Μπορεί να τονίσει στον αυτοκράτορα ότι ποτέ δεν θα αισθανθούμε ότι επιδείξαμε αίσθημα δικαίου έως ότου οι εχθροπραξίες σταματήσουν. Δεν ζητάμε από τον αυτοκράτορα να συμμετάσχει στα μέτρα που πρέπει να ληφθούν ή για να επιτρέψει το στόλο του να συνεργαστεί στην εφαρμογή τους. Αυτό που επιθυμούμε είναι ότι η διάσκεψη να δώσει εντολή στον αγγλικό και τον γαλλικό στόλο να αποτρέψουν αυτές τις εχθροπραξίες. Νομίζω ότι αυτό το μνημόνιο θα πρέπει να διαβιβαστεί στον Λόρδο Χέιτεσμπερι με την εντολή να την αναγνώσει στον Κόμη Νέσελροντ και στον αυτοκράτορα, αλλά όχι να επιδώσει αντίγραφο. Το ίδιο θα πρέπει να γίνει στο Βερολίνο.»
#Docref=WP1/1048/13 Copy, in the hand of a secretary, of a letter from Arthur Wellesley, first Duke of Wellington, Stratfield Saye, Hampshire, to George Hamilton Gordon, fourth Earl of Aberdeen, [Secretary of State for Foreign Affairs]: [Transcript] "I send you with this a memorandum of our discussion of yesterday, which contains as well as I recollect what passed. There is one point which, however, I forgot to advert to, and this is the injustice of which we are guilty in allowing the Greeks to continue their operations considering that we destroyed the fleet of the Turks because they did not cease theirs. If I have not mistaken the character of the Emperor Alexander, [f.1v] an appeal to his honor and justice would not have been made in vain in such a case and I intended to have brought forward the subject in that view and regret that I forgot it. You might probably mention this view of the subject to Lord Heytesbury and desire him to urge it upon the Emperor's attention. He may * still * tell the Emperor that we shall never think that we have been fairly dealt with unless these hostilities cease. We do not ask the Emperor to be a party to the measures to be adopted or to allow his fleet to co-operate in the measure of execution. What we desire is that the conference [f.2r] should direct the English and French fleets under its orders to prevent these hostilities. I think that this memorandum ought to be sent with a dispatch to Lord Heytesbury, with an order to read it to Count Nesselrode and to the Emperor, but to give no copy. The same should be done at Berlin."
Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2019
25 Σεπτεμβρίου /7 Οκτωβρίου 1826, τη συνθήκη του Άκκερμαν
Στο φρούριο του Ακκερμαν, υπογράφηκε με τη μεσολάβηση της Αγγλίας, στις 25 Σεπτεμβρίου /7 Οκτωβρίου 1826 , η Συνθήκη του Άκκερμαν , μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας «ως συμπλήρωμα και επεξήγηση της συνθήκης του Βουκουρεστίου».
Με τη συνθήκη, η Τουρκία αποδέχτηκε την εκλογή των ηγεμόνων της Μολδαβίας και της Βλαχίας για επταετή περίοδο, από τα τοπικά «Ντιβάνια», τους οποίους ο Σουλτάνος δεν μπορούσε να απομακρύνει χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας. Οι Τούρκοι, δέχτηκαν την αποχώρηση των οθωμανικών δυνάμεων και από τις δύο παραδουνάβιες ηγεμονίες , όπου παρέμεναν μετά από τα γεγονότα του 1821 και δέχτηκαν ακόμα να εκχωρήσουν στη Βλαχία τον έλεγχο των λιμένων, Τζιούργκιου, Βραΐλας και Τούρνου του Δούναβη, ενώ στο άρθρο 5, προβλέφτηκε αυτονομία για το Πριγκιπάτο της Σερβίας και η επιστροφή των εδαφών του που αφαιρέθηκε το 1813.
Στους Σέρβους χορηγήθηκε επίσης ελευθερία κινήσεων εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για το ελληνικό ζήτημα η συνθήκη του Άκκερμαν δεν προέβλεπε τίποτα, αφού σε αυτό αναφερόταν το Πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, με το οποίο το Λονδίνο και η Αγία Πετρούπολη , συμφωνούσαν να επέμβουν μεσολαβητικά για τη δημιουργία Ελληνικού Κράτους, που κατόπιν της επιμονής της Αγγλίας, θα ήταν φόρου υποτελές στο Σουλτάνο, «για να μην ανατραπεί το στάτους κβο».
Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019
Τα βιβλία του Σπύρου Χατζάρα
Τα 5 βιβλία του Σπύρου Χατζάρα
μόνο με 60 Ευρώ.
Τα ταχυδρομικά δώρο.
-«Η Επανάσταση των Φιλογενών»
-«Η Κόκκινη Συμφωνία και οι Περιούσιοι ΑΘΕΑΤΟΙ»,
-« Το Εβραϊκό Ζήτημα»,
- «ΕΑΜ -ΕΛΑΣ- ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ»
-Το Ευαγγέλιο του Καλού Πατριώτη.
Παραγγελίες στο deltio11@gmail.com
και στο 6944-279798.
Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2019
9 Οκτωβρίου 1831. Η αποφράδα ημέρα του νέου Ελληνισμού. Σαν σήμερα με απόφαση των Ρότσιλντ και της Στοάς του Λονδίνου, και εντολή του αχυρανθρώπου των Ρότσιλντ , Δούκα του Ουέλλιγκτον, οι Υδραίοι δολοφόνησαν τον Εθνάρχη Ιωάννη Καποδίστρια.
9 Οκτωβρίου 1831. Η αποφράδα ημέρα του νέου Ελληνισμού
του Σπύρου Χατζάρα
Ήταν Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου/9 Οκτωβρίου 1831. Με απόφαση των Ρότσιλντ και εντολή του αχυρανθρώπου του, Δούκα του Ουέλλιγκτον, ο πράκτορας των Άγγλων αστυνομικός διευθυντής Ναυπλίου, πορτογαλος επιλοχίας Αλμέιντα, έβαλε τον κουλοχέρη Κρητικό Κοζώνη ,σωματοφύλακα του Καποδίστρια με εντολή να τον πυροβολήσει στο κεφάλι μπροστά στο Άγιο Σπυρίδωνα για να ενοχοποιηθούν οι επίσης συνωμότες Μαυρομιχαλαίοι που είχαν τον ρόλο του Όσβαλντ.
Οι άλλοι, που του έδωσαν τη «χατζαριά» στο Στομάχι είχαν στρατολογηθεί από τη Στοά του Ρωμα και διέφυγαν από το Ναύλιο.
Το διπλό χτύπημα είναι τελετουργικό "Καμπαλιστικό". Το σχέδιο της δολοφονίας ήταν γνωστό στον Κυβερνήτη.
Ο προγραμματισμός, ήταν να γίνει στις 20 Σεπτεμβρίου αλλά το απέτρεψε ο Αυγουστίνος που δεν τον άφησε να πάει στην Εκκλησία.
Έτσι χάσαμε τήν Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, τόν αληθή καί στύλον τής Πατρίδος καί τό καύχημα του Γένους ολοκλήρου, τον Ιωάννη Καποδίστρια τον δεύτερο Μιλτιάδη , τον άλλον Θεμιστοκλέα, που ελευθέρωσε το Γένος και τη Πατρίδα.
Ο τοκογλύφος Ρουφιανογιάννης που ήταν πράκτορας των «Συνταγματικών» Αγγλων στο Καποδιστριακό Ναύπλιο, μας άφησε στα απομνημονεύματα του, το κλειδί, για την αναζήτηση των δολοφόνων του Καποδίστρια. Ήταν το μήνυμα που του έστειλαν από την Ύδρα, τον Αύγουστο του 1831. «Άσε θα γένει αλλιώς το πράγμα».
Οι δολοφόνοι, καθοδηγήθηκαν από την Ύδρα, από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, και τα ανδράποδα των Άγγλωνν, και υλοποιήθηκε από τους συνωμότες της «Στοάς του Ηρακλέους».
Το νήμα, μας πάει και πιο πέρα, στην Στοά της Ζακύνθου, στον Διονυσιο Ρώμα που καθοδηγούσε τη «στοά του Ηρακλέους», και στην αγγλική διοίκηση στα Επτάνησα, που μεταβίβαζε τις οδηγίες της αγγλικής κυβέρνησης δια του Ρώμα προς τη «συνταγματική συμμορία», της Ύδρας.
Η πολιτική βάση της συμμορίας των δολοφόνων , οικοδομήθηκε πάνω στα θεμέλια που έθεσαν τα «δάνεια της Αγγλίας».
Η απόφαση για την εκτέλεση του Καποδίστρια, δεν ελήφθη στην Ελλάδα , αλλά σε πολύ υψηλά επίπεδα . Εκδόθηκε από τη στοά του Λονδίνου, διότι ούτε ο Ρώμας, ούτε κανείς άλλος Τέκτων, θα τολμούσε να δολοφονήσει έναν «αδελφό» «τρίτου βαθμού», χωρίς την εντολή του μεγάλου διδασκάλου της μητέρας Στοάς .
Για τον λόγο αυτό ,180 χρόνια μετά τη δολοφονία, που έγινε για να ανακοπεί η πορεία που είχε χαράξει ο Ιωάννης Καποδίστριας για το ελληνικό Έθνος , ο φάκελος με τα σχετικά έγγραφα παραμένει «άκρως απόρρητος» στα Βρετανικά αρχεία. Από τα ρωσικά αρχεία που δεν είναι απόρρητα μαθαίνουμε ότι ο Ρώσος αντιπρέσβης Ριμποπιέρ στην έκθεσή του για την δολοφονία του Καποδίστρια δεν έχει καμία αμφιβολία ότι η «δολοφονική χειρ εξοπλίσθη παρά της Αγγλίας». Κανένας δεν έχει συκοφαντηθεί τόσο συστηματικά, τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον, όσο ο αρχηγός της εθνικοαπελευθερωτικής μας Επανάστασης, η σπουδαιότερη μορφή όλων των Νέων Ελλήνων, ο Εθνάρχης και Εθνεγέρτης Ιωάννης Καποδίστριας.
Ο Καποδίστριας ήταν Εθνικιστής και Επαναστάτης.
Κατείχε στο έπακρον την «Τέχνη της υποκρισίας» και την χρησιμοποίησε για να φτάσει στον Σκοπό του. Ο Καποδίστριας δεν ήταν ούτε μεταρρυθμιστής, ούτε οπαδός της «λιτότητας των δανειστών και του ΔΝΤ», ούτε οπαδός της «ευρωπαϊκής ιδέας», όπως τον παρουσιάζουν οι δολοφόνοι του.
Ο επικοινωνιακός πόλεμος που εξαπέλυσαν εναντίον του , η Στοά του Λονδίνου και η Αγγλική κυβέρνηση από το 1829, με την έγκριση του ανθρώπου των Ρότσιλντ, του Δούκα του Ουέλλιγκτον, κατά κόσμο Άρθουρ Γουέλεσλι , συνεχίζεται αμείωτος έως και τις μέρες μας.
Σε αυτή την προσπάθεια επιστρατεύτηκαν πολλοί εκτός από τους πράκτορες όπως ο Φρειδερίκος Τιρς, ο Τζορτζ Φίνλεϊ, ο Σπυρίδων Τρικούπης, ο Αναστάσιος Πολυζωίδης, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, οι αδελφοί Σούτζοι, και τα τέκνα της Στοάς, όπως ο Κοραής. Μέχρι και τον εξάδελφο των Ρότσιλντ, Κάρολο Μάρξ επιστράτευσαν. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι «ρουφιάνοι» όπως ο «κόκκινος τενεκές», Γιάννης Κορδάτος, και ο «ψευτοστρατηγός» της Στοάς του Ηρακλέους Ρουφιανογιάννης.
Εκτός από τις χιλιοειπωμένες «πολιτικές» κατηγορίες, ότι δήθεν αρνήθηκε την ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας , ότι ήταν αριστοκράτης, αντιδραστικός, τύραννος, ρωσόφιλος, κλπ, η μεγαλύτερη προσβολή που εξαπολύθηκε στη μνήμη του, από τους Άγγλους και τη Στοά του Λονδίνου μετά θάνατον, ήταν, ότι δεν προερχόταν από ελληνική, αλλά από «εξελληνισμένη οικογένεια». Στόχος τους βέβαια ήταν να διαψεύσουν την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού, καθώς η οικογένεια των Καποδίστρια αποτελούσε κλασσικό τέτοιο παράδειγμα.
Ακριβώς αυτό το προπαγανδιστικό επιχείρημα επανέλαβε και η πρέσβειρα της Σλοβενίας στην Αθήνα κ. Ανίτα Πίπαν, σε εκδήλωση της Στοάς για τον «εορτασμό» των 240 χρόνων από τη γέννηση του Καποδίστρια στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο . Ευρισκόμενη σε διατεταγμένη αποστολή η ξένη τον πυροβόλησε και πάλι, 185 χρόνια μετά τη δολοφονία του λέγοντας:
«Η οικογένεια Βιττόρι, όταν μετακόμισαν στην Κέρκυρα, άλλαξαν τη θρησκεία τους και από Καθολικοί έγιναν Ορθόδοξοι , εξελληνίστηκαν και άλλαξαν επώνυμο. Οι πρόγονοι του Καποδίστρια προέρχονται από μια οικογένεια ευγενών που ονομαζόταν Vittore, και οι ρίζες τους στο Κόπερ χρονολογούνται από το 1329. Σύμφωνα με το οικογενειακό ιστορικό, ένας κλάδος της οικογένειας Vittore μετανάστευσε στο νησί της Κέρκυρας, το 1337, λόγω των συνεχών συγκρούσεων με μια άλλη εξέχουσα οικογένεια του Κόπερ, τους Verzi. Το αρχείο του Κόπερ κάηκε το 1380, και έτσι δεν υπάρχουν ιστορικά αρχεία της οικογένειας.».
Επομένως, η καταγωγή των Καποδίστρια , δεν ήταν, «από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής» ,όπως λένε οι αγράμματοι της Στοάς των Αθηνών και του διαδικτύου, αλλά από την «Caput Histriae», την πρωτεύουσα της Βενετικής Ιστριας, δηλαδή την πόλη Capodistria , την βυζαντινή Ιουστινούπολη , το σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας. Σύμφωνα πάντως με την αγγλική προπαγάνδα,
οι Καποδίστριες ήσαν είτε Ιταλοί, είτε Σλοβένοι, είτε Κροάτες, είτε Γερμανοί και δεν ήσαν Έλληνες. Εξελληνίστηκαν. Και ήσαν Καθολικοί που «αλλαξοπίστησαν».
Η απάτη, και η παραχάραξη της ιστορίας και της καταγωγής των Καποδίστρια στηρίζεται στην ανακάλυψη, της Οικογενείας Βιττόρι, στο Κόπερ η οποία εμφανίζεται στα Βενετσιάνικα αρχεία το 1329.
Όμως το βυζαντινό οικογενειακό όνομα των Καποδίστρια ήταν «Νικηταίοι» και το «Βιττόρι», είναι απλή μετάφραση τούτου. Η συγγένεια των Καποδίστρια με τους Βιττόρι του Κόπερ, ήταν γνωστή στους αντικαποδιστριακούς, και ο πρώτος εντεταλμένος της Στοάς, που λάνσαρε τον «εξελληνισμό» της οικογένειας, ήταν ο υπάλληλος των Άγγλων, Αναστάσιος Γούδας.
Ότι έλεγε ο Γούδας το 1874 , το επανέλαβε και η πρέσβειρα της Σλοβενίας. Πάντως το 1864 ο Γερμανός ιστορικός Καρλ Μέντελσον-Μπαρτόλντι δεν έγραψε ούτε για «Καθολικούς», ούτε για «εξελληνισμένους».
Αντίθετα τόνισε ότι από την οικογένεια υπήρξαν ιερείς, ηγούμενοι και αρχιδιάκονοι. Το ζήτημα με όλους υβριστές και συκοφάντες των Καποδίστρια ,όπως παραδέχτηκε και η πρέσβειρα της Σλοβενίας, είναι ότι ο τελευταίος απόγονος της Οικογενείας «Vittori» απεβίωσε το 1855, ενώ «το αρχείο του Κόπερ», κάηκε το 1380. Έτσι, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για την προέλευση της οικογενείας Βιττόρι, ούτε για το πότε εγκαταστάθηκαν στο Κόπερ. Όλοι οι «ιστορικοί» και οι «ερευνητές» της «αγγλικής υπηρεσίας» δεν μπόρεσαν βέβαια να βρουν και να προσκομίσουν ούτε ένα δείγμα επικοινωνίας ανάμεσα οικογενειακό κλάδο που έμεινε στην «Καποντίστρια» και στον κλάδο που μετακόμισε στην Κέρκυρα. Έτσι η καταγωγή των «Βιττόρι» παραμένει μυστήριο. Η χρονολόγηση όμως των ίδιων των Καποδίστρια, ξεκίναγε 80 χρόνια πριν από τους «Ιστορικούς» της Στοάς και της Αγγλίας. Από το 1250. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση της οικογένειας του Καποδιστρίου, οι ρίζες τους βρισκόντουσαν στον ΙΓ' αιώνα μ. Χ. Τότε, ένας βυζαντινός προγονός τους, που υπηρετούσε στον στρατό της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Φρειδερίκου Β΄ Χοχενστάουφεν, έλαβε τον τίτλο και την κομητεία της Ιουστινουπόλεως. Οι αδελφοί Καποδίστρια πέρασαν στην Κέρκυρα το 1329, τη χρονιά που οι Ενετοί κατέγραψαν τους Βιττόρι. Επομένως οι Καποδίστριες δεν είχαν ποτέ το όνομα Βιττόρι που έλαβαν όσοι έμειναν πίσω, και έγιναν καθολικοί. Και επειδή έγιναν καθολικοί οι άλλοι, οι ορθόδοξοι τους ….διέγραψαν. Για αυτό και δεν υπάρχει ούτε ένα δείγμα επικοινωνίας ανάμεσα οικογενειακό κλάδο που έμεινε στην «Καποντίστρια» και στον κλάδο που μετακόμισε στην Κέρκυρα.
«Η οικογένεια Καποδιστρίου είναι αρχαιοτάτη, αναγομένη μέχρις αυτού του ΙΓ’ αιώνος μ. Χ. και οι ρίζες της ανιχνεύονται στο δεσποτάτο της Ηπείρου, και ήσαν συγγενείς των Νικηταίων της Κωνσταντινουπόλεως και αποτελούν επομένως, «βλαστούς του ημετέρου γένους», κατά την έκφραση του Ιωάννου Κομνηνού του Δουκός.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους το 1204, ένας κλάδος της οικογένειας εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Αργυροκάστρου, αι πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στον Δεσπότη της Ηπείρου και Βασιλέα της Θεσσαλονίκης Θεόδωρο Κομνηνό, ο οποίος ήταν σύμμαχος του αφορισμένου από τον Πάπα, Γερμανού Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Χοχενστάουφεν, και ο οποίος χρειαζόταν έμπιστους Ορθοδόξους στρατιωτικούς γιατί δεν μπορούσε να εμπιστευτεί τους καθολικούς μετά τον αφορισμό του.
Κατά το 1250 μ.Χ , «πρόγονός τις», των Καποδίστρια, «ανδραγαθήσας παρά τω αυτοκράτορι της Γερμανίας Φρειδερίκω τω Β’» ,κατά την καταστρεπτική για τους Παπικούς μάχη της Τσίνγκολι στις 20 Αυγούστου 1250,έλαβε, «τον τίτλον και την κομητείαν της Ιουστινουπόλεως»,δηλαδή, στο σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας, που, ως πρωτεύουσα της Ίστριας ονομαζόταν «Caput Histriae» και λέγεται στα ιταλικά ακόμα και σήμερα Καποντίστρια ή «Capodistria».
Η καταγωγή των Καποδίστρια επομένως, δεν ήταν «από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής, (Capo d’Istria)», ούτε «από τη Βενετία». Επειδή οι πρόγονοι των Καποδίστρια ήσαν προσκείμενοι πολιτικά στον Φρειδερίκο ανήκαν στους «Γιβελίνους» και ως Γιβελίνοι αντιμετώπισαν τους διωγμούς των Παπικών Γουέλφων. «Καταδιωκόμενοι παρά του υπερισχύσαντος εν τη πόλει Καποντίστρια κόμματος του Πατριάρχου της Ακυληίας, ούτινος επί κεφαλής ίστατο η κραταιά οικογένεια Γουέρκη», οι αδελφοί Νικηφόρος, (Βίκτωρ), και Νικόλαος Καποδίστριαι, «αφίκοντο τω 1329 εις Κέρκυραν», που βρισκόταν ακόμα στην επικράτεια του βασιλείου της Νεαπόλεως .
«Εν Κερκύρα αποκαταστάντων των δύο τούτων αδελφών, ο Βίκτωρ ενυμφεύθη την μονογενή θυγατέρα του πλουσίου και ευγενούς Κερκυραίου κόμητος Κονδόκαλη και εκ του γάμου τούτου έλκει το γένος η οικογένεια του Καποδιστρίου».
Πάντως οι Καποδίστριες εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα το 1329, πριν την κατάληψη της από τη Βενετία, και το 1386 συμμετείχαν στις μάχες για την κατάληψη των φρουρίων των Κορυφών, του Αγγελόκαστρου και της Κασσιόπης από τους Ανδεγαυούς, και για αυτό συμμετείχαν εξ αρχής στο «Συμβούλιο της Κοινότητας».
Η οικογένεια των Καποδιστρίων ανήκε στους «nobili» από το 1386, και επομένως είναι εντελώς εσφαλμένο το ότι «προεγράφησαν μεταξύ των ευγενών οικογενειών της Κερκύραςτο 1477″ και ότι δήθεν, «η οικογένεια Καποδίστρια στα αρχεία των ευγενών της Κέρκυρας το 1477 αναφερόταν ως καθολική».
Άλλωστε δεν υφίσταται ούτε έχει δημοσιευτεί και δεν υπάρχει απολύτως κανένα έγγραφο «του 1477», στο οποίο αναφέρονται οι Καποδίστριες ως «Καθολικοί» , ενώ το λεγόμενo “Libro d’ Oro”, αποφασίστηκε να συνταχθεί το 1572.
του Σπύρου Χατζάρα
Ήταν Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου/9 Οκτωβρίου 1831. Με απόφαση των Ρότσιλντ και εντολή του αχυρανθρώπου του, Δούκα του Ουέλλιγκτον, ο πράκτορας των Άγγλων αστυνομικός διευθυντής Ναυπλίου, πορτογαλος επιλοχίας Αλμέιντα, έβαλε τον κουλοχέρη Κρητικό Κοζώνη ,σωματοφύλακα του Καποδίστρια με εντολή να τον πυροβολήσει στο κεφάλι μπροστά στο Άγιο Σπυρίδωνα για να ενοχοποιηθούν οι επίσης συνωμότες Μαυρομιχαλαίοι που είχαν τον ρόλο του Όσβαλντ.
Οι άλλοι, που του έδωσαν τη «χατζαριά» στο Στομάχι είχαν στρατολογηθεί από τη Στοά του Ρωμα και διέφυγαν από το Ναύλιο.
Το διπλό χτύπημα είναι τελετουργικό "Καμπαλιστικό". Το σχέδιο της δολοφονίας ήταν γνωστό στον Κυβερνήτη.
Ο προγραμματισμός, ήταν να γίνει στις 20 Σεπτεμβρίου αλλά το απέτρεψε ο Αυγουστίνος που δεν τον άφησε να πάει στην Εκκλησία.
Έτσι χάσαμε τήν Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, τόν αληθή καί στύλον τής Πατρίδος καί τό καύχημα του Γένους ολοκλήρου, τον Ιωάννη Καποδίστρια τον δεύτερο Μιλτιάδη , τον άλλον Θεμιστοκλέα, που ελευθέρωσε το Γένος και τη Πατρίδα.
Ο τοκογλύφος Ρουφιανογιάννης που ήταν πράκτορας των «Συνταγματικών» Αγγλων στο Καποδιστριακό Ναύπλιο, μας άφησε στα απομνημονεύματα του, το κλειδί, για την αναζήτηση των δολοφόνων του Καποδίστρια. Ήταν το μήνυμα που του έστειλαν από την Ύδρα, τον Αύγουστο του 1831. «Άσε θα γένει αλλιώς το πράγμα».
Οι δολοφόνοι, καθοδηγήθηκαν από την Ύδρα, από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, και τα ανδράποδα των Άγγλωνν, και υλοποιήθηκε από τους συνωμότες της «Στοάς του Ηρακλέους».
Το νήμα, μας πάει και πιο πέρα, στην Στοά της Ζακύνθου, στον Διονυσιο Ρώμα που καθοδηγούσε τη «στοά του Ηρακλέους», και στην αγγλική διοίκηση στα Επτάνησα, που μεταβίβαζε τις οδηγίες της αγγλικής κυβέρνησης δια του Ρώμα προς τη «συνταγματική συμμορία», της Ύδρας.
Η πολιτική βάση της συμμορίας των δολοφόνων , οικοδομήθηκε πάνω στα θεμέλια που έθεσαν τα «δάνεια της Αγγλίας».
Η απόφαση για την εκτέλεση του Καποδίστρια, δεν ελήφθη στην Ελλάδα , αλλά σε πολύ υψηλά επίπεδα . Εκδόθηκε από τη στοά του Λονδίνου, διότι ούτε ο Ρώμας, ούτε κανείς άλλος Τέκτων, θα τολμούσε να δολοφονήσει έναν «αδελφό» «τρίτου βαθμού», χωρίς την εντολή του μεγάλου διδασκάλου της μητέρας Στοάς .
Για τον λόγο αυτό ,180 χρόνια μετά τη δολοφονία, που έγινε για να ανακοπεί η πορεία που είχε χαράξει ο Ιωάννης Καποδίστριας για το ελληνικό Έθνος , ο φάκελος με τα σχετικά έγγραφα παραμένει «άκρως απόρρητος» στα Βρετανικά αρχεία. Από τα ρωσικά αρχεία που δεν είναι απόρρητα μαθαίνουμε ότι ο Ρώσος αντιπρέσβης Ριμποπιέρ στην έκθεσή του για την δολοφονία του Καποδίστρια δεν έχει καμία αμφιβολία ότι η «δολοφονική χειρ εξοπλίσθη παρά της Αγγλίας». Κανένας δεν έχει συκοφαντηθεί τόσο συστηματικά, τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον, όσο ο αρχηγός της εθνικοαπελευθερωτικής μας Επανάστασης, η σπουδαιότερη μορφή όλων των Νέων Ελλήνων, ο Εθνάρχης και Εθνεγέρτης Ιωάννης Καποδίστριας.
Ο Καποδίστριας ήταν Εθνικιστής και Επαναστάτης.
Κατείχε στο έπακρον την «Τέχνη της υποκρισίας» και την χρησιμοποίησε για να φτάσει στον Σκοπό του. Ο Καποδίστριας δεν ήταν ούτε μεταρρυθμιστής, ούτε οπαδός της «λιτότητας των δανειστών και του ΔΝΤ», ούτε οπαδός της «ευρωπαϊκής ιδέας», όπως τον παρουσιάζουν οι δολοφόνοι του.
Ο επικοινωνιακός πόλεμος που εξαπέλυσαν εναντίον του , η Στοά του Λονδίνου και η Αγγλική κυβέρνηση από το 1829, με την έγκριση του ανθρώπου των Ρότσιλντ, του Δούκα του Ουέλλιγκτον, κατά κόσμο Άρθουρ Γουέλεσλι , συνεχίζεται αμείωτος έως και τις μέρες μας.
Σε αυτή την προσπάθεια επιστρατεύτηκαν πολλοί εκτός από τους πράκτορες όπως ο Φρειδερίκος Τιρς, ο Τζορτζ Φίνλεϊ, ο Σπυρίδων Τρικούπης, ο Αναστάσιος Πολυζωίδης, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, οι αδελφοί Σούτζοι, και τα τέκνα της Στοάς, όπως ο Κοραής. Μέχρι και τον εξάδελφο των Ρότσιλντ, Κάρολο Μάρξ επιστράτευσαν. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι «ρουφιάνοι» όπως ο «κόκκινος τενεκές», Γιάννης Κορδάτος, και ο «ψευτοστρατηγός» της Στοάς του Ηρακλέους Ρουφιανογιάννης.
Εκτός από τις χιλιοειπωμένες «πολιτικές» κατηγορίες, ότι δήθεν αρνήθηκε την ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας , ότι ήταν αριστοκράτης, αντιδραστικός, τύραννος, ρωσόφιλος, κλπ, η μεγαλύτερη προσβολή που εξαπολύθηκε στη μνήμη του, από τους Άγγλους και τη Στοά του Λονδίνου μετά θάνατον, ήταν, ότι δεν προερχόταν από ελληνική, αλλά από «εξελληνισμένη οικογένεια». Στόχος τους βέβαια ήταν να διαψεύσουν την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού, καθώς η οικογένεια των Καποδίστρια αποτελούσε κλασσικό τέτοιο παράδειγμα.
Ακριβώς αυτό το προπαγανδιστικό επιχείρημα επανέλαβε και η πρέσβειρα της Σλοβενίας στην Αθήνα κ. Ανίτα Πίπαν, σε εκδήλωση της Στοάς για τον «εορτασμό» των 240 χρόνων από τη γέννηση του Καποδίστρια στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο . Ευρισκόμενη σε διατεταγμένη αποστολή η ξένη τον πυροβόλησε και πάλι, 185 χρόνια μετά τη δολοφονία του λέγοντας:
«Η οικογένεια Βιττόρι, όταν μετακόμισαν στην Κέρκυρα, άλλαξαν τη θρησκεία τους και από Καθολικοί έγιναν Ορθόδοξοι , εξελληνίστηκαν και άλλαξαν επώνυμο. Οι πρόγονοι του Καποδίστρια προέρχονται από μια οικογένεια ευγενών που ονομαζόταν Vittore, και οι ρίζες τους στο Κόπερ χρονολογούνται από το 1329. Σύμφωνα με το οικογενειακό ιστορικό, ένας κλάδος της οικογένειας Vittore μετανάστευσε στο νησί της Κέρκυρας, το 1337, λόγω των συνεχών συγκρούσεων με μια άλλη εξέχουσα οικογένεια του Κόπερ, τους Verzi. Το αρχείο του Κόπερ κάηκε το 1380, και έτσι δεν υπάρχουν ιστορικά αρχεία της οικογένειας.».
Επομένως, η καταγωγή των Καποδίστρια , δεν ήταν, «από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής» ,όπως λένε οι αγράμματοι της Στοάς των Αθηνών και του διαδικτύου, αλλά από την «Caput Histriae», την πρωτεύουσα της Βενετικής Ιστριας, δηλαδή την πόλη Capodistria , την βυζαντινή Ιουστινούπολη , το σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας. Σύμφωνα πάντως με την αγγλική προπαγάνδα,
οι Καποδίστριες ήσαν είτε Ιταλοί, είτε Σλοβένοι, είτε Κροάτες, είτε Γερμανοί και δεν ήσαν Έλληνες. Εξελληνίστηκαν. Και ήσαν Καθολικοί που «αλλαξοπίστησαν».
Η απάτη, και η παραχάραξη της ιστορίας και της καταγωγής των Καποδίστρια στηρίζεται στην ανακάλυψη, της Οικογενείας Βιττόρι, στο Κόπερ η οποία εμφανίζεται στα Βενετσιάνικα αρχεία το 1329.
Όμως το βυζαντινό οικογενειακό όνομα των Καποδίστρια ήταν «Νικηταίοι» και το «Βιττόρι», είναι απλή μετάφραση τούτου. Η συγγένεια των Καποδίστρια με τους Βιττόρι του Κόπερ, ήταν γνωστή στους αντικαποδιστριακούς, και ο πρώτος εντεταλμένος της Στοάς, που λάνσαρε τον «εξελληνισμό» της οικογένειας, ήταν ο υπάλληλος των Άγγλων, Αναστάσιος Γούδας.
Ότι έλεγε ο Γούδας το 1874 , το επανέλαβε και η πρέσβειρα της Σλοβενίας. Πάντως το 1864 ο Γερμανός ιστορικός Καρλ Μέντελσον-Μπαρτόλντι δεν έγραψε ούτε για «Καθολικούς», ούτε για «εξελληνισμένους».
Αντίθετα τόνισε ότι από την οικογένεια υπήρξαν ιερείς, ηγούμενοι και αρχιδιάκονοι. Το ζήτημα με όλους υβριστές και συκοφάντες των Καποδίστρια ,όπως παραδέχτηκε και η πρέσβειρα της Σλοβενίας, είναι ότι ο τελευταίος απόγονος της Οικογενείας «Vittori» απεβίωσε το 1855, ενώ «το αρχείο του Κόπερ», κάηκε το 1380. Έτσι, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για την προέλευση της οικογενείας Βιττόρι, ούτε για το πότε εγκαταστάθηκαν στο Κόπερ. Όλοι οι «ιστορικοί» και οι «ερευνητές» της «αγγλικής υπηρεσίας» δεν μπόρεσαν βέβαια να βρουν και να προσκομίσουν ούτε ένα δείγμα επικοινωνίας ανάμεσα οικογενειακό κλάδο που έμεινε στην «Καποντίστρια» και στον κλάδο που μετακόμισε στην Κέρκυρα. Έτσι η καταγωγή των «Βιττόρι» παραμένει μυστήριο. Η χρονολόγηση όμως των ίδιων των Καποδίστρια, ξεκίναγε 80 χρόνια πριν από τους «Ιστορικούς» της Στοάς και της Αγγλίας. Από το 1250. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση της οικογένειας του Καποδιστρίου, οι ρίζες τους βρισκόντουσαν στον ΙΓ' αιώνα μ. Χ. Τότε, ένας βυζαντινός προγονός τους, που υπηρετούσε στον στρατό της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Φρειδερίκου Β΄ Χοχενστάουφεν, έλαβε τον τίτλο και την κομητεία της Ιουστινουπόλεως. Οι αδελφοί Καποδίστρια πέρασαν στην Κέρκυρα το 1329, τη χρονιά που οι Ενετοί κατέγραψαν τους Βιττόρι. Επομένως οι Καποδίστριες δεν είχαν ποτέ το όνομα Βιττόρι που έλαβαν όσοι έμειναν πίσω, και έγιναν καθολικοί. Και επειδή έγιναν καθολικοί οι άλλοι, οι ορθόδοξοι τους ….διέγραψαν. Για αυτό και δεν υπάρχει ούτε ένα δείγμα επικοινωνίας ανάμεσα οικογενειακό κλάδο που έμεινε στην «Καποντίστρια» και στον κλάδο που μετακόμισε στην Κέρκυρα.
«Η οικογένεια Καποδιστρίου είναι αρχαιοτάτη, αναγομένη μέχρις αυτού του ΙΓ’ αιώνος μ. Χ. και οι ρίζες της ανιχνεύονται στο δεσποτάτο της Ηπείρου, και ήσαν συγγενείς των Νικηταίων της Κωνσταντινουπόλεως και αποτελούν επομένως, «βλαστούς του ημετέρου γένους», κατά την έκφραση του Ιωάννου Κομνηνού του Δουκός.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους το 1204, ένας κλάδος της οικογένειας εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Αργυροκάστρου, αι πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στον Δεσπότη της Ηπείρου και Βασιλέα της Θεσσαλονίκης Θεόδωρο Κομνηνό, ο οποίος ήταν σύμμαχος του αφορισμένου από τον Πάπα, Γερμανού Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Χοχενστάουφεν, και ο οποίος χρειαζόταν έμπιστους Ορθοδόξους στρατιωτικούς γιατί δεν μπορούσε να εμπιστευτεί τους καθολικούς μετά τον αφορισμό του.
Κατά το 1250 μ.Χ , «πρόγονός τις», των Καποδίστρια, «ανδραγαθήσας παρά τω αυτοκράτορι της Γερμανίας Φρειδερίκω τω Β’» ,κατά την καταστρεπτική για τους Παπικούς μάχη της Τσίνγκολι στις 20 Αυγούστου 1250,έλαβε, «τον τίτλον και την κομητείαν της Ιουστινουπόλεως»,δηλαδή, στο σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας, που, ως πρωτεύουσα της Ίστριας ονομαζόταν «Caput Histriae» και λέγεται στα ιταλικά ακόμα και σήμερα Καποντίστρια ή «Capodistria».
Η καταγωγή των Καποδίστρια επομένως, δεν ήταν «από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής, (Capo d’Istria)», ούτε «από τη Βενετία». Επειδή οι πρόγονοι των Καποδίστρια ήσαν προσκείμενοι πολιτικά στον Φρειδερίκο ανήκαν στους «Γιβελίνους» και ως Γιβελίνοι αντιμετώπισαν τους διωγμούς των Παπικών Γουέλφων. «Καταδιωκόμενοι παρά του υπερισχύσαντος εν τη πόλει Καποντίστρια κόμματος του Πατριάρχου της Ακυληίας, ούτινος επί κεφαλής ίστατο η κραταιά οικογένεια Γουέρκη», οι αδελφοί Νικηφόρος, (Βίκτωρ), και Νικόλαος Καποδίστριαι, «αφίκοντο τω 1329 εις Κέρκυραν», που βρισκόταν ακόμα στην επικράτεια του βασιλείου της Νεαπόλεως .
«Εν Κερκύρα αποκαταστάντων των δύο τούτων αδελφών, ο Βίκτωρ ενυμφεύθη την μονογενή θυγατέρα του πλουσίου και ευγενούς Κερκυραίου κόμητος Κονδόκαλη και εκ του γάμου τούτου έλκει το γένος η οικογένεια του Καποδιστρίου».
Πάντως οι Καποδίστριες εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα το 1329, πριν την κατάληψη της από τη Βενετία, και το 1386 συμμετείχαν στις μάχες για την κατάληψη των φρουρίων των Κορυφών, του Αγγελόκαστρου και της Κασσιόπης από τους Ανδεγαυούς, και για αυτό συμμετείχαν εξ αρχής στο «Συμβούλιο της Κοινότητας».
Η οικογένεια των Καποδιστρίων ανήκε στους «nobili» από το 1386, και επομένως είναι εντελώς εσφαλμένο το ότι «προεγράφησαν μεταξύ των ευγενών οικογενειών της Κερκύραςτο 1477″ και ότι δήθεν, «η οικογένεια Καποδίστρια στα αρχεία των ευγενών της Κέρκυρας το 1477 αναφερόταν ως καθολική».
Άλλωστε δεν υφίσταται ούτε έχει δημοσιευτεί και δεν υπάρχει απολύτως κανένα έγγραφο «του 1477», στο οποίο αναφέρονται οι Καποδίστριες ως «Καθολικοί» , ενώ το λεγόμενo “Libro d’ Oro”, αποφασίστηκε να συνταχθεί το 1572.
Βιέννη 8 Οκτωβρίου 1814.
Σάββατο, 8 Οκτωβρίου, 1814. Μετά από 10 ημέρες εργασιών ,
το Κογκρέσο της Βιέννης , διέκοψε της εργασίες του μέχρι την 1η Νοεμβρίου.
το Κογκρέσο της Βιέννης , διέκοψε της εργασίες του μέχρι την 1η Νοεμβρίου.
8 Οκτωβρίου 1809. Ο Κλέμενς φον Μέττερνιχ έγινε υπουργός
8 Οκτωβρίου 1809. Ο Κλέμενς φον Μέττερνιχ , (Clement Wenceslaus Lothair, Prince of Metternich-Winneburg-Beilstein), σε ηλικία 36 ετών διορίστηκε υπουργός Εξωτερικών του Φραγκίσκου Β' και διαπραγματεύτηκε τη συνθήκη ειρήνης που συνομολογήθηκε στις 14 Οκτωβρίου του 1809 στα Ανάκτορα Σένμπρουν στη Βιέννη.
8 Οκτωβρίου 1789. Η Άλωση του Βελιγραδίου
Η πολιορκία του φρουρίου του Βελιγραδίου είχε ξεκινήσει στις 15 Σεπτεμβρίου. Στην έφοδο κατά των Τούρκων πρωταγωνίστησαν οι Σέρβοι του Μπάνατ με αρχηγό των Κότσα Αντζέλκοβιτς.
Η κατάληψη του Βελιγραδίου και άνοιξε το δρόμο για την κάθοδο της αυστρο-ρωσικής Στρατιάς στη Θεσσαλονίκη και από εκεί να κατευθυνθεί στην Κωνσταντινούπολη. Η γαλλική επανάσταση όμως απέτρεψε την συντριβή των Οθωμανών. Οι Αυστριακοί επέτρεψαν το Βελιγράδι στην Τουρκία με την συνθήκη του Σιστόβ το 1791.
2 Οκτωβρίου/ 20 Σεπτεμβρίου 1814 ο Καποδίστριας έφτασε στην Βιέννη
Dimanche 2 octobre 1814 Arrivée du Grand-duc de Baden, du comte Löwenhielm (Suéde), du comte Capodistria (Russie). Le soir, première "Redoute" à la Hofburg : il s'agit d'un bal masqué, en costumes et dominos. 12 000 personnes se pressent dans les salons. 3 000 cuillères à thé d'argent, aux armes impériales, vont disparaître !
Κυριακή 2 Οκτωβρίου 1814. ‘Άφιξη του Μεγάλου Δούκα του Μπάντεν, ( του 28χρονου Κάρολου Β΄), του Κόμη (Γκούσταβ Καρλ) Λέβενγιελμ, (που συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης ως επικεφαλής της Σουηδικής Αντιπροσωπείας), και του Κόμη Καποδίστρια.(Ρωσία). Το βράδυ πρεμιέρα της επίδειξης ρούχων στα ανάκτορα Χόφμπουργκ, με τον χορό μεταμφιεσμένων . Κοστούμια και ντόμινο. 12.000 άνθρωποι συνέρρευσαν στα σαλόνια. 3000 ασημένια κουταλάκια, χάθηκαν......
Κυριακή 2 Οκτωβρίου 1814. ‘Άφιξη του Μεγάλου Δούκα του Μπάντεν, ( του 28χρονου Κάρολου Β΄), του Κόμη (Γκούσταβ Καρλ) Λέβενγιελμ, (που συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης ως επικεφαλής της Σουηδικής Αντιπροσωπείας), και του Κόμη Καποδίστρια.(Ρωσία). Το βράδυ πρεμιέρα της επίδειξης ρούχων στα ανάκτορα Χόφμπουργκ, με τον χορό μεταμφιεσμένων . Κοστούμια και ντόμινο. 12.000 άνθρωποι συνέρρευσαν στα σαλόνια. 3000 ασημένια κουταλάκια, χάθηκαν......
Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2019
Οι Ελληνες πρόσφυγες στη Ρωσία
Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2019
Η μάχη του Κίνμπουρν
Η Μάχη του Κινμπουρν διεξήχθη την 1η Οκτωβρίου 1787 με το παλιό ημερολόγιο (12 Οκτωβρίου με το Γρηγοριανό). Το φρούριο, Κίνμπουρν βρισκόταν απέναντι από το Οτσακόφ σε μια αμμώδη ακτή που σχηματίζεται στο δέλτα του ποταμού Δνείπερου και προστάτευσε την άλυψε προσέγγιση στη βάση του ρωσικού στόλου στη Χερσώνα, που ειχε κατασκευαστεί το 1778.
Ο λόγος για την Οθωμανική επίθεση στο Κίμπουρν ήταν να στερήσει τους ρώσους από την βάση τους για την πολιορκία του Οτσακώφ.
Ο Σουβαρόφ που ήταν διοικητής του φρουρίου διέθετε 19 χάλκινα και 300 σιδερενια πυροβόλα και 1.500 άνδρες. Μπορούσε να υπολογίζει κα στην βοήθεια ενός συντάγματος Κοζάκων, (2500), που είχε στρατόπεδο 30 βέρστια (χονδρικά 50 χιλιόμετρα) από το φρούριο. Οι Οθωμανοί εμφανίστηκαν με τρία πλοία της γραμμής, των 60 πυροβολων, τέσσερεις φρεγάτες των 34 κανονιών όπλο, και 14 πλωτά πυροβολεία. Συνολικά είχαν περίπου 400 κανόνια .
Τα οθωμανικά στρατεύματα μεταφέρθηκαν από 23 πλοία οπλιταγωγά. Στις 9 το πρωί της 1ης Οκτωβρίου αποβιβάστηκαν 5300 Τούρκοι και περίπου 15 χιλιόμετρα πιο πέρα στο χωριό Μπιένκα αποβιβάστηκαν περίπου 1000 για να φυλάνε τα πλευρά της κύριας δύναμης.
Ο πασάς του Οτσακόφ που διοικούσε την επίθεση διέταξε τα οπλιταγωγά πλοία να φύγουν μετά την απόβαση, έτσι ώστε οι στρατιώτες να μην σκέπτονται την υποχώρηση . Οι αποβιβασθέντας έσκαψαν 15 χαρακώματα, στην προσπάθεια τους να προσεγγίσουν το Κίνμπουρν.
Ο Σουβαρόφ που είχε ζητήσει την ενίσχυση των Κοζάκων παρακολούθησε την δημόσια λειτουργία της Αγίας Σκέπης και μετά πήγε στις επάλξεις.
Το μεσημέρι οι Τούρκοι πλησίασαν σε απόσταση 200 μέτρων το φρούριο και τότε ο Σουβαρόφ επιτέθηκε με τους 1.500 στρατιώτες του συντάγματος Ορλώφ και μς τους γρεναδιέρους του.
Η ορμητική επίθεση οδηγησε στην κατάληψη των 10 χαρακωμάτων , αλλά λόγω των βολών του οθωμανικού στόλου αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στο φρούριο. Ο ίδιος ο Σουβαρόφ τραυματίστηκε στα πλευρά και στο αριστερό χέρι, και σώθηκε από τον γρεναδιέρο Στεπάν Νοβίκοφ.
Στις 16.00 έφτασαν οι ρωσικές ενισχύσεις που επιτέθηκαν στους Τούρκους από τα Αριστερά και ο Σουβαρόφ βγήκε και πάλι από το φρούριο.
Αυτή η επίθεση ήταν επιτυχής, και οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να βγουν από τα χαρακώματα και να υποχωρήσουν στην ακτή, αναγκάζοντας τον στόλο να σταματήσει τα πυρά για να μην χτυπήσει τους δικούς του στρατιώτες, αλλά τα κονία του φρουρίου προκάλεσαν πραγματικό μακελειό των Τούρκων.
Τη νύχτα, 600 επιζώντες Τούρκοι επιβιβάστηκαν στα πλοία βάρκες.
Αρκετές εκατοντάδες κρύφθηκαν στις καλαμιές και σφάχτηκαν από τους Κοζάκους το επόμενο πρωί. Οι Ρωσικές απώλειες ήταν 2 αξιωματικοί και 136 στρατιώτες νεκροί και 17 αξιωματικούς και 300 στρατιώτες τραυματίες.
Οι Τούρκοι είχαν 4000 νεκρούς .
Δύο Γάλλοι αξιωματικοί ντυμένοι ως Τούρκοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι και στάλθηκαν στη Σιβηρία.
Για τη νίκη του Κινμπουρν η Μεγάλης Αικατερίνης απένειμε στον Σουβαρόφ το παράσημο του Τάγματος του Αγίου Ανδρέα.
Ο λόγος για την Οθωμανική επίθεση στο Κίμπουρν ήταν να στερήσει τους ρώσους από την βάση τους για την πολιορκία του Οτσακώφ.
Ο Σουβαρόφ που ήταν διοικητής του φρουρίου διέθετε 19 χάλκινα και 300 σιδερενια πυροβόλα και 1.500 άνδρες. Μπορούσε να υπολογίζει κα στην βοήθεια ενός συντάγματος Κοζάκων, (2500), που είχε στρατόπεδο 30 βέρστια (χονδρικά 50 χιλιόμετρα) από το φρούριο. Οι Οθωμανοί εμφανίστηκαν με τρία πλοία της γραμμής, των 60 πυροβολων, τέσσερεις φρεγάτες των 34 κανονιών όπλο, και 14 πλωτά πυροβολεία. Συνολικά είχαν περίπου 400 κανόνια .
Τα οθωμανικά στρατεύματα μεταφέρθηκαν από 23 πλοία οπλιταγωγά. Στις 9 το πρωί της 1ης Οκτωβρίου αποβιβάστηκαν 5300 Τούρκοι και περίπου 15 χιλιόμετρα πιο πέρα στο χωριό Μπιένκα αποβιβάστηκαν περίπου 1000 για να φυλάνε τα πλευρά της κύριας δύναμης.
Ο πασάς του Οτσακόφ που διοικούσε την επίθεση διέταξε τα οπλιταγωγά πλοία να φύγουν μετά την απόβαση, έτσι ώστε οι στρατιώτες να μην σκέπτονται την υποχώρηση . Οι αποβιβασθέντας έσκαψαν 15 χαρακώματα, στην προσπάθεια τους να προσεγγίσουν το Κίνμπουρν.
Ο Σουβαρόφ που είχε ζητήσει την ενίσχυση των Κοζάκων παρακολούθησε την δημόσια λειτουργία της Αγίας Σκέπης και μετά πήγε στις επάλξεις.
Το μεσημέρι οι Τούρκοι πλησίασαν σε απόσταση 200 μέτρων το φρούριο και τότε ο Σουβαρόφ επιτέθηκε με τους 1.500 στρατιώτες του συντάγματος Ορλώφ και μς τους γρεναδιέρους του.
Η ορμητική επίθεση οδηγησε στην κατάληψη των 10 χαρακωμάτων , αλλά λόγω των βολών του οθωμανικού στόλου αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στο φρούριο. Ο ίδιος ο Σουβαρόφ τραυματίστηκε στα πλευρά και στο αριστερό χέρι, και σώθηκε από τον γρεναδιέρο Στεπάν Νοβίκοφ.
Στις 16.00 έφτασαν οι ρωσικές ενισχύσεις που επιτέθηκαν στους Τούρκους από τα Αριστερά και ο Σουβαρόφ βγήκε και πάλι από το φρούριο.
Αυτή η επίθεση ήταν επιτυχής, και οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να βγουν από τα χαρακώματα και να υποχωρήσουν στην ακτή, αναγκάζοντας τον στόλο να σταματήσει τα πυρά για να μην χτυπήσει τους δικούς του στρατιώτες, αλλά τα κονία του φρουρίου προκάλεσαν πραγματικό μακελειό των Τούρκων.
Τη νύχτα, 600 επιζώντες Τούρκοι επιβιβάστηκαν στα πλοία βάρκες.
Αρκετές εκατοντάδες κρύφθηκαν στις καλαμιές και σφάχτηκαν από τους Κοζάκους το επόμενο πρωί. Οι Ρωσικές απώλειες ήταν 2 αξιωματικοί και 136 στρατιώτες νεκροί και 17 αξιωματικούς και 300 στρατιώτες τραυματίες.
Οι Τούρκοι είχαν 4000 νεκρούς .
Δύο Γάλλοι αξιωματικοί ντυμένοι ως Τούρκοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι και στάλθηκαν στη Σιβηρία.
Για τη νίκη του Κινμπουρν η Μεγάλης Αικατερίνης απένειμε στον Σουβαρόφ το παράσημο του Τάγματος του Αγίου Ανδρέα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)