Σάββατο 18 Αυγούστου 2018

Οι οικογενειακοί μύθοι ως πηγή Ιστορίας

Ο πατέρας μου, μου μετέφερε ότι αποκτήσαμε το προσωνύμιο «Χατζάρας», από την μεγάλη «Χατζάρα» του προπάππου μας που «πολέμησε μαζί με το Μοροζίνη στην Πελοπόννησο και ανδραγάθησε μαχόμενος στην «Πύλη της Στεριάς» κατά την πολιορκία του Ναυπλίου το 1715. 

Ο Σάθας ανέφερε στον στρατό του Μοροζίνη τους αρματολούς της Στερεάς, Αγγέλη, Σουμίλα ή Βλάχο , Πάνο Μεϊντάνη και τον Χορμόπουλο από τα Άγραφα και ορισμένους Μανιάτες. Όσο και αν ερεύνησα , «Χατζάρας» στην Πελοπόννησο δεν υπήρχε.
 Αντίθετα, το όνομα Χατζάρας, είναι διαδεδομένο στη Στερεά. Βρήκα και την κρήνη του Χατζάρα στη Λευκάδα. 

Όταν βρέθηκε το χαμένο το 1941 δημοτολόγιο του Ναυπλίου, πέρασα τρεις ημέρες στο υποκατάστημα των Γενικών Αρχείων του Κράτους στην Πρόνοια, και βρήκα στην πρώτη απογραφή του 1826, τη Μαρία χήρα Δημητρίου Χατζάρα με το ορφανό Παναγιώτης. 
Ο Δημήτριος Χατζάρας ήταν στην φρουρά του Μεσολογγίου και σκοτώθηκε στην Έξοδο, και ήταν από το Ξηρόμερο. 

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός όταν πέρασε από το Ξηρόμερο το 1769 έμεινε στα «Χατζαρέικα σπίτια».

 Κατά τον Έκτο Βενετοτουρκικό πόλεμο από το 1684 στην περιοχή Βάλτου - Ξηρομέρου κυριαρχούσε ο Πάνος «Μεϊντάνης», συνεργαζόμενος με ντόπιους οπλαρχηγούς. Τέτοιος ήταν και ο «Χατζάρας», που αναφέρεται στις μισθοδοσίες των Βενετών και ο οποίος είτε έχτισε την «Κρήνη του Χατζάρα» στη Λευκάδα είτε σκοτώθηκε κοντά σε αυτή, ειτε σκοτώθηκε το 1715 κατά την Άλωση του Ναυπλίου.
 Ο Μεϊντάνης αποκεφαλίστηκε από τους Τούρκους στο Γαρδίκι τα Χριστούγεννα του 1700.

 Ο Χατζάρας, από το Ξηρόμερο, είναι πιθανό ως επαγγελματίας στρατιώτης να υπηρετούσε στην φρουρά του Ναυπλίου της οποίας διοικητής ήταν ο Αθηναίος Λεονάρδος Ταρωνίτης, και είναι πολύ πιθανό να σκοτώθηκε στην Άλωση, από την οποία επέζησαν ελάχιστοι .
 Η οικογένεια του όμως, θα έπρεπε να βρίσκεται είτε στα Επτάνησα είτε στο Ξηρόμερο, και έτσι δημιουργήθηκε για αυτόν ένας προφορικός μύθος. 

Οι οικογενειακοί μύθοι έχουν βάση Αληθείας , αλλά και προσθήκες και «δάνεια». 

Ο «Χατζάρας» πολεμούσε τους Τούρκους αλλά στη Ρούμελη και κατέβηκε ως Χατζάρας στην Πελοπόννησο.

 Ως αρχικό όνομα πριν την «μετονομασία»,έχω ακούσει από άλλες οικογένειες, «Χατζαραίων» το «Αναγνωστόπουλοι», αλλά δεν διασταυρώνεται. 

Οι προφορικές «παραλλαγές» λοιπόν, κτίζονται επί ενός πραγματικού ιστορικού θεμελίου. 

Σπύρος Χατζάρας

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018

Οι Εθνικοί κλέφτες και αγωνιστές της τσέπης τους Ορλάντο και Λουριώτης των οποίων ο αγώνας υπέρ της Αγγλοκρατίας «τώρα δικαιώνεται»

Οι φιλάργυροι και ιδιωφελείς Λουριώτης και Ορλάντο και η «Εθνική» μας Κλεπτοκρατία 

Στην Ύδρα, οι Ζέρβα- Κουντουριώτες ,που είχαν τα μισά πλοία του νησιού, είχαν συμβόλαιο με την «Ανατολική Εταιρία», (Levant Company).
 Ο πατέρας των Λάζαρου και Γεωργίου Ζέρβα- Κουντουρώτη, Αναγνώστης, είχε παντρευτεί τη Μαρία Κοκκίνη ,την κόρη του «πλουσιότατου εμπόρου» της Ύδρας, Λάζαρου «Κοκκίνη», του οποίου το όνομα ήταν παραφθορά του Cocchini-Κοχίνη , (όπως και ο έμπορος Αναστάσι Κοχίνης, ο πρόξενος της Ρωσίας στη Ζάκυνθο). Το όνομα Cocchini είναι παράγωγο του Cohen.

 O Λάζαρος και ο Γεώργιος Κουντουρώτες, ήσαν δηλαδή παιδιά μιας Κοέν, και σαν τέτοια είχαν την «εμπιστοσύνη» της Συναγωγής και του «Λονδίνου».
 Ο Λάζαρος έδωσε την κόρη του, Φλωρού Κουντουριώτη, σε έναν ιταλοεβραίο της Levant Company από το Λιβόρνο, ονόματι Ορλάντο, του οποίου η οικογένεια είχε εγκατασταθεί τον 18ο αιώνα στις Σπέτσες και μετά στην Ύδρα. 

Για την αποικία των ιουδαίων της Ανατολικής Εταιρίας στην Ύδρα , έχει μεγάλη σημασία και η συγγένεια των Coché (Κιοσσέ-Σαχίνι), που εγκαταστάθηκαν στην Ύδρα από τη Γένοβα, με τους Κοχίνι της Ζακύνθου , καθώς και με τους Cocchini της Ύδρας και με τους Cochin, Caussin, Causse της Γαλλίας. Ο Αναστάσι Κοχίνι της Ζακύνθου , είχε στην κατοχή του και έναν πάπυρο της πεντάτευχου, που τον πούλησαν τα παιδιά του το 1828, στον Γουλιέλμο της Οράγγης. 

Ο «Γαμπρός», σύμφωνα με την ιστορία της Στοάς, ήταν «Έλληνας πολιτικός και αγωνιστής του 1821». Δεν ήταν Έλληνας και δεν ήταν Αγωνιστής

Η Στοά επίσης λέει: «Ο Ορλάνδος ανήκε στο «αγγλικό» κόμμα, κρίνοντας ως πλέον πρόσφορη και αποτελεσματική την υποστήριξη της Αγγλίας για την ελληνική υπόθεση. Στήριζε την προτίμησή του αυτή και στη φιλελεύθερη πολιτική παράδοση της χώρας εκείνης, αλλά και στην επωφελή για τους Έλληνες υπεροχή της στη θάλασσα»

Όπως βλέπεται ο ρουφιάνος «έκρινε», επειδή ήταν φιλελεύθερος, βάσει των πολιτικών του Αρχών να ανήκει στο «αγγλικό Κόμμα». 

«Αργότερα εντάχθηκε στην αντικαποδιστριακή παράταξη, διατυπώνοντας μάλιστα την άποψη ότι θα προτιμούσε η Ελλάδα να μετατραπεί σε αγγλικό προτεκτοράτο από το να ανεχθεί τον απολυταρχισμό του Καποδίστρια. Έτσι, μετείχε στις αντικαποδιστριακές στάσεις της Ύδρας το καλοκαίρι του 1831. Εκ των υστέρων, και στο πλαίσιο της αναζήτησης «αποδιοπομπαίων τράγων» για την τύχη των δανείων της περιόδου της Επανάστασης, κατηγορήθηκε μαζί με το Λουριώτη για κακοδιαχείριση»

Έτσι η Στοά του Λονδίνου αθωώνει τον ιουδαίο Ορλάντο για τις κλεψιές του, διότι ήταν «αποδιοπομπαίος Τράγος».

 Ο Ανδρέας Λουριώτης ήταν από τον Λούρο. Η οικογένεια του ζούσε στην Αρτα δίπλα στο Μακρυγιάννη ο οποίος αναφέρεται στα σκοπίμως αχρονολόγητα απομνημονεύματα του στον Χριστόδουλο Λουριώτη. 

Ο αγράμματος και πλαστογράφος Μακρυγιάννης, εβαλε την ιστορία «για το παιδί του γείτονα που το κάλεσε στη Ρωσία ο Καποδίστριας». Σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη , το ένα από τα τέσσερα αγόρια του Λουρώτη, ( ο Χριστόδουλος), «ήταν εις την Ευρώπη,(Ιταλία) όπου σπούδαζε».

 «Το παιδί έσωσε τα έξοδά του», «ήρθε εις Άρτα, και έφυγε πίσω δια Κορφούς», «πέρασε κάμποσος καιρός, ήρθε το παιδί εις Άρτα κατηχημένο, δια την πατρίδα το μυστικόν, ορκίζει τον πατέρα του και φεύγει οπίσω». 

Δηλαδή, ο Χριστόδουλος, που σπούδαζε στο Λιβόρνο, μπήκε στο Καρμπονάρικο φοιτητικό κίνημα, όπως και ο Κωνσταντίνος Ράδος και ο Αριστείδης Παπάς , μετά πήγε στην Κέρκυρα, όπου έγινε μέλος της «Εταιρείας» , μετά πήγε στην Άρτα για να μυήσει τον πατέρα του και γύρισε στην Κέρκυρα, από όπου τον έστειλαν το 1816 στην Οδησσό, για να δουλέψει για το στήσιμο της «δεύτερης» Εταιρείας. 

Ο Χριστόδουλος πήγε μαζί με τον Σκουφά και τον Αναγνωστόπουλο από την Οδησσό στην Κωνσταντινούπολη το 1817. Μετά το θάνατο του Σκουφά και τη διάλυση του Κέντρου από τον Τσακάλωφ, στάλθηκε στην Νάπολη της Ιταλίας όπου αρρώστησε και πέθανε.

 Αυτό το γεγονός, ο Μακρυγιάννης, που χρονολογεί την επιστροφή Λουριώτη στην Άρτα το 1819, με την αγορά της Πάργας από τον Αλή Πασά, με το κουτσομπολίστικο προσωποποιημένο στυλ του, το περιγράφει ως εξής: «Του γράφει ο Καποδίστριας και πήγε κι ανταμώθηκαν». Ωστόσο, προς δυστυχία των μελετητών του ψεύτη Μακρυγιάννη, η οικογένεια Λουριώτη, (από τον Λούρο), είχε εγκατασταθεί από το 1817 στα Ιωάννινα, όπου γεννήθηκε το μικρότερο από τα 4 αγόρια, ο Επαμεινώνδας, και επομένως δεν ήσαν πια το 1819, γείτονες του Μακρυγιάννη. 

Το μεγαλύτερο, «παιδί» ο Ανδρέας ,σπούδαζε και αυτό στο Λιβόρνο, και το 1808, έκανε παρέα με τον Ανδρέα Κάλβο. Αυτός και ο αδελφός του Νικόλαος εντάχθηκαν στο επαναστατικό κέντρο της Πίζας, γύρω από τον Μητροπολίτη Ιγνάτιο, όπου είχε εγκατασταθεί ο Μαυροκορδάτος. Ο Ανδρέας, κατέληξε προδότης και «εθνικό λαμόγιο», διαπράττοντας μαζί με τον «Ορλάντο» το έγκλημα των δανείων της Αγγλίας.

 Το άλλο «παιδί», ο Nικόλαος Λουριώτης, το 1822 , ήταν ο αρχιγραμματέας της Διοίκησης Δυτικής Xέρσου Eλλάδος, του Μαυροκορδάτου.

 Η Στοά λέει ότι «ο Ανδρέας Λουριώτης ήταν αγωνιστής του 1821 και πολιτικός». Τι είδους «αγωνιστής» ήταν μόνο η Στοά το ξέρει. Λαμόγιο ηταν. 

«Με την κήρυξη της Επανάστασης, επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τον Αγώνα».

 « Επειδή διακρίθηκε για τις γνώσεις και τη φιλομάθειά του, εστάλη μαζί με τον Ιωάννη Ορλάνδο και Ιωάννη Ζαίμη στο Λονδίνο, με σκοπό τη σύναψη δανείου για τις ανάγκες του Αγώνα». 

Το «τρίο», δεν ταξίδεψε μαζί. Η Επιτροπή ήταν, ο άνθρωπος του Μαυροκορδάτου, Λουριώτης, «στενός φίλος και συνεργάτης του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου» κατά την Στοά, ο γαμβρός των Κουντουριώτηδων, και ένας Ζαίμης εκ μέρους των Κοτσαμπάσηδων του «Μοριά».
 Η Οικογένεια Ζαΐμη, έμεινε πιστή στη συμμαχία με τους Υδραίους και τον Μαυροκορδάτο ως την δολοφονία του Καποδίστρια. 
Ο Ζαΐμης επειδή οι άλλο δυο τον είχαν βάλει στην άκρη, γύρισε πίσω και στάλθηκε ο Σπανονικολάκης που αποκάλυψε τις λοβιτούρες. 

Γραμματέας των Επιτρόπων ήταν ο «εθνικός δικαστής» της Στοάς και της Χρυσής Αυγής Τάσος Πολυζωίδης. 

Ο Ιωάννης Ορλάνδος ο Ανδρέας Λουριώτης, ο Τάσος Πολυζωίδης, και ο Ραφαήλ Μπονφίλ, έφθασαν στο Λονδίνο στις 26 Ιανουαρίου 1824, και μετά από 14 ημέρες στις 9 Φεβρουαρίου κυκλοφόρησαν στο χρηματιστήριο οι ομολογίες του πρώτου δανείου από τον οίκο Λόφναν. 

Οι Κύριοι Επίτροποι ,των δύο δανείων της Αγγλίας , ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης , πέρασαν εις χρέωση του λογαριασμού του πρώτου δανείου, 5,900 λίρες, διά την αγορά 10.000 ομολογιών του πρώτου δανείου προς 59/100, τις οποίες ο κύριος Ορλάνδος κράτησε διά λογαριασμό του και τις πώλησε τον Ιανουάριο του 1825 πρός 62/100 βάζοντας στην τσέπη του 6200 λίρες , από τα εθνικά χρήματα. 

Οι Κύριοι Επίτροποι Ορλάνδος και Λουριώτης, αγόρασαν άπ' ευθείας χωρίς την σύμπραξη κάποιου άλλου προμήθειες που απέστειλαν εις την Ελλάδα. Αγόρασαν με μετρητά πολεμοφόδια από τους οικους Βούρτον, (12. 206 λίρες), Μάκιντος, (10,266 λίρες) και Γκράαμ (26,688 λίρες), οι οποίοι βεβαίωσαν αργότερα ότι τους εδωσαν έκπτωση 10% λόγω της πληρωμής σε μετρητά. Αυτές τις 4916 λίρες οι Κύριοι Επίτροποι , Ορλάνδος και Λουριώτης, τις έβαλαν στην τσέπη τους.

 Οι Κύριοι επίτροποι ενεχυρίασαν κατά την 12η και 13η Οκτωβρίου και την 19 Νοεμβρίου του 1825 , προς τους Κυρίους Ρικάρδους και τον Κύριον Ράλλην 21.000 ομολογίες, και παρέλαβαν από αυτούς 11260 λίρες υπολογίσαντες τας ομολογίας προς 53/100 και 54/100, ενώ ή πραγματική αξία στο χρηματιστήριο τις ημέρες εκείνες ήταν 28, 27 και 23.

 Τις ομολογίες αυτές ο Λουριώτης τις είχε αγοράσει από τον χρηματιστή Βούρτων αντί 5400 λιρών. Αποκόμισαν όφελος έτσι, 5760 λίρες. 

Οι Κυρίοι Ρικάρδοι, όταν εκλήθησαν από την επιτροπή του χρηματιστηρίου του Λονδίνου που διερεύνησε τη διαχείριση του ελληνικού δανείου δήλωσαν ότι ο Κύριος Λουριώτης, τους εβεβαίωσεν, (ψευδώς), ότι ανήκαν εις φίλο τινά της Ελλάδος, «όστις τας είχεν αγοράσει προς 53 και 54 και κινδύνευε ν' αφανισθεί εκ της ζημίας, «όθεν ενόμιζεν έργον ευγνωμοσύνης, διά τας σημαντικάς εκδουλεύσεις του, να τον απαλλάξει από την ζημίαν, αναδεχόμενος αυτήν εις βάρος της Κυβερνήσεως». 

Τα ίδια είπε ο Λουριώτης και για τις 8000 που έδωσε στον Ράλλη. Οι Κύριοι Επίτροποι Ορλάνδος και Λουριώτης έστειλαν στην Κέρκυρα «δια βοήθεια του Μισολογγίου» 3,350 λίρες και παράλληλα, έδωσαν στον εβραίο φίλο τους Ραφαήλ Μπνοφίλ που τον είχαν πάρει μαζί τους ως σύμβουλο, στις απάτες 4800 λίρες. 3,350 λίρες από το δεύτερο δάνειο για το Μεσολόγγι που πεινούσε και 4800 στον Μπονφίλ για δήθεν «μεσιτικά». 

Όταν η ελληνική κυβέρνηση θέλησε να διεκδικήσει τα χρήματα γιατί ο Μπονφίλ δεν εδικαιούο «μεσιτικά» για το δάνειο, βρήκε στους δικηγόρους του Λουριώτη και του Ορλάντο στο Λονδίνο, μια γραμμένη στα ιταλικά απόδειξη που ανέφερε: «Κύριοι, Ορλάνδε και Λουριώτη, σας φανερώνω δια της παρούσης μου την παραλαβην του ,σημερινού εγγράφου σας, με τέσσαρας χιλιαδας οκτακοσίας λίρας του προς εμέ χρέους σας, και προς εξίσωσιν της ύπερ εμου ομολογίας σας, και εύγνωμονών δί υύτάς με όλην την ύπόληψιν επιβεβαιοϋμαι. 3ο Νοεμβρ. ι825 Υποχ.δουλος Ραφαήλ Μπονφίλ». 

Δεκαπέντε χρόνια μετά ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης εμφάνισαν άλλο γράμμα του Μπονφιλ προς αυτούς , με το οποίο ζητούσε τις 4800, «πρός άμοιβην τών ζημιών, τάς οποίας υπέφερα μέ το νά υπεστήριξα το πρώτον Ελληνικόν δάνειον, διά νά σας ενισχύσω νά εκτελέσετε τό δεύτερον»

Ακριβώς το ίδιο επιχείρημα, είχε και η Γκόλντμαν Ζαξ που ζητούσε να τις πληρώσουμε τις ζημιές της για να βοηθήσει την Ελλάδα να μπεί στην ευρωζώνη.

 Τον Μπονφίλ, ο Λουριώτης και ο Ορλάνδος τον προσέλαβαν στο Λιβόρνο. 

Οι Κύριοι Ορλάνδος και Λουριώτης , παρέλάβον από τον Εμπορικό Οίκο των Κυρίων «Φλέτσερ και συντροφία» 2200 λίρες, από τον έρανο των κατοικούνταν εις Καλκούταν Ελλήνων και Φιλελλήνων αλλά πέρασαν εις πίστωση της κυβερνήσεως μόνο τις 1200 και τις 1000 τις έβαλαν στην τσέπη.

 Όταν γύρισαν στην Ελλάδα είχαν έλλειμμα στους λογαριασμούς τους 19.485 λίρες. Υπήρξαν και δυο «απώλειες». Ο Λουριώτης «έχασε» 4000 και 1700 χάθηκαν «στον δρόμο του Φάλτσμουθ», και εισπράχθησαν 1475 από την ασφαλιστική εταιρία. 

Το ολιγαρχικό δίδυμο, συνοπτικά, από το δεύτερο δάνειο, τσέπωσε 42000 λίρες, και ζημίωσε το δημόσιο με 4800 που έδωσαν στον συνέταιρο τους Μπονφίλ. Και 6,616 λίρες ήταν τα «Έξοδα της επιτροπής από 1ης Ιανουαρίου 1825. Αυτά, ξέχωρα από όσα κλάπηκαν από τις 232.558 στερλίνες που έφθασαν τελικά στην Ελλάδα, και των οποίων μεγάλο μέρος χρησιμοποιήθηκε για την ανατροπή του Καποδίστρια

Ο Ορλάντο και ο Λουριώτης δεν δικάστηκαν και δεν καταδικάστηκαν ποτέ. 
Η «επίσημη» ιστορία διδάσκει ότι «Επί της (κακιάς) Βαυαροκρατίας, ο Υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης «κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων και επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια».

 Οι ίδιοι «λωποδύτες» «ιστορικοί» λένε ότι «τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους», ενώ έγιθνε το απολύτως αντίθετο.

 Το 1838 το Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών στοιχείων, των Ορλάντο και Λουριώτη, αλλά η μητέρα Αγγλία, προστάτευσε τα δικά της καθάρματα.

 Το Δεκέμβριο του 1839 η αγγλική πρεσβεία με τον ρουφιάνο Τσάμη Καρατάσο που ήταν μίσθαρνο όργανο των πραξικοπηματιών της Ύδρας αποκάλυψαν την "συνωμοσία" της «Φιλορθοδόξου Εταιρείας», ο Γλαράκης και ο Σπανιολάκης έγιναν παρελθόν και οι κλέφτες συνέχισαν να απολαμβάνουν τα κλεμμένα.

 Ο Ορλάντο πέρασε στο ...«Πάνθεον» της Στοάς (και της Χρυσής Αυγής) το 1852 στην Ύδρα. Ο άλλος Καππαδόκης, ο Ανδρέας Λουριώτης, πέθανε το 1854 στην Αθήνα. 

Σπύρος Χατζάρας

Σάββατο 11 Αυγούστου 2018

O Αληθινός Πατριώτης Ιωάννης Καποδίστριας και το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού»

Το 1817, πριν 201 χρόνια, καθώς, η επαναστατική προσπάθεια των Φιλογενών είχε εισέλθει στην «τελική ευθεία, κυκλοφόρησε νόμιμα στα Επτάνησα , και χέρι με χέρι σε όλο τον ελληνικό χώρο, το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», «ως υπαγόρευμα Πατριώτου είς φιλογενείς ψυχάς» που προανήγγειλε στους Φιλογενείς την επερχόμενη απελευθέρωση, τονίζοντας : «Θαρσείτε Έλληνες! Των αγώνων σας το στάδιον μέγα δεν είναι. Ολίγη φιλοτιμία και η νίκη είναι βεβαία. Μικρός σπινθήρ πατριωτισμού και η γενική και μερική ευδαιμονία βεβαιοτάτη».
Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», ήταν η τελική επαναστατική μπροσούρα για την Επανάσταση και ταυτόχρονα προκήρυξη κατά της αγγλοκρατίας λαι των αγγλόδουλων του «Ιόνιου Λαού» , και απευθυνόταν προς τους κατοίκους των Ιονικών Επτά Νήσων και ολόκληρο το υπόδουλο ελληνικό έθνος λέγοντας:

 «Η Πατρίς, το Έθνος, η Ευρώπη ολόκληρος τρέφει χρηστάς ελπίδας εις τα υποκείμενα σας» , (τους Έλληνες της Επτανήσου), « και με ανυπομονησίαν περιμένει τους καρπούς του ευγενούς πατριωτισμού και των ενδόξων αγώνων σας».

 Το «Δοκίμιο» γράφτηκε υπό του Ανωνύμου του Έλληνος, όπως και η «Νομαρχία» από τους ανθρώπους που ήταν πολύ κοντά στον Καποδίστρια και φέρει την υπογραφή Ε.Φ.(Εταιρεία των Φίλων;). Στη δεύτερη σελίδα έχει το ακόλουθο απόσπασμα από επιστολή του Ι.Κ. (Ιωάννη Καποδίστρια) προς τον Α.Β. «Δι’ αυτής γαρ υπάρχομεν (της πατρίδος) , και υπέρ αυτής ζειν οφείλομεν». Στο «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού» του 1817, ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας , χαρακτηριζόταν «η Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, ο αληθής και ζων στύλος της Πατρίδος, και το καύχημα του Γένους ολοκλήρου», «νέος Μιλιτιάδης και Θεμιστοκλής». 

Υποσημείωση των Ε.Φ στη σελίδα 30. 

«Αρκούμαι μεταξύ άλλων να αναφέρω την Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, τον αληθή και ζώντα στύλον της Πατρίδος σας, και το καύχημα του Γένους ολοκλήρου, τον εξοχώταον Κόμητα Ιωάννην Καποδίστριαν. Γενναίε και ένδοξε Άνερ! Οι υπέρ του Γένους σου λαμπροί αγώνες είναι πλέον παρά αξιώτεροι των ασθενών μου εγκωμίων. Δότι στεφανούνται καθ εκάστην με χρυσάς δάφνας από ολόκληρον τον εξευγενισμένον κόσμον, εις την ευδαιμονίαν του οποίου συνήργησας υπέρ άλλον τινά, και επί προσώπου όλης της οικούμενης εκύρωσας αυτήν δια της σφραγίδος σου. Το όνομά Σου, είναι εγκεχαραγμένον εις τας πλάκας των καρδιών μας, και οι αληθείς πατριώται δεν θεωρούσιν εις το πρόσωπόν Σου παρα δεύτερονΜιλιτιάδην ή άλλον Θεμιστοκλέα, οίτινες δια της απελευθερώσεως του Γένους και της Πατρίδος των απέκτησαν μνήμην αθάνατον εις τα ένδοξα χρονικά του ανθρωπίνου Γένους. Ας χαίρη η πατριωτική Σου καρδία, θερίζουζα τους δικαίους καρπούς των υπέρ του Γένους σου ενδόξων αγώνων , το οποίον ως εξ ενός στόματος Σοι εύχεται Ζωήν Πολυχρόνιον».
Αυτά, οι ιστορικοί των δολοφόνων τα ξέχασαν.
 Η Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, Ιωάννης Καποδίστριας,ο ζωντανός στύλος της Πατρίδος, το καύχημα ολοκλήρου του Γένους, ο νέος Μιλιτιάδης και Θεμιστοκλής, ήταν ο αρχηγός της Επανάστασης του 21. 

Οι εθνοπροδότες Μαυροκορδάτος, Πολυζωίδης, Κουντουριώτης, Ορλάντο, Βούλγαρης , Κριεζής Μπουδούρης, Μιαούλης ζητωκραύγαζαν το 1831 , «ζήτω η πατρίς», «ζήτω το Έθνος» , και «ζήτωσαν οι ειλικρινείς φίλοι και προστάται του Έθνους». Οι Αγγλοι. Ακριβώς τα ίδια φώναζε και ο εθνοπροδότης Βελουχιώτης. 

Ο προδότης Τάσος Πολυζωίδης στις 29 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1931 στο όργανο της Αγγλικης πολιτικής τον «Απόλλωνα» που βγήκε με εντολή του Γουέλιγκτον έγραφε: «Οι Έλληνες ήνοιξαν τα ομματά των δεν γίνονται όργανα των σκοπών ενός άτομου, το όποιον δεν έσυμμετείχε ποτε τής τύχης και τών αγώνων των». 
Ο Καποδίστριας ο Νέος Μιλιτιάδης, ο νέος Θεμιστοκλής , ο αρχηγός της Επανάστασης, δεν συμμετείχε στους Αγώνες των Ελλήνων!!!!!! 
Και κατέληγε ο προδότης Πολυζωίδης λέγοντας ότι, ο προδοτικός αγώνας των πραξικοπηματιών ήταν «Αγών, εθνικός, αγών νόμιμος, αγών δικαιοσύνης, (μασωνικού) φωτισμού, απολυτρώσεως, αναστάσεως της Ελλάδος»

Το Δοκίμιον περί Πατριωτισμού του 1817 παραμένει τώρα, 201 χρόνια μετά, περισσότερο επίκαιρο από ποτέ! 

Διότι, ως έλεγε και ο Ρόίδης, « Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας, η Ελβετία τους περιηγητάς , και η Ελλάς την Ευρωπαικήν Ιδέαν ,τον Νέο πατριωτισμό, το μουλωχτό Πατριωτισμό, και τους ΚωλοΈλληνας του Κοτζιάδες τους Χάνους και τους Τσιπρέσκου».

 Το Δοκίμιον περί πατριωτισμού επανεκδόθηκε το 1847 στην Αθήνα λογοκριμένο και πλαστογραφημένο από κάποιον Π. Πατρικίο, χωρίς την αναφορά στον Καποδίστρια. 

Η πλαστογραφημένη «καθεστωτική εκδοχή», για την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση , δημιουργήθηκε, για να αποσιωπηθεί η επαναστατική δραστηριότητα των Πατριωτών, των «Φίλων του Γένους», που είχαν επικεφαλής τον Ιωάννη Καποδίστρια, και ταυτόχρονα για να εξυπηρετηθούν οι δολοφόνοι του Καποδίστρια , που επανέκτησαν τον έλεγχο του «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους, μετά την δολοφονία. 

Τώρα ξαναβγήκε πλήρες, μετά από 201 χρόνια. 

Το «Πατριωτικό Δοκίμιο», είναι το απόλυτο ντοκουμέντο της γέννησης του Ελληνικού Πατριωτικού και Εθνικού Κινήματος πριν 201 χρόνια. Το Ευαγγέλιο του καλού Πατριώτη ,εξηγεί ΤΙ ΕΣΤΙΝ ΑΛΗΘΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ και εξηγεί γιατί οι Εθνοπροδότες δεν είναι πατριώτες.

 Το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 .

 Ένα βιβλίο που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε Ελληνικό Σπίτι. Σε κάθε ελληνική οικογένεια. 

Εμπρός , οι αληθινοί Πατριώτες να τιμήσουμε τα 201 χρόνια του ελληνικού πατριωτικού και Εθνικού Κινήματος. 
«Το Ευαγγέλιο κάθε Έλληνα Πατριώτη». Αφιερωμένο σε Φιλογενείς ψυχές. 
Ένα βιβλίο εθνικής αυτογνωσίας που πρέπει να διαβάσει κάθε Έλληνας. 

Αγοράσατε, διαβάστε και διαδώσετε, 
Το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 .
Τιμή 15 ευρώ

Για ταχυδρομική αποστολή με αντικαταβολή συν τα ταχυδρομικά έξοδα.

 Παραγγελίες στο deltio11@gmail.com
και στο 6944 279798.


Τρίτη 7 Αυγούστου 2018

Διαβάστε το Δοκίμιο Περί Πατριωτισμού

«Μυριάδων ανθρώπων στόματα προφέρουσι την λέξιν Πατριωτισμός, πλην πολλά ολίγων πνεύματα εννοούσι την κυρίαν της λέξεως σημασίαν. Όλοι βεβαιούσιν, ότι εις τας ψυχάς των εμφωλεύει ο Πατριωτισμός, αλλ' εν υπάρξει εις τα ώτα των περισσοτέρων το όνομα Πατρίς, Πατριωτισμός, είναι ήχος ασήμαντος, καθότι η ευγενεστέρα αύτη των αρετών πολλά ολίγας κρίνει αξίας να εκλέξη ως κατοικητήριον της. Είναι ευγενής, και δια τουτο αγενών ψυχάς αποστρέφεται, και γενναία, και διά τουτο των φιλάργυρων ούτε την ύπαρξη να ακούη δέν υποφέρει. Κοινωφελής τέλος, και διά τουτο ιδιοφελεις μισεί»

Από το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 . 
Ένα βιβλίο που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε Ελληνικό Σπίτι. 
Σε κάθε ελληνική οικογένεια.
Το 1817, καθώς, η επαναστατική προσπάθεια των Φιλογενών για την Ανάσταση του Γένους των Ελλήνων, είχε εισέλθει στην «τελική ευθεία», κυκλοφόρησε νόμιμα στα Επτάνησα , και χέρι με χέρι σε όλο τον ελληνικό χώρο, το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού». 

Το «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», ήταν η τελική ιδεολογική προκήρυξη της μυστικής, «Εταιρείας των Φίλων του Γένους», δηλαδή, της Ελληνικής Επαναστατικής Οργάνωσης, που ιδρύθηκε το 1800 στην Κέρκυρα. 

Το Δοκίμιον περί Πατριωτισμού του 1817 είναι τώρα, 201 χρόνια μετά, περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. 

Θα κάνω μια μικρή προσαρμογή στο παλιό καλαμπούρι του Ροίδη που το υπερεκμεταλλεύονται διάφοροι συντονιζόμενοι και εκσυγχρονιζόμενοι «μεταρρυθμισταί» και «εκσυγχρονισταί» . 

«Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας, η Ελβετία τους περιηγητάς , και η Ελλάς την Ευρωπαικήν Ιδέαν ,τον Νέο Πατριωτισμό, το μουλωχτό Πατριωτισμό, και τους Κωλο-Έλληνας». 

Απέναντι σε αυτούς , έχουμε 
«Το Ευαγγέλιο κάθε Έλληνα Πατριώτη». 

Ένα βιβλίο εθνικής αυτογνωσίας που πρέπει να διαβάσει κάθε Έλληνας. 
Το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 . 
Αφιερωμένο σε Φιλογενείς ψυχές.

Αγοράσατε, διαβάστε και διαδώσετε, 
Το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 . 

Ένα βιβλίο που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε Ελληνικό Σπίτι. Σε κάθε ελληνική οικογένεια. 

Τιμή 15 ευρώ

Για ταχυδρομική αποστολή με αντικαταβολή συν τα ταχυδρομικά έξοδα.

 Παραγγελίες στο deltio11@gmail.com
και στο 6944 279798.

ΥΓ. Δεν θα το βρείτε αλλού. Θα το κρατήσω εκτός εμπορίου!

Τα γεγονότα του Ιουλίου 1831 στον Πόρο και το Πραξικόπημα των πρακτόρων της Αγγλίας

Του Σπύρου Χατζάρα 

Η τελική έφοδος για την «έξωση» του Κυβερνήτη εξαπολύθηκε με εντολή από το Λονδίνο, τον Μάιο του 1831, όταν οριστικοποιήθηκε η πολιτική απόφαση του Ιωάννη Καποδίστρια, να προχωρήσει στη διανομή των «Εθνικών Γαιών» στους ακτήμονες, για την τόνωση της οικονομίας. 

Η απόφαση του Καποδίστρια έπληττε καίρια τα συμφέροντα των Ρότσιλντ , που είχαν πάρει ενέχυρο την εθνική γη για τα «δάνεια της υποτέλειας», αλλά και τα συμφέροντα των «μεγάλων οικογενειών» του Μοριά, που είχαν ως ενοικιαστές των Τούρκων, την εκμετάλλευση της γης.

 Με προτροπή των Άγγλων, εγκαταστάθηκε στην Ύδρα, ο πολιτικός εγκέφαλος της «συνταγματικής Αντιπολίτευσης», και διεκδικητής της εξουσίας, Αλ. Μαυροκορδάτος, που συγκρότησε μια «παράλληλη αυτόνομη εξουσία», που την αποτελούσαν ο «μεγαλονοικοκύρης» της Ύδρας Λάζαρος Κουντουριώτης, το δεξί χέρι του Μαυροκορδάτου, και ο μεγαλοαπατεώνας Ιωάννης Ορλάντο, που υπέγραψε τα δάνεια της Αγγλίας, ο Δημήτριος Βούλγαρης υιός του επί τουρκοκρατίας διοικητή της Ύδρας, Γ. Βούλγαρη, ο Ιωάννης Κριεζής και ο Ιωάννης Μπουδούρης. Ο Ζαΐμης και ο Μαυροκορδάτος «καθοδηγούσαν» πολιτικά τις ενέργειες της επιτροπής.

 Η εξαγωγή της εξέγερσης έγινε με τα Υδραίικα, πλοία που έκαναν καταδρομές στα νησιά του Αιγαίου για να εξασφαλίσουν την προσχώρηση τους στο κίνημα . Με τα κλεμμένα χρήματα των δανείων, ο Μαυροκορδάτος, οι Κουντουρώτες, οι Δεληγιανναίοι, οι Ζαίμηδες, και οι Λόντοι χρηματοδοτούσαν την «αντίδραση», εξαγόραζαν ανθρώπους και διέδιδαν την προπαγάνδα τους, με την φυλλάδα ο «ΑΠΟΛΛΩΝ» του Αναστ. Πολυζωΐδη που, είχε εκδοθεί με εντολή του Ουέλλιγκτον και διανέμονταν στην Ελεύθερη Ελλάδα με τα Υδραίικα πλοία. 

Η αγγλική «φατρία της Υδρας»,τον Μάιο του 1831 εξαγόρασε τον Τζάμη Καρατάσο, και του έδωσαν χρήματα για να φύγει απ΄ το Ναύπλιο να μεταβεί στη Ρούμελη και να ξεσηκώσει τη Στερεά Ελλάδα, κατά του Κυβερνήτη. Αυτός με επτά συντρόφους του ,πήγαν στη Σαλαμίνα και από εκεί απέστειλαν επιστολές στο Λάζαρο και τον Γεώργιο Κουντουριώτη στην Ύδρα και σε διάφορους οπλαρχηγούς της Ρούμελης. Ο Καρατάσος έγραψε και στον στρατηγό Νότη Μπότσαρη του ανήγγειλε την αποστολή του στη Ρούμελη και τον προέτρεπε να μιμηθεί τους Υδραίους Το σώμα που συγκρότησε ο Καρατάσος συγκεντρώθηκε στην Κάντζα και επετέθη στη Θήβα. Εκεί κατάργησε την αστυνομία και εξέδωσε προκηρύξεις τις οποίες υπέγραφε με συμβολικά στοιχεία. Όταν εμφανίστηκαν οι κυβερνητικοί στρατιώτες το σώμα Καρατάσου κατέφυγε στις κατεχόμενες από τους Οθωμανούς περιοχές απ’ όπου έστειλαν τον Μ. Γρίβα στην Ύδρα ζητώντας βοήθεια. Επανελθόντες περικυκλώθηκαν στη θέση Κουδούνα όπου το σώμα διελύθη ο δε Καρατάσος διέφυγε στην Ύδρα. 

Μετά από σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην οικία του Ανδρέα Μιαούλη, στις 14/26 Ιουλίου, παρουσία και Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, η Χούντα των συνεργατών της Εταιρείας της Ανατολής, ( Κουντουριώτης, Ορλάντο, Βούλγαρης, Κριεζής και Μπουδούρης), αποφάσισε την αποστολή εκατόν είκοσι ναυτών υπό τον Αντώνιο Κριεζή για να καταλάβει την φρεγάτα «Ελλάς» και το Μπούρτζι του Πόρου (φρούριο Εΐδεκ). Μετά την επιτυχή κατάληψη της Φρεγάτας «Ελλάς»,ο Αντώνιος Κριεζής, στις 15/27 Ιουλίου 1831,ενημέρωσε τους Λάζαρο και Γεώργιο Κουντουριώτη για την αναίμακτη επιτυχία της επιχειρήσεως.

 «...Πόρος έκ του Δικρότου Ελλάς 15 Ιουλίου 1831 Προς τους ευγενεστάτους κυρίους Λάζαρον και Γεώργιον Κουντουριώτην είς Ύδραν Σπεύδω να σας αναγγείλω ότι μίαν ώραν μετά τα μεσάνυκτα εμβήκαμεν είς την φρεγάτα. Αντίστασιν δια των όπλων δεν εύρωμεν από τους ευρισκομένους εις την φρεγάταν,μέρος της φρουράς του πολιταρχείου μας εκατάλαβε και έτρεξε να δώση είδησιν είς τον ναύσταθμον,πλην,η απειλή των όπλων μας τους έκαμε να σταματήσουν,ήρχισαν να φωνάζουν και τας φωνάς επήρε είδησιν το διοικητήριον και η κορβέτα του Κανάρη,όθεν επυροβόλησαν πέντε ή έξ τουφέκια. Σήμερον το πρωΐ ήλθεν ο καπετάν Νικολάκης (Γκίκας) και ο καπετάν Χριστόδουλος (Μέξης) τους εγχείρισα την επιστολήν σας, και αφού την ανέγνωσαν, ωμιλήσαμεν και εσυμφωνήσαμεν όπου να βασταχθή η ευταξία και να μην ταραχθούν τα καθεστώτα. Εάν όμως λάβωμεν ανάγκην απο ναύτας,να πάρωμεν μερικούς Ποριώτας.Εκάμαμεν ομιλίαν προς τούτοις περί κυριεύσεως του κορβέτου Κανάρη,πλην δεν το ενεκρίναμεν,επειδή ήτο ενδεχόμενον να γίνη ρίξις εις τον Πόρον.Εις την φεργάταν ευρίσκοντο είκοσι επτά άτομα...»

 Στην συνέχεια της επιστολής ο πλοίαρχος Αντώνιος Κριεζής, ανεφερε στους αδελφούς Κουντουριώτη ότι εξαγόρασε τους ναύτες με την καταβολή του μηνιάτικου και την τροφοδοσία του πληρώματος της Φρεγάτας «Ελλάς», και ζητούσε την άμεση άφιξη του Μιαούλη στον Πόρο, προ της αφίξεως της Αγγλικής και της Γαλλικής φρεγάτας. Στο λιμάνι του Πόρου ήταν ακόμη παροπλισμένες οι κορβέτες «Υδρα» και «Νήσος των Σπετσών» με κυβερνήτη τον Κανάρη, τα ατμόπλοια «Αστιγξ» και «Καλαβρία» καθώς και άλλα μικρότερα, ανάμεσά τους και ο θρυλικός « Αγαμέμνων », της μακαρίτισσας Μπουμπουλίνας που τον είχε δωρίσει στο έθνος. 

Ο εθνοπροδότης Μιαούλης έφθασε στις 16 /28 Ιουλίου, στον Πόρο, με άλλους 200 ναύτες, συνέλαβε τον Κανάρη και τον φυλάκισε στην φρεγάτα ΕΛΛΑΣ, αλλά ο Κανάρης, κατάφερε να ξεφύγει, και έσπευσε στην Αίγινα, με τον κεφαλλονίτη Δημήτριο Ορλώφ και ενεργοποίησαν δύο πολεμικά του Στόλου, τα μπρίκια ΗΡΑΚΛΗΣ και ΑΘΗΝΑ. Με την άφιξη του Μιαούλη προσχώρησαν στην προδοσία ο διοικητής του Ναυστάθμου Γ. Σαχτούρης, ο ιουδαίος Γ. Σαχίνης της κορβέτας ΥΔΡΑ και ο Υδραίος Ι. Φαλάγκας. Την ίδια ημέρα οι αγγλόφιλοι «συνταγματικοί συνωμότες» έστειλαν στα νησιά του Αιγαίου από την Συρο που την είχαν καταλάβει την ακόλουθη εγκύκλιο.
«..Σας ειδοποιούμεν ότι σήμερον έφθασε ευκαιρία εξ Ύδρας δια της οποίας αναγγέλεται ότι η Ύδρα πληροφορηθείσα ότι η εξουσία εσκόπευε να πέμψη δύναμιν ναυτικήν και στρατιωτικήν κατά του Αιγαίου Πελάγους δια να κατασιγάση δια της βίας την συνταγματικήν φωνήν των Αιγαιοπελαγιτών,έπεμψαν τον γνωστόν άξιον και ένθερμον πατριώτην Αντώνιον Κριεζήν με ναυτικήν δύναμιν είς Πόρον και έλαβεν υπό την εξουσία του το εθνικόν δίκροτον Ελλάς.Κατόπιν έμελε να κινήση και ο ίδιος ο ναύαρχος Μιαούλης δια να παραλάβη τον ναύσταθμον.Το αξιόλογον είναι ότι οι ναύται αναχωρούντες απο την Ύδρα δια τον πόρον εφώναζαν ομόνοιαν,ευταξίαν, υπακοήν εις τους αρχηγούς,ζήτω η πατρίς, ζήτω το Έθνος,ζήτωσαν οι ειλικρινείς φίλοι και προστάται του Έθνους.Η υπό τον Σαχίνην κορβέτα είναι και αυτή εις Πόρον,ήτοις θέλει συμπράξει με το δίκροτον καθώς και όλα τα εθνικά πλοία...»

 Οι πράκτορες όπως και οι Κομμουνσιτές στην κατοχή ειχαν μεραμορφωθεί σε πατριώτες και έγραφαν. «ζήτω η πατρίς, ζήτω το Έθνος, ζήτωσαν οι ειλικρινείς φίλοι και προστάται του Έθνους».

 Στις 18/30 Ιουλίου έφθασε στον Πόρο η Ρωσική μοίρα υπό τον ναύαρχο Ρίκορντ, με 4 πλοία μάχης και απέκλεισε το βόρειο στενό, ενώ στον Γαλατά στρατοπέδευσαν οι κυβερνητικές δυνάμεις με μία ίλη ιππικού υπό τον συνταγματάρχη Δ. Καλλέργη, και 1200 πεζούς με διοικητή τον Νικηταρά. 

Στον Πόρο έπλευσαν, ενισχύοντας την μοίρα του Ρίκορντ, τα μπρίκια του Κανάρη και του Ορλώφ. Το βράδυ της 18ης Ιουλίου έγινε η πρώτη συνάντηση του Ρώσου ναυάρχου Ρίκορντ με τον Μιαούλη στην παραλία του Πόρου, μια και ο Μιαούλης φοβήθηκε να πάει στη ρωσική ναυαρχίδα, ο οποίος εκφράζοντας το πραξικόπημα, είπε πως μέχρι τη σύγκληση της Εθνοσυνέλευσης αναγνωρίζει ως αρχή μόνο τη Δημογεροντία της Ύδρας, και κάλεσε τον Ρίκορντ να μην ανακατεύεται στα Ελληνικά πράγματα, όπως έκαναν και οι Αγγλογάλλοι.

 Ο Μαυροκορδάτος γνωρίζοντας την επικείμενη άφιξη στις 23 Ιουλίου/4 Αυγούστου της Αγγλικής φρεγάτας ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ και της Γαλλικής ΚΑΛΥΨΩ, έσπευσε στον Πόρο για να ηγηθεί των διαπραγματεύσεων. 

Ο Ρίκορντ ζήτησε από τους στασιαστές να αποδώσουν στην Κυβέρνηση του έθνους τα πλοία αλλά ο Μαυροκορδάτος και ο Μιαούλης δήλωσαν ότι είχαν διαταγή από το Κοινόν της Υδρας να μη υπακούσουν σε αυτόν και ότι θα εκαναν ότι τους λέλγαν οι τρείς ναύαρχοι . Όταν έφτασαν η αγγλική και η γαλλική φρεγάτα με τους πλοιάρχους Λαλάντ και Λάϊονς πήραν μαζί τους και τον μαυροκορδάτο και πήγαν στο ναυυπλιο για συνομιλίες με τους τρείς αντιπρέσβεις. Ο Λάϊονς καί ο Λαλάντ ζήτησαν από τον Ρωσο Ναύαρχο να τους άκολουθήσει στο Ναύπλιο, ώστε ο Μιαούλης να πάει τα πλοία στην Ύδρα.

 Ο Ρίκορντ όμως έμεινε αποκλειοντας τον ναύσταθμο. Οι συνωμότες παράλληλα, προσπάθησαν να προκαλέσουν εξέγερση του τακτικού τάγματος που στάθμευε στο Ναύπλιο. Ο Α. Πολυζωίδης έγραψε επιστολή προς τον διοικητή του τακτικού τάγματος Π. Διαμαντίδη και ο Θ. Φαρμακίδης προς τους αξιωματικούς Μαμάκη, Καμπότη και Γενοβέλη για να κινήσουν σε αποστασία το τάγμα τους στο Ναύπλιο. Το εγχείρημα απέτυχε και μόνο ο Γενοβέλης αυτομόλησε στην Ύδρα. 

Ο συνωμότης και τοκογλύφος Ι. Μακρυγιάννης που ήταν ρουφιάνος των «Συνταγματικών» στο Καποδιστριακό Ναύπλιο, επρόκειτο να καταλάβει το Παλαμίδα. Το σχέδιο για το πραξικόπημα στο Ναύπλιο το περιέγραψε λεπτομερώς στα απομνημονεύματα του. «τότε βρίσκω έναν ανιψιόν του Δεσπότη Ησαΐα. Αυτός ήταν φρούραρχος εις το Παλαμήδι. Τον Κυβερνήτη τον φοβέριζαν πολλοί να τον σκοτώσουνε, ότι έκαμεν εξορίαν όλους τους σημαντικούς της πατρίδας άλλους εις τη Νύδρα κι᾿ άλλους αλλού, κ᾿ ο καθείς από αυτούς είχε το κόμμα του και συγγενείς του, και κιντύνευε. Εγώ εις τον Κυβερνήτη είχα μίαν συμπάθεια, ότι έλπιζα να μετανοήση και να ᾿ρθη εις τον καλόν δρόμον. Και τον ᾿παινούσα κι᾿ ας με πείραζε αδίκως -δεν μου κακοφαίνεταν. Τότε δια να μην του γένη κάνα δυστύχημα αυτεινού και κιντυνέψη η πατρίδα, μίλησα μ᾿ εκείνον οπού ήταν φρούραρχος του Παλαμηδιού να μας δώση το Παλαμήδι και να του δώσουμεν δυο χιλιάδες τάλλαρα. Συνφωνήσαμεν ᾿σ αυτό και πούθε να μας μπάση και να λάβωμεν τις αναγκαίες τάμπιες. Με πήρε πήγαμεν οι δυο μας εις το Παλαμήδι είδα τις θέσες, τα πολεμοφόδια, όλα. Τότε ορκίζομαι και με τον Μήτρο Ντεληγιώργη, στενό μου φίλον, τίμιον αγωνιστή, συνάζομεν ανθρώπους μυστικά τους είχαμεν εις την Νεόπολη, τους δώσαμεν και χαρτζιλίκι, ξοδιάσαμεν καμμιά τετρακοσιαριά τάλλαρα και τους λέγαμεν των ανθρώπων ότι θα πάμεν κλέφτες. Τότε είχαμεν χαζίρι αυτούς κι᾿ ανθρώπους πιστούς να στείλωμεν συνχρόνως εις Ρούμελην, εις Πελοπόννησο και νησιά να γένουν οι πληρεξούσιοι θα ᾿ρχονταν οι ίδιγοι οπού ᾿ταν εις την Τετάρτη Συνέλεψη».

 Ο Μακρυγιάννης σύμφωνα με τις οδηγίες που του έδωσαν, εξαπάτησε 300 ανθρώπους ξοδεύοντας 400 δικά του ισπανικά τάλιρα, ενώ παράλληλα υποστήριζε στα απομνημονεύματα του , πως δεν είχε να φάει, αν δεν έπαιρνε τον μισθό του, και κανόνισε να παραδοθεί το Παλαμήδι, για 2000 ισπανικά τάλιρα.

 Ο Μακρυγιάννης έστειλε μήνυμα στην Ύδρα, και ζήτησε τα λεφτά για να εξαγοράσει την φρουρά . Και ήρθε η απάντηση, «θα γένη διαφορετικό το πράμα». Το μήνυμα πρέπει να στάλθηκε μετά την 1/13η Αυγούστου, και την ανατίναξη του εθνικού στόλου, από τον προδότη Μιαούλη, διότι τότε αποφασίστηκε οριστικά να «γένη διαφορετικό το πράμα». 

Ο Μακρυγιάννης παραθέτοντας στα απομνημονεύματα του φανταστικούς διαλόγους με τον Μιαούλη που βρισκόταν στον Πόρο, κατέγραψε τη συνεννόηση, ενώ ως παραδόπιστος τοκογλύφος έκλεγε ακόμα το 1840, τα «400 τάλαρα του», όπως έκλεγε και τα 300 γρόσια που είχε δανείσει στον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη . Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του ανεφερε: «λέγω του Μιαούλη να πάγη εις τη Νύδρα και ειπή του Μαυροκορδάτου, των Κουντουργιωταίων και του Ζαΐμη να του δώσουνε τις δυο χιλιάδες τάλλαρα . Του είπα να πάρη και καμπόσους Νυδραίγους να γνωρίζουν από κανόνια και εις την Πρόνοια ανταμωνόμαστε. Πήγε ο Μιαούλης το λέγει αυτεινών.
«Πες του Μακρυγιάννη, λένε του Μιαούλη, να τραβήξη χέρι από αυτό και θα γένη διαφορετικό το πράμα». Τότε διαλύσαμεν τους ανθρώπους χάσαμεν και τα χρήματά μας». Μέσα από τα, «του είπα να πάει», «του λέγω», με τα οποία προσωποποιεί και υποκαθιστά την επικοινωνία του με τους στασιαστές , όπως κάνουν συχνά οι αγράμματοι , αποκάλυψε όλη τη συνωμοσία, της οποίας ήταν μέρος. Η «Φατρία της Ύδρας», ανέλαβε την δολοφονία του Καποδίστρια. 

Παράλληλα στη Μάνη, η φατρία της Ύδρας συνδέθηκε με τους Μαυρομιχαλαίους, τους συγγενείς και τους οπαδούς τους. Οι Αναστάσιος και Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης και ο ανιψιός τους Ηλίας Κατζάκος, που ήταν δραπέτης απ’ τη φυλακή όπου κρατείτο για απόπειρα φόνου, υποχρέωσαν τον διοικητή της Σπάρτης να εγκαταλείψει την έδρα του στο Λιμένι και δημιούργησαν εκεί τη λεγόμενη Συνταγματική Επιτροπή της οποίας επικεφαλής ανάλαβε ο αυτόκλητος στρατηγός Ηλίας Κατζάκος. Η Επιτροπή που την αποτελούσαν οι γιοι του Πετρόμπεη, Αναστάσιος και Ιωάννης και οι Δ. Πικουλάκος, Π. Κοσονάκος, Ν. Τεκουλάκος, Θ. Βουμιάκος, Π. Γεροκαράκος, Γ. Δεμέστιχας και Δ. Πουλικάκος με προκηρύξεις προσεκάλεσε όλη τη Μάνη να ενωθεί με το στασιαστικό κίνημα.

 Η φατρία της Ύδρας, έστειλε στα παράλια της Μάνης τον Μ. Δέμπη με προκηρύξεις προς τον λαό με τις οποίες τον καλούσαν να εκλέξει πληρεξουσίους. Η επίθεση του Ρίκορντ και των Καποδιστριακών κατά του Μιαούλη άρχισε στις 27 Ιουλίου / 8 Αυγούστου . 

Την επομένη ο Νικηταράς με εξακόσιους στρατιώτες πέρασε στο νησί. Στις 29 Ιουλίου/10 Αυγούστου, η φατρία της Ύδρας έστειλε στο Κρανίδι τον Παπαθανασόπουλο για να ξεσηκώσει τους κατοίκους και να επιτεθούν μαζί με τους Υδραίους στον Πόρο, αλλά εκδιώχθηκε, και οι αποκλεισμένοι Υδραίοι ναύτες, ανατίναξαν την κορβέτα ΝΗΣΟΣ ΣΠΕΤΣΩΝ, και τον ΑΓΑΜΕΜΝΩΝΑ της Μπουμπουλίνας και κατέφυγαν στο Μπούρτζι.

 Ό πράκτωρας Πολυζωίδης στο φυλλο 41 του «Απόλλωνα» (29 Ιουλίου 1831) άγραφε: «Οί διοικηταί τών συμμαχικών μοιρών εγνώρισαν ότι τά είς Πόρον γενόμενα δεν ειν' έργον αξιωματικών τίνων αποπλανημένων, αλλά συνέπεια της στερεάς αποφάσεως πολλών κοινοτήτων τ νά υπερασπίσουν τά δίκαια των και τά του έθνους όλου κατά του αυθαιρέτου. Αντί. νά εύρουν ίχνη πειρατείας, παρετήρησαν λαμπρά ίχνη τής ευταξίας, και τρανά δείγματα ενός εθνικού ομοφώνου κινήματος. Είδον άνδρας τους οποίους έμαθον νά σέβωνται έκ της ιστορίας, και επί κεφαλής των τον ένδοξον ναύαρχόν μας, το μέγα καύχημα της Ύδρας, το σεβασμιώτερον όνομα της νέας Ελλάδος. Εις τοιαύτην κατάστασιν εύρον τά κατά τον Πόρον, και έκ τοιαύτης όψεως τά έθεώρησαν, και θέλουν τά παραστήσει περαιτέρω οί προστάται της εθνικής μας ελευθερίας». Ο Πολυζωίδης προέβλεπε ότι «τό έθνος θά έκτεθη είς νέας δοκιμασίας», αν γίνόταν προσπάθεια να καταπνιγεί το «φιλελεύθερον φρόνημα του Εθνους» και προέβλεπε ρήξη. «Λεν άρνούμεθα οτι τοιαύτα τινά έμπορούν νά συμβούν εν μέρει. Άλλά τις θά είναι ό αίτιος; Τις θέλει δώσει τήν πρώτην άφορμήν; Οχι βέβαια το έθνος, ή μέρος τού έθνους. Επειδή το έθνος έως τώρα μετεχειρίσθη νόμιμα και ειρηνικά μέσα είς εκφρασιν των χρειών του, προταίτιος θά είναι ό νύν κατά δυστυχίαν έπι κεφαλής τών πραγμάτων ευρισκόμενος, όστις ανένδοτος είς τάς προτάσεις τού έθνους, αποφασίζει νά θυσιάσει τό πάν είς τό είδωλον τής φιλαρχίας του, και με τήν χρήσιν μισθωτών βραχιόνων νά στηρίξει τον δεσποτισμό ν του. Οί Έλληνες ήνοιξαν τά ομματά των δεν γίνονται όργανα τών σκοπών ενός άτομου, τό όποιον δεν έσυμμετείχε ποτε τής τύχης και τών αγώνων των. Ελληνες! Ό άγών, του οποίου τό σύνθημα έδωκαν πρώται αί νήσοι του Αιγαίου, και πρωτίστη ή ένδοξος "Υδρα, είναι άγών εθνικός, άγών νόμιμος, άγών δικαιοσύνης, φωτισμού, άπολυτρώσεως, άναστάσεως τής Ελλάδος. Έντιμοι και μακάριοι όσοι τον ένισχύσητε. Ατιμοι και ιερόσυλοι όσοι τον πολεμήσητε, και όχι πολίτε. Στοχάσθητε, Έλληνες, ότι έχετε ένα παλαιόν σαπημένον άσκόν έμπροσθέν σας, εν φύσημα, μία φωνή, έκβαλμενη με τόνον άπό τό στόμα σας, αρκεί νά τον διαρρήξει". 


Ο Μιαούλης περίμενε μέχρι την 31 Ιουλίου / 12 Αυγούστου να γίνει η Επανάσταση με την επιστροφή από το Ναύπλιο, των αγγλογάλλων «συμμάχων», αλλά επειδή λιποτακτούσαν οι άνδρες του, παγίδευσε τα πλοία, και την 1/13 Αυγούστου, δραπέτευσε και αυτός για να σώσει το τομάρι του, ανατινάζοντας την κορβέτα ΥΔΡΑ πρώτα, και την φρεγάτα ΕΛΛΑΣ , ενώ αμέσως μετά, ο Γκ. Αμπάτι ανατίναξε το φρούριο του Ναυστάθμου. 

Ο Μιαούλης με τον Ιωάννη Κριεζή διέφυγαν με πλοιάριο στην Ύδρα. 

Η ΚΑΡΤΕΡΙΑ και το παλαιό δίκροτο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ σώθηκαν επειδή ο Μυκονιάτης ναύτης Γιώργος Γαλασίδης κι ένας στρατιώτης, κολυμπώντας πρόλαβαν την τελευταία στιγμή να αποκόψουν τα φυτίλια. Ο Κανάρης, ανέφερε αμέσως στον Κυβερνήτη: «Ὁ Μιαούλης παρέδωκεν εἰς τάς φλόγας τήν Ἑλλάδα καί τήν κορβέτα Ὓδρα˙ εἴθε νά παραδωθῆ τό ὄνομα τοῦ αὐτουργοῦ τοιαύτης πράξεως βαρβαροτάτης εἰς αιώνιον ανάθεμα».