Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Ο πράκτορας της Στοάς του Λονδίνου Τρικούπης και η αλήθεια για την εκτέλεση του Καμαρινού

Ο πράκτορας των Άγγλων Σπυρίδων Τρικούπης στην πλαστή ιστορία της Επαναστάσεως που συνέγραψε στο πλαίσιο των καθηκόντων του ως τέκνου της Στοάς του Λονδίνου και του πράκτορα ανέφερε ψευδώς και χωρίς καμιά απολύτως απόδειξη ότι πάνω στον νεκρό Καμαρινό βρέθηκε επιστολή του Καποδίστρια προς τον Πετρόμπεη.

Τα ψέματα του Τρικούπη διέψευσε ο αυτόπτης μάρτυρας, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, που καταγόταν απὸ την Στεμνίτσα και ο οποίος σπούδασε στο Γυμνάσιο της Χίου και μετά πήγε στην Οδησσὸ όπου έμενε πλησίον του Ηλία Μάνεση Τσάκωνα, που ήταν επικεφαλής της Εταιρείας μαζί με τον Καλαβρυτινό Ιωάννη Αμβρόσιο, και γνώριζε την αλληλογραφία των δυο με τον Καποδίστρια και με τον πρίγκηπα Αλέξανδρο Υψηλάντη. Ο Παπαθανασόπουλος που γνώριζε πολλά έγραψε τα ακόλουθα διαψεύδοντας την Στοά , και τον ρουφιάνο των Άγγλων.

«Ὁ κ. Σ. Τρικούπης γράφει καὶ πιστεύει, ὅτι εἰς τὸν φονευθέντα Καμαρινὸν εὑρέθησαν καὶ ἐπιστολαὶ τοῦ Ἰ. Καποδίστρια πρὸς τὸν
Π. Μαυρομιχάλην, αἱ ὁποῖαι ἔλεγον νὰ μὴ γείνῃ ἡ ἐπανάστασις κλπ. Ἀλλ᾿ ἀπατᾶται κι᾿ ἐδῶ ἀναμφιβόλως ἀπὸ ἄγνοιαν, διότι ἔδωκε πίστιν εἰς τοὺς μὴ ἀξιοπίστους, καὶ ἐξιστόρησεν εἴς τινα χωρία τοῦ συγγράμματός του γεγονότα ὅλως ἀνύπαρκτα, καὶ εἰς ἄλλα πάλιν πολὺ παραμορφωμένην ἔχοντα τὴν ἀλήθειαν, ὥστε ὅσοι ἐπιζῶσιν εἰσέτι ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐχρημάτισαν αὐτόπται καὶ μάλιστα ἐνεργοὶ τῶν τοιούτων ἀναγινώσκουσι τοὺς μύθους του καὶ γελοῦν.
Ὁ Ἰ. Καποδίστριας, ὡς ἐκ τῆς θέσεώς του, ἔβλεπε περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλον Ἕλληνα τὴν τῆς τότε ἐποχῆς γενικὴν πολιτικὴν τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία ἀπέβλεπεν εἰς τὸ νὰ ὑποστηρίξωσι καὶ νὰ κραταιώσωσι τὴν Τουρκίαν, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐφοβεῖτο πολὺ περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλον τὴν ἐπιτυχίαν τῆς Ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως, καὶ διὰ τοῦτο ἔλεγε καὶ ἔγραφεν εἰς τὰς ἐπιστολάς του ἐν Ἑλλάδι ὢν, ὅτι «διὰ θαυμάτων ἐσώθη ἡ Ἑλλάς».
Ἀφ᾿ ἑτέρου ἡ καταφλεγομένη καρδία του ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸν ἐθνισμὸν καὶ ἀπὸ τὸν ὑπὲρ ἐλευθερίας ἔρωτα τὸν ἔσπρωξαν εἰς τὸ κίνημα τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ Ἔθνους του, καὶ ἔλαβε τὸ οὐσιωδέστερον μέρος εἰς τὰς πράξεις τῆς Φιλικῆς Ἑταιρίας.
Καὶ τίς ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔβλεπον τὰς πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως πράξεις του καὶ τὰ κινήματά του, καὶ ἀνεγίνωσκε τὰς πρὸς τοὺς ἐν Βουκουρεστίῳ, Ἰασίῳ καὶ ἀλλαχοῦ ἐπισημοτέρους ὁμογενεῖς μας ἐπιστολάς του δύναται ν᾿ ἀμφιβάλλῃ περὶ τούτου;
Ὅτι ὅμως ὁ Καποδίστριας μήτε ἐξετίθετο, μήτε εὐκόλως ἐφανεροῦτο εἰς ἀργυρολόγους τινὰς, φανατικοὺς καὶ ἄλλους ἀκολάστους ἑταίρους, ἐμπορευομένους τὰ τῆς Ἑταιρίας, ἀνιδέους δὲ πάσης πολιτικῆς, τοῦτο εἶναι βέβαιον, καθόσον ἐγνώριζεν, ὅτι ἤθελε βλάψει τὴν ἐπανάστασιν καιρίως ἂν ἄλλως ἔπραττεν.
Ἐκεῖνο δὲ, τὸ ὁποῖον ὁ Καποδίστριας πάρα πολὺ ἐφοβεῖτο, ἦτο μήπως ἡ φιλότουρκος τότε πολιτικὴ τῆς Εὐρώπης παραμορφώσῃ τὴν ἀλήθειαν, καὶ κάμῃ τὴν Ἑλληνικὴν ἐπανάστασιν ὡς κίνημα Ρωσσικὸν, καὶ διὰ τοῦ ἐπιχειρήματος τούτου κατασβέσωσιν αὐτὴν διὰ τῶν ὅπλων ἅμα ἐκραγεῖσαν• ἀλλ᾿ εἰς τοιοῦτον τρόπον ἀπέδειξεν εἰς τὴν τότε ἐν Γερμανίᾳ γενομένην σύνοδον τῶν βασιλέων καὶ ἐβεβαίωσε τὸν κόσμον, ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ ἐπανάστασις ἦτον ἁπλῆ ἀγνὴ καὶ ὅλως διόλου Ἑλληνικὴ, ὥστε δὲν ἄφησε τὴν ἐλαχίστην λαβὴν, εἴτε πρόφασιν, ἢ ἀμφιβολίαν εἴς τινα περὶ τούτου, καὶ ἀφοῦ κατώρθωσε τοῦτο, ἐδόθη ἔπειτα καταγινόμενος ἀνενδότως εἰς πλείστας ἄλλας ἐργασίας πρὸς εὐόδοσιν τοῦ σκοποῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀγῶνος.
Ὁ δὲ ῥηθεὶς Καμαρινὸς, περὶ οὗ ὁ λόγος, ἐπορεύθη εἰς Ρωσσίαν τῷ 1819, καὶ αὐτοπροσώπως εἴδομεν αὐτὸν εἰς Ὀδησσὸν, κατοικοῦντα ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ μεγαλεμπόρου Ἠλία Μάνεση Πελοποννησίου•
ὁ δὲ σκοπὸς ὅλος τοῦ ταξειδίου του ἦτο νὰ δοθῶσιν εἰς αὐτὸν χρήματα νὰ πληρωθοῦν, ὡς ἔλεγε, μισθοὶ εἰς τοὺς Μανιάτας νὰ πολεμήσωσι τοὺς Τούρκους, καὶ ν᾿ ἀγορασθῶσι τὰ ἀναγκαῖα πρὸς τὸν πόλεμον.
Ἡ δὲ Φιλικὴ Ἑταιρία, ἡ ὁποία δὲν εἶχε τίποτε παραλείψει εἰς τὸ νὰ ἐνθαρρύνῃ τοὺς πάντας πρὸς τὸν μελετώμενον σκοπὸν, εἶχε σὺν τοῖς ἄλλοις κηρύξει καὶ τοῦτο, ὅτι δηλαδὴ ἡ Ἀρχὴ, ἤγουν ἡ Βασιλεία τῆς Ἑταιρίας, ἦτον μὲν εἰς ὀλίγα πρόσωπα γνωστὴ, ἀλλ᾿ αὕτη εἰς ὅλους τοὺς ἄλλους ἐσύμφερε νὰ ᾖναι ἄγνωστος μέχρι τῆς ὥρας καθ᾿ ἣν θέλει λάβει τὴν κυβέρνησιν τῶν πραγμάτων τῆς Ἑλλάδος.
Ἑπομένως ὁ ῥηθεὶς Καμαρινὸς ἐπίστευεν, ὅτι ἡ ἄγνωστος αὕτη ἀρχὴ εἶναι εἰς τὴν Ρωσσίαν, καὶ ὅτι αὕτη ἤθελε δώσει πρὸς αὐτὸν τὸν θησαυρὸν, τὸν ὁποῖον ἐζήτει.
Ὁ δὲ πολλὰ ἔμφρων καὶ πολλὰ ἐνθουσιασμένος ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τοῦ Ἔθνους Ἠλίας Μάνεσης ἀρκετὰ συναναστραφεὶς καὶ γνωρίσας ἐν αὐτῇ τῇ οἰκίᾳ του τὸν Καμαρινὸν, ἠθέλησε νὰ τὸν ἀποτρέψῃ διὰ νὰ μὴν πορευθῇ εἰς Πετρούπολιν, ἀλλὰ νὰ δώσῃ πρὸς αὐτὸν ὀλίγα χρήματα καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ, καὶ τοῦτο ἔπραττεν, ἐπειδὴ ἔβλεπεν, ὅτι τοιοῦτος ὢν ὁ Καμαρινὸς, ἤθελε βλάψει πολυειδῶς τὰ πράγματα τῆς Ἑταιρίας, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη νὰ τὸ κατορθώσῃ, καὶ τοῦτο τὸ γνωρίζει καὶ ὁ συγκατοικήσας τότε μετὰ τοῦ Καμαρινοῦ ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Ἠλία Μάνεση ταγματάρχης Κ. Παπαθανασίου.
Ὁ δὲ Καμαρινὸς ἀναχωρήσας ἐκ τῆς Ὀδησσοῦ, καὶ φθάσας εἰς Πετρούπολιν ἐγένετο δεκτὸς πολλὰ φιλοφρόνως ἀπὸ τὸν Καποδίστριαν, ὁ ὁποῖος καὶ χρήματα πολλάκις ἔδωκε πρὸς αὐτὸν, καὶ καθ᾿ ἑκάστην σχεδὸν τὸν ἐδέχετο καὶ συνωμίλει μετ᾿ αὐτοῦ, καὶ τοῦτο τὸ γνωρίζει καὶ ὁ ταγματάρχης Γ. Μαλάμος, ὅστις εὑρίσκετο τότε ἐν Πετρουπόλει παρὰ τῷ Καποδίστριᾳ.
Δὲν τοῦ ἔδωκεν ὅμως οὗτος καὶ τὸν θησαυρὸν, τὸν ὁποῖον ἐζήτησε καθόσον εἶδε καὶ αὐτὸς τὸν ἄνθρωπον καὶ τὴν σπατάλην του καὶ τὴν λοιπὴν διαγωγήν του.
Εἶναι δὲ πολὺ πιθανὸν νὰ εἶχε καὶ γράμμά τι τοῦ Π. Μαυρομιχάλη πρὸς τὸν Καποδίστριαν, ἀλλ᾿ οὗτος μήτε γράμματα ἔδωκεν εἰς τὸν Καμαρινὸν μήτε σπουδαῖόν τι ἐξεμυστηρεύθη πρὸς αὐτόν.
Τοῦτο εἶναι βεβαιότατον, καὶ τὸ γνωρίζουν ὅλοι οἱ ὁμογενεῖς μας,
οἱ εὑρεθέντες τότε ἐν Πετροπόλει, καὶ οἱ ὄντες παρὰ τῷ Καποδίστριᾳ, διότι ὁ Καμαρινὸς καὶ ἐν αὐτῇ τῇ Πετρουπόλει διὰ νὰ βιάσῃ, ὡς ἐνόμιζε, τὸν Καποδίτριαν νὰ δώσῃ εἰς αὐτὸν θησαυρὸν, τὸν ἐφοβέριζεν, ὅτι θέλει ἐπιστρέψει νὰ ματαιώσῃ τὴν ἐπανάστασιν, ἐπειδὴ ἐννόησεν, ὅτι ἦτο ψευδὴς, καὶ ὅτι δὲν εἶχεν ἀρχηγὸν τὸν Αὐτοκράτορα τῆς Ρωσσίας, ὁ ὁποῖος ἤθελε δώσει εἰς αὐτὸν τὸν ὁποῖον ἤλπιζε νὰ λάβῃ θησαυρόν.
Οὕτω μετὰ τὰς τοιαύτας ἀπειλὰς ὁ Καμαρινὸς ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Πετρούπολιν, καὶ καθ᾿ ὁδὸν ἐφονεύθη ἀπὸ τοὺς ἑταίρους τῆς ἑταιρίας».

Τα παραμύθια της Στοάς και της Χαλημάς για τη δολοφονία του Καποδίστρια

Στην επανέκδοση του «Αργολικού Ημερολόγιου» του έτους 1910, «του εν Αθήναις Συλλόγου των Αργείων» βρήκα την ακόλουθη ψευδή περιγραφή της δολοφονίας υπό ενός τοπικού «τέκνου» του Δ. Θ. Καμαρινού.

«… Ο Καποδίστριας τότε προχωρών έφθασεν εις την Εκκλησίαν του Αγίου Σπυρίδωνος αντίκρυ της οποίας και προς τα δεξιά κείται η οικία του Δικηγόρου κ. Π. Ανδριανοπούλου όπισθεν της γωνίας της οποίας ενήδρευεν, ο εις των Μαυρομιχαλαίων, ……όστις άμα τη εμφανίσει του Καποδίστρια παρά την θύραν πυροβολεί παραχρήμα και ο Καποδίστριας πίπτει προ αυτής συγχρόνως δε επιπίπτει μετά του φονέως επί του δολοφονηθέντος και ο έτερος αδελφός, ο όπισθεν του υπάρχοντος Τουρκικού Λουτρού μέχρι της στιγμής εκείνης ενεδρεύων, και ούτως αμφότεροι αδελφοί συμπληρούσι δια των μαχαιρών το αποτρόπαιον αυτών έργον, της ιεροτελεστίας ένεκα του φόνου διακοπείσης προς στιγμήν ( καθ’ ήν ακριβώς ώραν ανεγινώσκετο από της ωραίας Πύλης το ιερόν Ευαγγέλιον). …..
Κατά συγκυρίαν όμως εις μικράν από της Εκκλησίας απόστασιν, τουτέστι εις την δευτέραν κρήνην δεξιά της οποίας είναι η προς την Δυτικήν Εκκλησίαν άγουσα, ευρίσκετο ο μονόχειρ βρακοφόρος Κρής, πιστός υπηρέτης του Καποδιστρίου, πληρών την υδρίαν ύδατος, όστις άμα τω πυροβολισμώ και τη πτώσει του Καποδιστρίου, σπεύδει δρομαίως κατά των φονέων κρατών εις χείρας δίκροτον όπλον, όπερ έφερεν μεθ’ εαυτού, και προλαμβάνει τον ένα εξ αυτών, τον Μουσταφάμπεην, φεύγοντα προς την ανωφερή οδόν της οικίας του προμνησθέντος Δικηγόρου κ. Ανδριανοπούλου και πυροβολεί κατ’ αυτού, πριν ή φθάση εις την οικίαν Ψαλίδα και φονεύει, της σφαίρας εισελθούσης ολίγον άνωθεν του πρωκτού και εξελθούσης κάτωθεν του θώρακος, του ετέρου φονέως, του Κεχαγιάμπεη καταφυγόντος εις το Γαλλικόν Προξενείον ( ένθα το Φρουραρχείον άλλοτε) και ζητήσαντος προστασίαν….».

Ο μπαρουφολόγος και ψεύτης Δ. Θ. Καμαρινός, παρουσίαζε τον εκτελεστή του Καποδίστρια τον κουλοχέρη και μονόφθαλμο Κρητικό Γεώργιο Κοζώνη, τον οποίο είχε τοποθέτησει ως σωματοφύλακα του κυβερνήτη μόλις εκείνο το πρωί ο οργανωτής της δολοφονίας , πορτογάλος επιλοχίας Αντόνιο Φιγκέιρα ντ’ Αλμέιντα, (Antonio Figueroa d’Almeida, 1781 – 1847), ο Φρούραρχος του Ναυπλίου, που έγινε στρατηγός στην Ελλάδα, λόγω της συμμετοχής του στην δολοφονία του Εθνάρχη (όπως άλλωστε και ο Ρουφιανογιάννης), ως «πιστό υπηρέτη του Καποδιστρίου», που …προσέτρεξε , «κρατών εις χείρας δίκροτον όπλον, όπερ έφερεν μεθ’ εαυτού».

Τα άλλα «γραφικά» της περιγραφής είναι ανοησίες σε ελεύθερο σενάριο.
Η ουσία ήταν το 1910 να διαψεύσουν τη σχέση του Αλμέιντα, με τον Κουλοχέρη.

Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

Ο αρχιψεύταρος και πλαστογράφος της Στοάς Μανολάκης Ξάνθος

Η φιλογενική Κάσσα, ο Υψηλάντης
και ο αυτόπτης μάρτυς Ιωάννης Μάνος

scripta manent

1) Οι μασόνοι δολοφόνοι του Καποδίστρια δημιούργησαν το «τέκνο» της Στοάς της Λευκάδας Μανωλάκη Ξάνθο ως τον επίσημο πλαστογράφο και ψευδομάρτυρα της Ελληνικής Επαναστάσεως, για να διαψεύσουν την πραγματικότητα. Σας αποκάλυψα ήδη ότι ο επίσης «Ελευθεροτέκτονας» Ιωάννης Φιλήμων και συν-πλαστογράφος του Παραμυθιού της Στοάς της Χαλιμάς περί της Φιλικής Εταιρείας, και δημιουργός του Αλεξάνδρου Ληψ, στο «Δοκίμιον Ιστορικόν Περί της Ελληνικής Επαναστάσεως », στον πρώτο τόμο της έκδοσης του 1859 στη σελ174, ως υποσημείωση μας έδωσε την ακόλουθη συγκλονιστική πληροφορία για το πλαστό «Πρακτικού του αποχωρισμού» που παρουσίασε ο Ξάνθος. «εις εν των αντιγράφων της συνθήκης αυτής , (σσ. του), και τούτο γεγραμμένον δια της χειρός Ξάνθου, είδομεν υπογεγραμμένον συν τοις άλλοις και τον Ιωάννην Μάνον».

Ο «Ελευθεροτέκτονας» Ιωάννης Φιλήμων μας αποκάλυψε δηλαδή ότι ο ψεύτης και πλαστογράφος Ξάνθος κατασκεύαζε μόνος του «ντοκουμέντα» για να στηρίξει την εκδοχή της Στοάς του Λονδίνου, «Περί της Ελληνικής Επαναστάσεως» και ότι προσθαφαιρούσε κατά την κρίση του ονόματα.

2) Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης , στις 31 Μαρτίου/12 Απριλίου 1820, στην Aγία Πετρούπολη, υπέγραψε το ακόλουθο απέριττο πρωτόκολλο , με το οποίο αναγνωρίστηκε ως Γενικός Έφορος της «Ελληνικής Εταιρίας», το οποίο σώζεται στον κατάλογο χειρογράφων της «Φιλικής Εταιρίας», με αριθμό 642.

«Κατά την άπαξ εγκριθείσα γνώμη, συνελθόντα τα μέλη της Ελληνικής Εταιρίας και συσκεφθέντα μετά ακριβούς ερεύνης και εξετάσεως, εγνώρισαν Έφορον Γενικόν της Ελληνικής Εταιρίας τον εκλαμπρότατον Πρίγκιπα κύριον Αλέξανδρον Υψηλάντην, ίνα εφορεύει και επιστατεί εν πάσιν, όσα κρίνονται άξια, ωφέλιμα και πρέποντα τη Ελληνική Εταιρία.
Εις ασφάλειαν δε και βεβαίωσιν των εγκριθέντων βεβαιούται τη υπογραφή των εκάστου των μελών.
Εν Πετρουπόλι τη 12 Απριλίου 1820.
Αλέξανδρος Υψηλάντης, Ιωάννης Μάνος, Εμμανουήλ Ξάνθος».

Ο ένας από τους τρεις που υπέγραψαν το πρωτόκολλο, ο Ξάνθος, περιέγραψε στα απομνημονεύματά τούτην διαδικασία ανάθεσης της αρχηγίας στον Υψηλάντη, λέγοντας ότι, απελπισμένος από την άρνηση του Καποδίστρια, «έστρεψε τον στοχασμό του στον Αλέξανδρο Υψηλάντη και πήγε εις επίσκεψιν του». Αφού , παρέθετε έναν « θεατρικό» διάλογο, με τον Πρίγκιπα που, «τον υπεδέχθη ευμενώς », έγραφε με δραματικό τόνο:

« Τότε εγερθείς ο Ξάνθος με συγκίνησιν ψυχής είπε: Δός μοι, Πρίγκιψ, την χείρα σας εις βεβαίωσιν των όσων εκφράσθητε», και μόνον κατόπιν της χειραψίας, ομολόγησε στον Υψηλάντη, ότι η επίσκεψη του στην Αγία Πετρούπολη έγινε «για άλλην σοβαρότερη αιτία», την οποία θα του την εξηγούσε, την επόμενη μέρα. «ο Πρίγκιψ ανυπομόνως εζήτησε τότε να μάθη, αλλ’ ο Ξάνθος τον παρεκάλεσε να λάβη υπομονήν μέχρι της αύριον, και ούτως ετελείωσεν η πρώτη συνέντευξις. Την επιούσαν ο Ξάνθος επήγεν εις αυτόν τω εφανέρωσε τα πάντα, και εκείνος μετά προθυμίας και ενθουσιασμού εδέχθη να αφιερωθή εις την υπηρεσίαν των ομογενών με πάσαν θυσίαν του, και δούς εις τον Ξάνθο ένορκον και έγγραφον ομολογίαν περί της πίστεως και αφοσιώσεως του ( την οποία ο Ξάνθος έστειλεν εις τους εν Μόσχα συναδελφούς του παρ’ οις και ευρίσκεται) , ανεδέχθη τον τίτλον του Γενικού Επιτρόπου της Αρχής , έλαβε δε και το όνομα Καλός, και τα στοιχεία δια να υπογράφηται Α.Ρ, και ούτως εκατορθώθη δι’αυτού ο σκοπός της Εταιρίας».

Και επειδή τα scripta manent το πρωτόκολλο διαψευδει πλήρως τον ψευδομάρτυρα και πλαστογράφο της Στοάς που δεν θυμόταν την παρουσία του εξαδέλφου του Υψηλάντη Ιωάννη Μάνου. Σύμφωνα με την «κατάθεση» του ψευδομάρτυρα Ξάνθου η διαδικασία, ανάθεσης της αρχηγίας στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, κράτησε δύο μέρες. Η πρώτη επαφή έγινε την Κυριακή 11 Απριλίου 1820, όταν πήγε και «χτύπησε την πόρτα» του Υψηλάντη, και η «μύηση» άρχισε και ολοκληρώθηκε στις 12 Απριλίου.
Ο ψεύτης Ξάνθος το 1845 ,θυμόταν με λεπτομέρειες τον πρώτο διάλογο που είχε με τον Υψηλάντη αλλά είχε ξεχάσει την παρουσία του Ιωάννη Μάνου. Δύο χρόνια πριν, στο υπόμνημά που υπέβαλε προς την Εθνική Συνέλευση , στις 15 Δεκεμβρίου 1843, για να πάρει σύνταξη, ανέφερε:

«Ούτος, (ο Υψηλάντης), αποδεχθής μετά προθυμίας και ενθουσιασμού, ητοιμάσθη εις την εκπλήρωσιν του σκοπού, αφού πρότερον υπέγραψε έν ύποσχετικόν έγγραφο, το οποίο παρακατέθεσα εις τους κυρίους Νικόλαο Πατσιμάδη και Αντώνιο Κομιζόπουλο».
Το πρωτόκολλο που κάποτε παραδόθηκε από τους συγγενείς των Πατσιμάδη και Κομιζόπουλου στο Ελληνικό Κράτος δεν ήταν ούτε «ένορκος και έγγραφος ομολογία περί της πίστεως και αφοσιώσεως του», ούτε υποσχετικό έγγραφο, αλλά το πρακτικό ανάθεσης της Γενικής Εφορίας της «Ελληνικής Εταιρίας».

Ο Φιλήμων, στο δεύτερο «Δοκίμιο» του 1859, μετά τα «Παρκερικά» και μετά τον θάνατο του Ξάνθου, αποκάλυψε την αλήθεια και έγραψε ότι ο Ξάνθος, «πρώτα πλησίασε τον Ιωάννη Μάνο που ήταν συγγενής του Υψηλάντη και ο οποίος υπηρετούσε τότε στην αγγλική πρεσβεία στην Αγια Πετρούπολη, στο τμήμα των ανατολικών υποθέσεων. Προς αυτόν, εξέθεσε την αποστολή που είχε, και του προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση, έτσι ώστε, ο Μάνος πήγε στον Υψηλάντη που μόλις ανάρρωνε, και των προδιέθεσε καταλλήλως»

Ο τέκτων Χ. Ριζόπουλος, ερευνώντας τα τεκτονικά αρχεία, επιβεβαίωσε την «προσθήκη» του Φιλήμονα, και έγραψε: «Πριν φύγει τον Ιανουάριο του 1820 ο Ξάνθος για την Πετρούπολη, πήρε μαζί του, συστατικά γράμματα, ιδίως προς τον Ιωάννη Μάνο, διακεκριμένο τέκτονα και φίλο του Υψηλάντη».

Ο Φιλήμονας το 1859 έγραψε, ότι το καταστατικό της «Φιλομούσου και Φιλνθρώπου Γραικικής Εμπορικής Εταιρίας», συντάχθηκε από τον Κομιζόπουλο και τον Παξιμάδη στην Μόσχα και είχε τέσσερεις «μυστικές παραγράφους», σύμφωνα με τις οποίες, σκοπός της εταιρίας ήταν να συγκεντρωθούν περισσότερα από 10 εκατομμύρια ρούβλια που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν «διά την ελευθερία της φιλτάτης Πατρίδος».
Οι Έφοροι της Εταιρίας έπρεπε να ήσαν μέλη της «Εταιρίας», και αν κάποιος δεν ήταν κατά την εκλογή του, οι υπόλοιποι θα έπρεπε να τον μυήσουν, ενώ μέλη της «Εταιρίας» , έπρεπε να ήσαν και όλοι οι υπεύθυνοι των παραρτημάτων, «οι γραμματικοί καταστίχων, οι της αλληλογραφίας και οι πράκται» και ο «Εταιρίαρχος».

 Από την αλληλογραφία των Ξάνθου-Κομιζόπουλου, προκύπτει ότι στις 15 Μαρτίου 1820, ο «Ξενοφωντίδης» -Παξιμάδης, ολοκλήρωνε τη συγγραφή του καταστατικού, το οποίο θα το έστελναν στη συνέχεια στην Αγία Πετρούπολη, και το οποίο θα έπρεπε να το δείξουν στον «Ευεργετικό», δηλαδή στον Καποδίστρια.

Μια από τις τελευταίες αλλαγές ήταν η αλλαγή του χαρακτηρισμού του επικεφαλής, από «Εταιρίαρχος», σε Γενικό Έφορο.

Ο Καποδίστριας στο υπόμνημά του προς τον Τσάρο Νικόλαο, αναφέρθηκε στην «φιλογενική Κάσσαν» και σημείωνε : « μου έδειξε τότε (ο Υψηλάντης) ένα έγγραφο με το οποίο προτείνετο η ίδρυση μιας Εταιρίας με σκοπό τη συλλογή χρημάτων, με συνδρομές, που θα κατετίθεντο σε τράπεζα, για ένα χρησιμοποιηθούν για την απελευθέρωση της Ελλάδας, και μου ζήτησε να του εκφράσω τη γνώμη μου».

Ο ακαδημαϊκός  Εμμ. Γ. Πρωτοψάλτης, επίσης ανέφερε, ότι, «ετέθη σε λειτουργία η «Φιλόμουσος και Φιλάνθρωπος Γραικική Εμπορική Εταιρία», δια της οποίας ηλπίζετο να συγκεντρωθούν πολλά εκατομμύρια για την Εθνικήν Κάσσαν», την οποία ο Υψηλάντης ονόμαζε «φιλογενική Κάσσαν».

Σε επιστολή του τον Ιούλιο του 1820, έγραψε: «Εντιμότατοι και ευγενέστατοι κύριοι Επίτροποι της εν Μόσχα φιλογενικής Κάσσας».

Προκαλώ λοιπόν τη Στοά και κάθε Μασόνο και ρουφιάνο Ιστορικό να απαντήσει για τις πλαστογραφίες του ψευδομάρτυρα Ξάνθου.

Σπυρίδων Χατζάρας

ΥΓ.Ιδού η Ρόδος ιδού και το Πήδημα,....."αδελφοί"

Δευτέρα 24 Ιουλίου 2017

Ο άνθρωπος του Καποδίστρια Ματθαίος Μιντσιάκης

Ο Ματθαίος Μιντσιάκης του Ιακώβου, ήταν άνθρωπος των Καποδίστρια,
και μέλος της Επαναστατικής Εταιρείας της Κέρκυρας. Συνόδευε τον Ιωάννη Καποδίστρια στο Βουκουρέστι. 
Ο Ιωάννης αναφέρθηκε στον Μιντσιάκη για πρώτη φορά στην τρίτη επιστολή του από το Βουκουρέστι, προς τον πατέρα του, της 24ης Ιουνίου /7ης Ιουλίου 1812, στην οποία ανέφερε:
«Είμαι εγκατεστημένος εις την εξοχήν παρά τή Α. Ε. Έχω έναν οικίσκον πού συνορεύει μέ ωραίον κήπον. Κατοικώ έν αιτώ με τον Μιντσιάκη, όστις εκτελεί πάντοτε παρ' έμοί καθήκοντα οικογενειάρχου. Χωρίς την βοήθειαν του θά ήμην κατά τήν ώραν ταύτην πολύ άσχημα από οικονομικής απόψεως».
Ο Μιντσιάκης εμφανιζόταν δηλαδή, ως ο Μπάτλερ του Κόμη.
Η επόμενη αναφορά του Ιωάννη Καποδίστρια στον Μιντσιάκη, έγινε στην επιστολή της 19ης Νοεμβρίου/1ης Δεκεμβρίου 1812, και με αυτήν ο Ι. Καποδίστριας πληροφορούσε τον πατέρα του ότι ο Μιντσιάκης, «που τον αγαπούσε πολύ», διορίστηκε Γενικός Πρόξενος στην Πάτρα. Στην επιστολή του ο Ιωάννης δικαιολογούσε την «Αθώα αλληλογραφία» του με τον πατέρα του, και ανέφερε: «…είμαι πάντοτε παρά τή Α. Ε. τω Ναυάρχω Τσιτσαγκώφ, καί ευχαριστημένος από τάς περιποιήσεις μέ τάς όποιας μέ τιμά. Ή υγεία μου είναι άριστη. Ή ζωή μας είναι κοπιώδης. Αλλά ποίος ζή χωρίς νά έργάζεται, καί ποίος δύναται νά έλπίζη νά ζήση καλύτερα μένων μέ τάς χείρας εσταυρωμένος. Η έλπίς νά κερδίσω τήν άνάπαυσιν μίαν φοράν δέν είναι άβάσιμος. Τό πάν τό υπόσχεται. Τουλάχιστον όσα έχω ίδει καί βλέπω καθημερινώς τό άποδεικνύουν επαρκώς.Αύται αί όλίγαι γραμμαί θά Σας διαβιβασθώσιν υπό του Μιντσίακη, όστις διωρίσθη Πρόξενος είς Πάτρας. Αυτός μέ άγαπά πολύ καί έλπίζω ότι θά θελήση νά μου δώση μίαν πειστικήν άπόδειξιν τούτου έπιφορτιζόμενος μέ τήν άθώαν άλληλογραφίαν μου, ή όποία δέν άποβλέπει είς άλλο , ειμή νά Σας δίδη τάς προσωπικάς μου ειδήσεις καί νά Σας ζητή τάς ίδικάς Σας καί έκείνας τών ιδικών μας».

Η επόμενη αναφορά του Ιωάννη Καποδίστρια έγινε στις 15/27 Δεκεμβρίου 1812 από την Γκέσνα , σε απόσταση δυο μιλίων από τις όχθες του Νιέμεν.

«Επί των όχθων σχεδόν του Νιέμεν έλαβον τόν Ύμέτερον άριθμόν 011 της 19ης Αυγούστου, μέσω Κωνσταντινουπόλεως. Ήμην άνευ έπιστολών σας από τριών μηνών. Ή ληφθείσα μέ παρηγόρησε μέ τό περιεχόμενόν της, και διά τόν λόγον οτι μου επιτρέπει νά ελπίζω τήν συνέχισιν τής Αλληλογραφίας μας. Η παρούσα θά Σας διαβιβασθη υπό του φίλου Μιντσιάκη ό όποιος είναι γενικός πρόξενος Πελοποννήσου και θά πρέπει κατά τήν ώραν ταύτην νά είναι εις τήν θέσιν του. Ό αυτός φίλος θά Σας κάμη νά λάβετε τήν γούναν. Τουλάχιστον εντεύθεν έδωσα όλας τάς άναγκαίας παραγγελίας προς τούτο και ελπίζω ότι θά έχουν έκτελεσθή άνευ βραδύτητος. Τό έσκέφθην από τήν στιγμήν καθ' ην ή ειρήνη επέτρεψε σχέσεις άμεσους έν Τουρκία. Ό αύτός φίλος Μιντσιάκης δύναται νά έπιφορτισθη άκολούθως διά τήν άλληλογραφίαν μας.
Και δέν άμφιβάλλω οτι ή φιλία τήν όποίαν αυτός πάντοτε μοί επέδειξε δέν θά έξασθενίση λόγφ των άποστάσεων. Ή κατάστασίς μου είναι ή αυτή. Είμαι πάντοτε παρά τή Α. Ε. τω Ναυάρχφ Τσιτσαγκώφ υπό τήν ιδιότητα του διευθυντού της διπλωματικής άρχιγραμματείας του.
Τόν συνώδευσα πάντοτε άπό τών όχθών τοϋ Δουνάβεως έως εδώ, και έλαβον τήν εύκαιρία νά ίδω πράγματα εξαιρετικά και γεγονότα απίστευτα. Ή ζωή τήν όποίαν διάγομεν είναι δύσκολος καί επίπονος.
Τό ψύχος πρό πάντων τήν καθίστα άκόμη πλέον άνιαράν.
Ή ύγεία μου έν τούτοις διετηρήθη πάντοτε καί χαίρω διπλασίως διά τούτο καί διότι τοιουτοτρόπως έπείσθην περί της δυνατότητος νά άνθέξω εις τόσον κόπον καί τόσας στερήσεις και διότι ημην εις θέσιν νά έκτελέσω τά καθήκοντά μου εις τρόπον ώστε ή Α. Ε. ήτο και έκδηλούται τώρα ύπερευχαριστημένος. Διά τήν ύπηρεσίαν τήν όποίαν παρέσχον εις Βουκουρέστιον ή Αύτοΰ Αύτοκρατορική Μεγαλειότης μέ έτίμησε μέ τόν βαθμόν του έν ενεργεία Συμβούλου Επικρατείας.
Όσον άφορα τό μέλλον δέν γνωρίζω καλώς τί πρόκειται νά γίνη δι' έμέ. Έφ' δσον όμως θά είναι δυνατόν νά έξαρτηθή άπό έμέ, θά επιδιώξω νά πλησιάσω κατά τό δυνατόν τήν οίκογενειακήν έστίαν….»

Ο Καποδίστριας παρά το γεγονός ότι είχε απομακρυνθεί από τον Αγία Πετρούπολη , κατόρθωσε τον Οκτώβριο   του 1823 , να τοποθετηθεί ο δικός του άνθρωπος, ο Ματθαίος Μιντσιάκης ως Εμπορικός Ακόλουθος στην Κωνσταντινούπολη, που ήταν όμως ουσιαστικά ο Επιτεταμένος. Η Πόρτα τον αποδέχτηκε  όταν επανελήφθησαν οι διπλωματικές επαφές της Ρωσίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως Εμπορικό Ακόλουθο. 
Έτσι ο Καποδίστριας παρακολουθούσε τις διπλωματικές εξελίξεις και καθοδηγούσε τον Μιντσιάκη.


Απόσπασμα επιστολής του Μιντσιάκη στις 8//20 Ιουνίου 1820 προς τον Νέσσελροντ

Οι αναφορές του Μιντσιάκη για τις εξελίξεις στην Ελλάδα είχαν μεγάλη προβολή στον Ρωσικό Τύπο.
Όταν με το πραξικόπημα του Δεκεμβρίου του 1825, απομακρύνθηκε από τον θρόνο ο Τσάρος Αλέξανδρος, και η ομάδα των «αγγλόφιλων» συμβούλων του, επέστεψαν στην εξουσία, μαζί με τον τσάρο Νικόλαο, οι οπαδοί του «πατριωτικού πολέμου».
Ο «Καποδιστριακός» πρώην πρέσβης της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη,
και φανατικός «ρώσος πατριώτης» Γκριγκόρι Στρόγκανωφ, που και εκείνος μετά την αποχώρηση του Καποδίστρια από την υπηρεσία είχε ζητήσει και λάβει επ΄ αόριστον άδεια και ζούσε στην Δρέσδη, έσπευσε στην ρωσική πρωτεύουσα, και στις 30 Ιανουαρίου 1826, με υπόμνημα προς το Νικόλαο Α’, επανέφερε την πολιτική Καποδίστρια του 1822, επισημαίνοντας ότι οι όροι της συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1812,είχαν παραβιαστεί από την Τουρκία, γεγονός που επέτρεπε την κήρυξη πολέμου που θα είχε την υποστήριξη όλου του ρωσικού λαού, και που θα οδηγούσε στη σωτηρία των χριστιανών Ελλήνων, από τις σφαγές που έκαναν οι Τούρκοι.
Ο Νικόλαος, αποδέχθηκε την εισήγηση και διέταξε τη συγκέντρωση στρατευμάτων στον Προύθο. Οι Ρότσιλντ μη έχοντας άλλα μέσα για να αποτρέψουν τον πόλεμο, έστειλαν στην Αγία Πετρούπολη τον Ουέλινγκτον,
για να προσφέρει στον Τσάρο την υποστήριξη της Αγγλίας για τη ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος.
Η φίλο-«Καποδιστριακή» ομάδα, επειδή τα άλλα «διμερή», ζητήματα με την Τουρκία, όπως το «Σερβικό», το ζήτημα της ναυσιπλοΐας στα στενά, και το ζήτημα των Ηγεμονιών, ήσαν ανοιχτά, αγνόησε την αναμενόμενη άφιξη Ουέλινγκτον στην Αγία Πετρούπολη, και κοινοποίησε στις 17 Μαρτίου/29 Μαρτίου 1826, δια του επιτετραμμένου στην Κωνσταντινούπολη Ματθαίου Μιντσιάκη, τον άνθρωπο του μηχανισμού της Φιλογένειας, ένα σύντομο τελεσίγραφο στην Πύλη, που απαιτούσε την αποστολή εντός έξι ημερών διαπραγματευτών στα σύνορα, για τη διευθέτηση του Σερβικού ζητήματος και την εκτέλεση των εγγυήσεων προς τις παραδουνάβιες ηγεμονίες.
Στο Λονδίνο επικράτησε πανικός.
Έτσι προέκυψε το Πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, που υπέγραψαν στις
23 Μαρτίου/4 Απριλίου 1826  ο Ουέλινγκτον, ο Νέσσελροντ και ο πρίγκιπας Λίβεν, ο ρώσος πρέσβης στο Λονδίνο. Το αγγλο-ρωσικό πρωτόκολλο, αφορούσε μόνο στο ζήτημα των Ελλήνων, και οι δύο Δυνάμεις συμφωνούσαν να επέμβουν μεσολαβητικά για τη δημιουργία Ελληνικού Κράτους, που κατόπιν της επιμονής της Αγγλίας, θα ήταν φόρου υποτελές στο Σουλτάνο, για να μην ανατραπεί το «στάτους κβο».

Ο Καποδίστριας, απέρριψε τον όρο του Ουέλινγκτον, και για αυτό έγραφε στον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, «Να μη δώσετε ακρόαση, αν σας προτείνουν υποταγή εις τον σουλτάνο, και να αποκριθείτε ότι με το σπαθί μας θα υπογράψουμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας ή τον θάνατόν μας. Να μη φοβηθείτε τίποτε, και να επιμείνετε εις την απόφαση σας, επειδή δεν μπορούν να πράξουν τίποτα εναντίον των δικαίων τής Ελλάδος, αρκεί να μη ενδώσετε σεις οι ίδιοι εις την υποταγή».

Η Αγγλία, για να εμποδίσει την ανεξαρτησία της Ελλάδος έθετε το ζήτημα της «αποζημίωσης» των Τούρκων, μέσω δανείου, για τις περιουσίες τους στην Πελοπόννησο, όπως έκανε αργότερα για την Αττική, και ο Καποδίστριας ανασκεύασε τις προτάσεις αυτές με υπόμνημα του Μιντσιάκη της 10ης/22ας Απριλίου 1826, προς τον Νέσσελροντ, το οποίο κοινοποιήθηκε στην κυβέρνηση του Λονδίνου. 

Το υπόμνημα Μιντσιάκη ανέφερε ότι, η εξαγορά των τουρκικών περιουσιών στον Μοριά, τόσο των ιδιωτικών όσο και εκείνων που ανήκουν στα τζαμιά, και στα φιλανθρωπικά ιδρύματα της πρωτεύουσας, σύμφωνα με το σύστημα των Βακουφιών , θα απαιτούσε αναγκαστικά τεράστια ποσά. Σύμφωνα με ένα κατά προσέγγιση υπολογισμό, οι τουρκικές περιουσίες αποτελούν σχεδόν δύο τρίτα της Χερσονήσου, και καλλιεργούνταν αποκλειστικά από τον ελληνικό πληθυσμό. Μόνον οι προεστοί στις πόλεις ή τα χωριά οποίος κατείχαν οποιαδήποτε ιδιοκτησία.
Οι πλουσιότεροι ιδιοκτήτες μεταξύ αυτών ήσαν οι Δεληγιαννόπουλοι στο Μυστρά, ο Νοταράς στην Κόρινθο, ο Ζαΐμης στα Καλάβρυτα, και ο Λόντος στο Αίγιο. Στην Αττική, και στις άλλες ηπειρωτικές επαρχίες της ηπείρου, οι ακίνητες περιουσίες είναι μοιρασμένες σχεδόν στην ίδια αναλογία. Στην Κρήτη , την Κύπρο, τη Ρόδο, τη Χίο , και τη Μυτιλήνη, που μέχρι σήμερα βρίσκονται στην κατοχή των Μωαμεθανών, οι Τούρκοι έχουν επίσης πολυάριθμες περιουσίες. Στο υπόλοιπο των νησιών του Αρχιπελάγους, οι Τούρκοι δεν εγκαταστάθηκαν ποτέ, και συνεπώς δεν υπήρχαν εκεί τουρκικές περιουσίες και η γη ανήκε απολύτως στους Έλληνες. Αλλά αυτά τα νησιά, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των ακινήτων των πόλεων και των χωριών αποτελούν προίκα ορισμένων από τις Σουλτάνες, ή δεσμεύονται να εφοδιάζουν την Σεράι με ορισμένη ποσότητα από την παραγωγή τους, είτε από τα προϊόντα που κατασκευάζουν. Θα ήταν, επομένως, αναγκαίο να ενσωματωθούν στον λογαριασμό αυτό μέρος των εσόδων του Khasne (το ιδιωτικό θησαυροφυλάκιο του Σουλτάνου). Λυπούμαι που δεν κατέχω για να δώσω ικανοποιητικές πληροφορίες για τη συγκριτική αξία του συνολικού ποσού, που θα απαιτούσε η χρηματική αποζημίωση αυτών περιουσιών. Αλλά, μετά όλα όσα έχουν εκτεθεί, δεν μπορεί κανείς κρύψει το γεγονός ότι πρέπει να είναι πολύ σημαντική.
Έχω την τιμή να επισυνάψω ένα κατά προσέγγιση σχέδιο του ποσοστού των τουρκικών περιουσιών στον Μοριά πριν τα προβλήματα του 1821, και των περιουσιών που κατείχαν οι Έλληνες στις ίδιες Επαρχίες. Κόρινθος, 80% Τούρκοι-20% Έλληνες , Άργος, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες ,Napoli di Romania (Ναύπλιο) 100% Τούρκοι, Κρανίδι και Καστρί, 20% Τούρκοι-80% Έλληνες , Άστρος και Κυνουρία, 20% Τούρκοι-80% Έλληνες,Malvoisia (Μονεμβασιά) ,80% Τούρκοι-20% Έλληνες, Μυστράς, 60% Τούρκοι-40% Έλληνες, Καλαμάτα,30% Τούρκοι-70% Έλληνες, Μάνη 100% Ελληνες, Κορώνη 70% Τούρκοι-30% Έλληνες , Μεθώνη 70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Ναυαρίνο, 70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Γαργαλιάνοι και Φιλιατρά, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες, Αρκαδία, 60% Τούρκοι-40% Έλληνες, Λεοντάρι, Λαγγάδια, 50% Τούρκοι-50% Έλληνες, Πύργος,50% Τούρκοι-50% Έλληνες, Γαστούνι, 70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Φανάρι,70% Τούρκοι-30% Έλληνες, Μπαρδούνια 100% Τούρκοι, Τριπολιτσά, 80% Τούρκοι-20% Έλληνες, Καλάβρυτα, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες, Vostizza (Αίγιο), 30% Τούρκοι-70% Έλληνες, Πάτρα, 30% Τούρκοι-70% Έλληνες
Η αγορά του συνόλου των τουρκικών περιουσιών , οι οποίες εδώ αποτιμώνται στα δύο τρίτα των καλλιεργούμενων εκτάσεων, και για την αποζημίωση των εσόδων του Σαραγιού , θα απαιτούντο τέτοια σημαντικά ποσά, που μπορεί κανείς να παραδεχθεί ότι στην κατάσταση της εξαθλίωσης και της ερήμωσης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, το σύνολο των δημοσίων εσόδων θα ήταν ανεπαρκές για πολλά από τα επόμενα έτη, μόνον για την εξυπηρέτηση των τόκων του δανείου.
Ο Πίνακας Μιντσιακη των τουρκικών περιουσιών στην Πελοπόννησο.

Η αγγλική πολιτική, κινητοποίησε την Περσία για να αποσπάσει την προσοχή της Ρωσίας, αλλά η νίκη του στρατηγού Πάσκεβιτς τον Σεπτέμβριο του 1826 στο Ελισάβετπολ , απέδειξε ότι η Ρωσία μπορούσε και να συντρίψει την Περσία και να επιτεθεί εναντίον των Οθωμανών, και επομένως, για να αποτραπεί ο πόλεμος , οι Τούρκοι υπό την πίεση της Αγγλίας, υπέγραψαν στις 7 Οκτωβρίου 1826, τη συνθήκη του Άκκερμαν «ως συμπλήρωμα και επεξήγηση της συνθήκης του Βουκουρεστίου».
Ο Μιντσιάκης μετά τον ρωσσο-τουρκικό πόλεμο του 1828-1829 τοποθετήθηκε Γενικός Πρόξενος στο Ιάσιο και οι Ρουμάνοι τον αναφέρουν ως Matvei Lvovici Minciaki

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Η αγγλική υποκρισία σε βάρος της Ελλάδος

Ένα ακόμα συγκλονιστικό έγγραφο για τις πουστιές του άνθρωπου των Ρότσιλντ ,Δούκα του Ουέλλιγκτον, σε βάρος της Ελλάδας και του Καποδίστρια

Επιστολή στα γαλλικά, με ημερομηνία 20 Νοεμβρίου/2 Δεκεμβρίου 1828 ,του πρεσβευτή της Γαλλίας στη Μεγάλη Βρετανία, πρίγκιπα Αρμάνδου του Πιλινιάκ, (Auguste Jules Armand Marie , Prince de Polignac) , προς τον Άρθουρ Γουέλσλεϋ πρώτο Δούκας του Ουέλλινγκτον , (Arthur Wellesley) ,, για την κατάσταση στη Πελοπόννησο, ( Μοριά) , και το τέλος της σύγκρουσης μεταξύ της Τουρκίας και της Ρωσίας. Η επιστολή αποτελεί απάντηση στην επιστολή του Ουέλλινγκτον της 26ης Νοεμβρίου 1828 της οποίας το περιεχόμενο έχει ανακοινώσει στον γάλλο υπουργό εξωτερικών Κόμη Λα Φερροναί. (Comte de la Ferronays) . Ο Πολινιάκ έγινε υπουργός εξωτερικών από τον Κάρολο στις 24 Απριλίου 1829 και πρωθυπουργός στις 8 Αυγούστου 1829 , διαδεχόμενος τον Μαρτινιάκ. ( Jean Baptiste Gay, vicomte de Martignac 4 Ιανουαρίου 1828 – 8 Αυγούστου 1829) .
Η επιστολή βρίσκεται στο Αρχείο Ουέλλινγκτον στο πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον με αριθμό WP1/970/8.

Το αγγλικό κείμενο….. «The alliance cannot at that moment ensure absolute defence of Greece or prevent acts of hostility against the Turks, as the latter have not accepted the armistice which has been proposed. Ferronays appreciates the Duke's offer to write to Capodistrias suggesting that Greece place itself under special protection and the territories be placed under the guarantee of the alliance. Polignac does not doubt that what Wellington proposes will be agreed to, if he writes it in the same sense to Capodistrias. The Greeks will welcome a course suggested simultaneously by the British and the French, especially because of the guarantee given to them. For the adoption of other means it is necessary to consult the conference of London or Prince Lieven, who received Wellington's proposition with equanimity. Wellington suggests that all the ambassadors should return to Constantinople to re-establish negotiations, but Polignac believes the presence of the Russian ambassador at Constantinople is incompatible with the state of war which exists between Russia and Turkey. For the English and French ambassadors to return without the Russian ambassador would show a lack of harmony in the alliance and would not be advisable. The French government would like the pacification of Greece to be settled immediately. Ferronays has written to St. Petersburg suggesting that negotiations should be confined to the two allies. Polignac has learned from the Duc de Mortemart, French ambassador to Russia, that the Emperor of Russia intends to end the war swiftly. Substantial indemnities have been demanded in the treaty. The Emperor has accepted the cession of the ports of Anapa and Poti for a considerable sum. The possession of the two ports is necessary to prevent the Turks from transporting arms in peacetime to commence a war against Russia. The Emperor does not intend to require the guarantee of free navigation in the Bosphorus. The Emperor is tired of the war. The Russian people will second his views. Comte de la Ferronays has sent to Count Zuylen at Constantinople the declaration made in the last conference that the allies place under guarantee the Morea and the Cyclades Islands. This is accompanied by a letter describing the agreement reached between Aberdeen and Polignac».

«Η συμμαχία δεν μπορεί προς το παρόν να εξασφαλίσει απολύτως την υπεράσπιση της Ελλάδας ή την πρόληψη εχθρικών ενεργειών εναντίον των Τούρκων, καθώς οι τελευταίοι δεν έχουν αποδεχθεί την εκεχειρία που έχει προταθεί». Ο Φερροναί θεωρεί θετική την πρόταση του Ουέλλινγκτον, (Δούκα), για να γράψει στον Καποδίστρια και να του προτείνει η Ελλάδα με πρωτοβουλία της να θέσει εαυτόν υπό καθεστώς ειδικής προστασίας ώστε τα εδάφη της να τεθούν υπό την εγγύηση της συμμαχίας.

Ο Πολινιάκ δεν αμφιβάλλει ότι η πρόταση του Ουέλινγκτον θα γίνει αποδεκτή εάν γράψει με αυτό το πνεύμα προς τον Καποδίστρια.
Οι Έλληνες θα καλωσορίσουν μια πορεία που προτείνεται ταυτόχρονα από τους Βρετανούς και τους Γάλλους, κυρίως λόγω των εγγυήσεων που τους δίδονται .

Για την έγκριση άλλων μέτρων είναι απαραίτητη η γνώμη της συνόδου του Λονδίνου ή του (ρώσου πρέσβη) πρίγκιπα Λίβεν , ο οποίος έλαβε την πρόταση του Ουέλινγκτον χωρίς να αντιδράσει.

Ο Ουέλλιγκτον πρότεινε ότι θα έπρεπε να επιστρέψουν στην Κωνσταντινούπολη όλοι οι πρεσβευτές για να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις, αλλά ο Πολινιάκ απάντησε ότι η παρουσία του ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη είναι ασυμβίβαστη με την εμπόλεμη κατάσταση που υπάρχει μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας, και η επιστροφή των πρέσβεων της Αγγλίας και της Γαλλίας χωρίς τον ρώσο πρεσβευτή δεν θα ήταν σκόπιμη γιατί θα έδειχνε έλλειψη αρμονίας στη συμμαχία.

Η γαλλική κυβέρνηση θα επιθυμούσε η ειρήνευση στην Ελλάδα να τακτοποιηθεί άμεσα. Ο Φερροναί έχει στείλει επιστολή και στην Αγία Πετρούπολη γεγονός που υποδηλώνει ότι για το Παρίσι οι διαπραγματεύσεις δεν θα έπρεπε να περιορίζονται μεταξύ των δύο συμμάχων.

Ο Πολινιάκ ενημερώνει τον Ουέλλινγκτον ότι σύμφωνα με τον Γάλλο πρέσβη στη Ρωσία, Δούκα ντε Μορτεμάρ, (Duc de Mortemart), ο αυτοκράτορας έχει κουραστεί από τον πόλεμο και ο Νικόλαος της Ρωσίας σκοπεύει να τον τελειώσει γρήγορα αποδεχόμενος να καταβάλει ουσιαστικές αποζημιώσεις για την εκχώρηση των λιμανιών της Ανάπα και Πότι.
Η κατοχή των δύο λιμένων είναι αναγκαία για να μην μπορούν οι Τούρκοι να μεταφέρουν όπλα σε καιρό ειρήνης για να αρχίσουν πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στη Ρωσία.
Ο αυτοκράτορας δεν σκοπεύει να απαιτήσει να μπει στη Συνθήκη ειρήνης εγγύηση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας στο Βόσπορο. Σύμφωνα ,με τον γάλλο πρέσβη, οι Ρώσοι ακολουθούν τις απόψεις του αυτοκράτορα.
Ο Φερροναί έχει αποσταλεί στον Κόμη Ζουλέν, (Count Zuylen) στην Κωνσταντινούπολη τη δήλωση στην οποία προέβη κατά την τελευταία διάσκεψη ότι οι σύμμαχοι θέτουν υπό την εγγύηση τους τον Μοριά και τις Κυκλάδες, και συνημμένη επιστολή που αναφέρεται στη συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ του υπουργού εξωτερικών της Αγγλίας λόρδου Αμπερντίν και του Πολινιάκ».

Ο Λόρδος Αμπερντίν, στις οδηγίες του προς τον Στάτφορντ Κάνιγκ, στις 25 Οκτωβρίου/6 Νοεμβρίου του 1828, τόνιζε ότι «η τελική απόφαση της βρετανικής κυβερνήσεως», ήταν «να μην περιλάβει η Ελλάς τίποτα βορείως της Κορίνθου». Και ότι «ο διαχωρισμός της Πελοποννήσου από την άμεσο εξουσία του σουλτάνου» αρκούσε για την ικανοποίηση της συνθήκης του Λονδίνου».

Ο δούκας του Ουέλλινγκτον που από τις 22 Ιανουαρίου ήταν πρωθυπουργός, (μέχρι τις 22 Νοεμβρίου 1830), στο ίδιο πλαίσιο, της απόσπασης της Πελοποννήσου από την άμεση εξουσία του σουλτάνου, με την πληρωμή ίσως κάποιου φόρου, προωθούσε την ιδέα να καταστεί η Ελλάς όχι ανεξάρτητη αλλά προτεκτοράτο και ανησυχούσε για το τι θα έκανε η Ρωσία.

Οι Γάλλοι είχαν δίκιο ότι ο Νικόλαος είχε κουραστεί από τον Πόλεμο και όντως άφησε το μέτωπο στη Βουλγαρία και επέτρεψε στη Ρωσία. Αλλά στις 2 Ιουλίου1829, ο πρώσος στρατάρχης Χανς Καρλ φον Ντίμπιτς, που στη συνέχεια έλαβε το προσωνύμιο «Ζαμπαλκάνσκι», ο οποίος είχε αναλάβει τη διοίκηση της ρωσικής στρατιάς στον Δούναβη, εξαπέλυσε την Διαβαλκανική του επίθεση προς την Κωνσταντινούπολη, την πρώτη στην ιστορία της Ρωσίας από την εποχή του Σιατοσλάβου τον 10ο αιώνα, και 35.000 Ρώσοι πέρασαν μέσα από τα βουνά, παρακάμπτοντας την πολιορκημένη Σούμλα και δέκα μέρες μετά κατέλαβαν τον Πύργο, μετά την Σιλιστρία και μετά έφθασαν μπροστά στην Ανδριανούπολη.
Εκεί στις 2/14 Σεπτεμβρίου 1829 με τη Συνθήκη της Ανδιανούπολης η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητο κράτος.

Ένα συγκλονιστικό Ντοκουμέντο. Πως οι Άγγλοι έσφαξαν τους Έλληνες της Πόλης της Σμύρνης; Και της Θεσσαλονίκης το 1821.

Αδημοσίευτο Ντοκουμέντο του 1821:   Ενημέρωση από την Κωνσταντινούπολη στον Λόρδο του Λόντοντερυ ,Υπουργό Εξωτερικών της Αυτοκρατορίας.Πρόκειται για αντίγραφο επιστολής του λόρδου Στράνγκφορντ πρεσβευτή της Μεγ. Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη προς τον υπουργό εξωτερικώνΚάστερλι, Λόρδο του Λόντοντερυ που βρίσκεται στο Αρχείο Γουέλιγκτον στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον με αριθμό  «Docref=WP1/667/7».

Ο πρέσβης Πέρσυ Κλίντον Σίδνεϊ Σμιθ, (λόρδος Στράνγκφορντ) ενημερώνει   τον Λόντοντερι, για το διάβημα του Ρώσου πρέσβη βαρόνου Γκρογκόρι Αλεξάντροβιτς  Στρογκανώφ  με τον Οθωμανό υπουργός εξωτερικών (Ρείς Εφέντη) Χαμίντ Μπέη, σχετικά με τους Έλληνες, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και το εμπόριο μεταξύ Οδησσού και Κωνσταντινουπόλεως. Η Επιστολή στάλθηκε στις 28 Απριλίου/10 Μαΐου 1821, ενώ διαρκούσε το Συνέδριο του Λάιμπαχ.

« Ο Στρογκανώφ  έγινε δεκτός από τον  Ρείς Εφέντι Reis στις 7 Μαΐου, (Σ.Σ. 25 Απριλίου με το Ιουλιανό ), στην οποία του έθεσε το ζήτημα των κατασταλτικών μέτρων που αποφάσισε η Υψηλή Πύλη σε βάρος των μελών της Ελληνικής Εκκλησίας , την καταστροφή εκκλησιών , και τις εκτελέσεις θρησκευτικών  λειτουργών.
Ο Στρογκανώφ  έκανε έντονο διάβημα επικαλούμενος το  έβδομο  και το δέκατο άρθρο  της Συνθήκης του 1774, (Κιουτσούκ Καιναρτζή) αντίγραφο του οποίου σας αποστέλλω.
Η συζήτηση επεκτάθηκε και στην κατάσταση στη Βλαχία και της Μολδαβία, στην εξέγερση του Αλέξανδρου Υψηλαντη  και στην πρόταση για ακτοπλοϊκή  γραμμή Οδησσού και Κωνσταντινουπόλεως. Ο Ρείς Εφέντι απέρριψε τα επιχειρήματα του Στρογκανώφ, σχετικά με τον Υψηλάντη και τη ναυτιλιακή σύνδεση. Ο Στρογκανώφ, έκανε έναν πολύ σαφή υπαινιγμό για την πιθανή εμφάνιση  ρωσικών πολεμικών πλοίων στην Μαύρη θάλασσα».

  «Stroganov had a conference with       the Reis Effendi on 7 May at which they discussed the alarming measures       adopted by the Porte to members of the Greek church, the destruction of       churches, and the execution of ministers of religion. Stroganov made  strong representations grounding them on the seventh and fourteenth       articles of the treaty of 1774, a copy of which is enclosed. Also under       discussion were the state of Wallachia and Moldavia; the revolt of       Alexander Hypsilantes; and the proposal to establish packets between       Odessa and Constantinople. The Reis Effendi rejected Stroganov's arguments       relating to Hypsilantes and to the packets. Stroganov apparently made a       very clear allusion to the probable appearance of Russian warships in the       Black Sea».

Από αυτό το σύντομο «γράμμα» προκύπτει ο ρόλος του Στράνγκφορντ και του Λονδίνου στο πλευρό των Τούρκων και μάλιστα βλέπουμε ότι οι Τούρκοι εκα;ναν και αντίγραφο του διαβήματος Στρογκανώφ για να ενημερωθούν οι Άγγλοι.

Η είδηση για την κήρυξη  Επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες από τον Υψηλάντη,  έφθασε στην Υψηλή Πύλη την 1η /13 Μαρτίου και η πρώτη αντίδραση των Τούρκων   ήταν η διαταγή να οπλιστούν  όλοι οι Τούρκοι στα αστικά Κέντρα. Όπως αναφέρει ο Δ. Κόκκινος  στις κωμοπόλεις και τα χωριά του Βοσπόρου οι ντόπιοι μουσουλμάνοι είχαν μεταβληθεί σε πολιτοφύλακες  και όταν αποσύρονταν   της  «υπηρεσίας» , τους αναπλήρωναν  οι Ιουδαίοι, «ως θεωρούμενοι ως μόνοι πιστοί εις τους τούρκους».

Οι Τούρκοι  γνώριζαν το σχέδιο Υψηλάντη, για εκδήλωση επανάστασης των Χριστιανών στην πρωτεύουσα, για πρόκληση πυρκαγιάς, και για  δολοφονία του σουλτάνου, από πληροφορίες που τους έδινε ο άγγλος πρέσβης Πέρσυ Σμιθ , ο λόρδος του Στράνγκφορντ και για αυτό διοργάνωσαν πογκρόμ κατά των χριστιανών την  Κυριακή των Βαϊων.

Οι  Άγγλοι,  ο Στράνγκφορντ και ο Εβραίος  Σαράφ Μπασί ,Μεχμέτ Σαίντ Χαλέντ Εφέντι , ήσαν οι υποκινητές.

Ο Βεζίρης Σαγιέντ Αλή Πασάς, ζήτησε τον σφαγιασμό των Χριστιανών αλλά , ο σεϊχ-ουλ-ισλάμ Χατζή Χαλίλ αφέντης, αρνήθηκε να υπογράψει τον φετβά.

Στις 23 Μαρτίου/ 4 Απριλίου, διαβιβάστηκε στις εκκλησιές  της Κωνσταντινούπολης η αμνηστία του σουλτάνου προς τους επαναστάτες με την προϋπόθεση ότι θα κατέθεταν τα όπλα και ο αφορισμός του Αλέξανδρου Υψηλάντη από το Ορθόδοξο Πατριαρχείο.
Στην εβραιοκρατουμένη Θεσσαλονίκη  εφαρμόστηκε η πολιτική του Βεζύρη και της Εταιρείας της Ανατολής. Στις  23 Μαρτίου σφαγιάστηκαν στο  διοικητήριο  και στο προαύλιο του μητροπολιτικού Ναού  3.000 Θεσσαλονικείς, μαζί με τους πρόκριτους της πόλης.

Στις 31 Μαρτίου/12 Απριλίου ,ο Άγγλος πρόξενος, της Λεβάντ Κόμπανι στη Σμύρνη, Φράνσις Γουέρυ , κυκλοφόρησε τη φήμη ότι η Ρωσία είχε κηρύξει τον πόλεμο κατά της Τουρκίας για να βοηθήσει τους χριστιανούς, και για προληπτικούς λόγους εκτελέστηκαν  23 «επώνυμοι» Έλληνες. Στις 6/18 Απριλίου, άρχισαν οι λεηλασίες Σμύρνη, και οι σκοτωμοί.
Ακολούθησε, στις 10/22 Απριλίου, την ημέρα του Πάσχα, ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’  ενώ την ίδια μέρα  εκτελέστηκαν άλλοι τρεις ιεράρχες, και στη Νικομήδεια  έπνιξαν 500 Πελοποννήσιους.  Μετά από λίγες μέρες εκτελέστηκαν  στην Κωνσταντινούπολη ακόμα περίπου  200 Έλληνες από την Πελοπόννησο, τη Ρούμελη, τη  Κρήτη και τα νησιά. Εκτελέστηκαν ακόμα, τρείς Χαντζερήδες και άλλοι δέκα «επώνυμοι».
Στις 21 Απριλίου/3 Μαίου αντικαταστάθηκε ο Βεζύρης Σαγιέντ, από τον Μολδαβό  Αλή πασά, που όμως,  αποκεφαλίστηκε 9 μέρες μετά, ως συνωμοτών  με τους Έλληνες, και στις 30 Απριλίου, ανέλαβε ο μεταλλαγμένος Εβραίος, (Ντονμές), Χασί Σαλίχ πασάς, που διέταξε τη σφαγή των Ελλήνων στις Κυδωνίες, προς όφελος των εβραίων της Σμύρνης .

Πάντως το διάβημα  του Ρώσου πρέσβη Στρόγγανωφ , στις 25 Απριλίου/7 Μαΐου  σταμάτησε τις  μαζικές σφαγές στην Κωνσταντινούπολη.