Κυριακή 4 Απριλίου 2021

Η Καταστροφή της Χίου

Ο Παντιάς Ροδοκανάκης και ο Νικόλαος Μυλωνάς αποτάθηκαν στο Δημήτριο Υψηλάντη για την απελευθέρωση του νησιού από τους Τούρκους. Ζήτησαν και βοήθεια από τις Σπέτσες , την Ύδρα και τα Ψαρά. Μεγάλη μερίδα όμως Χιωτών διαφωνούσαν λόγω των προνομίων που κατείχαν στο νησί. 
 Στις 27 Απριλίου 1821 ο Υδραίος Ιάκωβος Τομπάζης έφτασε στη Χίο με 25 πλοία με σκοπό να παρακινήσει τους Χιώτες να εξεγερθούν, και έστειλε μηνύματα στην ύπαιθρο και στα χωριά , γιατί γνώριζε την αντίθετη στάση των προκρίτων και των κατοίκων της πόλης. 
 Οι τρεις Δημογέροντες Μικές Βλαστός, Ιωάννης Πατρικούσης και Χατζή Πολυχρόνης Διοματάρης, πήγαν «στου Πασά τη βρύση» και επικοινώνησαν μαζί του κρυφά. Εξήγησαν τους λόγους που δεν μπορούσαν να δώσουν βοήθεια, επειδή ο περισσότερος πληθυσμός ήταν άοπλος , άπειρος και απροετοίμαστος. Επίσης του εξήγησαν ότι οι επιπτώσεις στον πληθυσμό των Ελλήνων κατοίκων της Χίου , όπως και των άλλων Χιωτών που είχαν εγκατασταθεί εκτός του νησιού στην Κωνσταντινούπολη, και στη Σμύρνη, θα ήταν τραγικές και παρακάλεσαν τον Τομπάζη να φύγει από το νησί. Μετά από 3 μέρες ο υδραίικος στόλος εγκατέλειψε το νησί. 
 Οι Τούρκοι που πληροφορήθηκαν το γεγονός της άφιξης των ελληνικών πλοίων έξω από το νησί, κάλεσαν τους Δημογέροντες για πληροφορίες και κάλεσαν 10 πρόκριτους και το μητροπολίτη Πλάτωνα με το διάκονό του Μακάριο Γαρρή, τους οποίουφυλάκισαν στη φυλακή του κάστρου. Επιπλέον οι Τούρκοι ζήτησαν από τους Χιώτες να παραδώσουν ό,τι όπλα είχαν και να μην κυκλοφορούν τις βραδινές ώρες. 
Τον Οκτώβρη του 1821 οι Τούρκοι του Χίο ζήτησαν βοήθεια από την Κωνσταντινούπολη και στάλθηκαν 1000 στρατιώτες . Το Ιανουάριο του 1822 τρεις Χιώτες πρόκριτοι, οι Θ. Ράλλης, Ι. Σκυλίτζης και Π. Ροδοκανάκης πήγαν στην Κωνσταντινούπολη ως όμηροι. 
 Το Σάββατο 11 Μαρτίου του 1822 ο Αρχηγός της επανάστασης στη Σάμο , Λυκούργος Λογοθέτης, αποβιβάστηκε στη Χίο με το Χιώτη Μπουρνιά και με 2500-4άνδρες. 
Ο στόλος της Σάμου ήταν 8 μπρίκια και 30 βοηθητικά. Η απόβαση του Λογοθέτη έγινε ταυτόχρονα στον κόλπο της Αγίας Ελένης και στην Αγκάλη. Στο εν τω μεταξύ είχαν ειδοποιηθεί αρκετοί Χιώτες , οι οποίοι έσπευσαν να ενωθούν με τους άνδρες του Λογοθέτη.
 Ο Βαχήτ Πασάς έστειλε εναντίον τους δύο σώματα στρατού.
 Ένα να για να εμποδίσει την απόβαση και ένα άλλο στον Κάμπο, για να πλευροκοπήσει την αποβατική δύναμη του Λογοθέτη. 
 Οι εισβολείς επικράτησαν και οι Τούρκοι κλείστηκαν στο κάστρο. 
 Ο Μπουρνιάς με τους στρατιώτες του επιτέθηκαν στους Τούρκους από το Παλαιόκαστρο και από το ύψωμα της Παναγίας Τουρλωτής οι Σαμιώτες βομβάρδιζαν τη Πόλη. Άλλοι επαναστάτες οχυρώθηκαν στο στο λόφο «Ασωμάτων»(Ευαγγελίστρια) και στον Κάτω Γιαλό. Πολλοί πλούσιοι Χιώτες έφυγαν από το νησί και πήγαν απέναντι .Μόλις έμαθαν στην Κωνσταντινούπολη τα γεγονότα έστειλαν τον Τουρκικό στόλο με ναύαρχο τον Καρά Αλή. Στις 30 Μαρτίου 1822 ο Τουρκικός στόλος (46 πλοία και 7000 στρατιώτες) εμφανίστηκε στα βόρεια του νησιού. Τότε οι Τούρκοι βγηκαν από το Κάστρο Ο Λογοθέτης και ο Μπουρνιάς υποχώρησαν προς το εσωτερικό του νησιού . 

Τη Μεγάλη Παρασκευή, 31 Μαρτίου 1822, κάηκε ο ναός της Τουρλωτής. Ο Βαχήτ Πασάς ανακοίνωσε τη διαταγή του σουλτάνο να θανατώνονται αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών , και οι γυναίκες άνω των 40 ετών, Τα κορίτσια και οι γυναίκες από 3 έως 40 ετών και τα αγόρια από 3 έως 12 ετών θα πουλιόνταν σαν σκλάβοι .Θα γλίτωναν μόνο όσοι ασπάζονταν το μωαμεθανισμό. 
Από εκείνη τη μέρα και για 4 μήνες έφταναν Τούρκοι από τις απέναντι Τουρκικές ακτές με σκοπό το φόνο, τη λεηλασία και τα λάφυρα. Υπολογίζεται ότι κατέφθασαν 40.000 Τούρκοι άτακτοι. 

Οι περισσότεροι Χιώτες άρχισαν να μετακινούνται προς το εσωτερικό του νησιού .Τα καταφύγιά τους ήταν αρχικά οι Καρυές, το Αίπος, η Νέα Μονή, το μοναστήρι του Αγίου Μηνά και ο Άγιος Γεώργιος ο Συκούσης. Το Μεγάλο Σάββατο, 1η Απριλίου 1822 κάηκε η Σχολή της Χίου. 
Στις 2 Απριλίου 1822 την Κυριακή του Πάσχα μπήκαν οι Τούρκοι στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά και έσφαξανπ άνω από 3000 Χιώτες που είχαν κρυφτεί..Την ίδια μέρα εγιεν ξαι η σφαγη της Νεας Μονης. 
 Οι Σαμιώτες εγκατέλειψαν τη Χίο και έφυγαν προς τα Ψαρά. 

Την Τετάρτη 5 Απριλίου του 1822 βγάζει ανακοίνωση ο Καρά Αλής , πως όσοι Χιώτες παραδώσουν τα όπλα τους και επιστρέψουν στην πόλη , θα αφεθούν ελεύθεροι. Μάλιστα εξασφάλισαν οι Τούρκοι και επιστολή του φυλακισμένου Μητροπολίτη και των Δημογερόντων , η οποία ανέφερε τις ειλικρινές προθέσεις των Τούρκων. Οι πρόξενοι της Αγγλίας , της Αυστρίας και της Γαλλίας ανέλαβαν να μεταφέρουν την πρόταση στους Χιώτες και να τους πείσουν. 
Οι Χιώτες εμπιστεύθηκαν τους πρόξενους και άρχισαν να επιστρέφουν και να παραδίδουν τα όπλα τους. Βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, οι Τούρκοι αθέτησαν το λόγο τους και άρχισαν να σφάζουν όσους κατέβαιναν στην πόλη. Η μεγάλη σφαγή συνεχίστηκε και στην κεντρική Χίο (Βροντάδο , Πιτυός, Θυμιανά και μετά Βορειόχωρα). 
 Στο ακρωτήρι του Κάβο Μελανιός, απέναντι από τα Ψαρά βρήκαν καταφύγιο περίπου 10.000 Χιώτες και περίμεναν τα ψαριανά πλοία να τους μεταφέρουν στα Ψαρά. Δυστυχώς όμως η μεγάλη θαλασσοταραχή τους στάθηκε εμπόδιο και σφαγιάσθηκαν σχεδόν όλοι από τους Τούρκους με απερίγραπτη λύσσα. Ήταν τόσο πολύ το αίμα των αθώων, που η θάλασσα «μελάνιασε» γύρω από τον κάβο και την παραλία.
 Στις 18 Απριλίου στην Κωνσταντινούπολη αποκεφαλίστηκαν οι 3 Χιώτες όμηροι (Ράλλης, Σκυλίτζης , Ροδοκανάκης και άλλοι 60 επιφανείς Χιώτες. Στις 23 Απριλίου του 1822 απαγχονίστηκαν στην τάφρο του Κάστρου της πόλης ο μητροπολίτης Πλάτων , ο διάκονός του Γαρρής και 9 πρόκριτοι. Στη συνέχεια απαγχονίστηκαν και οι φυλακισμένοι.δημογέροντες ανά δέκα.Λίγες μέρες μετά την καταστροφή , σχεδιάστηκε ναυτική επίθεση του στόλου των τριών ναυτικών νησιών εναντίον του Τουρκικού στόλου στο στενό του Τσεσμέ. Στις 18 Μαΐου πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίθεση . Οι έλληνες έκαναν αρκετές ζημιές στον Τούρκικό στόλο , αλλά απέτυχαν να πυρπολήσουν τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή. 

Την 1η Ιουνίου του 1822 ο Κωνσταντίνος Κανάρης μαζί με τον Ανδρέα Πιπίνο και 40 ψαριανούς ξεκίνησαν από τα Ψαρά με 2 πυρπολικά και 4 περιπολικά πλοία και αφού μετάλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων , μπήκαν στο στενό της Χίου με βόρειο άνεμο. Κρύφτηκαν και περίμεναν να βραδιάσει. Τέλειωνε τότε το ραμαζάνι των Τούρκων και ξεκινούσε η γιορτή του μπαϊραμιού. Στην τουρκική ναυαρχίδα επικρατούσε χαρά και κέφι με πολλούς καλεσμένους και κάποιες δυστυχισμένες αιχμάλωτες, περίπου 2000 άτομα. Τότε τα δύο πυρπολικά κατάφεραν να μπουν ανάμεσα στα τουρκικά πλοία. Ο Κανάρης κατευθύνθηκε κατά την ναυαρχίδας του Καρά Αλή , ενώ ο Πιπίνος κατά της υποναυαρχίδας. 
Ο Κανάρης τα κατάφερε να πυρπολήσει την ναυαρχίδα , ενώ ο Πιπίνος δεν τα κατάφερε , γιατί βιάστηκε και έγινε αντιληπτός από τους Τούρκους. Η ναυαρχίδα όμως τυλίχθηκε στις φλόγες και μετά ανατινάχθηκε , σκοτώνοντας και τον Καρά Αλή. 

Στις 7 Ιουνίου εξαπολύεται και τρίτο γιουρούσι των μαινόμενων Τούρκων στα Μαστιχοχώρια και ολοκληρώνεται η καταστροφή του νησιού. Το νησί ερημώθηκε. 
Οι Τούρκοι έφεραν από τον Τσεσμέ άλλους 600 Χριστιανούς για να μαζέψουν τη μαστίχα. Αυτοί όμως αγνοούσαν την καλλιέργειά της και οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να αφήσουν ελεύθερους αρκετούς Μαστιχοχωρίτες για να καλλιεργήσουν τους σχίνους.
 Μετά την καταστροφή, από τους 117.000 Χριστιανούς που ήταν ο τότε πληθυσμός της Χίου , έμειναν περίπου 1800 -2000 άνθρωποι. 21.000 ήταν οι φυγάδες(κατέφυγαν στα Ψαρά, Τήνο, Σύρο, Άνδρο, Αγκώνα, Τεργέστη, Μασσαλία, Οδησσό, Μάλτα, Λονδίνο) και 52.000 οι αιχμάλωτοι. Υπολογίζουμε δηλαδή ότι σφαγιάσθηκαν περίπου 52.000 Χιώτες. 

Η καταστροφή της Χίου συγκλόνισε όχι μόνο τον Ελληνισμό , αλλά και όλη την Ευρώπη. Οι εφημερίδες έγραφαν άρθρα εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους για τη μεγάλη σφαγή. Βιβλία κυκλοφορούσαν στην Αγγλία, Γαλλία , Γερμανία και οι φιλέλληνες προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για να βοηθήσουν τα θύματα.

 Από τη μεγάλη σφαγή της Χίου εμπνεύστηκε ο μεγάλος Γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά και ο Βίκτωρ Ουγκώ στο ποίημά του «Το Ελληνόπαιδο».

Πέμπτη 1 Απριλίου 2021

Έτος των ΦΙΛΙΚΩΝ 21ο

Στο πρώτο του «Δοκίμιο» για την «Φιλική Εταιρεία»,   ο Ιωάννης Φιλήμων, που ήταν γνώστης της πραγματικότητας, δημοσίευσε, σκόπιμα, ένα απόσπασμα από «πρωτότυπον, Δίπλωμα Ίερέως», που το χαρακτήριζε «περίεργο», το οποίο το χρησιμοποίησε δήθεν για να το διορθώσει .
Το εφοδιαστικό, πού δεν δημοσιεύθηκε ολόκληρο αλλά μόνο η εισαγωγή του και η χρονολογία του ανέφερε: «ισ το Ονομα τισ μελουσισ Σοτιριασ καθιερονο» κτλ. και εφερε, «Τήν δέ χρονολογίαν... τριαντα Απριλίου το ικοστο προτο τον Φιλικον», όπως το αντέγραψε ο Φιλήμων. 
Η δημοσίευση του αποσπάσματος με την ταυτόχρονη αδέξια διάψευση, έγινε από τον Φιλήμονα, εν γνώσει της αληθείας. 
Ήταν μια υποθήκη για το μέλλον. Θέλησε να μας πει κάτι παραπάνω, από όσα τον υποχρέωσαν να γράψει. Ο πονηρός Φιλήμων έκανε το ακόλουθο σχόλιο: «Συμπεραίνομεν ότι ό Κατηχήσας έγραψε κατά λάθος το «των Φιλικών» αντί των Χριστιανών ήτοι από Χριστού. 

 Στο αρχείο του μουσείου Μπενάκη, υπάρχει το «Εφοδιαστικό», του Μανουήλ Μπαρμπαρήγα από την Σαντορίνη, με τον ίδιο χρονικό προσδιορισμό. «Έτος των Φιλικών Εικοστό πρώτο. Με σωστή ορθογραφία διαβάζεται ως εξής: «Εις το όνομα της μελλούσης σωτηρίας καθιερώνω Ιερέα Φιλικόν και αφιερώνω εις την αγάπην των μεγάλων ιερέων των Ελευσινίων τον πολίτην κύριον Μανουήλ Μπαρμπαρήγα Σαντοριναίον απο χωρίον Άγιον Νικόλαον πραγματευτήν, ετών τριάκοντα τριών , ώσπερ τον υπερασπιστήν της Εταιρείας και της πατρίδας κατηχηθέντα και ορκωθέντα παρ’ εμού του Κ. Γρηγορίου Καλλονού του Κρητός. Κατά το Χιλιοστόν Οκτακοσιοστόν Εικοστόν πρώτον Έτος. Έτος των Φιλικών Εικοστόν πρώτον».

Ο κατηχητής Γρηγόριος Καλλονός, ακολουθώντας την Ιακωβίνικη πρακτική ,μας επιβεβαιώνει την «περίεργη» χρονολόγηση από το έτος 1 των «Φιλικών», την οποία μας δίνει και ο Φιλήμων. 
 Ο Καλλονός ο Κρής ,δεν είναι γνωστός από τα διαθέσιμα στοιχεία περί «Φιλικής Εταιρείας» , από το αρχείο Σέκερη, και γι’ αυτό η εμφάνιση του ,στην ελληνική ιστορία , μας επιβεβαιώνει ότι, υπήρξε «Κέντρο Φιλικών» πού χρονολογούσε την ύπαρξη του από το 1800 και το οποίο χρησιμοποιούσε το ίδιο τελετουργικό και τον ίδιο Κώδικα με τις Ομάδες Μόσχας- Οδησσού-Κωνσταντινουπόλεως, και έκανε και εκείνο στρατολογίες. 

 Τριάντα Απριλίου το Εικοστό πρώτο των Φιλικών», έγραφε το «εφοδιαστικό», που διέσωσε ο Φιλήμων, «Κατά το Χιλιοστόν Οκτακοσιοστόν Εικοστοπρώτον Ετος από Χριστού, Έτος των Φιλικών Εικοστόν πρώτον», αναφέρει ο κατηχητής Γρηγόριος Καλλονός, που δεν έκανε λάθος, και ήξερε πολύ καλά τι έγραφε και τι υπέγραφε. Το γεγονός ότι έχουμε δύο τουλάχιστον έγραφα, με την χρονολόγηση, «Έτος 21ο των Φιλικών», μας δείχνει ότι ο όρος «έτος των φιλικών 21ο»,δεν ήταν λάθος. 

Γνωρίζω και το «εφοδιαστικό» του Σωτήριου Θεοχαρόπουλου, που κατηχήθηκε το 1818 από τον Νικηφόρο Παμπούκη, που έχει ημερομηνία, «Νοεμβρίου 20.Καλάβρυτα. 18ο των Φιλικών»

 Ο Γρηγόριος Καλλονός , ο Νικηφόρος Παμπούκης και ο Φιλήμων, μας οδηγούν στους Φίλους του Γένους. Στους Φιλογένεις της Κέρκυρας. Στο 1800. Τότε που ξεκίνησαν όλα. 

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2021

Τα παραμύθια της Στοάς, για την «επανάσταση της Ταβέρνας», οι μαρξιστικές βλακείες για την ανερχόμενη τάξη των πραματευτάδων, η ανύπαρκτη Φιλική Εταιρεία και οι Φίλοι του Γένους

 

 Η 25η Μαρτίου δεν είναι πρωταπριλιά. Για αυτό πρέπει να ανατρέψουμε τα ψέματα και τα φούμαρα που μας έχουν επιβάλει ως δήθεν ιστορία.     Η Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821 ήταν επανάσταση των Φιλογενών Πατριωτών και όχι των «προλετάριων» της Στοάς του Λονδίνου, ούτε της (Ανερχόμενης) Αστικής Τάξης, που διαλαλούσε, στον «Ρωσσοαγγόγαλλο», «ημείς, οι πλείστοι των πραγματευτών, θέλομεν άσπρα, κι ας έχομεν ζυγόν». 

 Το φάντασμα της ανυπάρκτου Φιλικής Εταιρείας που πλανιέται πάνω από τους Έλληνες 200 χρόνια γεννήθηκε την πρωταπριλιά του 1834 στο Ναύπλιο από έναν φιλοτόμαρη γραμματικό, που «προσκύνησε» τους δολοφόνους του Κυβερνήτη και την, «Μητέρα του Κόσμου». 

 Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, και εν όψει της άφιξης του Όθωνα κυκλοφόρησε άρον-άρον στο Ναύπλιο, το 1834, το «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας», του Ιωάννη Φιλήμωνα, ο οποίος είχε συλληφθεί μαζί με τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα, αλλά τα βρήκε με την Στοά, αφέθηκε ελεύθερος, για να μας παρουσιάσει τον Σκουφά ,τον Αναγνωστόπουλο, τον Τσακάλωφ, και τον Ξάνθο ως δημιουργούς της «Φιλικής Εταιρείας». 

 Η νόθα «Ιστορία», κατασκευάστηκε , για να σκεπαστούν τα ίχνη της προδοσίας, για να συγκαλυφθούν οι πράξεις και οι ευθύνες των «πρακτόρων» και των «ιδιοτελών», για το καθεστώς της εξάρτησης, που επεβλήθη στην Ελλάδα και τους Έλληνες, από το 1824, με όχημα τα «δάνεια της Αγγλίας». 

 Το ψέμα ή τα ψέματα, λένε, έχει «κοντά πόδια». Όμως, τα ψέματα, επί των οποίων οικοδομήθηκε συστηματικά από το 1834, η καθεστωτική εκδοχή, για το πως οργανώθηκε η Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821, κυριαρχούν ακόμα. Επομένως, η «βαλίτσα, (του ψεύδους), πήγε πολύ μακριά». Το γεγονός, ότι το «Δοκίμιο» «υιοθετήθηκε» αμέσως ως «αυθεντικό» δείχνει ότι από, πίσω του στεκόταν η τότε εξουσία. 

 Πέντε χρόνια μετά, το Νόθο «Δοκίμιο» κυκλοφόρησε το 1839 ,               η «Επιτομή της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος αρχομένη από του έτους 1715, και λήγουσα το 1837», του Αμβροσίου Φραντζή, που δικάστηκε μαζί με τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα το 1834, και η οποία που μας παρουσίασε την αλήθεια. Την επανάσταση του 21,οργάνωσαν ,ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης, (+1816.Κίεβο), ο Αλέξανδρος Ιωάννη Μαυροκορδάτος,(+1819.Μόσχα) ,και ο Ιωάννης Καποδίστριας. 

Το γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε τον πρώτο και όχι τον δεύτερο, είναι ένα ακόμα ελληνικό αίνιγμα. Σύμφωνα με την περιγραφή του Αμβρόσιου Φραντζή, η «μηχανή» της επανάστασης μπήκε σε κίνηση, με την άφιξη του Καποδίστρια στην Ρωσία το 1811. Για προφανής λόγους η μαρτυρία του Φραντζή για τα γεγονότα, ετέθη «αυτεπάγγελτα στο Αρχείο». Ο πλαστογράφος Φιλήμων, στο «Δοκίμιο» του 1834, διέψευσε εργολαβικά αυτήν την συμφωνία. 
«Πολλοί υψιπέτες πολιτικοί ηθέλησον να πετάξωσι δια της φαντασίας των εις τον Αρκτικόν Πόλον υποπτεύοντες, δια να μην είπομεν πιστεύοντες ως δημιουργούς της εταιρείας των φιλικών τον υπουργό Καποδίστρια και τινάς άλλους. Ανέτρεξαν τινές εις προγενεστέραν εποχήν πλάττοντες συμφωνίας μεταξύ του Καποδίστρια, του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου του Φυραρή και του Ροδοφοίνικος». 

Το «σενάριο» του Μινχάουζεν-Φιλήμωνα, υποστηρίζει ότι η Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821 ,ξεκίνησε από μια ταβέρνα, ή τέλος πάντων από ένα κρασοπουλειό της Οδησσού, όπου αντάμωναν τρεις «πατριώτες», Σκουφάς, ο Ξάνθος και ο Τσακάλωφ. Ο μόνος μάρτυς του Φιλήμωνα ήταν ο Ξάνθος. 

 Από μια πρώτη ματιά, φαίνεται απολύτως παράδοξο το ότι ως Έλληνες αντιμετωπίζουμε την δική μας επανάσταση, εντελώς διαφορετικά από όλες τις άλλες στην παγκόσμια ιστορία. Ακόμη πιο παράξενο φαίνεται, το ότι οι κατασκευές των Φιλήμονα–Ξάνθου ,δεν υπέστησαν την «βάσανο» της επιστημονικής έρευνας και θεωρούνται ακόμα και σήμερα η «απόλυτη πηγή» για την Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης. 

 Σύμφωνα λοιπόν, με τις «απόλυτες πηγές», η δική μας Επανάσταση είναι η μόνη χωρίς πρόγραμμα, και χωρίς πρόβλεψη δημιουργίας εξουσίας. Όσο και αν έψαξα σε όλους τους μελετητές και τους «μελετητές» της Επανάστασης του 1821 δεν βρήκα πουθενά να επισημαίνεται το τι καθεστώς ήθελε να δημιουργήσει στην Ελλάδα η «Φιλική Εταιρία» των Ξάνθου-Φιλήμονα, που υποτίθεται ότι προετοίμασε την επανάσταση. Άρχισαν δηλαδή μια επανάσταση με τη λογική, «όπου μας βγάλει». Και αυτό όμως ταιριάζει στην «ψυχοσύνθεσή» μας. Είναι η λογική του «βλέποντας και κάνοντας» και «άσε, θα δείξει». Το τι Καθεστώς θα είχε η Ελλάδα αφού έφευγαν οι Τούρκοι, δεν φαίνεται να απασχολούσε κανέναν. Αν η Ελλάδα θα ήταν Δημοκρατία, αν θα είχε βασιλιά και ποιον, αν θα είχε Σύνταγμα και ποιο, αν θα ήταν ανεξάρτητη ή υπό την κηδεμονία άλλης δύναμης και ποιας. Από αυτή την σκοπιά, η επανάσταση που περιγράφουν τα σχολικά μας βιβλία, ξεχωρίζει από όλες τις άλλες. Τέτοιο κακό, δεν έχει συμβεί σε καμία επανάσταση ούτε πριν ούτε μετά την δική μας. Αλλά ας είμαστε επιεικείς. Ίσως υπάρχει εξήγηση λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της ελληνικής «ψυχοσύνθεσης». Αφού είμαστε, γενικώς, απρογραμμάτιστοι άνθρωποι, οι Έλληνες, αυτή η Ιστορία μας «ταιριάζει», και όσο για την έλλειψη σχεδίου εξουσίας και αυτό μας ταιριάζει «γάντι» γιατί γενικώς είμαστε «αναρχοαυτόνομοι» .Προφανώς θα έκανε ο καθένας του κεφαλιού του, οπότε οι «τρεις εγκέφαλοι της επανάστασης», δεν χρειαζόταν να σπαταλούν φαιά ουσία. 

 Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, όπως θα έλεγε η «θεία Λένα», το 1814 σε μια ταβέρνα της Οδησσού , τρεις νέοι που αγαπούσαν την πατρίδα, ίδρυσαν την Φιλική Εταιρία. Ορισμένες γιαγιάδες, πιο «θεούσες», λένε ότι, μια φορά κι έναν καιρό, «χάρις στην θεία πρόνοια οι τρεις θεοσεβούμενοι νέοι αποφάσισαν να κάνουν επανάσταση κατά των Τούρκων, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1814». Αυτή η παραλλαγή του παραμυθιού είναι πιο «Ελληνοχριστιανική» , γιατί αρχίζει την αφήγηση για το «θαύμα»,της ελληνικής επανάστασης με την ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Αυτή είναι και η εκδοχή της ελληνικής μασονικής ιεραρχίας. 

 Όμως «ο απατεώνας και πλαστογράφος Μανολάκης Ξάνθος την 14η Σεπτεμβρίου 1814 δεν βρισκόταν στην Οδησσό , ενώ ο Αθανάσιος Τσακάλωφ που ήταν μέλος του «ελληνόγλωσσου Πανδοχείου» βρισκόταν στη Βιέννη, για το Συνέδριο. Ο Τσακάλωφ δεν γνώριζε τότε τον Ξάνθο , και το ακατανόητο δήθεν «συνθηματικό» γράμμα του «Τσακάλωφ» , που δημοσίευσε στα απομνημονεύματα του ο μάρτυρας της αγγλικής Στοάς Ξάνθος, δεν είναι πρωτότυπο αλλά «αντίγραφο» που το εγραψε μόνος του ο Ξάνθος. Όπως είναι γνωστόν ο «μάρτυρας Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος» , κατέθεσε προς το Έθνος με την επιστολή του προς τον Τσακάλωφ τα ακόλουθα. 

 «Ο κ. Ξάνθος εξέδωκεν εν, ως ο ίδιος το ωνόμασε, ιστορικόν υπόμνημα της Φιλικής Εταιρείας. Λέγει δε ότι αυτός κατά το 1813 μεταβάς από Κωνσταντινούπολι εις Πρέβεζαν και εκείθεν εις Οδησσόν όπου ευρών το μακαρίτη Σκουφάν, πρώτον τον ενέπνευσεν και υμάς δεύτερον τον περί ελευθερίας Σκοπόν και ότι καθό μασσών (κτίστης) έκαμε το σχέδιον της εταιρίας. Συμφωνήσαντες δε και υμείς μετ’ αυτού, εκάματε το Σύστημα αυτής. Τοιαύτα και πολλά άλλα κακοήθη ψεύδη εκήρυξεν, ενώ αυτός εκατηχήθη από τον μακαρίτην Σκουφάν κατά το 1817 εν Κωνσταντινουπόλι, την ιδίαν ημέραν, καθ’ ην κατηχήθη και ο Π. Σέκερης από εμέ». 

 Η μαρτυρία Αναγνωστόπουλου, είναι συντριπτική για τις «κατασκευές» της «Ιστορίας» της αποικιοκρατίας και του ψεύτη Ξάνθου. Ο Ξάνθος .μυήθηκε από τον Σκουφά, το Πάσχα του 1817. Ο «περισπούδαστος», πράκτωρ Τρικούπης το πήγε πιο μακριά. Μια φορά κι έναν καιρό το 1813 στην Αθήνα, οι καλοί Άγγλοι ίδρυσαν την Φιλόμουσο Εταιρία, από την οποία ξεκίνησαν όλα. Όλα τα παραμύθια έχουν τα καλά πριγκιπόπουλα που θα φιλήσουν την κοιμισμένη βασιλοπούλα για να ξυπνήσει. Έτσι και στο δικό μας, οι τρεις «πτωχοί πλην τίμιοι και πατριώτες νέοι», ( το ότι ούτε ο Σκουφάς ,ουτε ο Ξάνθος δεν ήταν νέοι, δεν έχει καμιά σημασία), μ’ ένα φιλί θα ξυπνήσουν την κοιμωμένη Ελλάδα , και οι καλοί άνθρωποι όλου του κόσμου θα θυμηθούν την ιστορία της και με τη βοήθεια της Στοάς του Λονδίνου θα καταφέρουν μέσα από κόπους και θυσίες να υποχρεώσουν τους «κακούς» να την αφήσουν ελεύθερη. (εκδοχή Χόλιγουντ). Σε όλα τα παραμύθια υπάρχει χώρος για θαύματα. Έτσι ο Θεός ή η Παναγία , φώτισαν τον Αλή Πασά να αποστατήσει και ο Θεός κανόνισε να στασιάσουν οι γενίτσαροι. Γενικά στα θαύματα δε χωράει η λογική και για αυτό δεν επεξηγούνται. Ένα τέτοιο παραμύθι φυσικά θα προκαλούσε τα γέλια και όχι το ενδιαφέρον, ακόμα και των μωρών. Για τα παιδιά του δημοτικού δεν τίθεται ζήτημα. 

 Και όμως «κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια», 186 χρόνια και διδασκόμαστε αυτό το «παραμύθι» στα δημοτικά ,τα Γυμνάσια, τα Λύκεια και τα Πανεπιστήμια της Χώρας μας. Όσο λοιπόν πιστεύουμε στα παραμύθια και τα θαύματα, η εκδοχή των Φιλήμονα–Ξάνθου για την οργάνωση της Ελληνικής Επανάστασης που διδάσκεται στα σχολεία μας, στέκει μια χαρά. Αν όμως κάνουμε ένα βήμα προς την λογική, τα ερωτήματα γίνονται πολλά και τα αδιέξοδα της επίσημης εκδοχής αξεπέραστα. Μετά την «Επανάσταση των Φιλογενών» , ο Κωνσταντίνος Κούμας, το 1832, (πριν τον Φιλήμονα και τον Ξάνθο), αποκάλυψε σε τρεις γραμμές την αλήθεια. «Μια εταιρία της οποίας η Αρχή με όλον ότι επροσπάθησαν τινές να την ερμηνευύσωσι μένει ακόμα αίνιγμα ονομασθείσα Εταιρία των Φίλων ήρχισε (δεν εξεύρει τις πότε) να ενεργεί μυστικώς την επανάσταση ». 

 Η πραγματική μητέρα της επανάστασης , η (μυστική) Εταιρία των Φίλων, (του Γένους) ιδρύθηκε στην Κέρκυρα το 1800 , και αρχηγός της από το 1814 , ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, για τον οποίο το «Πατριωτικό Δοκίμιο» των Φιλογενών του 1817 έλεγε: «αναφέρω την Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, τον αληθινό και ζώντα στύλον της Πατρίδος , το καύχημα τού Γένους ολοκλήρου, τον εξοχώτατον Κόμητα Ιωάννην Καποδίστριαν. Τον γενναίο και ένδοξο Άνδρα του οποίου οι λαμπροί αγώνες υπέρ τού Γένους στεφανούνται καθ' έκάστην μέ χρυσάς δάφνας. Οι αληθείς Πατριώται δέν θεωρούσιν εις τό πρόσωπον Σου παρά δεύτερον Μιλτιάδην, ή άλλον Θεμιστοκλέα». 

 Οι φίλοι του Γένους, είναι οι «Φιλογενείς» του 1821. Αυτοί, οι εθνικιστές της Φιλογένειας συνεργάστηκαν με τους ελληνικούς επαναστατικούς κύκλους της Βιέννης και της Ιταλίας στους οποίους ιδιαίτερα δραστήριοι ήσαν οι Ιακωβίνοι και οι καρμπονάροι διανοούμενοι, και με τα κινήματα που είχε δημιουργήσει η Ρωσία, τους Λαμπρινούς και τον «Φοίνικα» του Φυραρή. Η βάση του πολιτικού συμβιβασμού μεταξύ των αριστοκρατών εθνικιστών , των εμπόρων της Βιέννης της Τεργέστης τη Οδησσού και των «Ιακωβίνων» διανοουμένων , ήταν η παράκαμψη του προσδιορισμού του πολιτικού καθεστώτος της Ελεύθερης Ελλάδας για μετά την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση . Τότε θα λυνόταν , «κατά το πλήθος του λαού και κατά το κλίμα», όπως λέει το μανιφέστο τους, η «Ελληνική Νομαρχία». Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, ήταν προϊόν μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας που άρχισε το 1785-86, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την εφαρμογή του «Ελληνικού σχεδίου », της Μεγάλης Αικατερίνης και του Ιωσήφ Β’, για τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που στηριζόταν στο εθνικοαπελευθερωτικό πνεύμα που γεννήθηκε με τα Ορλωφικά, και επηρεάστηκε από τη Γαλλική Επανάσταση, τους πολέμους του Ναπολέοντα, και τη γέννηση του πρώτου ανεξάρτητου Ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, της Δημοκρατίας των Επτά Ενωμένων Νήσων. Το κίνημα του νεοελληνικού δοαφωτισμού ήταν αναπόσπαστο τέκνο αυτής της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, στο πλαίσιο της οποίας εντάσσονται οι αγώνες των Σουλιωτών, το κίνημα του Λάμπρου Κατσώνη, το κίνημα του Ρήγα και ο διωγμός των Αρματολών. Το φθινόπωρο 1814, η ηγεσία της «Εταιρείας των Φίλων του Γένους», συγκεντρώθηκε στην Βιέννη και στο περιθώριο του Ευρωπαϊκού Συνεδρίου, της τότε «Συνόδου Κορυφής», αποφάσισε την Επανάσταση για την Απελευθέρωση των ΕλλήνωνΗ καθετοποίηση των συνωμοτικών μηχανισμών σε μια ενιαία οργάνωση, κράτησε από το 1814 ως το 1818, και έγινε με έναν ακόμα πολιτικό συμβιβασμό, που επισημοποιήθηκε με το «Πατριωτικό Δοκίμιο» και που κατέληξε στο λαϊκό επαναστατικό σύνθημα, «για του χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Η εκδήλωση της επανάστασης επισπεύστηκε , καθώς ο χρόνος περνούσε και το στρατιωτικό δυναμικό το «έτρωγαν» τα γηρατειά, με βάση την «εξωθεσμική», καταρχήν συμφωνία συνεργασίας, του 1819, ανάμεσα στους εθνικιστές της Κέρκυρας , τον Φοίνικα, και τους μασόνους του Ρώμα, την οποία επισφράγισε ο Αριστείδης Παπάς. Όταν αποφασίστηκε η Επανάσταση, δημιουργήθηκε ως προκάλυμμα η Φιλόμουσος Εταιρία, με πρόταση της Φιλογένειας που χάρις στον Γαλάτη είχε διερευνήσει και μελετήσει το αγγλικό εγχείρημα στην Αθήνα, και το 1820 ιδρύθηκε η «Φιλόμουσος και Φιλάνθρωπος Γραικική Εμπορική Εταιρία», που ήταν το ταμείο της Επανάστασης, και της οποίας Γενικός Έφορος ανέλαβε ο Υψηλάντης ο οποίος σε επιστολή του (τον Ιούλιο του 1820), ονόμαζε τη Εταιρεία ως «φιλογενική Κάσσαν». Οι πολιτικοί συμβιβασμοί , και η συνεργασία στην πράξη, διαμόρφωσαν έναν ετερόκλητο πολιτικό φορέα, που σκεπτόταν με διαφορετικό τρόπο στην Αγία Πετρούπολη, με διαφορετικό τρόπο στην Μόσχα, με διαφορετικό τρόπο στην Κέρκυρα, με διαφορετικό τρόπο στην Κωνσταντινούπολη, με διαφορετικό τρόπο στην Οδησσό, και με διαφορετικό τρόπο στη Ζάκυνθο. Γενικός συντονιστής αυτού του «ενιαίου χάους», ήταν ο Καποδίστριας, που έθεσε ως στόχο την απελευθέρωση της Μεγάλης Ελλάδας, (Πελοπόννησος, Ήπειρος, Μακεδονία, Κρήτη, Αιγαίο, Σμύρνη), με συνδυασμό των τοπικών εξεγέρσεων και των διπλωματικών μέσων. Ο τελευταίος συμβιβασμός, μεταξύ των «επαναστατικών Κέντρων» ήταν η επιλογή του Αλέξανδρου Υψηλάντη ως μέλλοντα βασιλέα των Ελλήνων , το 1820. 
Ο Υψηλάντης, που έπρεπε οπωσδήποτε να κηρύξει την επανάσταση στην Πελοπόννησο, διαφοροποιήθηκε από τα αρχικό σχέδιο και αποδέχθηκε τις αξιώσεις των «Ιακωβίνων» περί «συνταγματικής μοναρχίας», όπως προκύπτει από τις διαφορές ανάμεσα στην «Προειδοποίηση εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς» και το «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος». 
 Τα λάθη του Υψηλάντη, που δεν πήγε στην Γαλλία να αποθηκεύσει την αξίωση του έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για να εισπράξει 3 εκ γρόσια, και που δεν κατέβηκε στην Πελοπόννησο προκάλεσαν ενα τεράστιο πολιτικό κενό, το οποίο όρμησαν να καλύψουν οι κοτζαμπάσηδες και οι συνεργάτες της εταιρείας της Ανατολής . 

 ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

Τρίτη 23 Μαρτίου 2021

Η δολοφονία του Κότσεμπου που εργαζόταν για τον Καποδίστρια

23 Μαρτίου 1819. Στο Μανχάιμ, δολοφονήθηκε ο φίλος του Γκαίτε, συγγραφέας και διευθυντής θεάτρου. Άουγκουστ φον Κότσεμπου, από τον φοιτητή θεολογίας Σάντ. Ο Μετερνιχ στο ημερολόγιο του έγραφε, «Σήμερα» στίς πέντε το απόγευμα κτυπήθηκε, πολλές φορές, με στιλέτο, μέσα στο διαμέρισμά του, ο Ρώσος σύμβουλος του κράτους Κοτζμπι, που πέθανε από τα τραύματα. Ό φονιάς, είκοσι τεσσάρων χρονών, βγήκε τρέχοντας από το σπίτι, αλλά σταμάτησε μπροστά στην είσοδο και έμπηξε το στιλέτο στο στήθος του. 'Ακόμα ζει, αλλά βρίσκεται σε αφασία. Κατά το πιστοποιητικό έγγραφής του στο πανεπιστήμιο του Erlangen, που ήταν στην τσέπη του σακακιού του, ονομάζεται Κάρολος Φρειδερίκος Σάντ καί είναι, φοιτητής τής Θεολογίας».

Ο Σάντ σκότωσε τον Αύγουστο φον Κότσεμπου επειδή προπαγάνδιζε κατά των «φιλελευθέρων ιδεών» και του εθνικιστικού ρεύματος που αναπτυσσόταν ραγδαία στα γερμανικά πανεπιστήμια. Λίγο καιρό πριν τη δολοφονία του Κότζμπι ,στα 1818, ο Καποδίστριας είχε θέσει σε κυκλοφορία στη Δρέσδη, ένα φυλλάδιο που το είχε γράψει και το υπέγραφε ο στενός συνεργάτης του Στούρτζας, που φυσικά το είχε εγκρίνει και ο Τσάρος, και με το οποίο καταδικάζονταν τα εθνικιστικά κηρύγματα του Φίχτε που είχαν βρει μεγάλη απήχηση στους 13.000 φοιτητές των 21 γερμανικών πανεπιστημίων. Το 1816, ο Καποδίστριας διόρισε τον Κότσεμπου ως πρόξενο της Ρωσίας στο Κένιξμπεργκ, (το σημερινό Καλίνιγκραντ), και οι «φιλελεύθεροι» τον κατηγορούσαν ως ρώσο πράκτορα.

Στις 23 Μαρτίου του 1826 υπογράφηκε στην Αγία Πετρούπολη, με το παλιό ημερολόγιο το πρωτόκολλο της για την Ανεξαρτησία των Ελλήνων. Εκείνη την ημέρα στο Λονδίνο το ημερολόγιο έγραφε 4 Απριλίου. Στις 12 Οκτωβρίου 1827 ο Ουέλλιγκτον με επιστολή του προς τον Καποδίστρια, του «εξηγούσε» τη θέση του για το ελληνικό ζήτημα, τονίζοντας ότι το πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης είχε μόνο στόχο της διατήρηση της Ειρήνης στην Ευρώπη και ότι στόχευσε στη συμφιλίωση των ελλήνων υπηκόων με τον Κύριο τους. Το Σουλτάνο. «Στόχος του πρωτοκόλλου του Απριλίου 1826 ήταν η διατήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη», έλεγε το Κάθαρμα, το οποίο τιμά ο Εφιαλτάκης

 

του Σπύρου Χατζάρα

Η Ανεξαρτησία της Ελλάδος, δεν επετεύχθη ούτε με τα δάνεια της Αγγλίας, ούτε με τις προσπάθειες της «Επιτροπής της Ζακύνθου», ούτε με το ψήφισμα υποτέλειας του Μαυροκορδάτου, με το οποίο το ελληνικό Έθνος, έθετε «εκουσίως», την Ελευθερία, την Εθνική του Ανεξαρτησία και την πολιτική του ύπαρξη, «υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας». 

 Η αποφασιστική, καθοριστική καμπή ήταν η υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Αγίας Πετρούπολης, μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας της 23ης Μαρτίου/4ης Απριλίου 1826. 
 Η τελική νίκη της Ελληνικής Επανάστασης, που εξ αρχής είχε σχεδιαστεί για να οδηγήσει σε διπλωματική λύση, επετεύχθη με διπλωματικά μέσα, όταν ψυχορραγούσε στρατιωτικά και οικονομικά, μετά την εισβολή του Αβραάμ (Ιμπραχίμ) και την πτώση του Μεσολογγίου. 

Η πολιτική λύση που θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί από το 1821, είτε μετά τη νίκη στα Δερβενάκια το 1822, είτε το 1824-25. Ήρθε το 1826. 

 Η διπλωματική νίκη της ελληνικής επανάστασης, προήλθε από τις ενέργειες του Καποδίστρια, που δεν έχασε ποτέ τα στηρίγματα του στην Αυλή της Αγίας Πετρούπολης και στο ρωσικό υπουργείο εξωτερικών.       Η νίκη του Καποδίστρια απέναντι στην αγγλική πολιτική ήταν πολιτικό προϊόν ,του πραξικοπήματος του Δεκεμβρίου του 1825, που απομάκρυνε από τον θρόνο τον Τσάρο Αλέξανδρο, και την ομάδα των «αγγλόφιλων» συμβούλων του. 

Αμέσως μετά την επιστροφή των στελεχών του «πατριωτικού πολέμου» στην εξουσία, μαζί με τον τσάρο Νικόλαο, ο «Καποδιστριακός» πρώην πρέσβης της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη, και φανατικός «ρώσος πατριώτης» Γκριγκόρι Στρόγκανωφ, που και αυτός μετά την αποχώρηση του Καποδίστρια είχε ζητήσει και λάβει επ΄ αόριστον άδεια και ζούσε στην Δρέσδη, έσπευσε στην ρωσική πρωτεύουσα, και στις 30 Ιανουαρίου 1826, με υπόμνημα προς το Νικόλαο Α’, επανέφερε την πολιτική Καποδίστρια του 1822, επισημαίνοντας ότι οι όροι της συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1812,είχαν παραβιαστεί από την Τουρκία, γεγονός που επέτρεπε την κήρυξη πολέμου που θα είχε την υποστήριξη όλου του ρωσικού λαού, και που θα οδηγούσε στη σωτηρία των χριστιανών Ελλήνων, από τις σφαγές που έκαναν οι Τούρκοι. Ο Νικόλαος, απεδέχθη την εισήγηση, και διέταξε τη συγκέντρωση στρατευμάτων στον Προύθο. 

 Στο Λονδίνο, όταν πληροφορήθηκαν τις εξελίξεις επικράτησε πανικός, και ο Ουέλινγκτον μη έχοντας άλλα μέσα για να αποτρέψει τον πόλεμο, και για να μην ξεπεραστεί από τα γεγονότα, έσπευσε με δική του πρωτοβουλία στην Αγία Πετρούπολη, για να προσφέρει στον Τσάρο την υποστήριξη της Αγγλίας για τη ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος, ενώ παράλληλα διέταξε την αποστολή ενός έμπιστου ρουφιάνου στην Ελλάδα για να δημιουργήσει στοιχεία που θα δυσφημούσαν τον Καποδίστρια. 

 Η αγγλο-ρωσική συνεννόηση, που προσπαθούσε μάταια να επιτύχει τον χειμώνα του 1821 ο Καποδίστριας, έγινε «αναγκαστικά» τον Μάρτιο του 1826. 

Το Πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, έθαψε τις συμφωνίες της Βιέννης του Τσάρου Αλεξάνδρου με τους Μέτερνιχ και Ουέλινγκτον για τις σχέσεις με την Τουρκία, του Σεπτέμβριου του 1822, που έριξαν ταφόπλακα στο «ελληνικό ζήτημα». 

 Το αγγλο-ρωσικό πρωτόκολλο, αφορούσε μόνο στο ζήτημα των Ελλήνων, και οι δύο Δυνάμεις συμφωνούσαν να επέμβουν μεσολαβητικά για τη δημιουργία Ελληνικού Κράτους, που κατόπιν της επιμονής της Αγγλίας, θα ήταν φόρου υποτελές στο Σουλτάνο, για να μην ανατραπεί το «στάτους κβο». 

 Ο Μέτερνιχ, που κατέγραψε τη «συντριβή» του από το πρωτόκολλο στα ημερολόγιο του, και ο Ουέλινγκτον, των Ρότσιλντ είχαν ηττηθεί, αλλά όχι τελειωτικά. 

 Ο Καποδίστριας που πέτυχε την καταρχήν δέσμευση της αγγλικής πολιτικής, απέρριψε τον όρο του Ουέλινγκτον, για τον φόρο υποτέλειας στον Σουλτάνο , και για αυτό έστειλε οδηγίες στον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη που ανεφεραν: 
«Να μη δώσετε ακρόαση, αν σας προτείνουν υποταγή εις τον σουλτάνο, και να αποκριθείτε ότι με το σπαθί μας θα υπογράψουμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας ή τον θάνατόν μας. Να μη φοβηθείτε τίποτε, και να επιμείνετε εις την απόφαση σας, επειδή δεν μπορούν να πράξουν τίποτα εναντίον των δικαίων της Ελλάδος, αρκεί να μη ενδώσετε σεις οι ίδιοι εις την υποταγή». 

Ο πράκτορας που έστειλαν οι Άγγλοι από τα Επτάνησα λεγόταν Σπύρος Μεταξάς. αλλά κυκλοφορούσε ως «Σπηλιάδης Μεσθενοπούλος». 
Ο πράκτορας της Στοάς της Ζακύνθου, μεταφέρθηκε από την Ζάκυνθο στο Ναύπλιο, από τον Μιαούλ(η), και εμφανίστηκε στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στο Άργος, λίγο πριν τις 6/18 Απριλίου1826, που άρχισε η Τρίτη Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο, με πλαστή συστατική επιστολή του Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων, που τότε ζούσε στην Αγία Πετρούπολη, και η οποία συνιστούσε τον Μεσθενόπουλο, ως μαθητή του, άξιο να τεθεί στην υπητεσία της πατρίδος. Ο πράκτορας έδωσε στον Κολοκοτρώνη και μια γραμματική ως δώρο του Οικονόμου, και εν συνεχεία ζήτησε να μιλήσει ιδιαιτέρως με τον στρατηγό.Τότε ζήτησε να του δώσει άνθρακα από έλατο, και αφού τον έκανε σκόνη, το άπλωσε στο άγραφο μέρος της συστατικής επιστολής και τότε φάνηκαν άλλα γράμματα. Ήταν επιστολή που υποτίθεται είχε γράψει ο Βιάρος Καποδιστριας, προς τον Κολοκοτρώνη , με την οποία του ζητούσε, «να δώσει πίστη είς όσα θά του ειπεί ο επιφέρων», και ότι είχε στα χέρια σαράντα χιλιάδας δίστηλα, από τα οποία ένα μέρος είχε στείλει στο Μεσολόγγι, και τα υπόλοιπα θα τα μεταχειριζόταν , «διά την κοινήν σωτηρίαν» και το «καλόν της πατρίδος». 

Στη συνέχεια, ο πράκτορας ζήτησε από τον Κολοκοτρώνη ,να του ορκισθεί ότι θα κρατήσει το «μυστικό», για το περί ου ό λόγος «καλόν της πατρίδος», πριν του το αποκαλύψει, και επειδή ο «Γέρος» αρνήθηκε, εκείνος για να τον πείσει έβγαλε από την τσάντα του τέσσερα εφοδιαστικά έγγραφα μιας μυστικής οργανώσεως, που είχαν ένα κύκλο με πυροβόλα, και άλλα σημεία πέριξ, που ήταν ασυμπλήρωτα και του είπε ότι το ένα είναι για τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη, και τα άλλα τρία μπορούσε να τα δώσει σε όποιον εκείνος θελήσει. Στη συνέχεια ο πράκτορας, του παρουσίασε ένα μυστικό «πρωτόκολλο» χωρίς υπογραφές , το οποίο εμφάνιζε τον Καποδίστρια, τον μητροπολίτη Ίγνάτιο , τον Στούρζα και τον υπασπιστή του Δουκός Κωνσταντίνου, στρατηγό Δημήτριο Κουρούτα, να συνωμοτούν με άλλους Ρώσους αξιωματούχους, για να οργανώσουν αποστασία εντός του ρωσικού στρατεύματος, ώστε ο στόλος της Μαύρης Θάλασσας, να μεταφέρει 40.000 στρατιώτες, στην Χρυσούπολη, να καταληφθεί η Κωνσταντινούπολη και να ανακηρυχθεί ο Κωνσταντίνος αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως. Και στο τέλος, παρουσιάσε μια άναφορά προς τον (νεκρό) αύτοκράτορα 'Αλέξανδρο, που έπρεπε νά υπογράψει ο Κολοκοτρώνης, με την οποία τον ικέτευε ν' αναγνωρίσει τόν Κωνσταντίνο ως αυτοκράτορα των Ελλήνων. Η «επιχείρηση» αυτή απέβλεπε στο να δημιουργήσει «απτά αποδεικτικά στοιχεία» για την «ελληνική συνωμοσία», εντός του ρωσικού στρατού, και για την εμπλοκή του Καποδίστρια στην επανάσταση των «Δεκεμβριστών» αξιωματικών , που είχε εκδηλωθεί στις 14/26 Δεκεμβρίου 1825, στην Αγία Πετρούπολη, μετά τον θάνατο του Τσάρου Αλεξάνδρου την 1 Δεκεμβρίου 1825 στο Ταϊγάνιο (Ταγκανρόκ) ,και ώστε να ακυρώσει τις προσπάθειες του για να προσανατολίσει προς όφελος των Ελλήνων, την πολιτική του Τσάρου Νικολάου. Η εντολή για την επείγουσα αυτή επιχείρηση δόθηκε στη Ζάκυνθο, απευθείας από το Λονδίνο, και η επιλογή του πράκτορα ήταν βιαστική δεν ήταν καλύτερη. Παράλληλα με τη «διπλωματική» διάσταση της επιχείρησης, υπήρχε και η «μικροπολιτική», με την δήθεν «υπόσχεση» του Βιάρου προς τον Κολοκοτρώνη, ότι έχει χρήματα στη διάθεσή του για την «κοινή Σωτηρία», δηλαδή για την εξαγορά ψήφων στην επικείμενη εθνοσυνέλευση. Η μη καταβολή των χρημάτων, που δεν υπήρχαν, θα δημιουργούσε όπως πίστευε ο Ρώμας, ρήξη στις σχέσεις του Κολοκοτρώνη με τους Καποδίστρια. Ο «Γέρος» δεν ήξερε τα «διπλωματικά», κατάλαβε όμως ότι είχε να κάνει με κατάσκοπο, του κατέσχεσε την τσάντα, και διαπίστωσε ότι είχε «συστατικά γράμματα» του Ζακυνθινού πλοιοκτήτη Θεοδ. Λεονταρίτη, για τον Πετρόμπεη, και του επέβαλε να τον ακολουθήσει στην Επίδαυρο, όπου τον υποχρέωσε να επαναλάβει ότι του είχε πει προς τον Παλαιών Πατρών και προς τον Ζαΐμη, (της παρατάξεως Ρώμα-Μαυροκορδάτου), και στη συνέχεια τον έστειλε να «περιμένει» στον Πύργο. 
 Ο πράκτορας «δραπέτευσε», από την Πελοπόννησο, και με πλαστά συστατικά γράμματα ως απεσταλμένος τάχα του Κολοκοτρώνη πήγε στην Πίζα και συναντήθηκε με τον Ιγνάτιο και τον Καρατζά, στους οποίους συστήθηκε ως ανιψιός του Καραϊσκάκη, και έλαβε συστατικά γράμματα για να πάει στον Καποδίστρια στην Ελβετία. Ταυτοχρόνως ο Ρώμας, ενημερωθείς από τον Ζαΐμη και τον Γερμανό, για να καλύψει τα ίχνη του, έστειλε από την επιτροπή της Ζακύνθου τον Χριστόφορο Ζαχαριάδη για να ρωτήσει τον Κολοκοτρώνη μη τυχόν έδωσε γράμματα προς τον «κατάσκοπο», για να «ληφθούν μέτρα». Στη Γενεύη, ο «Μεσθενόπουλος-Μεταξάς», απέσπασε ένα ιδιόχειρο σημείωμα του Καποδίστρια, προς τον Κολοκοτρώνη καί τον Καραϊσκάκη, που ανέφερε: «Να μή δώσετε ακρόασιν, αν σας προτείνωσιν υποταγην εις τον σουλτάνον, και ν' άποκριθητε ότι με το σπαθί μας θα υπογράψωμεν την ελευθερίαν μας και άνεξαρτησίαν ή τόν θάνατόν μας, να μη φοβηθήτε δε τίποτέ, και να επίμείνετε είς τήν άπόφασίν σας, επεδή δέν μπορουσι νά πράξωσι τίποτε έναντίον των δικαίων τής Έλλάδος, άρκει να μη ενδώσετε σεις οι ίδιοι εις την υποταγήν».

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2021

17 Μαρτίου 1821. Η κήρυξη της Επανάστασης στην Πελοπόννησο και η ύψωσης της γαλανόλευκης. στο Μικρό Λιβάδι, (Τζίμοβα), τη σημερινή Αρεόπολη, στον Ιερό Ναό των Παμμέγιστων Ταξιαρχών.

 Η Επανάσταση της Πελοποννήσου,(και όχι μόνο της Μάνης), κηρύχτηκε στις 17/29 Μαρτίου 1821 στο Μικρό Λιβάδι, (Τζίμοβα), τη σημερινή Αρεόπολη, στον Ιερό Ναό των Παμμέγιστων Ταξιαρχών. Εκεί έγινε η δοξολογία και υψώθηκε η λευκή Σημαία με τον κυανό Σταυρό, και δόθηκε ο Όρκος. «Ταν ή επί Τας» και «Νίκη ή Θάνατος». « Ορκίζομαι, εις το όνομα του Παντοδύναμού Θεού, εις το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και της Αγίας Τριάδος, να χύσω και την υστέραν ρανίδα του αίματός μου, υπέρ πίστεως και Πατρίδος. Ορκίζομαι, να μη βλέψω εις τα όπισθεν εάν δεν αποδιώξω τον εχθρόν της Πατρίδος και της Θρησκείας μου». Ορκίζομαι, υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, «Ταν ή επί Τας» και «Νίκη ή Θάνατος». Μετά από τη δοξολογία, τα Μανιάτικα σώματα με επικεφαλής τον Πετρόμπεη, βάδισαν προς την Καλαμάτα, την οποίαν ελευθέρωσαν στις 23 Μαρτίου/ 4 Απριλίου.

Κυριακή 7 Μαρτίου 2021

Τα 6 βιβλία του Σπύρου Χατζάρα με 90 ευρώ μαζί με τα ταχυδρομικά και την αντικαταβολή



Για 200 χρόνια μετά την Επανάσταση κάθε Έλληνας έχει το δικαίωμα να μάθει την Αλήθεια για το «Ποιοι» οργάνωσαν την Παλιγγενεσία, και την Επανάσταση και ποιοι ήταν και είναι οι Εφιάλτες. 

 Για τα 200 χρόνια, από το 1821, «Η τελετουργική εκτέλεση του Ιωάννη Καποδίστρια»,
«Η «Επανάσταση των Φιλογενών» και το «Πατριωτικό Δοκίμιο» ,με πενήντα ευρώ, (μαζί με τα ταχυδρομικά), ταξιδεύουν με τα ΕΛΤΑ σε κάθε γωνιά της Ελλάδας

Και τα 6 βιβλία μου,
 Δηλαδή, μαζί με την
 -«Η Κόκκινη Συμφωνία και οι Περιούσιοι ΑΘΕΑΤΟΙ», 
-« Το Εβραϊκό Ζήτημα», 
και το - «ΕΑΜ -ΕΛΑΣ- ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ» 

 Με 90 ευρώ. 

 Οι παραγγελίες στο 6944 279 798 και στο deltio11@gmail.com 

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2021

Ηχήστε, οι σάλπιγγες

 

Ηχήστε, οι σάλπιγγες... Ένα βουνό με δάφνες ας υψώσουμε ως τον Όλυμπο …

Κι Εσύ, Λαέ, ανασήκωστον στα χέρια, γιγάντιο φλάμπουρο,  

Και με καρδιά αναμμένη, πες μ' ένα μόνο ανασασμόν:

«ο Καποδίστριας !»

Ν' αντιβογγήσει τ' όνομά του η Οικουμένη.

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021

24 Φεβρουαρίου / 5 Μαρτίου ο Μονόχειρ κυκλοφόρησε από το Ιάσιο προς το «Πανελλήνιο», , την επαναστατική του προκήρυξη , με τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», με την οποία καλούσε τους Έλληνες να επαναστατήσουν , υποσχόμενος «Σύνταγμα» και «Εκλογές», και την οποία κοινοποίησε στις ευρωπαϊκές Αυλές.

«Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», και  
«Εν τούτω Νίκα» 

Στις 24 Φεβρουαρίου 1821 , (με το Ιουλιανό), 5 Μαρτίου, (με το νέο) , ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κυκλοφόρησε από το Ιάσιο την επαναστατική του προκήρυξη, προς το «Πανελλήνιο», με τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», με την οποία καλούσε τους φίλους της Πατρίδος στα Όπλα. «Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι, η Πατρίς Μάς Προσκαλεί!», έλεγε, υποσχόμενος «Σύνταγμα» και «Εκλογές». 
Ο Υψηλάντης κοινοποίησε την προκήυρηξηστις ευρωπαϊκές Αυλές, Ο «Τάταρος», (Ταχυδρόμος), που την μετέφερε την προκήρυξη και την παραίτηση του Υψηλάντη από το ρωσικό στρατό, προς τον Καποδίστρια και τον Τσάρο που ήσαν στο Τροπάου, πέρασε από την Βιέννη στις 10 Μαρτίου. Έκανε δηλαδή δυο μέρες από το Ιάσιο. Η προκήρυξη έφτασε στον Ρώσο πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη Γκριγκόρι Στρογγανόφ , σε 5 ημέρες. Την 1η/13η Μαρτίου 1821. 

 Μετά την πρώτη προκήρυξη προς το Πανελλήνιον, ο Υψηλάντης εξέδωσε αυθημερόν και την προκήρυξη «προς τους Αδελφούς της Εταιρίας των Φιλικών» , ως Γενικός Επίτροπος της Αρχής με τίτλο «Εν τούτω Νίκα». 

 Η προκήρυξη του Υψηλάντη «προς τους Αδελφούς της Εταιρίας των Φιλικών» αποτελεί την καλύτερη γραπτή απόδειξη για στην ανυπαρξία της «Φιλικής Εταιρείας» που εφηύρε ο Μινχάουζεν-Φιλήμων την πρωταπριλιά του 1834 με απαίτηση της Στοά. «Προς τους Αδελφούς της Εταιρίας των Φιλικών», μίλησε ο Γενικός Επίτροπος της Εταιρείας. 

 Το πολιτικό μέλλον της Ελευθέρας Ελλάδος συζητήθηκε για πρώτη φορά από την παρέα των συνωμοτών-επαναστατών που ετοίμαζε από τα Επτάνησα την απελευθέρωση στο πλαίσιο του Ρωσο-τουρκικού πολέμου του 1806. Τότε κατά την σύνταξη του Ελληνικού Μανιφέστου, της Ελληνικής Νομαρχίας, τέθηκαν τα ζητήματα αν το ελεύθερο κράτος θα ήταν Δημοκρατία, αν θα είχε βασιλιά και ποιον, αν θα είχε Σύνταγμα και ποιο, αν θα ήταν ανεξάρτητο ή αυτόνομη ηγεμονία υπό την κηδεμονία άλλης δύναμης και ποιας. 

 Η συζήτηση των «Φιλογενών» που περιελάμβαναν και αριστοκράτες όπως ο Καποδίστριας και «Γιακωβίνους» δεν κατέληξε σε συμφωνία, και το άφησαν για αργότερα. Στην «Ελληνική Νομαρχία» διατυπώθηκε μια αμφίσημη θέση στο ζήτημα της Δημοκρατίας και της Αριστοκρατίας μετά τη Νίκη της επανάστασης.

 «Η Νομαρχία, αδελφοί μου –έγραφε- ευρίσκεται τόσον εις τη δημοκρατία καθώς και εις την αριστοκρατία, αι οποίαι εις άλλο δεν διαφέρουν, ειμή μόνον. ότι η μεν δημοκρατία κλίνει εις την αναρχία, η δε αριστοκρατία εις την ολιγαρχία. Επειδή όμως και εις τας δύο αυτάς διοικήσεις σώζεται η ελευθερία, η εκλογή είναι αδιάφορος. Όθεν, κατά το πλήθος του λαού και κατά το κλίμα ποτέ μεν προτιμάται η μίαν, ποτέ δε η άλλη»

Αυτός ήταν ένας συμβιβασμός, του οποίου η πολιτική βάση διατυπωνόταν ήδη από τον Θούριο. (στίχ. 27, «γιατί κ' η αναρχία ομοιάζει την σκλαβιά») .

 Το «Ελληνικό Μανιφέστο», επεξηγούσε ότι, «εις την αναρχίαν ελεύθεροι είναι μόνον οι ισχυρότεροι, εις την Μοναρχία εις, ουδείς εις την Τυραννίαν και όλοι εις την ΝΟΜΑΡΧΙΑΝ». Επομένως ελευθερία υπάρχει και εις την «Δημοκρατία» και εις την Αριστοκρατία, αρκεί να υπάρχει «Νομαρχία», αφού, «Ελευθερία είναι η υπακοή εις τους νόμους», τους οποίους οι πολίτες «διέταξαν οι ίδιοι, έτσι ώστε, «υπακούοντάς τους ο καθείς υπακούει εις την θέλησίν του και είναι ελεύθερος». 

 Το ίδιο θέμα το συζητούσαν για εβδομάδες, την άνοιξη του 1820, στην Αγ. Πετρούπολη, όταν ο Καποδίστριας προσέφερε το ελληνικό στέμμα , στον Αλέξανδρο Υψηλάντη. 

Στην ομάδα με την οποία συζητούσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήσαν, τα αδέλφια του, ο Γεώργιος , (που διέμενε επίσης στην Αγ. Πετρούπολη) και ο Νικόλαος, που είχε ανέβη από την Οδησσό, μαζί με τους Κωνσταντίνο Κατακάζη και Γ. Λασσάνη, ο εξάδελφος του και πολιτικός του σύμμαχος, Ιωάννης Μάνος , ο γιατρός από την Οδησσό, Πέτρος Ηπίτης, που ήταν ήδη «Φιλογενής» από το 1816, και ο οποίος αργότερα συνόδευσε τον Υψηλάντη μαζί με τον Ξάνθο και τον Μάνο στο ταξίδι στη Μόσχα, αναλαμβάνοντας αμέσως μετά, τον ρόλο του «Αποστόλου των Εθνών» της Επανάστασης, και ο οποίος κουράριζε τον Αλ. Υψηλάντη. 

 Ο Υψηλάντης έφυγε από την Αγία Πετρούπολη ως μέλλων βασιλεύς των Ελλήνων. 

 Η Ουσία της Παλιγγενεσίας ήταν ο Έλληνας βασιλιάς, που δεν θα άφηνε περιθώρια για Όθωνες , Λεοπόλδους και Γκλίξμπουργκ. 

Και ο Υψηλάντης ήταν από Βασιλική Γενιά. Στο Κείμενο της επαναστατικής προκήρυξης που εξέδωσε και με το οποίο καλούσε εκ μέρους της πατρίδος τους Έλληνες στα Όπλα, θα έπρεπε Αυτός, ως κληρονόμος των Παλαιολόγων και των Κομνηνών, εκφράζοντας την συνέχεια, να ομιλήσει εκ μέρους του Έθνους
Ακριβώς, όπως μίλησε ο Κολοκοτρώνης στον Χάμιλτον. «Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα». 

Στην προκήρυξη προς του Έλληνες της Μολδοβλαχίας αυτή η λογική της «Συνέχειας» εκφράστηκε πλήρως.’ Ο Υψηλάντης μίλησε σαν τον Μέγα Κωνσταντίνο. «Εν τούτω Νίκα». Ιδού η φίλη ημών πατρίς Ελλάς ανυψώνει μετά Θριάμβου τας προπατορικάς της σημαίας! Ο Μωρέας, η Ηπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, ή Βουλγαρία, τα νησιά του αρχιπελάγους, εν ενί λόγω η Ελλάς άπασα έπιασε τα όπλα, δια να αποτινάξη τον βαρύν ζυγόν των βαρβάρων, και ενατενίζουσα εις το μόνον νικητήριο όπλον των ορθοδόξων, τον τίμιον λέγω και ζωοποιόν Σταυρόν, κράζει μεγαλοφώνως υπό την προστασίαν μεγάλης και κραταιάς Δυνάμεως: Εν τούτω τω σημείω νικώμεν! Ζήτω η ελευθερία!» .

Τα κείμενα αυτά ήταν έτοιμα από καιρό. Δεν γράφτηκαν στο πόδι. Αντίθετα «στο πόδι» συμπληρώθηκε η προκήρυξη, «Μάχου υπέρ Πίστεως και πατρίδος», η οποία απέκτησε μεγάλη Ιακωβίνικη Επιρροή.

 Για χρόνια μελετώ και προσπαθώ να εντοπίσω τα πρόσωπα που επέφεραν τις καταστροφικές αλλαγές.
 Η ευθύνη βεβαίως είναι του Αλέξανδρου Υψηλάντη που την υπέγραψε και των αδελφών του. Η προκήρυξη ξεκίναγε "στραβά", με τον παραλληλισμό με τις ευρωπαϊκές επαναστάσεις. 

 « Πρὸ πολλοῦ οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης, πολεμοῦντες ὑπὲρ τῶν ἰδίων Δικαιωμάτων καὶ ἐλευθερίας αὐτῶν, μᾶς ἐπροσκάλουν εἰς μίμησιν, αὐτοί, καίτοι ὁπωσοῦν ἐλεύθεροι, ἐπροσπάθησαν ὅλαις δυνάμεσι νὰ αὐξήσωσι τὴν ἐλευθερίαν, καὶ δι’ αὐτῆς πᾶσαν αὐτῶν τὴν Εὐδαιμονίαν»

Ενώ στην προκήρυξη για τους Έλληνες ανέφερε απλά «μετά τόσων αιώνων οδύνας απλώνει πάλιν ο Φοίνιξ της Ελλάδος μεγαλοπρεπώς τας πτέρυγας του, και προσκαλεί υπό την σκιάν αυτού τα γνήσια και ευπειθή τέκνα της!». 

Η Ελληνική Επανάσταση ήταν εθνικοαπελευθερωτική δεν ήταν ταξική δια την «Ευδαιμονίαν». 
Και λίγες γραμμές πιο κάτω, αναφερόταν στους «διεθνιστές γάλλους και γερμανούς του Ναπολέοντα» του οποίους είχαν σκεφτεί να προσλάβουν, αλλά αυτό δεν είχε καμιά θέση στην διακοίνωση προς τον Τσάρο. «πολλοὶ ἐκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν ἔλθη, διὰ νὰ συναγωνισθῶσι μὲ ημᾶς». 

Πιο κάτω έλεγε το αυτονόητο. « Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον Ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν! λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ τὴν ὰσεβῆ τῶν ἀσεβῶν Καταφρόνησιν. Μεταξὺ ἡμῶν εὐγενέστερος εἶναι, ὅστις ἀνδρειοτέρως ὑπερασπισθῆ τὰ δίκαια τῆς Πατρίδος, καὶ ὠφελιμοτέρως τὴν δουλεύση». Αυτό ήταν το ετοιμο και κείμενο. 

Και ξαφνικά παρενεβλήθη εντελώς άσχετα το εδάφιον περί εκλογών και Συντάγματος, που κατάστρεψε τον Υψηλάντη και την Επανάσταση. 

«Τὸ ἔθνος συναθροιζόμενον θέλει ἐκλέξη τοὺς Δημογέροντάς του, καὶ εἰς τὴν ὕψιστον ταύτην Βουλὴν θέλουσιν ὑπείκει ὅλαι μας αἱ πράξεις.» 

Η προκήρυξη συνέχιζε ομαλά λέγοντας: «Ἂς κινηθῶμεν λοιπὸν μὲ ἕν κοινὸν φρόνιμα, οἱ πλούσιοι ἂς καταβάλωσιν μέρος τῆς ἰδίας περιουσίας, οἱ ἱεροὶ ποιμένες ἂς ἐμψυχώσωσι τὸν λαὸν μὲ τὸ ἴδιόν των παράδειγμα, καὶ οἱ πεπαιδευμένοι ἂς συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα». 

Αν την ξαναδιαβάσουμε χωρίς την παράγραφο των εκλογών και της αγγλικής «Συνταγματικής Δημοκρατίας», αμέσως καταλαβαίνουμε ότι αυτό το εδάφιο είναι «μπάλωμα». 

Αλλά, ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Στις 24 Φεβρουαρίου/5 Μαρτίου 1821, η Ελλάδα δεν χρειαζόταν προκήρυξη εκλογών για την εθνοσυνέλευση της «Δημοκρατίας του Μάιντς», αλλά ένα Εθνάρχη, που θα ομιλούσε εκ μέρους του Έθνους. 

 Λίγο πιο κάτω η προκήρυξη έλεγε: «Ποῖοι μισθωτοὶ καὶ χαῦνοι δοῦλοι τολμοῦν να αντιπαραταχθώσιν ἀπέναντι λαοῦ, πολεμοῦντος ὑπὲρ τῆς ἰδίας ἀνεξαρτησίας; Μάρτυρες οἱ Ἡρωικοὶ ἀγῶνες τῶν προπατόρων μας». 

Σε αυτό προστέθηκε « Μάρτυς ἡ Ἰσπανία, ἥτις πρώτη καὶ μόνη κατετρόπωσε τὰς ἀηττήτους φάλαγκας ἑνὸς τυράννου». 

Η Ισπανία δεν αναφερόταν για τον πόλεμο της Ιβηρικής αλλά για την εξέγερση του «Φιλελευθερου» τέκνου των Ρότσιλντ, στρατηγού Ραφαέλ ντελ Ριέγκο, που πήρε «Φιλελεύθερο Σύνταγμα» από τον Φερδινάνδο, και δανεικά από το Λονδίνο. 

Το κλείσιμο της προκήρυξης με του «Τυραννοκτόνους» μπλα-μπλά, κλπ, ηταν επίσης εμβόλιμη, τσόντα, διότι οι Έλληνες δεν εξηγέρθησαν εναντίον του πολιτεύματος αλλά εναντίον του κατακτητή. 

Εάν δηλαδή ο Τούρκος είχε συνταγματική μοναρχία και πολίτευμα «μέγκλα», ( made in England), ο Έλληνες θα έπρεπε να είναι ευτυχείς; 

 Συμπερασματικά διαπιστώνω ότι εις τον κύκλο περί τον Αρχηγό, έδρασε κάποιος «άγγλος πράκτορας», που πήρε μαζί του τα φοιτηταριά Ιακωβινάκια, και παρέσυραν, τον Αλέξανδρο, που δέχτηκε να βάλει την υπογραφή του κάτω από μια καρμπονάρικη προκήρυξη που στον έστειλε στην αυστριακή φυλακή και καταδίκασε την ελληνική Επανάσταση. 

Και επιμένω ότι τα σημεία που εντοπίζω προστέθηκαν την τελευταία στιγμή γιατί είναι άσχετα με όλα τα μέχρι τότε δημοσιευμένα κείμενα. Ο Υψηλάντης επαναστάτησε με την προκήρυξη αυτή όχι κατά του Σουλτάνου αλλά κατά του Τσάρου.

Σπυρίδων Χατζάρας

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2021

Η αληθινή επανάσταση του ΄21 μέσα από τον κορυφαίο της ήρωα Οδυσσέα Αντρούτσο

Ο Μιχάλης Περάνθης γοητευμένος από τη ζωή και το έργο του μεγάλου πολέμαρχου της Ρούμελης, και με αφορμή τα εκατόν πενήντα χρόνια από την επανάσταση του ΄21, συνέγραψε αυτό το καταπληκτικό ιστορικό μυθιστόρημα, που το είπε μυθιστόρημα όχι γιατί δεν παραθέτει τα πραγματικά γεγονότα, αλλά γιατί το συνέγραψε έτσι ώστε ο αναγνώστης να νιώθει τα γεγονότα, και να κάνει το διάβασμα της ιστορίας ευχάριστο. 
Το αναφέρει ως αληθινή, ενοχλημένος από την μονομερή και με σκοπιμότητες καταγραφή της ιστορίας που έχει επικρατήσει. Και αποδεικνύει ότι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν η μεγαλύτερη πολιτικό-στρατιωτική φυσιογνωμία της επανάστασης του ΄21. Προσωπική μου άποψη είναι ότι το τρίτομο αυτό έργο είναι από τα καλυτέρα και πιο εμπεριστατώμενα βιβλία για το ΄21, πρέπει να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες και ειδικά από τους Ρουμελιώτες, για να γνωρίσουμε επιτέλους την ιστορία μας και να ξεκαθαρίσουμε πως κάποιοι έδωσαν την περιουσία τους όλη, αλλά και την ίδια τους τη ζωή για την ελευθερία της πατρίδας και άλλοι κοίταξαν πως να πλουτίσουν και να πάρουν αξιώματα ακόμα και εις βάρος του Ιερού Αγώνα. Βασισμένο στο Δαίμονα γυρίστηκε τηλεοπτική σειρά, ο μεγάλος ξεσηκωμός 35 σαρανταπεντάλεπτων επεισοδίων με πρώτη προβολή 25 Μαρτίου 1977, στο ρόλο του Οδυσσέα ο Κώστας Καζάκος. 
Αν αναλογιστούμε την τεράστια επιτυχία που είχε η ταινία Σουλιώτες, μια κλασική αγαπημένη για τους Έλληνες ταινία, βασισμένη σε ομώνυμο έργο του συγγραφέα, καταλαβαίνουμε τι αριστούργημα θα ήταν και αυτή η σειρά. Μία υπερπαραγωγή για τα δεδομένα της εποχής, την οποία κάποιοι φρόντισαν να εξαφανίσουν γράφοντας επάνω της αθλητικούς αγώνες. 
 Το 1820 ο Οδυσσέας ήταν Αρματολός Λιβαδειάς με εποπτεία όλης της Ανατολικής Στερεάς εκτός της Εύβοιας που δεν άνηκε στην επικράτεια του Αλή Πασά. Ξεσπώντας η ανταρσία του Αλή εναντίων του Σουλτάνου και αφού δεν κατάφερε να πείσει για συστράφευση με τον Αλή πασά εναντίον του Σουλτάνου, αποχωρεί από Αρματολός και αφήνει στη θέση του το Διάκο έτσι ώστε να μην θεωρηθεί η Ανατολική Στερεά Αληπασαδική και να μην εισέρθουν τα Σουλτανικά στρατεύματα και την κυριεύσουν. Στη συνέχεια αφού ο σχεδιασμός για συμμαχία χριστιανών και ντόπιων μουσουλμάνων (εξισλαμισμένων αρβανιτών) εναντίων του Σουλτάνου δεν προχώρησε λόγω της προσχώρησης του Ομέρ Βρυώνη στο Σουλτανικό στρατόπεδο αποχώρησε και περίμενε την έναρξη της Επανάστασης. 
 Στις 10 Ιανουαρίου 1821 στη σύσκεψη της Λευκάδας ορίστηκε να ξεκινήσει την επανάσταση στην Ανατολική Στερεά μαζί με τον Πανουργιά , βλέποντας όμως ότι η Δυτική δεν ξεσηκώνεται πήγε εκεί για να τούς ξεσηκώσει, χαρακτηριστικά αναφέρει στο γράμμα του προς τους Γαλαξειδιώτες « Αν εσείς κάμετε αρχή από τη μια μεριά (Ανατολική), εγώ απ' την άλλη (Δυτική), θα σηκωθεί όλη η Ρούμελη». Δεν τα κατάφερε όμως και έστησε ενέδρα στη γέφυρα της Τατάρνας για να “ενοχοποίηση” τους Έλληνες και να τους αναγκάσει να επαναστατήσουν , αλλά αφού δεν επέτυχε αυτό το τέχνασμα του, αποφάσισε να πάει στην Ανατολική που είχε είδη επαναστατήσει. 
Τους αγωνιστές τους συνάντησε στη Γραβιά υποχωρούντες από την Αλαμάνα. 
Εκεί γράφτηκε μια ένδοξη σελίδα της ιστορίας που όλοι ξέρουμε, πήραν ηθικό οι αγωνιστές για να συνεχίσουν των αγώνα και φάνηκε η ανδρεία αλλά και η στρατηγική ευφυΐα του Οδυσσέα. 
 Στη συνέχεια έχοντας στρατηγικές και πολιτικές γνώσεις προσπάθησε να ξεγελάσει τους Τούρκους και να τους καθυστερήσει για να κερδίσει χρόνο και να φύγει ο άμαχος πληθυσμός από τη Λειβαδιά ώστε να μείνουν μόνο οι αρματωμένοι στο κάστρο για να μπορούν να αμυνθούν. Δυστυχώς η μη τήρηση των οδηγιών που είχε δώσει από τους καπεταναίους, αλλά και ο εγωισμός του Τριανταφυλλίνα ότι μπορούσε να αντιμετώπισει τους Τούρκους μόνος του, και να μην διώξει τους άμαχους στα βουνά, είχε σαν αποτέλεσμα οι Τούρκοι να καταλάβουν την Λιβαδειά εύκολα. Γιατί ο Τριανταφυλλίνας και οι δικοί του στη θέα των Τούρκων έτρεξαν να μπουν στο κάστρο, ενώ οι Τούρκοι σφάζανε και καίγανε στο τέλος να μετρούνται πάνω από χίλιοι οι νεκροί από τον άμαχο πληθυσμό. Τώρα ξεκινάγανε τα καλοπιάσματα για προσκύνημα. 
Ο Λυσσέος όπως τον φώναζε ο κόσμος στα βουνά, αγρίεψε, εφαρμόζει πρώτος το «φωτιά και τσεκούρι» στους προσκυνημένους, και τιμωρεί παραδειγματικά τους πρωταίτιους. Από αυτούς τους προσκυνημένους θα βρουν αργότερα οι εχθροί του πρόθυμους να τον διαβάλουν. 
Ο κόσμος τελικά με το καλό ή το κακό δεν προσκύνα, η επανάσταση στεριώνει, και καταφέρνει με τέχνασμα πάλι να απελευθέρωση τη Λιβαδειά. Τον Τριανταφυλλίνα με το που τον βλέπει του σκάει ένα χαστούκι που τον έκανε να κάνει 3 γύρους πριν πέσει κάτω. Στα Βασιλικά δεν ήταν γιατί είχε μυστική συνάντηση με τον Παπαφλέσσα στη Δόμβραινα, αλλά είχε στείλει τον Γκούρα, και πάνω στην κορύφωση της μάχης ακούστηκε το όνομα του «ο Λυσσέος παιδιά, έρχεται ο Λυσσέος» προκαλώντας τρόμο στους Τούρκους και έκρηξη θάρρος στους Έλληνες. Στη διεθνή σκηνή οι Μεγάλες Δυνάμεις και τα Διευθυντήρια βλέποντας ότι η Ελληνική Επανάσταση στεριώνει και το σύνθημα Ελευθερία ή Θάνατος το εννοούσαν, και δεν ήταν με τα σημερινά δεδομένα ας πούμε απλά ένα ‘‘λογότυπο’’, αποφάνθηκαν δια στόματος του Δούκα Ουέλινγκτον ότι, ελεύθερη Ελλάδα δεν μπορούν να επιτρέψουν να γίνει, η Ελλάδα θα είναι είτε Ρωσική είτε Αγγλική, και επειδή Ρωσική δεν μπορεί να είναι θα είναι αναγκαστικά Αγγλική. Επί της αρχής αυτής το κράτος που θα εδημιουργείτο έπρεπε να είναι μικρό και ελεγχόμενο, παρομοίως και οι κυβερνώντες αυτού , μικροί και ελεγχόμενοι. Δυσσέος τέτοιος δεν λογιζόταν, και έπρεπε να βγει από τη μέση. 
Τα προβλήματα ξεκίνησαν ευθύς αμέσως με την ίδρυση του Αρείου Πάγου, που κύριο σκοπό είχε την εξόντωση του Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας αν και θα μπορούσε να επιβληθεί και να δημιουργήσει στρατιωτική Διοίκηση, έκανε πίσω, επέτρεψε να δημιουργηθεί ο Άρειος Πάγος τον οποίο και τον χρηματοδότησε για στρατιωτικές δαπάνες. Ο Άρειος Πάγος από την άλλη για να τον μειώσει τον κάνει χιλίαρχο ίδιο με τους μικρόκαπεταναίους. Στη πορεία των γεγονότων και ενώ τον είχαν σε απραξία αρχές του 1822 αποφάσισε και περνά στη Εύβοια. 
Το κλίμα εκεί ήταν βαρύ από τον χαμό του Ηλία Μαυρομιχάλη. Ο κόσμος τον υποδέχεται σαν σωτήρα και να τον φωνάζει τιμητικά Παππού. Σύντομα οργανώνει τον κόσμο και ξεκινά αντεπίθεση κλείνοντας τους Τούρκους στην Κάρυστο ξεκινώντας κλειστή πολιορκία. Και ενώ πήγαιναν όλα καλά, του έρχεται μήνυμα από τον Άρειο Πάγο που μετά την συνέλευση στα Σάλωνα είχε εγκατασταθεί στην Ιστιαία στην Εύβοια για ασφάλεια, ότι ενεργεί άνευ διαταγής, και να επιστρέψει πίσω για να λάβει διαταγές, και αυτή τη φορά δεν τον τιμωρούν απλά τον επιπλήττουν. Απογοητευμένος επιστρέφει πίσω. Από διαταγές τίποτα.
 Η Κάρυστος δεν έπεσε, και τα πράγματα στη Εύβοια πισωγύρισαν. Και όλα αυτά για να μην ακουστεί και δοξαστεί ο Οδυσσέας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να διαδίδουν ότι ο Οδυσσέας έφυγε από Κάρυστο γιατί πήρε χρυσό από τον Ομέρ πασά της Καρύστου. Ωραία πράγματα.
Στη Θεσσαλία τώρα μαύρα τα σύννεφα πολλά, ο Σουλτάνος μάζεψε ασκέρι μεγάλο, αρχηγός ο Δράμαλης και ετοιμάζεται να κατεβεί να τελειώνει με τους Έλληνες. Άρειος Πάγος πουθενά, ο Οδυσσέας συνεννοείτο με Μοριά, υπάρχει τώρα και κεντρική Διοίκηση, και ανεβαίνουν Υψηλάντης και Νικηταράς. Οργανώνει συνέλευση στο Μπράλο, και σχεδιάζουν να χτυπήσουν τους Τούρκους τώρα που δεν το περιμένουν και βρίσκονται σε ετοιμασίες, και να τους διαλύσουν. Θα χτυπούσαν σε τρία σημεία να τους πετύχουν χωρισμένους.
 Ο Οδυσσέας αναλαμβάνει Αγία Μαρίνα. 
Στο στρατόπεδο στην Υπάτη ενώ αν και καθυστερημένα επιτεθήκαν με επιτυχία, στην αντεπίθεση όμως των Τούρκων σκόρπισαν και διαλυθήκαν. Μόνος του τώρα αποκλεισμένος στην Αγία Μαρίνα και όλη η Τουρκιά πάνω του. Να ζητά απεγνωσμένα ενισχύσεις και πολεμοφόδια και απάντηση να μην παίρνει. Τα πλοία που ήταν στη περιοχή αντί να χτυπούν με τα κανόνια τους του Τούρκους, κόβανε βόλτες. Ο Άρειος Πάγος επιδίωκε να τον χαλάσουν οι Τούρκοι και ας χαλούσαν μαζί και τους χιλιάδες ασκέρι που είχε. Απελπισμένος παίρνει μια βάρκα και πάει στο πλοίο του Βισβίκη που ήταν ο Άρειος Πάγος. Ο Δεσπότης Ταλαντίου Νεόφυτος που ήταν στο πλοίο βάζει ανθρώπους να τον δολοφονήσουν με το που θα ανέβαινε στο πλοίο, (Άγιος άνθρωπος), μπαίνει στη μέση ο Βισβίκης και το αποτρέπει, την πράξη του αυτή θα την πληρώσει βέβαια αργότερα. Μισθώνοντας τώρα βάρκες περνά το κόσμο απέναντι και τους σώζει όλους. Στη συνέχεια ενημερώνει για την κατάσταση τους άνδρες του, ότι με Άρειο Πάγο τέλος, και ότι αποτραβιέται. Οι άνδρες διαμαρτύρονται και δηλώνουν ότι είναι μαζί του και τον θέλουν για αρχηγό τους και συντάσσονται μαζί του. Πηγαίνουν λοιπόν στο καταφύγιο του στη μαύρη τρούπα να δούνε τι θα κάνουν. Τώρα που απέτυχε στο σκοπό του ο Άρειος Πάγος , αναλαμβάνει η Σεβαστή Διοίκηση, και στέλνει ο Κωλέττης τον Παλάσκα με το Νούτσο να συλλάβουν νεκρό ή ζωντανό τον Οδυσσέα και να πάρουν τους άνδρες του και το καταφύγιο του τη μαύρη τρούπα. Γίνονται αντιληπτοί φυσικά, από τον Οδυσσέα και τους τη στήνει στο δρόμο, τους ρωτάει που πάτε ορέ παλληκάρια; Οδυσσέα όλα καλά πάμε για Μεσολόγγι . Ωραία άντε στο καλό, και καλό δρόμο τους λέει ο Δυσσέος και τους αφήνει. Αυτοί όμως τραβάνε καρφί για μαύρη τρούπα να προλάβουν να πάνε πριν τον Οδυσσέα. Τους πιάνει τώρα ο Δυσσέος τους ψάχνει βρίσκει τα έγγραφα της Διοίκησης πάνω τους, και τους φέρνει ενώπιων όλων των ανδρών, και των δικών του και αυτών που έφερναν αυτοί. Σε μια άτυχη ομολογουμένως στιγμή αφού είχε εξηγήσει όλα τα συμβάντα στους αγωνιστές, σοκαρισμένοι και εξαγριωμένου αυτοί για την πρόθεση τους να σκοτώσουν τον αρχηγό τους, τους πάνε παραπέρα και τους σκοτώνουν χωρίς να προλάβει να αντιδράσει ο Οδυσσέας ο οποίος λογάριαζε να τους συνετίσει και να τους πάρει με το μέρος του. Δυστυχώς το κακό είχε γίνε. Έτσι μόνος κερδισμένος βγαίνει ο Κωλέττης, καθώς έβγαλε εκτός δύο ικανούς πολιτικούς που θα τους έβρισκε μπροστά του αργότερα, σπίλωσε την εικόνα του Οδυσσέα, και τέλος παντρεύτηκε την χήρα πλέον Παλάσκαινα. Έχουμε τώρα επικηρυγμένο και αφορισμένο τον Οδυσσέα, και πρόταση για αρχηγία στον Γκούρα, αρκεί να σκοτώσει τον Οδυσσέα. Η κυβέρνηση αντί να νοιάζεται για το Δράμαλη, η έννοια τους ήταν να κινάγανε το Οδυσσέα στη Ρούμελη και το Γέρο στο Μοριά . 
Αποτέλεσμα ο Δράμαλης να κάνει περίπατο και να κατέβει στο Μοριά, η κυβέρνηση να μπαίνει σε πλοία για να σωθεί και η κατάσταση να είναι τραγική. 
Ο Δυσσέος ελεύθερος όμως τώρα από Άρειο Πάγο που είχε παγώσει στην Εύβοια , οργανώνει τη άμυνα στην Ρούμελη και δεν περνά για Μοριά τίποτα.
 Μια προσπάθεια που έκανε ο Χουρσίτ να δημιουργήσει στρατόπεδο οχυρωμένο στη Νευρόπολη δεν τον άφησε και το διέλυσε. Χωρίς προμήθειες τώρα ο Δράμαλης κάνει να γυρίσει πίσω και τον κανονίζει ο Κολοκοτρώνης στα Δερβενάκια. 
Οι Αθηναίοι που έχουν παρμένο το κάστρο της πόλης την Ακρόπολη, διαλέγουν τον Οδυσσέα για αρχηγό τους λόγω της χρηστής και στιβαρής διοίκησης που ασκεί, και τον φωνάζουν και του παραδίδουν την Ακρόπολη. Ο Οδυσσέας με τα λάφυρα που είχαν οι Αθηναίοι από τους Τούρκους αρχίζει την οχύρωση και τον εφοδιασμό της ακρόπολης ώστε να γίνει πραγματικό κάστρο, στο τέλος μην φτάνοντας τα λεφτά έβαλε και από τα δικά του με τη μορφή δανείου. Φρούραρχο τοποθέτησε τον Γκούρα. Χειμώνας του ΄22 τώρα η Ρούμελη πάλι μόνη της, από Μοριά και νησιά καμία βοήθεια, τα Σάλωνα στους Τούρκους και οι Ρουμελιώτες στα βουνά. Έτσι σε συνεννόηση και με τους άλλους καπεταναίους βρίσκει ότι η μοναδική λύση είναι τα ψεύτικα καπάκια, να σωθεί ο κόσμος, που όσοι έμειναν στη Ρούμελη θα πέθαιναν ή από το κρύο, ή από την πείνα στα βουνά που είχαν καταφύγει. Καθυστερώντας με προφάσεις της υπογραφές με Κιοσσέ Μεχμέτ που ήταν στη Λαμία, γλυτώνει ο κόσμος που κατέβηκε στα χωριά πάλι, και προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε, (γιατί είχαν ειδοποιηθεί οι Τούρκοι), να βάλει άνδρες μέσα στο κάστρο του Καράπαμπα και να το καταλάβει. Χριστούγεννα του ήρθε γραφή από Μεσολόγγι που στέκει μόνο του χωρίς βοήθεια, και τα βάζει πάλι κάτω και συλλογιέται και αφήνει στην άκρη το τοπικό συμφέρον της Ανατολικής Στερεάς που ξεσκεπάζονται τα καπάκια και θα κακοπάθουν οι κάτοικοι, και φεύγει για Μεσολόγγι. Στο άκουσμα και μόνο του Δυσσέου λύνεται και η πολιορκία και το Μεσολόγγι σώζεται. Από κει περνά στο Μοριά να βρει το Γέρο να δούναι τη θα κάνουν με αυτούς που κυβερνούν, και για πατρίδα δεν νοιάζονται. Του προτείνει τώρα που είναι εξαφανισμένοι η κυβέρνηση, να φτιάξουν διοίκηση με αρχηγό τον Υψηλάντη. Ο Γέρος δεν συμφωνεί σκεπτόμενος ότι αφού έχει αυτός τα όπλα θα περνά και η γνώμη του. Ο καιρός περνά οι εξαφανισμένοι επανέρχονται και καταφέρνουν πάλι να ελέγξουν την κατάσταση. Σχηματίζεται κυβέρνηση και ο Κωλέττης ζηλεύοντας τη δόξα του Μαυροκορδάτου στην Δυτική, αποφασίζει να κάνει τον Στρατηγό στην Ανατολική. Αποτυγχάνοντας όμως αποχωρεί και πρωτινή τον Οδυσσέα, με σκοπό βεβαία να μην ρεζιλευτεί αυτός, αλλά και να υπονόμευση τον Οδυσσέα ώστε να αποτύχει και αυτός. Ο Οδυσσέας αναλαμβάνει αφού του είχαν εγγυηθεί ότι θα έχει εφόδια και πλοία για υποστήριξη και για ναυτικό αποκλεισμό. Το ΄24 είχε κλεισμένους του Τούρκους στη Χαλκίδα και θα την έπαιρνε αν του είχαν στείλει καράβια για ναυτικό αποκλεισμό, αλλά τέτοιο πράγμα δεν θελαν στη κυβέρνηση μη τυχόν και δυναμώσει ο Δυσσέος που τον θελαν να αποτύχει. 
Με τη βοήθεια του Τρελώνη και του Στάνχοπ και έχοντας τώρα μαζί του τώρα το Νέγρη, σχεδιάζει συνέλευση στα Σάλωνα για ένωση Ανατολικής και Δυτικής Στερεάς σε μια Διοίκηση, στην όποια θα προσχωρούσαν ο Μοριάς και τα Νησιά, και με τα λεφτά του επερχομένου δανείου θα οργάνωναν την άμυνα με σχέδιο γενικό, τα στρατεύματα να είναι στη Ρούμελη να φυλάνε μην κατέβει ο Τούρκος, και τα καράβια να είναι διαθέσιμα χωρίς κωλύματα. Δυστυχώς ο τυχαίος ή όχι, θάνατος του Λόρδου Μπάιρον ναυάγησε αυτά του τα σχέδια, και η ανάκληση από την Αγγλική κυβέρνηση του Ταγματάρχη Στάνχοπ τον άφησε ξεκρέμαστο, χωρίς την βοήθεια και το κύρος που είχε ως τότε από το Αγγλικό κομιτάτο. Κατεβαίνει τώρα στο Μοριά με τον Γκούρα που θέλει να τον βάλει στη κυβέρνηση υπουργό. Εκεί να είναι χωρισμένοι και φατριασμένοι ,μπαίνει στη μέση να τους ενώσει και προσπαθεί να τους πείσει να ανεβάσουν στρατεύματα να φυλάξουν τη Ρούμελη που είναι σε κίνδυνο. Δεν βγαίνει τίποτα παρά ο Κωλέττης προσεταιρίστηκε τον Γκούρα και τον κάνει φρούραρχο στην Ακρόπολη με τον όρο να ξεκόψει από Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας απομονωμένος τώρα και διαπιστώνοντας ότι δεν υπάρχει πρόθεση για βοήθεια από κάτω και αφού έχει δεχτεί και δολοφονικές επιθέσεις στο Ναύπλιο από τον Τριανταφυλλίνα που τον είχε βάλει ο Κωλέττης αποφασίζει να γυρίσει πίσω στη Ρούμελη που αγαπούσε και νοιαζόταν και να κάνει ότι μπορεί μόνος του πια. Εκεί τώρα μαζί και με τους άλλους καπεταναίους προκαλεί φθορές στους Τούρκους, αλλά ο κατατρεγμός από την Κυβέρνηση και τον Κωλέττη συνεχίζεται με το μην τον αναγνωρίζουν διορισμένο και να τον έχουν έξω από μισθοδοσία για τους άνδρες του. Στο Μοριά υπό την απειλή του Ιμπραήμ φτιάχνουν στρατόπεδα τα οποία όμως όπως έκαναν και με τον Οδυσσέα στη Εύβοια τα υπονομεύουν και τα αφήνουν χωρίς εφοδεία για να αποτύχουν και κατηγορηθούν οι στρατιωτικοί . Ο Δυσσέος βλέποντας την όλη κατάσταση κάνει συμφωνία με τον Ομέρ πάσα της Χαλκίδας να έχει ησυχία η Ρούμελη και να μπορέσουν στο Μοριά να χτυπήσουν τον Ιμπραήμ. Η ησυχία όμως αυτή έδωσε και την ευκαιρία στους αρματωμένους να μπορούν να πάνε στο Μοριά όχι για βοήθεια αλλά για καταστροφή. Οι Μοραΐτες στρατιωτικοί βλέποντας την υπονόμευση τους από την κυβέρνηση αντιδρούν, εγκαταλείπουν τα στρατόπεδα και στρέφονται εναντίον της κυβέρνησης μαζί πλέον με τον Κολοκοτρώνη που η κυβέρνηση τον είχε σε απραξία. 
Οι Ρουμελιώτες μπερδεμένοι με το τι να κάνουν, με ποιους να πάνε, ήταν υπόθεση εθνική ή αφορούσε μόνο το Μοριά όπως τους έγραψε ο Κολοκοτρώνης. Τα λεφτά του δανείου και η προτροπή για πλιάτσικο από τον Κωλέττη έκριναν το αποτέλεσμα. 
Ο Γκούρας μπήκε μπροστά αλλάζοντας στρατόπεδο τελευταία στιγμή χρυσωμένος από τον Κωλέττη και μιλημένος από τον Μακρυγιάννη, τραβώντας και τους άλλους καπεταναίους περνά στο Μοριά, ακολουθεί και ο Καραϊσκάκης να πολεμήσει για τους νόμους και αυτός. Εκεί με τον Γκούρα μπροστάρι ξεπέρασαν σε αγριότητα και σε πλιάτσικο και τους Τούρκους ακόμα. Ο Κολοκοτρώνης επηρεασμένος από τον χαμό του γιου του Πάνου παραδίδεται λέγοντας ότι άνθρωπος είναι τον εμπλέξανε, οι υπόλοιποι τώρα λίγοι και αδύνατοι εύκολα νικηθήκαν και για καλή τους τύχη παραδοθήκαν όχι στο Γκούρα που τους ήθελε νεκρούς αλλά στους καπεταναίους των Σαλώνων που έδειξαν γενικά καλή συμπεριφορά, σε σχέση με του ανθρώπους του Γκούρα, και τους έστειλαν στην κυβέρνηση για να δικαστούν. Χωρίς πολέμαρχους και μοραΐτικα στρατεύματα τώρα ο Μοριάς, μόνο τα Ρουμελιώτικα στέκουν και ο Ιμπραήμ εκεί. Τον Οδυσσέα δεν τον χωραεί ο τόπος και πρέπει κάτι να κάνει, η Ρούμελη και ο κόσμος της κινδυνεύει , οι δικοί του λέγανε να κλειστεί στη σπήλια και να μην ανακατευτεί, αλλά και μετά και από το γράμμα του Καραϊσκάκη, που του έλεγε ότι η σπηλιές είναι για τις αρκούδες και όχι για τα λιοντάρια, και είναι μαζί του, ρίχνοντας αυτός την πρώτη τουφεκιά η δεύτερη θα είναι του Καραϊσκάκη, αποφασίζει ότι δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος και να καεί για μια ακόμα φορά η Ρούμελη.
 Σκέπτεται να μεγαλώσει τα καπάκια με τον Ομέρ πασά, να έχουν ησυχία να πολεμήσουν τον Ιμπραήμ στο Μοριά και αν τυχόν του στείλουν στρατεύματα εναντίων του, από μέσα αυτός να ενωθεί με τους απέξω και να καταλάβουν την Χαλκίδα. 
Τώρα στην κυβέρνηση κανονίζει ο Μαυροκορδάτος και η απόφαση είναι να ανεβεί ο Γκούρας με έξι χιλιάδες να πολεμήσει τον ‘‘προδότη’’ Οδυσσέα, για τον Ιμπραήμ δε νοιάζονται, με αυτόν τα έχανε συμφωνημένα να τελειώσει τη δουλεία που είχε αρχίσει ο Γκούρας και να εξαφανίσει οποιαδήποτε μορφή αντίστασης , για να γίνει αυτό το μικρό και ελεγχόμενο κράτος που λέγαμε στην αρχή. Ο Οδυσσέας τώρα τι να κάνει; Κάτω στο Μοριά να αλωνίζει ο Ιμπραήμ και ο Γκούρας με τρεις χιλιάδες δηλωμένους έξι να έρχεται κατά πάνω του, θα μπορούσε να τους διαλύσει αν ήθελε, αλλά δεν ήταν ο σκοπός του. Αρχίζει λοιπόν να υποχωρεί και να αποφεύγει να δώσει μάχη καταλήγοντας τέλος στις Λιβανάτες. Βλέποντας ότι δεν του επιτίθεται ο Γκούρας αποφασίζει και να του στέλνει μήνυμα να βρεθούν , αυτός τίποτα. Αποκλεισμένος από στεριά βλέπει προς μεγάλη του έκπληξη, δώδεκα καράβια που ήρθαν για να τον αποκλείσουν από θάλασσα, και αναρωτιέται, τόσες φορές που είχε ζητήσει αυτός βοήθεια από πλοία, δεν του είχαν στείλει τίποτα, και τώρα δώδεκα για να τον πιάσουν και κάτω ο Ιμπραήμ ανεμπόδιστος. Αφού κατάλαβε ότι ο Γκούρας περίμενε τα πλοία για να επιτεθεί , ορμάει αυτός τώρα και τους τρέπει σε φυγή σπέρνοντας το φόβο στους αντιπάλους του, τελειώνοντας η μάχη μετά από έξι ώρες επιστρέφει στις Λιβανάτες. Ο Γκούρας τώρα του στέλνει γραφεί να παραδοθεί, αυτός απαντά πως να μιλήσει πρώτα με Γκριεζώτη που έχει εμπιστοσύνη. Βρίσκονται με Γκριεζώτη και του λέει γιατί δεν εφαρμόζουν το σχέδιο του για Καράπαμπα, παρά τον κυνηγάνε σαράντα μέρες, τέλος πάντων λέει ας είναι, φεύγω εγώ από τους Τούρκους και τους βαράμε από δυο μεριές τώρα που υπάρχει μεγάλο στράτευμα, έχουμε και τα καράβια και παίρνουμε την Χαλκίδα. Ο Γκούρας έρχεται να τον συναντήσει τώρα όλο χαρές και τον φιλάει όπως ο Ιούδας τον Χριστό, ο Δυσσέος του λέει να κινηθούν γρήγορα να χτυπήσουν τους Τούρκους που είναι στις Λιβανάτες και να ελευθερώσουν και καμία δεκαπενταριά παλικάρια που είχαν μείνει κάτω. Ο Γκούρας απαντά ότι να μην ανησυχεί έτσι και αλλιώς τους έχουν στο χέρι και δεν χρειάζεται βιασύνη. Ο Οδυσσέας βάζει εμπιστοσύνη και λέει εγώ χαρτί δεν θέλω, μόνο να ορκιστούμε. Και ορκιστήκαν στην εκκλησία. Μετά τους όρκους ο Γκούρας έφυγε μες την νύχτα, την άλλη μέρα το πρωί μάθανε ότι αυτούς τους λίγους του Οδυσσέα οι Τούρκοι τους χάλασαν. Ο Γκούρας μυαλό για Καράπαμπα και να ακουστεί ο Οδυσσέας δεν ήθελε, ήθελε τον Οδυσσέα προδότη και να βάλει και χέρι στη περιουσία που πίστευε ότι είχε κρυμμένη στη σπηλιά. Πήγε να βάλει με δόλο χέρι στη σπηλιά, δεν τα κατάφερε λόγω του Τρελώνη, που αν δεν έβλεπε Οδυσσέα σπηλιά δεν έδινε. Αφού δεν κατέφεραν να βάλουν χέρι στη σπηλιά φυλάκισαν τον Οδυσσέα στο μοναστήρι στη Δομπού. Οι προβλέψεις του Οδυσσέα τώρα επαληθεύονται και χιμάνε οι Τούρκοι από Λαμία, χιμάνε και άλλοι από δυτικά, πατάνε πάλι τα Σάλωνα και την πληρώνει για μια ακόμα φορά ο κόσμος, και όπως λέει και η λαϊκή ρήση « κατακαημένη Ρούμελη τη σ’ούμελε να πάθεις». Ο Καραϊσκάκης τώρα που είχε ανέβει από το Μοριά εγκαταλείποντας τους κυβερνητικούς που με της ψευδοστρατηγίες τους μόνο για πόλεμο δεν ήταν, και χανόντουσαν τα παλικάρια τσάμπα, μαθαίνοντας τα νέα συνεννόηται και με τους Σουλιώτες που και αυτοί παράτησαν Κουντουριώτη και Μαυροκορδάτο, να ελευθερώσουν τον Οδυσσέα, ο Γκούρας όμως που έμαθε τα σχέδια τους τον έστειλε στην Αθήνα για σιγουριά. Στην Αθήνα μπαίνοντας οι εχθροί του, του είχαν ετοιμάσει υποδοχή, δεμένος και καταταλαιπωρημένος να διαπομπεύεται από τον κόσμο και σαν άλλος εσταυρωμένος να ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά που ήταν ο βράχος της ακρόπολης. Οι διαταγές ήταν να γίνει κρυφά να φανεί σαν ατύχημα, και έτσι έγινε, αφού πρώτα τον βασάνισαν μέχρι θανάτου να τους πει που έχει κρυμμένους θησαυρούς, που μόνο χρυσό είχαν στο μυαλό τους οι δολοφόνοι του, τον πέταξαν από τον πύργο ότι τάχα πήγε να δραπετεύσει. Ένας σκοπός που τους είδε, τα είπε όλα αργότερα. Η Ρούμελη τώρα προσκύνησε κανονικά και όχι ψεύτικα Ανδρουτσέικα. Αργότερα θα λάμψει το άστρο του μεγάλου Καραϊσκάκη, και αυτόν όμως, λίγο πριν απελευθέρωση την Αθήνα τον έφαγαν, γιατί Ρούμελη ελεύθερη δεν ήθελαν, ο Καποδίστριας τέλος με κυρίως διπλωματικούς χειρισμούς κατάφερε να συμπεριλάβει την Ρούμελη στο Ελληνικό κράτος, και αυτός βέβαια είχε την ίδια τύχη. 
Ο Ήρωας, αποκαταστάθηκε μετά τον φυσικό θάνατο των δολοφόνων του, με εκταφή από την Ακρόπολη που τον είχαν πρόχειρα θάψει, και μεταφορά των οστών του στο Ά νεκροταφείο. 
Πολύ αργότερα τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Πρέβεζα όπου στήθηκε και ανδριάντας του. Στην Ρούμελη που αγωνίστηκε αγάπησε και θυσιάστηκε δεν βρέθηκε χώρος, μάλλον ο Δαίμονας του, δαιμονίζει ακόμα κάποιους. Κάποτε θα πρέπει, και ευκαιρία είναι τώρα που γιορτάζουμε τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση να τον τιμήσει η Ελληνική πολιτεία με ανδριάντα μεγάλο κάτω από την Ακρόπολη που επιμελήθηκε και χρηματοδότησε για να γίνει κάστρο άπαρτο, και για εξιλέωση για την διαπόμπευση που του έκαναν, τα βασανιστήρια, και τη δολοφονία του. Καθώς επίσης και η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος που είναι συνέχεια της Ανατολικής Στερεάς, να στήσει ανδριάντα στη Γραβιά ανάλογο με του Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια, όπως επίσης η μαύρη τρούπα στη Τιθορέα (βελίτσα) το καταφύγιο του, μοναδικό στο είδος, του να κηρυχτεί ιστορικό μνημείο, και να αναδειχθεί μέσω της δημιουργίας θεματικού ιστορικού για το ΄21 πάρκου. Αυτά τα λίγα έτσι επιγραμματικά για το έργο και τη δράση του Οδυσσέα μέσα από το βιβλίο του Μιχάλη Περάνθη για όσους δεν έχουν το χρόνο και την υπομονή να κάτσουν να το διαβάσουν. Κλείνοντας θέλω και εγώ συντασσόμενος με τον συγγραφέα Μιχάλη Περάνθη, και τιμώντας όλους όσους στάθηκαν στο πλευρό του μεγάλου αυτού Έλληνα μέχρι το τέλος, να πω, ότι ναι και εγώ, με το Δυσσέο ειμαι!!! 

Ζέρβας Κωνσταντίνος 
Γαλαξείδι , Ιανουάριος 2021

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2021

ΑΓΟΡΑΣΤΕ-ΔΙΑΒΑΣΤΕ-ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΑΛ. ΧΑΤΖΑΡΑ: «H τελετουργική εκτέλεση του Ιωάννη Καποδίστρια και οι πραγματικοί δολοφόνοι». Τιμή 18 ευρώ. Αποστολή με τα ΕΛΤΑ με ΑΝΤΙΚΑΤΑΒΟΛΗ.

 

ΑΓΟΡΑΣΤΕ-ΔΙΑΒΑΣΤΕ-ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ. 
ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΑΛ. ΧΑΤΖΑΡΑ: «H τελετουργική εκτέλεση του Ιωάννη Καποδίστρια και οι πραγματικοί δολοφόνοι»
Τιμή 18 ευρώ
 -Αποστολή με τα ΕΛΤΑ 
-με ΑΝΤΙΚΑΤΑΒΟΛΗ

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2021

Το τέλος του «Μεγάλου Πολέμου », στο Σρέμσκι Κάρλοβτσι

 

Η συνθήκη του Κάρλοβιτς που υπογράφηκε σε μία σκηνή, στις 26 Ιανουαρίου 1699 στο Σρέμσκι Κάρλοβτσι της Βοϊβοντίνας, που βρίσκεται στην όχθη του ποταμού Δούναβη, 8 χιλιόμετρα από το Νόβι Σαντ, τερμάτισε τον «Μεγάλο Πόλεμο», (1683-1699), της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων και των Συμμάχων της ,με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν μετά από αίτημα της Πύλης, ( ύστερα από την μάχη της Σέντα), με τη μεσολάβηση της Αγγλίας και της Ολλανδίας, στις 24 Οκτωβρίου, 1698 και για πρώτη φορά στην ιστορία της διπλωματίας οι συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν σε στρογγυλό τραπέζι, ώστε κανείς να μην έχει την πρωτοκαθεδρία. Στις 36 συνεδριάσεις που ακολούθησαν , πήραν μέρος εκτός από τους Αυστριακούς και τους Τούρκους, οι Ολλανδοί, οι Άγγλοι, η Πολωνολιθουανική Κοινοπολιτεία, η Δημοκρατία της Βενετίας και η Ρωσική Αυτοκρατορία. Την συνθήκη υπέγραψαν, ο Πληρεξούσιος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Ρεμί Μεχμέτ Πασάς, με διερμηνέα (μπαστερκρουμάν) τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον επιλεγόμενο «εξ απορρήτων», ο Πληρεξούσιος της Αυστριακής Αυτοκρατορίας Κόμης Φραντς Ούρλιχ Κίνσκυ, ο Πληρεξούσιος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας Προκόπιος Μπογκντάνοβιτς Βοσνίτσιν, και ο Πληρεξούσιος της Βενετίας ο Κάρλο Ρούτσι. Στις διαπραγματεύσεις συμμετείχαν ο Πληρεξούσιος της Πολωνίας Στάνισλαβ Μαλακόβσκι, ο Ολλανδός Πρέσβης Γιάκομπ Κόλλιερ ο πρέσβης της Αγγλίας Σερ Γουίλιαμ Πέτσετ. Ο Ιταλός στρατιωτικός τοπογράφος Λουδοβίκος Φερδινάνδος Μαρσίγκλι, ως τεχνικός Σύμβουλος έκανε τα Γεωγραφικά παραρτήματα της Συνθήκης. 
Η Συνθήκη υπογράφηκε 15 λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα, «όταν τα άστρα είχαν μια ευνοϊκή θέση», σύμφωνα με τον αστρολόγο του Τούρκου πληρεξούσιου. 
 Η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποδέχτηκε την κυριαρχία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας επί των Δαλματικών ακτών, επί της Πελοποννήσου, της Λευκάδας της Αίγινας και της Κρήτης, αλλά κέρδισε τη Στερεά Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου, τη Ναύπακτο, το Αντίρριο , και τη Μπούκα της Πρέβεζας μαζί με το Ξηρόμερο. Επίσης η Βενετία έπαψε να πληρώνει τον ετήσιο φόρο των 500 δουκάτων που κατέβαλε από το 1485 για την επικυριαρχία της Ζακύνθου, και πήρε το Κνίν, και το Χέρτζεκ-Νοβι. Ο Αυτοκράτορας της Αυστρίας απεκόμισε την Κροατία τη Σλαβονία, τη Λίκα τη Μπάνια και την Τρανσυλβανία και η Ποντόλλια περιήλθε στο Βασίλειο της Πολωνίας. Η Τούρκοι κράτησαν το Μπάνατ. 
 Με τη Συνθήκη συμφωνήθηκε η απελευθέρωση όλων των Κρατουμένων και από τις δυο πλευρές , και η Τουρκία δεσμεύτηκε για την αποτροπή επιδρομών από παράνομους και αποστάτες, από το έδαφος της , επέτρεψε το ελεύθερο εμπόριο και υποσχέθηκε να διασφαλίζεται η προστασία των χριστιανών προσκυνητών στην Παλαιστίνη. 
 Ο Ρώσος πρέσβης προσπάθησε να βάλει στην συνθήκη τον όρο της «προστασίας των ορθοδόξων λαών» της Βαλκανικής, που όμως δεν έγινε αποδεκτός. Η Ρωσία αποκόμισε μόνο μια εκεχειρία δυο ετών που επισφραγίσθηκε τον Ιούνιο του 1700, με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης. Ο Λεοπόλδος των Αψβούργων, επιβράβευσε τον Μαυροκορδάτο για τις υπηρεσίες του, με πενήντα χιλιάδες φιορίνια και του απένειμε τον τίτλο του πρίγκιπα «κληρονομικά»,…«εν αγνοία των Τούρκων». Στο σημείο όπου ήταν στημένη η Τέντα που υπογράφηκε η Συνθήκη του Κάρλοβτσι οι Αυστριακοί έκτισαν μια καθολική εκκλησία, (το παρεκκλήσι της ειρήνης) της οποίας το σχήμα θυμίζει τη Σκηνή στην οποία πραγματοποιήθηκαν οι διαπραγματεύσεις. Στα 170 χρόνια που η πόλη ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατοικείτο κυρίως από Σέρβους .Σύμφωνα με τα οθωμανικά μητρώα του 1545 ο πληθυσμός του Κάρλοβιτς αριθμούσε 547 Χριστιανικά (Σερβικά) νοικοκυριά. Η πόλη είχε επίσης τρεις ορθόδοξους εκκλησίες και ένα μοναστήρι και υπαγόταν στην Επισκοπή Βελιγραδίου και Σρεμ του Σερβικού Πατριαρχείου του Ιπεκίου.

Σπυρίδων Χατζάρας 

26 Ιανουαρίου 1821. Το Συνέδριο της Λιουμπλιάνα, ο Καποδίστριας και η Ελληνική Επανάσταση

H επανάσταση των Καρμπονάρων στη Νάπολη εκδηλώθηκε τον Ιούλιο του 1820. Στις 20 Οκτωβρίου, μαζεύτηκαν Ρώσοι, Αυστριακοί και Πρώσοι, στο Τροπάου, στην Κάτω Σιλεσία, για να συζητήσουν την αντιμετώπιση της επανάστασης που προκάλεσε το επαναστατικό Κέντρο του Λονδίνου.
Το Συνέδριο διακόπηκε, και μεταφέρθηκε 70 χιλιόμετρα από την Τεργέστη, στη Λιουμπλιάνα για να είναι «πιο κοντά στα γεγονότα». 
Στο συνέδριο είχαν κληθεί ο Βασιλιάς της Νάπολης Φερδινάνδος, και ο Δούκας της Μόντενα. και άλλοι μικρότεροι ηγεμόνες 
 Ο Καποδίστριας ήταν στο Λάυμπαχ από τις 12 Ιανουαρίου.
Στις 23 Ιανουαρίου/4 Φεβρουαρίου 1821, 30 ημέρες πριν ο μονόχηρ διαβεί τον Προύθο, ο Θεόδωρος Βλαδιμηρέσκου , που εργαζόταν για λογαριασμό του Καποδίστρια, απηύθυνε στους πολίτες της Βλαχίας , συμφώνα με τον σχεδιασμό , μια ιακωβίνικη-καρμπονάρικη διακήρυξη, καλώντας τους να αγωνιστούν ενάντια στην καθεστηκυία τάξη.
   Αυτή η Καρμπονάρικη επανάσταση, θα δικαιολογούσε την ρωσική επέμβαση, κατά των «επαναστατώ» όπως έκανε η Αυστρία λίγες μέρες μετά και εισέβαλε στην Νάπολη, με 52.000 άνδρες. 
Το ίδιο έτοιμοι ήταν και οι Ρώσοι. Η μεραρχία του Ορλώφ στην Μολδαβία περίμενε. Οι Άγγλοι που «διαφωνούσαν με την επέμβαση», μοίρασαν στις Αυλές υπόμνημα του υπουργού εξωτερικών Κάστλερι στις 19 Ιανουαρίου 1821 και αμφισβητούσαν το δικαίωμα των επεμβάσεων των Μεγάλων Δυνάμεων για την καταστολή οποιουδήποτε επαναστατικού κινήματος. 
Το συνέδριο του Λάυμπαχ άρχισε στις 26 Ιανουαρίου. 
Την ίδια ημέρα στο Αίγιο ο Παπαφλέσσας παρουσίασε στους προκρίτους τα γράμματα του Υψηλάντη.