Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020

Ο Ρουφιάνος Τρικούπης, γιος και εγγονός πράκτορα, «κατάφερε να καλυτερεύσει, όσο ήταν δυνατόν, τους ατιμωτικούς όρους» της Συνθήκης του Λονδίνου

 

14 Νοεμβρίου 1863. Υπογράφηκε η Συνθήκη του Λονδίνου μεταξύ της Αγγλίας, της Ρωσίας, της Αυστρίας, της Γαλλίας, και της Πρωσίας, δια της οποίας η Αγγλία παραιτήθηκε της προστασίας των Ιονίων Νήσων, που παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα. «Η Συνθήκη παραχώρησης των Επτανήσων στην Ελλάδα. υπογράφηκε απόντος του Έλληνα εκπροσώπου Χαρίλαου Τρικούπη, που ταξίδευε για αυτό το σκοπό στο Λονδίνο. Η Συνθήκη περιείχε ταπεινωτικούς για την Ελλάδα όρους, υπαγορευμένους από την Αυστρία και την Αγγλία, που ακολουθούσαν φιλοτουρκική πολιτική. Ο Τρικούπης, μέσα σε στενά όρια κατάφερε εντούτοις, όταν έφτασε στο Λονδίνο να καλυτερεύσει, όσο ήταν δυνατόν, τους ατιμωτικούς όρους».

Σημασία δεν έχει το ποιος έγραψε το ως άνω «εγκυκλοπαιδικό» κείμενο. Σημασία έχει ότι ο Ρουφιάνος Τρικούπης, γιος και εγγονός πράκτορα, «κατάφερε να καλυτερεύσει, όσο ήταν δυνατόν, τους ατιμωτικούς όρους». Διότι ο ρουφιάνος Πράκτορας των Άγγλων, ήταν… «πατριώτης», σαν τον πράκτορα ρουφιάνο και τοκογλύφο Ρουφιανογιάννη, τον οποίο οι Κόρακες μας συνιστούν ως, «απλό οπλαρχηγό» αλλά «σπαγκοραμμένο».

Με την συνθήκη που υπογράφηκε στις 17/29 Μαρτίου 1864 ανάμεσα στις τρεις Δυνάμεις, την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία, και στο ελληνικό βασίλειο  και στις οποίας την σύνταξη μετείχε ο ρουφιανοπατριώτης Τρικπούπης επιβλήθηκε η διηνεκής ουδετερότητα της Κέρκυρας, και το ελληνικό κράτος αποδέχτηκε όλες τις υποχρεώσεις προς ξένες κυβερνήσεις, εταιρείες και ιδιώτες, οι οποίες απέρρεαν από συμβάσεις που είχαν συναφθεί από το Προτεκτοράτο  με τη Μεγάλη Βρετανία.H ρύθμιση αυτή αφορούσε το δημόσιο χρέος των Ιονίων, τα εμπορικά και ναυτιλιακά προνόμια αλλοδαπών και κυρίως το εκδοτικό δικαίωμα της Iονικής Τράπεζας.Tο ελληνικό κράτος αναλάμβανε επίσης να καταβάλει αποζημιώσεις και συντάξεις στους άγγλους υπαλλήλους που θα έχαναν τη θέση τους με την Ένωση. 

Αυτή ήταν η ...."βελτίωση".

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020

Ο Αντώνιος Καποδίστριας στην Βασιλεύουσα την 1η/13η Νοεμβρίου 1800

 

του Σπύρου Χατζάρα

 

Η 1η/13η Νοεμβρίου 1800, ήταν μια ημέρα ελληνικού μεγαλείου που οι Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης, μικροί και μεγάλοι, περίμεναν 347 χρόνια.

Οι μύθοι, οι προσευχές, και οι προφητείες γίνονταν πραγματικότητα. «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ΄ναι».

 Ειδοποιημένοι έγκαιρα οι Έλληνες, είχαν ξεχυθεί στους δρόμους, παρόλο που ηταν εργάσιμη μερα. Ηταν Πέμπτη. Στις 11 το πρωί, ο Κόμης Αντώνιος Καποδίστριας και ο Κόμης Νικόλαος Σιγούρος-Δεσύλας ,έφιπποι, διέσχιζαν τους δρόμους της Πόλης, πηγαίνοντας από τον Τοπχανέ, στο Σεράι, για να πάρουν από τον Βεζίρη, το φιρμάνι για την ίδρυση της Ιονίου Πολιτείας.

 Από την Άλωση της Πόλης το 1453, για πρώτη φορά, Έλληνες, διέσχιζαν έφιπποι τη βασιλεύουσα. Μπροστά από τον Καποδίστρια και τον Σιγούρο πήγαινε ουλαμός έφιππων γενιτσάρων και ακολουθούσαν ο διερμηνέας, οι γραμματείς της πρεσβείας της Ιονίου Πολιτείας και το προσωπικό.

Οι δύο πρέσβεις, όταν έφθασαν στο γιαλό, αφίππευσαν και μ’ ένα «μεγαλοπρεπές πλοίο», κατευθύνθηκαν προς το Σεράι. Δίπλα τους, έπλεαν όλα τα ελληνικά πλοία, ακόμα και οι βάρκες, με Νησιώτες και ομογενείς που γεμάτοι χαρά και συγκίνηση συνόδευαν τους δύο πρέσβεις.

Όταν έπιασαν στην αποβάθρα του Βαλσέ-καπί ,περίμεναν τους πρέσβεις πλουσιοστόλιστα άλογα «κεκοσμημένα χρυσοχαλίνοις και αργυρομένοις εφίπποις», όπως εγραφε ο Χιωτης στην περιγραφή του, τα οποία είχε στείλει η Υψηλή Πύλη.

Η συνοδεία τώρα ήταν 24 γενίτσαροι, Τζοχαδαραίοι και Τσασίσηδες.

 Πίσω τους ακολουθούσαν εκατοντάδες «Ρωμιοι». Όταν τελείωσε η τελετή στο Σεράι, οι πρέσβεις βγήκαν και ο χώρος μπροστά τους ήταν γεμάτος ασφυκτικά από Ρωμιούς που φώναζαν «ζήτω» για τη η Νέα Πολιτεία.

Ο νεαρός Αυγουστίνος Καποδίστριας, κατέβαινε τις σκάλες κρατώντας τη σημαία με τον Σταυρό, που επιτέλους κυμάτιζε ξανά στην πόλη των Βασιλέων . Η πομπή των πρέσβεων ξεκίνησε για το Πατριαρχείο.

Μπροστά πήγαινε έφιππος ένας Κεφαλλονίτης πλοίαρχος κρατώντας τη σημαία της Πολιτείας των Επτά Νήσων, που έφερε σε κυανό φόντο, τον πτερωτό λέοντα της πρώην κυριάρχου Βενετίας και επτά λόγχες που συμβόλιζαν τις επτά νήσους του Νεου Ελληνικού Κράτους.

Οι Εθνικιστές της Φιλογένειας, είχαν προτείνει για σημαία τον αναγεννώμενο Φοίνικα, ως σύμβολο εθνικής αναγεννήσεως και προάγγελο της μελλούσης αναστάσεως ολοκλήρου του Έθνους, αλλά η πρόταση απερρίφθη από τους Ιταλογενείς και το συντηρητικό αρχοντολόι , που θεωρούσαν τη Νέα Πολιτεία όχι το κύτταρο της απελευθέρωσης του Εθνους, αλλά συνέχεια της Βενετοκρατίας . Στο Πατριαρχείο, περίμενε τον Καποδίστρια και τον Σιγούρο, όλη η Σύνοδος και ο Πατριάρχης, κρατώντας τον σταυρό, και το Ευαγγέλιο .

Ο Πατριάρχης, όρθιος και δακρυσμένος ευλόγησε τη σημαία και το Σύνταγμα, τα οποία και ασπάσθηκε. Ακολούθησε δοξολογία και δέηση υπέρ της ευημερίας της νέας πολιτείας, και στο τέλος η εκκλησία αντήχησε από την κραυγή, «Ζήτω η νέα ελληνική πολιτεία !». Από το Πατριαρχείο, έφιπποι οι αντιπρόσωποι της Ιονίου Πολιτείας, πέρασαν απ όλη τη συνοικία του Φαναρίου , και ξαναμπήκαν στα πλοία για να διασχίσουν το στενό.

Όταν το πλοίο που μετέφερε τη σημαία και τους δύο πρέσβεις πέρασε μπροστά από τα βασιλικά πλοία της Ρωσίας και της Αγγλίας, που περίμεναν, χαιρετίστηκε με 21 κανονιοβολισμούς. Το πλοίο των πρέσβεων το συνόδευαν όλα τα ελληνικής ιδιοκτησίας, πλωτά μέσα ,που βρίσκονταν στην Πόλη.

Σαν έπιασε το πλοίο ξανά στον Τοπχανέ, η πρεσβεία έγινε δεκτή με κανονιοβολισμούς από το Φρούριο και από τα τούρκικα πλοία που ήσαν προσορμισμένα στον Ντολμά Βακσί. Αυτές , ήταν στιγμές μεγαλείου που προοιώνιζαν την Ανάσταση του Γένους.

Η δημιουργία του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού Κράτους πυρπόλησε τις ψυχές των Ελλήνων. Η Επτάνησος Πολιτεία, αναπτέρωσε τις ελπίδες του Πανελληνίου για εθνική αποκατάσταση.

 Η δημιουργία της Ιονίου Πολιτείας ήταν σχέδιο και επίτευγμα των Υψηλαντών, πατρός και υιού. Του Αλέξανδρου και του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ο οποίος το 1796 , σε ηλικία 36 ετών, είχε διοριστεί Μέγας Δραγουμάνος της Πύλης.

Αυτός συνέλαβε την μεγαλοφυή ιδέα της τριπλής συμμαχίας Αγγλίας, Ρωσσίας και Τουρκίας κατά του Ναπολέοντα, που εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και την ασφάλεια της Τουρκίας αλλά και την Μεγάλη Ιδέα της Ανάστασης του ελληνικού Έθνους. Ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης πρότεινε στους τρεις συμμάχους την κοινή κατάληψη των Επτανήσων, από Ρώσσους και Τούρκους και προκάλεσε την επιστολή του Πατριάρχη προς τον λαό των νησιών, με τη ρητή υπόσχεση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους, και πέτυχε μετά την κατάληψη, σε συνεργασία με τον πληρεξούσιο πρέσβη του λαού της Επτανήσου Αντώνιο Καποδίστρια, να αποτραπούν τόσο η παραχώρηση των νησιών στον βασιλέα της Νεαπόλεως όσο και η μονομερής κατοχή τους, είτε από την Τουρκία, είτε από την Ρωσσία. Ο ανταγωνισμός των τριών Υπερδυνάμεων λειτούργησε υπέρ των Ελλήνων. Ο Κωνσταντίνος όμως δεν βρισκόταν στην Πόλη εκείνες τις Ιστορικές ώρες αφού τον Νοέμβριο του 1799 είχε διοριστεί ηγεμόνας της Μολδαβίας.

Το Κράτος των Επτανήσων θα ήταν η εστία της αναγέννησης του ελληνικού κράτους, που γύρο του θα συσπειρώνονταν όλο το Έθνος. Αυτή ήταν η Μεγάλη Ιδέα που έγινε πολιτικό πρόγραμμα από τούς Κωνσταντίνο και Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Αντώνιο Καποδίστρια. Παράλληλα η τριπλή συμμαχία ακύρωνε την μόνιμη Ρωσσική απειλή κατά της Τουρκίας, μείωνε την στρατιωτική πίεση , και ενίσχυε έτσι τις πιθανότητες εφαρμογής από τον Σελίμ Γ΄ των εκσυγχρονιστικών σχεδίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που του προωθούσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ο πρεσβύτερος, που απέβλεπε στην εκμετάλλευση της παρακμής και των δομικών αδυναμιών του τουρκικού κράτους και στην τελική ,εξ εφόδου κατάληψη του, εκ των έσω.

Απόσπασμα από την Επανάσταση των Φιλογενών

1η Νοεμβρίου 1814. Η πρώτη επίσημη συνάντηση του Συνεδρίου της Βιέννης

 1814Πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίσημη  συνάντηση του Συνεδρίου της Βιέννης  με την συμμετοχή των 5 μεγάλων με τη συμμετοχή του Τσάρου Αλεξάνδρου Α' της Ρωσίας, του Καγκελάριου Κλέμενς φον Μέτερνιχ της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, του Ρόμπερτ Στιούαρτ, υποκόμη του Castlereagh της Αγγλίας, του Υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας, Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν, πρίγκηπα του Περιγκόρ, και του Πρωσικού Βαρόνου Χάινριχ Φρίντριχ Καρλ. Συμφωνήθηκε να συνεχιστο΄’υν οι διαβουλεύσεις και οι εργασίες  της ολομέλειας  του Συνεδρίου να επαναληφθούν στις 7 Ιανουαρίου.  

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2020

Το Πατριωτικό Σύμφωνο της 1ης/13ης Οκτωβρίου 1819 που υπογράφηκε στις Κιτριές από τις οικογένειες των Μαυρομιχαλαίων, των Γρηγοράκηδων και των Τρουπάκηδων

 

Το «Πατριωτικό Σύμφωνο», της Μάνης του 1819, ακολουθούσε τις Αρχές του Πατριωτικού Δοκιμίου του 1817 , και το υπέγραψαν Φιλόμουσοι και Φιλογενείς. Το κείμενο του ιστορικού αυτού πατριωτικού συμφώνου το οποίο διαπραγματεύτηκε με τις τρεις οικογένειες ο Απεσταλμένες της Ανωτάτης Αρχής ,Χριστόφορος Περραιβός , που άρχιζε με όρκο και κατέληγε σε κατάρα σε περίπτωση αθέτησης, έχει ως ακολούθως. 

 «Δια του παρόντος ημών ιδιοχειροϋπογεγραμμένου γράμματος υποσχόμεθα μεθ' όρκου της αγιωτάτης και ορθοδόξου ημών Πίστεως και με την δύναμιν του τρομερού όρκου, όπου αυτοπροαιρέτως δια την σωτηρίαν του Γένους μας εκάμαμεν, ότι να φυλάξωμεν τας ακολούθους συνθήκας. 

 Α. Ημείς αι τρεις γενεαί, δηλαδή Μαυρομιχάληδες, Γρηγοριάνοι και Τρουπάκηδες, ως δυνατώτεραι και αξιώτεραι από τας άλλας γενεάς της πατρίδος μας Σπάρτης, υποσχόμεθα με την δύναμιν των ρηθέντων φοβερών όρκων, να βασιλεύη εις το εξής εις τα σώματά μας, μια ψυχή, μια σύμπνοια, μια θέλησις και να μη δύναται ποτέ κανένα εσωτερικόν ούτε εξωτερικόν αίτιον να διασείση ή να αδυνατίση ένα τοιούτον Ιερόν δεσμόν.

 Β. Ο κύριος και καθολικός μας σκοπός ενός τοιούτου δεσμού δεν αποβλέπει ούτε γίνεται δι’ άλλο τι, ειμή μόνον δια την κοινήν της πατρίδος μας ωφέλειαν, και δια να είμεθα έτοιμοι συμφώνως και προθύμως να πράξωμεν, τα όσα ήθελε προσταχθώμεν από τους ανωτέρους και εγκρίτους του Γένους μας, δια το γενικόν συμφέρον της πατρίδος μας Ελλάδος, ωσάν όπου είμεθα υπόχρεοι και ενταυτώ ωρκωμένοι να χύσωμεν και την υστερινήν ρανίδα του αίματος μας οπόταν η χρεία το καλέση. 

 Γ. Επειδή και τοιούτοι Ιεροί δεσμοί συμβαίνει κάποτε να διασείωνται και ανατρέπωνται από εξωτερικάς και εσωτερικάς καταδρομάς καί διχονοίας, καθώς τινες πάσχουν να αρπάξουν την Ηγεμονείαν και άλλοι να ταράττουν την κοινήν ησυχίαν της πατρίδος μας, παρακινούμενοι από φυσικήν τους κακίαν και πλεονεξίαν, δια τούτο ημείς συμφώνως θέλει επιμελούμεθα να καταπαύωμεν τα τοιαύτα, όσον το δυνατόν, με τους πλέον ήσυχους, επιτηδείους ή και φοβεριστικούς τρόπους. Ειδέ όλα αυτά ήθελε φανούν αδύνατα, τότε εκ συμφώνου πρέπει με τα άρματα εις χείρας να εκριζώνωμεν τα τοιαύτα, και χρείας τυχούσης και εις την ιδίαν Αυλήν να αντισταθώμεν, χωρίς ποτέ να κλίνωμεν εις καμίαν άλλην αλλαγήν της Ηγεμονείας, όπου ήθελεν αποφασίσει η Πόρτα. 

 Δ. Κάθε Ιερός δεσμός, και μάλιστα εκείνος όπου γίνεται υπέρ Πίστεως, Πατρίδος και Γένους, δια να μείνη ακλόνητος και άσειστος, πρέπει να βάλλη δι' αρχήν και θεμέλιον την αλήθειαν και δικαιοσύνην. Όθεν ημείς υποσχόμεθα να φυλάξωμεν αυτάς τας αρετάς απαρασαλεύτους, αι οποίαι όχι μόνον τας ειδικάς μας γενεάς θέλει δοξάσουν, αλλά και την ιδίαν μας πατρίδα θέλει ευτυχήσουν και στερεώσουν. Τέλος πάντων την τιμήν και ατιμίαν και κέρδος και ζημίαν του πλέον μικρότερου συμπατριώτου μας, ή και ομογενούς μας θέλει στοχαζόμεθα ως ίδια ιδικά μας. 

 Ε. Όποια προσταγή ήθελε μας παρουσιασθή ή Βασιλική ή του Γένους μας, όπου να αποβλέπη προς όφελος της κοινής πατρίδος, να θεωρήται και ενεργήται προθύμως και θερμώς από ημάς τους ιδίους, χωρίς όμως να αδικήσωμεν τινά από τους αξιωματικούς της πατρίδος μας, δηλαδή τους λεγόμενους Καπετανέους, αλλά κατά την αξίαν και αρετήν του καθενός να τον μεταχειρισθώμεν, χωρίς τίνα φιλοπροσωπίαν και πάθος έξω μόνον μένουν αμέτοχοι, από όσα μυστικά θέλει εμπιστευθούν εις ημάς τους ίδίους δια το κοινόν όφελος. Ομοίως τα τοιαύτα μυστικά θέλει είναι αγνώριστα και εις τα ιδικά μας παιδία και αδελφούς και εξαδέλφους, οπόταν γνωρίζωμεν, ότι δεν είνε άξιοι και ικανοί να τα φυλάξουν. 

 ΣΤ. Καθώς μόνοι μας θέλει εχομεν όλον το βάρος της πατρίδος μας δια την καλήν της κυβέρνησιν. ομοίως και κάθε άλλην προσταγήν από το Γένος μας θέλει την δεχόμεθα και ενεργούμεν ως χρέος μας απαραίτητον χωρίς τινος δισταγμού και αντιστάσεως. Κατ' αυτόν λοιπόν τον τρόπον πάλιν ημείς οι ίδιοι θέλει ανταποκρινώμεθα εκ μέρους όλης της Σπάρτης με το Γένος μας δια κάθε μερικόν της πατρίδος μας ή και γενικον της Ελλάδος συμφέρον, έξω μόνον τας μικράς υποθέσεις και διαφοράς της πατρίδος και των γειτόνων θέλει τας θεωρεί και διορθώνει ο ίδιος Ηγεμών. 

 Ζ. Αγκαλά και εις το άλλο κοινόν γράμμα περί της πατρίδος μας υποσχόμεθα να φυλάξωμεν απαρασάλευτα όλα τα συμφωνηθέντα μολονούτο υποπτευόμενοι εις την μικρότητα του νοός μερικών, και εις τα ξεχωριστά πάθη οπού τους κυριεύουν και κατασύρουν, δια τούτο εκρίναμεν συμφέρον και αναγκαίον δια την ασφάλειαν και δόξαν της πατρίδος μας, και δια την έκπλήρωσιν του χρέους μας και αυτοπροαιρέτου όρκου προς την γενικήν πατρίδα και μητέρα ημών Ελλάδα, να κάμωμεν την παρούσαν ξεχωριστήν και αδιαίρετον ομοψυχίαν των τριών ημών οικογενειών δια χαλινόν και παιδείαν των ενδεχομένων συμβεβηκότων. 

 Η. Όθεν εν ενί στόματι, μια ψυχή και μια σύμπνοια και αδιαιρέτω δεσμώ υποσχόμεθα να φυλάξωμεν τας ρηθείσας συμφωνίας ανελλιπείς και απαρασαλεύτους. Εαν δε τινας εξ ημών (το οποίον δεν τον πιστεύομεν ποτέ!) ήθελε φθάσει εις τόσον βαθμόν παρανομίας και ασεβείας, να φανή παραβάτης και επίορκος των τοσούτων ωφελίμων πράξεων της πατρίδος μας, εκείνον τον παραδίδομεν πρώτον εις χείρας θεού ζώντος, δεύτερον εις τας αράς της εδικής μας πατρίδος, τρίτον εις τους δικαιότατους απροσωπολήπτους νόμους της γενικής ημών πατρίδος Ελλάδος, το δε όνομα της οικογενείας του να μείνη αιωνίως άτιμον, υβρισμένον, μισητόν από όλην την πατρίδα και γένος.

 Διό γίνονται τέσσαρα όμοια και απαράλλακτα γράμματα, υπογεγραμμένα ιδιοχείρως και εσφραγισμένα με τας ιδίας μας σφραγίδας, από τα οποία το εν κρατεί ο ενδοξότατος Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, το άλλο ο ενδοξότατος πρώην Αντώνμπεης Γρηγοριάνος, το τρίτον ο ευγενής Καπετάν Παναγιώτης Τρουπάκης το δε τέταρτον ο Κύριος Χριστόφορος Περραιβός δια απόδειξιν και παράστασιν προς το Γένος μας, τα οποία αυτά θέλουν έχει όλον το κύρος και την ισχύν αναμεταξύ ημών και έμπροσθεν των απροσωπολήπτων νόμων του Γένους μας. 

 Κυτριαίς α’ Οκτωβρίου 1819. (ΤΣ Τουρκικοίς γράμμασι) Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης βεβαιόνω τα άνωθεν. (ΤΣ Τουρκικοίς γράμμασι) Πρώην Άντώμπεης Γρηγοράκης επιβεβαιώ. (ΤΣ Ελληνικοίς γράμμασι) Καπετάν Παναγιώτης Τρουπάκης με τον υιόν μου και εδικούς μου βεβαιόνω το άνωθεν. Καβαλιέρ Δημήτριος Γρηγοράκης βεβαιόνω το άνωθεν. (ΤΣ Ελληνικοίς γράμμασι) Μπας καπιτ. Τζιγκουρίος Γρηγοράκης βεβαιόνω με τα αδέλφια

Ο Περραιβός  έμεινε στην Μάνη ως τις 15 Μαρτίου 1820. Το πατριωτικό Σύμφωνο κοινοποιήθηκε στον Ρώσο πρόξενο  στην Πάτρα Ιωάννη Βλασσόπουλο  και εκείνος το έστειλε στον Καποδίστρια. Στην Κωνσταντινούπολη το έστειλε ο  Αριστείδης  Παπά, ο οποίος το διαβίβασε και την Βιέννη  για να τυπωθεί στον Λόγιο Ερμή.

Όταν έφυγε ο Περραιβός, οι Μανιάτες τον  πολιτογράφησαν Μανιάτη . Ιδού το έγγραφο  της πολιτογραφήσεως, που αποτελεί απόδειξη χρησιμεΟον άλλως και ώς εχβεσις πιστή των πατριωτικών πράξεων του Περραιβού  στην Λακωνία

 

«Ό παρών πανευγενέστατος χιλίαρχος κύριος Χριστόφορος Περραιβός, άφ' ης ώρας έφθασεν εις την Σπάρτην, έγνωρίσθη άπο όλους τούς έγκριτους του τόπου, δεν έπαυσε ποτέ άπό του να μας συμβουλεύη μέ είλικρίνειαν και άρκετην φρόνησιν, τά οσα άπέβλεπον πρύς το συμφέρον και δόξαν μερικώς της πατρίδος Σπάρτης και γενικώς όλου τοϋ Γένους μας. Έστάθη έπιμελητης νά μας ένώση με ενα δεσμον ίερον και αχώριστον, ο όποιος και τά αναμεταξύ ημών πάθη κατέσβεσε και προς την μερική και γενικη ώφέλειαν επεστήριξε. Και άπ' οσους τέλος πάντων ξένους ομογενεϊς η και αλλογενείς έστάθησαν είς την πατρίδα μας, αυτού μόνου οί κόποι και οί ιδρώτες εδοσαν καρπούς ώραίους και ουσιώδη τροφην εις τάς ψυχάς μας. Όμολογούμεν δε ακόμη και τούτο, ότι πολλοί αλλογενείς διά μέσων άλλων φθονερών ομογενών μας κατέτρεξαν και κινδύνευσαν την ζωην του με όλους τούς δολερούς τρόπους και μηχανουργίας, λυσσάζοντες εναντίον τών άρετών του και της έδικης μας ευτυχίας. Διά τούτο ημείς γνωρίζοντές τον τοιοϋτον, ώς προείπομεν, ού μόνον ως αδελφόν μας άχώριστον και ώς ομογενή κατά χρέος τον άγαπησαμεν και τον άγαπώμεν ολοψύχως, άλλά και με ολην μας τήν θέλησιν καΐ εύχαρίστησιν έδέχθημεν διά γνησιον συμπολίτην μας Σπαρτιάτην, και ως τοιούτον θέλει τον γνωρίζωμεν και οίκειοποιούμεθα εις το έξης. Ομοίως και όλην του την οίκογένειαν καθώς και ο ίδιος φιλοτιμείται νά γνωρίζω και οικειοποιείται όλους ημάς τούς Σπαρτιάτας ώς γνησίους συμπολίτας του. Όθεν δίδομεν το παρόν μας βεβαιωτικον γράμμα εις χείρας του ρηθέντος χιλ. Χρ. Περραιβού, επικεκυρωμένον και με τάς ιδίας μας σφραγίδας και ύπογραφάς, και έστω εις ενδειξιν αληθείας.

 Σπάρτη 15  Μαρτίου 1820.

 ΠΕΤΡΟΜΠΕΗΣ ΜΑΤΡΟΜΙΧΑΛΗΣ, Ηγεμών πάσης Σπάρτης, «{ . » ) ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΟΥΠΑΚΗΣ, Τοπάρχης της Σπάρτης, ·( » » ) Πρώην ηγεμών ΛΝΤΩΜΠΕΗΣ ΓΡΗΓΟΡΑΚΗΣ  Πρώτος Τοπάρχης της Σπάρτης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΑΚΠΣ,  ΚΑΒΑΛΙΕΡΔΗΜΗΤΡΑΚΟΣ ΓΡΗΓΟΡΑΚΗΣ, Τοπάρχης της Σπάρτης 

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020

. Η επάνοδος του Γρηγόριου Ε΄στον θρόνο Κωνσταντινουπόλεως

1806 Mετά την ρωσική ήττα στο Αούστερλιτς, τον Δεκέμβριο του 1805, η Υψηλή Πύλη, καθαίρεσε, τους ηγεμόνες της Μολδαβίας Αλεξάνδρο Μουρούζη, και της Βλαχίας Κωνσταντίνο Υψηλάντη, που ήσαν φίλοι των Ρώσων και τοποθέτησε τον Α. Σούτσο και τον Σκαρλάτο Καλλιμάχη που ήσαν φίλοι των Γάλλων.
 Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Καλλίνικος Ε΄ παραιτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1806 κατόπιν πιέσεων που εδέχθη από τους νέους Ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας και τους γαλλόφιλους συνοδικούς στις 22 Σεπτεμβρίου 1806 και στις 24 Σεπτεμβρίου/6 Οκτωβρίου, επανήλθε στον θρόνο Κωνσταντινουπόλεως, ως φίλος της Γαλλικής πολιτικής , ο εξόριστος στο Άγιο Όρος Γρηγόριος Ε΄

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020

Η Καταστροφή του Γαλαξειδίου στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 από την αγγλική Λεβάντ Κόμπανυ και τους Τούρκους

 

Ενώ οι Γαλαξειδιώτες βρίσκονταν στην πολιορκία της Ναύπακτου, δολοφονήθηκε στο σπίτι του, στον Χηρόλακα, ο Φιλογενής οπλαρχηγός τους, Ιωάννης Μητρόπουλος. Μπορούμε να πούμε να πούμε ότι είναι η πρώτη πολιτική δολοφονία από την έναρξη του αγώνα. 
 Στις 10 Σεπτεμβρίου 1821 τα Γαλαξειδιώτικα πλοία γύρισαν πίσω για να υπερασπιστούν την πόλη τους από την τουρκική αρμάδα, που είχε μπει στον Πατραϊκό κόλπο πλέοντας ανενόχλητη, Λίγες μέρες πριν την καταστροφή, κατέπλευσε στο Γαλαξείδι σκάφος με 300 καλά οπλισμένους άνδρες με επικεφαλής τον Μαυροκορδάτο, τον Νέγρη, τον Κατακουζηνό και τον Καρατζά. 
Οι Γαλαξειδιώτες νόμισαν ότι ήρθαν για βοήθεια, αλλά ο Μαυροκορδάτος με τον Καρατζά πήγαν δυτικά να οργανώσουν διοίκηση της Δυτικής Ελλάδας με έδρα το Μεσολόγγι, και ο Νέγρης με τον Κατακουζηνό ανέλαβαν την Ανατολική, με έδρα τα Σάλωνα όπου συγκρότησαν τον Άρειο Πάγο. 
Οι Γαλαξειδιώτες στην 11 Σεπτεμβρίου ζήτησαν βοήθεια από τον Ανδρέα Ζαΐμη .Βοήθεια από την Πελοπόννησο δεν ήρθε ποτέ. Έτσι με 350 πολεμιστές που μάζεψαν από τα γύρο χωριά και με τους 200 του Πανουργιά οχυρώθηκαν στο Γαλαξείδι και περίμεναν τον εχθρό. 

Οι Τούρκοι απέπλευσαν με επικεφαλής τον Αιγύπτιο Ισμαήλ Γιβραλτάρ, το βράδυ της 19ης Σεπτεμβρίου/1ης Οκτωβρίου 1821 από τη Ναύπακτο και τα ξημερώματα της 21ης Σεπτεμβρίου/3ης Οκτωβρίου 1821 εμφανίστηκαν μπροστά στο Γαλαξείδι. Μπροστά από την «αρμάδα» των Τούρκων ήταν δύο Εγγλέζικα πλοία της «Λεβάντ Κόμανυ» το «Γκάμπριαν» και το «Ζηνοβία». 
Λίγες μέρες πριν η αγγλική φρεγάτα «Γκάμπριαν» είχε επισκεφθεί το λιμάνι του Γαλαξειδίου, και ο κυβερνήτης της οποίας έδωσε στον Καπουδάν πασά πολύτιμες πληροφορίες. 
 Την 22α Σεπτεμβρίου το «Ζηνοβία» που προηγούταν του εχθρικού στόλου χωρίς να προσέγγισε την ξηρά και κατάπληκτοι τότε οι Γαλαξειδιώτες είδαν την αγγλική σημαία, και άκουσαν τις φωνές από το πλοίο που τους πληροφορούσαν ότι η Μεγάλη Βρετανία είναι σύμμαχος τη Υψηλής Πύλης. Συγχρόνως από το «Ζηνοβία» αποβίβασαν οβιδοβόλο στην ξηρά και άρχισαν να τους πυροβολούν. Αυτό ήτανε και το σύνθημα της έναρξης των εχθροπραξίων. 
Ο κανονιοβολισμός και από της δυο πλευρές κράτησε όλη την ημέρα. Το βραδύ ο Πανουργίας και τα παλληκάρια του αποσύρθηκαν. 
Οι Γαλαξειδιώτες βλέποντας ότι η αντίσταση ήταν πλέον άσκοπη εγκατέλειψαν την πόλη και κατέφυγαν στα γύρω βουνά. 
Ύστερα από τον σφοδρό κανονιοβολισμό την 23η Σεπτεμβρίου/5η Οκτωβρίου 1821 έγινε απόβαση 3000 ανδρών Το Γαλαξείδι έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Οι Τούρκοι έσφαξαν τους λίγους γέρους πού βρήκαν και έκαψαν τα σπίτια. . Η καταστροφή ήταν γενική . Από τα καράβια οι Άγγλοι της «Λεβάντ Κόμανυ» κατέσχεσαν τα 34 μεγαλύτερα και τα τράβηξαν στη Ζάκυνθο και όλα τα άλλα τα έκαψαν. 
 Στις 27 Σεπτεμβρίου/9 Οκτωβρίου 1821 ο καραβοκύρης Ηλίας Φούντας έστειλε ένα γράμμα στον Μεγάλο Πατριώτη σταφιδέμπορο Γιάννη Παπαδιαμαντόπουλο που ανταγωνιζόταν τους σταφιδεμπόρους της «Levnat Company», κι’ έγραφε: «Σάλωνα 7 Σεπτεμβρίου 1821… ότι το ηξεύρεις καλά το καράβι μου το πήραν οί Τούρκοι, το σπίτι μου το έκαψαν με ούλα τά σκουτιά μου και έμεινα αδειανός χωρίς να μού μείνει ένα πουκάμισο. Έμεινα ορφανός από τόσο βιός και τώρα περπατώ γδυτός…….. με τά εχθρικά καράβια πού ήρθαν και χάλασαν το Γαλαξείδι ήταν και δυό καράβια εγγλέζικα με τον αδελφό του κόνσολα της Πάτρας». Ηλίας Φούντας. (Ο Κόνσολας, ήταν ο πράκτορας της Levnat Company που ήταν και ο Άγγλος Πρόξενος Τζαίημς Γκρήν). 
Το Γαλαξίδι, τα Ψαρρά και η Κάσσος, που ανταγωνιζόντουσαν την «Εταιρία της Ανατολής», καταστράφηκαν, από τον τουρκικό και τον αιγυπτιακό στόλο. Η καταστροφή του Γαλαξιδιού έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821 και χάθηκαν 90 πλοία, από τα οποία τα 13 πολεμικά. Των Ψαρρών εγινε στις 21 Ιουνίου 1824, με 15.000 θύματα. Το ολοκαύτωμα της Κάσσου που στις παραμονές της επανάστασης είχε 100 πλοία και 12.000 κατοίκους έγινε κατόπιν προδοσίας ,στις 7 Ιουνίου 1824, με 7.000 Κασσιώτες νεκρούς ή αιχμαλώτους για τα σκλαβοπάζαρα της Αλεξανδρείας, όπου κυρίαρχο ρόλο είχαν οι ιουδαίοι έμποροι ανθρώπων.


Σπυρίδων Αλεξάνδρου Χατζάρας

Η άλωση της Τρίπολης και η Εβραϊκή ανθελληνική Προπαγάνδα για το δήθεν Ολοκαύτωμα των Εβραίων τοκογλύφων που βασάνιζαν τους Έλληνες με καυτό λάδι στα Ορλωφικά για να πληρώσουν τους τόκους

  

Γράφει ο Σπυρίδων Χατζάρας 

Ο Αναστάσιος Αβραντώνης ,ανέβηκε με σκοινί πάνω στα τείχη της Τρίπολης, τη νυχτα της 22ας προς την 23η Σεπτεμβρίου 1821, και έτσι άρχισε το «ρεσάλτο» που οδήγησε στην Άλωση της Τρίπολης.

 Η σιωνιστική προπαγάνδα περί του δήθεν «Ολοκαυτώματος » της Τριπολιτσάς έχει επιβληθεί με τους χαφιέδες και ρουφιάνους της, και αντιστάσεως μη ούσης. όπου και να κοιτάξεις θα διαβάσεις οτι, «στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, έξι μήνες μετά από την έναρξη της επανάστασης του 1821 έγινε η σφαγή της Τριπολιτσάς. Η Τριπολιτσά πέφτει στα χέρια των ελλήνων επαναστατών και 32.000 τούρκοι και εβραίοι πέφτουν νεκροί». Και αποδίδουν το ψέμα στον Κολοκοτρώνη που ουδέποτε μίλησε για αριθμό και ουδέποτε μίλησε για Εβραίους. 

 Η Εβραϊκή προπαγάνδα μιλάει τώρα για τον «φοβερό Αντισημιτισμό που έδειξαν οι Έλληνες το 1821», και για 5000 εβραίους της Τρίπολης «που εξολόθρευσε στην Τριπολιτσά ο Κολοκοτρώνης » (!!!!) επικαλούμενοι τον εβραίο Πιερόν, που γράφει ψευδώς ότι, «από το 1821 μέχρι το 1831 που ιδρύθηκε το Ελληνικό Κράτος, ο Εβραϊκός Πληθυσμός της Ελλάδος συρρικνώθηκε δραματικά εξ αιτίας των σφαγών και της μεταναστεύσεως. Οι Εβραίοι έφευγαν από την Ελλάδα για να μην τους σφάξουν οι Έλληνες! Οι Εβραϊκές Κοινότητες της Θήβας, της Ναυπάκτου και της Πάτρας εξαλείφθηκαν παντελώς από τους επαναστατημένους Έλληνες». Επικαλούνται επίσης τον δήθεν αυτόπτη πράκτορα Μαξίμ Ρεμπό και «τον μεγάλο Γάλλο περιηγητή Πουκεβίλ». 

 Η Αλήθεια είναι ότι στην «Τριπολιτσά» δεν υπήρχαν 5000 Εβραίοι για να «σφαγούν» , και οι περισσότεροι από τους 400 ως 500 που ζούσαν σε όλη την Πελοπόννησο είχαν φύγει για τη Λάρισσα με την έναρξη της Επανάστασης, επειδή δεν τους σήκωνε ο τόπος αφού ήσαν τοκογλύφοι που έπιναν το αίμα των Ελλήνων. 

Κατά την αρχή της πολιορκίας μέσα στην Τρίπολη βρισκόντουσαν περίπου 200 Εβραίοι από τους οποίους οι πλουσιότεροι είχαν φύγει δωροδοκώντας και τους αλβανούς της φρουράς και τους Έλληνες πολιορκητές.

 Άλλοι μοντέρνοι Μιχάουζεν πιο αυτοσυγκρατημένοι μιλάνε για 2000 εβραίους νεκρούς. 

Όμως , οι εκθέσεις της «Εταιρείας υπολόγιζαν τους Εβραίους της Τρίπολης σε 400 και ο Άγγλος κατάσκοπος Γκόρντον , εγραψε στο Λονδίνο οτι στην Τρίπολη κατοικούσαν 7000 Τούρκοι ,7.000 Έλληνες και 1.000 Εβραίοι. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος αριθμός που δόθηκε από «αυτόπτη» εστω και πράκτορα πράκτορα. Πως σφάχτηκαν λοιπόν είτε 5000 είτε 2000 που λένε οι ψεύτες;

Τα χοντρά εβραϊκά ψέματα του εβραίου Μπερνάρ Πιερόν και άλλων πρακτόρων λένε ότι οι Εβραϊκές Κοινότητες της Θήβας, της Ναυπάκτου και της Πάτρας εξαλείφθηκαν παντελώς από τους επαναστατημένους Έλληνες. Η Ναύπακτος λόγω των ισχυρών οχυρώσεων της έμεινε στα χέρια των Τούρκων και ήταν η στρατιωτική τους βάση στην περιοχή και παραδόθηκε στις 18 Απριλίου 1829. Εκεί δεν έγινε καμία σφαγή . 
Η Θήβα κατελήφθη αμαχητί στις αρχές του Απριλίου 1821, διότι οι Τούρκοι και οι Εβραίοι της πόλης είχαν ήδη καταφύγει στη Χαλκίδα μαζί με τις οικογένειές τους.
 Σύμφωνα με τα εβραϊκά στοιχεία και τον Πουκεβίλ το 1818 υπήρχαν στην Πάτρα 17 εβραϊκές οικογένειες και μία συναγωγή, καθώς και ορισμένοι Ρωμανιώτες, που είχαν εξελληνίσει τα ονόματά τους και μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα, και κάποιοι που είχαν γίνει για πολιτικούς λόγους Χριστιανοί.
 Όλοι αυτοί συγκεντρώθηκαν στο Κάστρο, μαζί με τους Τούρκους .
Στην Κοινότητα των Πατρών υπάγονταν και οι Εβραίοι του Μεσολογγίου και του Αγρινίου. 
Όπως ανέφερε ο Άγγλος κατάσκοπος Ληκ, στο Αγρίνιο το 1804, υπήρχαν , 40 εβραϊκές κατοικίες.

 Όσοι Έλληνες πρόλαβαν έφυγαν από την Τρίπολη, στην οποία κατέφυγαν οι Μπαρδουνιώτες και οι Λαλαίοι Τούρκοι. 

 Τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου, κατά την ανακωχή , μέγα πλήθος πεινασμένων γυναικών και παιδιών, των Τούρκων, αλλά και των φτωχών Εβραίων, βγήκαν από την πόλη, και αφέθηκαν να μένουν στα μετόπισθεν του ελληνικού στρατοπέδου, στον δρόμο προς τα Καλάβρυτα και να διατρέφονται όπως μπορούσαν. 
Αυτοί αργότερα υπολογίστηκαν στους 3000-4000.

 Ορισμένοι από του πλουσίους Εβραίους και Τούρκους της Τρίπολης, έκαναν ιδιωτικές διαπραγματεύσεις με οπλαρχηγούς για την ασφαλή έξοδό τους από την πολιορκημένη πόλη καταβάλλοντας το αντίτιμο, όπως λέγει και ο πράκτορας Ρεμπώ. 
 Οι περισσότεροι από τους 400 εβραίους της Τρίπολης είχαν ήδη φύγει με αυτόν τον τρόπο πριν την άλωση. 
 Οι περίπου 4000 Αλβανοί της πόλης έφυγαν για την Ήπειρο υπό την προστασία του Κολοκοτρώνη με ξεχωριστή συμφωνία. 
Οι περισσότεροι από τους 3.500 στρατιώτες του Κεχαγιάμπεη σκοτώθηκαν στις μάχες μέχρι την άλωση. 
Επομένως από τους 10-12.000 πολιορκημένους, είχαν απομείνει πολλοί λιγότεροι , εκ των οποίων οι εβραίοι θα ήταν λιγότεροι από 100. 

Σύμφωνα με τα όσα γράφηκαν σε Αμερική και Αγγλία το 1835 και το 1839, που ήταν πιο κοντά στα γεγονότα, όλα τα θύματα της «σφαγής της Τριπόλεως» μετά την άλωση ήταν 6000-8000. Αυτοί οι 6-8000 εκ των οποίων ίσως να ήταν και 100 περιούσιοι , έγιναν 30-32000 Και οι Εβραίοι έφτασαν τις 5000. 

Ο βασικός Μινχάουζεν εκτός από τον πράκτορα Ρεμπώ, που ήταν στο στρατόπεδο της Τρίπολης, ήταν και ο πράκτορας Τζωρτζ Φίνλεϋ που στάλθηκε στην Ελλάδα μαζί με τον Βύρωνα το 1823 . Ο Φίνλεϋ λάνσαρε τη θεωρία της «σφαγής».

 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

 Ουδέποτε έγινε σφαγή 5000 Εβραίων στην Τριπολιτσά διότι 5000 Εβραίους δεν είχε το 1821 όλη η Πελοπόννησος. Στην Τρίπολη έμεναν ορισμένοι σαράφηδες – τοκογλύφοι. 
 Η μεγαλύτερη κοινότητα των Εβραίων ήταν στην Πάτρα, όπου έμειναν κλεισμένοι στο Κάστρο μαζί με τους Τούρκους, και δεν έπαθαν τα τίποτα. Έφυγαν μαζί με τους Τούρκους όπως και από τη  Ναύπακτο παραδόθηκε με συνθήκη και όλοι οι έγκλειστοι κάτοικοι Τούρκοι και Εβραίοι, έφυγαν σώοι και αβλαβείς και πήγαν στην Λάρισα, τη Σμύρνη, τα Επτάνησα, και την Ιταλία. 
 Η εβραϊκή προπαγάνδα και κάθε λογής ρουφιάνοι κουκουλώνουν τις σφαγές των Ελλήνων στη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη που οργάνωσε ο εβραίος Σαράφμπασί του Σουλτάνου Χασκέλ.( EZEKIEL BEN JOSEPH NISSIM MENAHEM GABBAI), μαζί με την εταιρεία της Ανατολής που στις 23 Σεπτεμβρίου/ 5 Οκτωβρίου 1821 έκαναν το Ολοκαύτωμα του Γαλαξειδίου.

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2020

Η Ναυμαχία του Ακρωτηρίου Τέντρα κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1787-1792

Στις 28-29 Αυγούστου π.η /8-9 Σεπτεμβρίου ν.η 1790 στη Μαύρη Θάλασσα έγινε η ναυμαχία του ακρωτηρίου Τέντρα στην Οδησσό και έληξε με συντριπτική νίκη των Ρώσων που διοικούσε ο Υποναύαρχος Φιόντορ Φ. Ουσακόφ Ο Ρωσικός στόλος διέθετε 10 θωρηκτά, 6 φρεγάτες, και 20 σκάφη υποστήριξης, 830 πυροβόλα συνολικά. Οι Τούρκοι είχαν 14 θωρηκτά, 8 φρεγάτες και 23 σκάφη υποστήριξης, με 1.400 πυροβόλα Ο Ουσακόφ έχοντας αποκαταστήσει στη Σεβαστούπολη τις ζημιές που υπέστησαν τα πλοία του στην Ναυμαχία στο Στενό του Κερτς, στις 8/19 Ιουλίου ξαναβγήκε στην Θάλασσα στις 25 Αυγούστου/ 5 Σεπτεμβρίου . Διέθετε τα εξής πλοία της γραμμής: «Η Γέννηση του Χριστού» των 80 κανονιών, το «Μαρία Μαγδαληνή» των 66 κανονιών , τα ,«Άγιος Βλάντιμιρ», «Άγιος Παύλος» και «η Μεταμόρφωση του Κυρίου» των 50 κανονιών, τα «Γεώργιος ο Νικητής», «Αλέξανδρος Νιέφσκι» και «Απόστολος Ανδρέας» των 46 πυροβόλων και τα «Απόστολος Πέτρος» και «Ιωάννης ο Θεολόγος» των 40 πυροβόλων όπλων. Και πήγε να συναντήσει τις τέσσερεις φρεγάτες της Μοίρας του Υπονάβαρχου Ρίμπας. Ο διοικητής του τουρκικού στόλου, Χασάν Πασά, συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις του μεταξύ του Χατζήμπευ (τώρα Οδησσός)και του ακρωτήριου Τέντρα, και αδημονούσε για εκδίκηση για την ήττα στη ναυμαχία του Στενού του Κερτς , Με την αποφασιστικότητά του να πολεμήσει τον εχθρό, κατάφερε να πείσει τον σουλτάνο για την επικείμενη ήττα των ρωσικών ναυτικών δυνάμεων στη Μαύρη Θάλασσα, και έτσι κέρδισε την εύνοιά του. Ο Σελίμ Γ' έδωσε για βοήθεια στον φίλο και συγγενή του , ο Χασάν Πασά ήταν παντρεμένος με την αδελφή του σουλτάνου τον έμπειρο Ναύαρχος Σαίντ-Μπέι. Το πρωί της 28ης Αυγούστου /8 Σεπτεμβρίου),ο τουρκικός στόλος, αποτελούμενος από 14 θωρηκτά, 8 φρεγάτες και 23 άλλα σκάφη, παρέμενε αγκυροβολημένος μεταξύ ακρωτηρίου Τέντρα και Χατζημπέι. Ξαφνικά, ο Χασάν Πασά ανακάλυψε ότι τα ρωσικά πλοία που πλέουν με όλα τα πανιά τους από τη Σεβαστούπολη με σχηματισμό τριών στηλών. Η εμφάνιση των Ρώσων οδήγησε τους Τούρκους σε σύγχυση. Παρά την ανωτερότητα των δυνάμεων, άρχισαν βιαστικά να κόβουν τα σχοινιά και σε σύγχυση για να υποχωρήσουν στο Δούναβη. Ο Ουσακόφ διέταξε καταδίωξη των Τούρκων .Τα πρώτα τουρκικά πλοία, ξέφυγαν σε μεγάλη απόσταση, αλλά, τον κίνδυνο για την οπισθοφυλακή, του στόλου ο Χασάν Πασά γύρισε και συγκρότησε γραμμή μάχης . Ο Ουσακόφ, συνεχίζοντας την προσέγγιση με τον εχθρό, έδωσε επίσης εντολή για γραμμή μάχης. Χρησιμοποιώντας την αλλαγή στη σειρά μάχης που πέτυχε στη Ναυμαχία του Κερτς, ο Φιοντόρ Φεντόροβιτς απέσυρε από τη γραμμή τις φρεγάτες . «Ιωάννης ο Πολεμιστής», «Ιερώνυμος» και «Αγία Σκέπη» για να έχει μια ευέλικτη εφεδρεία. Στις 1500 άρχισε η ναυμαχία. Η ναυαρχίδα του Ουσακόφ, «Η γέννηση του Χριστού» επιτέθηκε σε τρία τουρκικά ,αναγκάζοντάςτα να βγουν από τη γραμμή. Μέχρι τις 1700, ολόκληρη η τουρκική γραμμή είχε διασπασθεί. Η τουκικη ναυαρχίδα είχε υποστεί μεγάλες ζημιές. Οι Τούρκοι διέφυγαν προς τνον Δο΄ναβη και ο Ουσακοφ λόγω του σκότους αποφάσισε να αγκυροβολήσει Τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας 29 Αυγούστου /9 Σεπτεμβρίου αποδείχθηκε ότι τα τουρκικά πλοία βρίσκονται κοντά στους Ρώσους, και η φρεγάτα της «Αμβρόσιος των Μεδιολάνων»βρισκόταν μεταξύ του εχθρικού στόλου. Αλλά δεδομένου ότι οι σημαίες δεν είχαν ακόμη υψωθεί, οι Τούρκοι τη μπέρδεψαν για τις δικές τους. Η επινοητικότητα του Καπετάνιου Νενεντισνσκι τον έβγαλε από μια τόσο δύσκολη κατάσταση. Συνέχισε να ακολουθεί τα τουρκικά χωρίς να υψώνει σημαία και όταν ο κίνδυνος πέρασε, ύψωσε τη σημαία του Αγίου Ανδρέα και πήγε στο στόλο του. Ο Ουσακόφ έδωσε την εντολή απόπλου και καταδίωξης του. Η ναυαρχίδα του Καπουδάν Πασά των 74 πυροβόλων είχε μείνει πίσω και σε μια προπάθεια να σωιεί εξόκειλε στα αβαθή, και σύντομα περικυκλώθηκε όπως και τα πλοίο του Σαίντ Μπέι των 66 κανονιών, ενώ ένα άλλο θωρηκτό παραδόθηκε . Στη διήμερη ναυτική μάχη, ο εχθρός υπέστη μια συντριπτική ήττα, χάνοντας δύο θωρηκτά, ένα Μπριγιαντίνι και δυο αλλά πλοία, ενώ ένα άλλο πλοίο 74 πυροβόλων όπλων και αρκετά μικρά βυθίστηκαν λόγω των ζημιών και δεν έφτασαν στον Βόσπορο Ο νικηφόρος στόλος, αγκυροβόλησε στο Χατζήμπεη , όπου τους επισκέφθηκε ο πρίγκιπας Ποτέμκιν Ο Υποναύαρχος Φεντόρ Ουσάκοφ τιμήθηκε με το Τάγμα του Αγίου Γεωργίου στη 2η τάξη.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2020

Στις 26 Αυγούστου/7 Σεπτεμβρίου, έγινε η δεύτερη μάχη στα Στενά των Βασιλικών στη Φθιώτιδα.

1821 .Στις 26 Αυγούστου/7 Σεπτεμβρίου, έγινε η δεύτερη μάχη στα Στενά των Βασιλικών στη Φθιώτιδα. 
Ο Μπαϊράμ Πασάς με 8.000 πεζούς, και με πυροβολικό. κινήθηκε με όλο του τον στρατό για να διανοίξει τη στενή διάβαση των Βασιλικών, που κατέληγε στην Λιβαδειά.
 Η διαδρομή του περνούσε πίσω από τα σημερινά Καμμένα Βούρλα και τον Αγ. Κωνσταντίνο και στη συνέχεια στη δασώδη κοιλάδα, των βασιλικών,
Οι Δυοβουνιώτηδες, ο Πανουργιάς ο Γιαννάκης Γκούρας, ο Αντώνης Κοντοσόπουλος και ο Κωνσταντής Καλύβας με 1600 κράτησαν το πέρασμα. Ο Παπά-Ανδρέας Κοκοβιτσιανός τους επιτέθηκε από τα νώτα. 
Οι Τούρκοι με την δύση του ήλιου τράπηκαν προς την Πλατανιά, και την Λαμία, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης πάνω χίλιους νεκρούς . 
Μεταξύ των νεκρών βρίσκονταν και ο Μεμίς Πασάς, τον οποίο σκότωσε ο Γκούρας. Επίσης άφησαν 2 πυροβόλα και 18 σημαίες. 
Από τους Έλληνες σκοτώθηκαν δέκα και τραυματίστηκαν 30, μεταξύ των οποίων και ο οπλαρχηγός Κοντοστόπουλος.

Σάββατο 1 Αυγούστου 2020

ο πραξικόπημα των «δυσαρεστημένων», Πρακτόρων της Αγγλίας κατά του Καποδίστρια και οι αρχιπραξικοπηματίες Μιαούλ ή Μπούκας και Ρουφιανογιάννης


Του Σπύρου Χατζάρα
Η συνωμοσία των «συνταγματικών» του Λονδίνου,  για την ανατροπή της εθνικής κυβέρνησης και του Καποδίστρια προετοιμαζόταν από το 1828,  και η πολιτική προσπάθεια που γινόταν  δεν ήταν κρυφή.

Ο Καποδίστριας είχε προσπαθήσει να μιλήσει για απευθείας με τις « κεφαλές» και να τους συγκρατήσει, για να αποτρέψει την νέα συμμαχία των Υδραίων με τον Μαυροκορδάτο, τον οποίο προόριζε για πρεσβευτή στο Παρίσι.
 Στον Κουντουριώτη  από τον Πόρο έγραφε στις 2/14 Νοεμβρίου 1828: « σας εξήγησα και προφορικά σας επαναλαμβάνω και γραπτά τις οδυνηρές αναφορές που λαμβάνω από παντού σχετικά με τη στάση κάποιων προσώπων που εστάλησαν στην Πελοπόννησο για να συλλέξουν στατιστικά στοιχεία από τους συναδέλφους σας στο Πανελλήνιον. Στους νομούς Αργολίδας, Αχαΐας, Κάτω Μεσσηνίας, οι επίτροποι ούτοι αντί να συλλέγουν στατιστικά στοιχεία συγκεντρώνονταν τις δημογεροντίες και  αφού τους όρκιζαν να κρατήσουν μυστικές τις πατριωτικές αποκαλύψεις που θα τους έκαναν, έλεγαν ότι η κυβέρνηση είναι Δεσποτική και ότι έχει στόχο να αποστέρηση τον λαό και τους Προύχοντες από τα δικαιώματά και τα προνόμια τους, και πρότειναν στους δημογέροντες να ζητούν πλήρη φορολογική απαλλαγή των περιοχών τους, ενώ διέδιδαν ότι τα στατιστικά στοιχεία θα αξιοποιούντο για να διατεθεί η γη προς όφελος των ξένων. δεν θέλω να πιστέψω ότι οι επίτροποι πήραν εντολές για να εκτελέσουν αυτές τις εγκληματικές παραγγελίες».
 Οι πολιτικές αυτές ίντριγκες γινόντουσαν  την ίδια ώρα που ο Δ. Υψηλάντης συνέχιζε να μάχεται στη Στερεά για την διασφάλιση την συνοριακής γραμμής Αμβρακικού-Παγασητικού.
Βασικός παράγων της συνομωσίας ήταν 
ο Μακρυγιάννης που είχε τοποθετηθεί  το 1829,από τον Καποδίστρια Γενικός Αρχηγός της Εκτελεστικής Δύναμης της Πελοποννήσου, με έδρα το Άργος.
Η τελική έφοδος για την «έξωση» του Κυβερνήτη εξαπολύθηκε τον Μάιο του 1831, όταν οριστικοποιήθηκε  η πολιτική απόφαση του Ιωάννη Καποδίστρια, να προχωρήσει στη διανομή των «Εθνικών Γαιών» στους ακτήμονες, για την τόνωση της οικονομίας , που έπληττε καίρια τα  συμφέροντα των ιουδαίων τραπεζιτών , που είχαν πάρει ενέχυρο την εθνική γη για τα  «δάνεια της υποτέλειας», και τα συμφέροντα των «μεγάλων οικογενειών» του Μοριά, που είχαν μέσω των Τούρκων την εκμετάλλευση της γης.
Η αγγλική  «φατρία της Υδρας»,τον Μάιο του 1831 εξαγόρασε τον Τζάμη Καρατάσο, και του έδωσαν χρήματα για να φύγει απ΄ το Ναύπλιο να μεταβεί στη Ρούμελη και να ξεσηκώσει τη Στερεά Ελλάδα, κατά του Κυβερνήτη. Αυτός με  επτά συντρόφους του ,πήγαν  στη Σαλαμίνα και από εκεί απέστειλαν επιστολές στο Λάζαρο και τον Γεώργιο Κουντουριώτη στην Ύδρα και σε διάφορους οπλαρχηγούς της Ρούμελης. Ο Καρατάσος έγραψε  και στον στρατηγό Νότη Μπότσαρη  του ανήγγειλε την αποστολή του στη Ρούμελη και τον προέτρεπε να μιμηθεί τους Υδραίους Το σώμα που συγκρότησε ο Καρατάσος συγκεντρώθηκε στην Κάντζα και επετέθη στη Θήβα. Εκεί κατάργησε την αστυνομία και εξέδωσε προκηρύξεις τις οποίες υπέγραφε με συμβολικά στοιχεία. 
Όταν εμφανίστηκαν οι κυβερνητικοί στρατιώτες το σώμα Καρατάσου κατέφυγε στις κατεχόμενες από τους Οθωμανούς περιοχές απ’ όπου έστειλαν τον Μ. Γρίβα στην Ύδρα ζητώντας βοήθεια. Επανελθόντες περικυκλώθηκαν στη θέση Κουδούνα όπου το σώμα διελύθη ο δε Καρατάσος διέφυγε στην Ύδρα.

Οι πράκτορες του Λονδίνου με την καθοδήγηση του Αρμοστή Φρεντερίκ Άνταμ του συμπολεμιστή στο Βατερλώ του Ουέλλιγκτον από τον οποίο έπαιρνε απευθείας εντολές είχαν οργανώσει  εξέγερση των «δυσαρεστημένων» κατά του Εθνικό Κυβερνήτη.     

Με προτροπή των Άγγλων, εγκαταστάθηκε  στην Ύδρα,
 ο πολιτικός εγκέφαλος της  «συνταγματικής Αντιπολίτευσης», και διεκδικητής της εξουσίας, Αλ. Μαυροκορδάτος, που συγκρότησε μια «παράλληλη αυτόνομη εξουσία», που την  αποτελούσαν 
ο «μεγαλονοικοκύρης» της Ύδρας Λάζαρος Κουντουριώτης, το δεξί χέρι του Μαυροκορδάτου, και ο μεγαλοαπατεώνας Ιωάννης Ορλάντο, που υπέγραψε τα δάνεια της Αγγλίας,  ο Δημήτριος Βούλγαρης υιός του  επί τουρκοκρατίας διοικητή της Ύδρας, Γ. Βούλγαρη, ο Ιωάννης Κριεζής και ο Ιωάννης Μπουδούρης. 

Ο Ζαΐμης και ο Μαυροκορδάτος «καθοδηγούσαν» πολιτικά τις ενέργειες της επιτροπής. Η εξαγωγή της εξέγερσης έγινε με τα Υδραίικα, πλοία που έκαναν καταδρομές στα νησιά του Αιγαίου  για να εξασφαλίσουν την προσχώρηση τους στο κίνημα .

Οι  Μαυροκορδάτος και Κόμπανυ ,  κατά την τετραήμερη παραμονή τους στο Ναύπλιο στις αρχές Ιουνίου 1831, πού έγινε για να συναντηθούν με τους τρείς αντιπρέσβεις , φρόντισαν να εξαγοράσουν την φρουρά του Παλαμηδίου. 

Ο Μιαούλης, έστειλε τον Μακρυγιάννη και προσκάλεσε τον φρούραρχο του Παλαμηδίου  Αναστάσιο Ροδίτη  στο σπίτι που διέμενε, και εκεί, παρουσία του Μακρυγιάννη  και του Κωνσταντίνου Δούκα, του προσέφερε τρεις χιλιάδες ισπανικά δίστηλα για να παραδώσει το Παλαμήδι στους Υδραίους, δεχόμενος  στη φρουρά οκτώ Υδραίους πυροβολητές.
 Ό Ροδίτης, ανέφερε την πρόταση στον συντοπίτη του υπουργό στρατιωτικών, Παναγιώτη Ρόδιο, που τον παρουσίασε στο Καποδίστρια. 
Ο Κυβερνήτης και ο υπουργός είπαν στον φρούραρχο  να πάρει τα χρήματα  να δεχθεί εντός του Παλαμηδίου τούς Υδραίους ,και να τους συλλάβει κατόπιν.
Ο Μακρυγιάννης,   ομολογεί  στα απομνημονεύματα του ότι η κατάληψη του Παλαμηδιού ήταν μέρος του σχεδίου των «συνταγματικών», που είχαν προσκαλέσει τους  πληρεξούσιους της  Τετάρτης Εθνοσυνέλευσης στην Ύδρα.
Οι συνωμότες παράλληλα, προσπάθησαν να προκαλέσουν   εξέγερση του τακτικού τάγματος που στάθμευε στο Ναύπλιο. 
Ο Πολυζωίδης έγραψε επιστολή προς τον διοικητή του τακτικού τάγματος Π. Διαμαντίδη και ο  Φαρμακίδης προς τους αξιωματικούς Μαμάκη, Καμπότη και Γενοβέλη για να κινήσουν σε αποστασία το τάγμα τους στο Ναύπλιο. Το εγχείρημα απέτυχε και μόνο ο Γενοβέλης αυτομόλησε στην Ύδρα.

Με τα κλεμμένα χρήματα των δανείων, ο Μαυροκορδάτος, οι Κουντουρώτες, οι Δεληγιανναίοι, οι Ζαίμηδες, και οι  Λόντοι χρηματοδοτούσαν την «αντίδραση», εξαγόραζαν ανθρώπους και διέδιδαν  την προπαγάνδα τους, με την φυλλάδα  ο «ΑΠΟΛΛΩΝ» του Αναστ. Πολυζωΐδη που διανέμονταν στην  ελεύθερη Ελλάδα με τα Υδραίικα πλοία. Στην εφημερίδα αυτή, δημοσιεύθηκαν ψεύδη, ύβρεις και συκοφαντίες κατά του αρχηγού του έθνους  και καλούσαν   το κοινό σε απείθεια στους νόμους, περιφρόνηση της κυβέρνησης και αποστασία.
Τα πράγματα έφτασαν σε κρίσιμο σημείο, στο τέλος Ιουνίου , όταν οι συνωμότες της Ύδρας,  αποφάσισαν με πρόταση του  Μαυροκορδάτου, την αιφνιδιαστική κατάληψη του ναυστάθμου του Πόρου,  με την αποστολή την νύχτα  της 14/26  Ιουλίου  του Κριεζή  με 70 ένοπλους ναύτες, οι οποίοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο  πλοίο  του εθνικού  στόλου, τη φρεγάτα «ΕΛΛΑΣ», με 64 πυροβόλα.
Η επιχείρηση είχε    την βοήθεια του επιόρκου  στρατιωτικού διοικητή  του Πόρου Χριστόδουλου  Μέξη , τον οποίον  δωροδόκησαν , και  φρόντισε ώστε άνδρες της φρουράς να βοηθήσουν τους στασιαστές. Στο λιμάνι του Πόρου ήταν ακόμη παροπλισμένες οι κορβέτες «Υδρα» και «Νήσος των Σπετσών» με κυβερνήτη τον  Κανάρη, τα ατμόπλοια «Αστιγξ» και «Καλαβρία» καθώς και άλλα   μικρότερα, ανάμεσά τους και ο  θρυλικός « Αγαμέμνων », της μακαρίτισσας Μπουμπουλίνας που τον είχε δωρίσει στο έθνος.
Οι «επαναστάτες», δωροδόκησαν και την φρουρά  στο Μπούρτζι του Πόρου και  ο Ιταλός   διοικητής Γκιουζέπε Αμπάτι  το παρέδωσε στους στασιαστές αμαχητί.

Στις 16 /28 Ιουλίου, έφθασε στον Πόρο, ο προδότης Μιαούλης  με άλλους 200 ναύτες, συνέλαβε τον Κανάρη και τον φυλάκισε στην φρεγάτα ΕΛΛΑΣ, αλλά ο Κανάρης,  κατάφερε  να ξεφύγει,  και έσπευσε  στην Αίγινα, με τον κεφαλλονίτη Δημήτριο  Ορλώφ  και ενεργοποίησαν , τα μπρίκια του Στόλου ΗΡΑΚΛΗΣ και ΑΘΗΝΑ. 
Με την άφιξη του Μιαούλη προσχώρησαν στην προδοσία ο διοικητής του Ναυστάθμου Γ. Σαχτούρης, ο ιουδαίος  Γ. Σαχίνης της κορβέτας ΥΔΡΑ και ο  Υδραίος Ι. Φαλάγκας.

Στις  18/30 Ιουλίου  κατέφθασε στον Πόρο η Ρωσική μοίρα υπό τον ναύαρχο Ρίκορντ, με 4 πλοία μάχης και απέκλεισε το βόρειο στενό, ενώ στον Γαλατά στρατοπέδευσαν οι κυβερνητικές δυνάμεις με μία ίλη ιππικού υπό τον συνταγματάρχη Δ. Καλλέργη, και 1200 πεζούς με διοικητή τον Νικηταρά.
Το βράδυ της 18ης/30ης  Ιουλίου έγινε  η πρώτη συνάντηση του Ρώσου ναυάρχου Ρίκορντ με τον Μιαούλη στην παραλία του Πόρου, μια και ο Μιαούλης φοβήθηκε να πάει στη ρωσική ναυαρχίδα. Ο Μιαούλης  εκφράζοντας το πραξικόπημα, είπε πως μέχρι τη σύγκληση της Εθνοσυνέλευσης στη ΥΔΡΑ,  αναγνωρίζει ως αρχή μόνο τη Δημογεροντία της Ύδρας, και κάλεσε τον Ρίκορντ να μην ανακατεύεται στα Ελληνικά πράγματα, όπως έκαναν  και οι Αγγλογάλλοι.
Ο Μαυροκορδάτος γνωρίζοντας την επικείμενη άφιξη στις 23 Ιουλίου/4 Αυγούστου της Αγγλικής φρεγάτας ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ και της Γαλλικής ΚΑΛΥΨΩ, έσπευσε στον Πόρο για να ηγηθεί των διαπραγματεύσεων. Στις 28 Ιουλίου / 9 Αυγούστου  ο Νικηταράς με εξακόσιους  στρατιώτες πέρασε επάνω στον Πόρο . Στις 29 Ιουλίου/10 Αυγούστου,  η φατρία της Ύδρας έστειλε στο Κρανίδι τον Παπαθανασόπουλο για να ξεσηκώσει τους κατοίκους και να επιτεθούν μαζί με τους Υδραίους στον ΝΙκηταρα , αλλά εκδιώχθηκε, και οι αποκλεισμένοι  στον Πόρο, Υδραίοι ναύτες, ανατίναξαν την κορβέτα ΝΗΣΟΣ ΣΠΕΤΣΩΝ,  και τον ΑΓΑΜΕΜΝΩΝΑ της Μπουμπουλίνας και κατέφυγαν   στο Μπούρτζι.
Ο Μιαούλης περίμενε μέχρι την 31 Ιουλίου / 12 Αυγούστου την επιστροφή από το Ναύπλιο, των αγγλογάλλων «συμμάχων», αλλά επειδή λιποτακτούσαν οι άνδρες του, εδωσε την εντολή παγίδευσης των πλοίων, και την 1/13 Αυγούστου,  δραπέτευσε και αυτός για να σώσει το τομάρι του, ανατινάζοντας την  κορβέτα ΥΔΡΑ πρώτα, και την φρεγάτα ΕΛΛΑΣ , ενώ αμέσως μετά, ο Γκ. Αμπάτι ανατίναξε το φρούριο του Ναυστάθμου.
 Ο Μιαούλης με τον Ιωάννη Κριεζή  διέφυγαν με βάρκα στην Ύδρα.
Η ΚΑΡΤΕΡΙΑ και το παλαιό δίκροτο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ  σώθηκαν επειδή  ο Μυκονιάτης ναύτης Γιώργος Γαλασίδης κι ένας στρατιώτης,  κολυμπώντας πρόλαβαν την τελευταία στιγμή να αποκόψουν τα φυτίλια.
Ο Κανάρης, αμέσως μετά την ανατίναξη των ΕΘΙΚΩΝ  ΠΛΟΙΩΝ, ανέφερε από τον Πόρο στον Κυβερνήτη : «Ὁ Μιαούλης παρέδωκεν εἰς τάς φλόγας τήν Ἑλλάδα καί τήν κορβέτα Ὓδρα˙ εἴθε νά παραδωθῆ τό ὄνομα τοῦ αὐτουργοῦ τοιαύτης πράξεως βαρβαροτάτης εἰς αιώνιον ανάθεμα».

Το πραξικόπημα στο Ναύπλιο περιέγραψε  λεπτομερώς  στα απομνημονεύματα του ο Μακρυγιάννης.

«Τότε βρίσκω έναν ανιψιόν του Δεσπότη Ησαΐα. Αυτός ήταν φρούραρχος εις το Παλαμήδι. Τον Κυβερνήτη τον φοβέριζαν πολλοί να τον σκοτώσουνε, ότι έκαμεν εξορίαν όλους τους σημαντικούς της πατρίδας άλλους εις τη Νύδρα κι᾿ άλλους αλλού, κ᾿ ο καθείς από αυτούς είχε το κόμμα του και συγγενείς του, και κιντύνευε. Εγώ εις τον Κυβερνήτη είχα μίαν συμπάθεια, ότι έλπιζα να μετανοήση και να ᾿ρθη εις τον καλόν δρόμον. Και τον ᾿παινούσα κι᾿ ας με πείραζε αδίκως -δεν μου κακοφαίνεταν. Τότε δια να μην του γένη κάνα δυστύχημα αυτεινού και κιντυνέψη η πατρίδα, μίλησα μ᾿ εκείνον οπού ήταν φρούραρχος του Παλαμηδιού να μας δώση το Παλαμήδι και να του δώσουμεν δυο χιλιάδες τάλλαρα. Συνφωνήσαμεν ᾿σ αυτό και πούθε να μας μπάση και να λάβωμεν τις αναγκαίες τάμπιες. Με πήρε πήγαμεν οι δυο μας εις το Παλαμήδι είδα τις θέσες, τα πολεμοφόδια, όλα. Τότε ορκίζομαι και με τον Μήτρο Ντεληγιώργη, στενό μου φίλον, τίμιον αγωνιστή, συνάζομεν ανθρώπους μυστικά τους είχαμεν εις την Νεόπολη, τους δώσαμεν και χαρτζιλίκι, ξοδιάσαμεν καμμιά τετρακοσιαριά τάλλαρα και τους λέγαμεν των ανθρώπων ότι θα πάμεν κλέφτες. Τότε είχαμεν χαζίρι αυτούς κι᾿ ανθρώπους πιστούς να στείλωμεν συνχρόνως εις Ρούμελην, εις Πελοπόννησο και νησιά να γένουν οι πληρεξούσιοι  θα ᾿ρχονταν οι ίδιγοι οπού ᾿ταν εις την Τετάρτη Συνέλεψη».
Στη συνέχεια μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος ο τοκογλύφος Ρουφιανογιάννης ζητούσε πίσω τα χρήματα του δαπάνησε και στα απομνημόνευμα γραφει:
«λέγω του Μιαούλη να πάγη εις τη Νύδρα και ειπή του Μαυροκορδάτου, των Κουντουργιωταίων και του Ζαΐμη να του δώσουνε τις δυο χιλιάδες  τάλλαρα . Του είπα να πάρη και καμπόσους Νυδραίγους να γνωρίζουν από κανόνια και εις την Πρόνοια ανταμωνόμαστε. Πήγε ο Μιαούλης το λέγει αυτεινών. «Πες του Μακρυγιάννη, λένε του Μιαούλη, να τραβήξη χέρι από αυτό και θα γένη διαφορετικό το πράμα». Τότε διαλύσαμεν τους ανθρώπους χάσαμεν και τα χρήματά μας».

Μέσα από τα, «του είπα να πάει», «του λέγω», με τα οποία προσωποποιεί   και υποκαθιστά την επικοινωνία του με τους στασιαστές , στον Πόρο και την Υδρα, όπως κάνουν συχνά οι αγράμματοι , αποκάλυψε όλη τη συνωμοσία, της οποίας ήταν μέρος.
Η «Φατρία της  Ύδρας», σχεδίασε την δολοφονία του Καποδίστρια. Ο Μακρυγιάννης, αφού παρέμβαλε την ιστορία για τους Μαυρομιχαλαίους , (προς τους οποίους επίσης είχε δανείσει με τόκο 300 γρόσια), κατέληξε. «Αποφάσισαν να σκοτώσουνε τον Κυβερνήτη». Ο συνωμότης και  τοκογλύφος Ι. Μακρυγιάννης που ήταν ρουφιάνος των «Συνταγματικών» στο Καποδιστριακό Ναύπλιο, μας  άφησε στα απομνημονεύματα του,  το κλειδί, για την αναζήτηση των δολοφόνων του Καποδίστρια. Ήταν το μήνυμα που του έστειλαν από την Ύδρα, τον Αύγουστο του 1831, όταν απέτυχε η κατάληψη του Παλαμηδιού. «Άσε θα γένει αλλιώς το πράγμα».  



1η Αυγούστους 1789. Η μάχη της Φωξάνης και το σχέδιο για την απελευθέρωση των Ελλήνων

Η Φωξάνη είναι η πρωτεύουσα Νομού Βράντσεα της Ρουμανίας, στις όχθες του Ποταμού Μίλκοβ, στην ιστορική Μολδαβίας. Είναι γνωστή για την μάχη που διεξήχθη εκεί στις 21 Ιουλίου/1η Αυγούστου 1789 και στην οποία 70000 Τούρκοι το έβαλαν στα πόδια μπροστά σε 7000 Ρώσους και 18000 Αυστριακούς. 
Στο πεδίο της μάχης οι Τούρκοι άφησαν 2000 νεκρούς , 2500 τραυματίες και τα 12 κανόνια τους. Οι Σύμμαχοι είχαν μόνο 400 νεκρούς και 400 τραυματίες. 
 Η μάχη της Φωξάνης απέδειξε ότι οι Τούρκοι δεν μπορούσαν πλέον αν αναμετρηθούν ισότιμα στο πεδίο της μάχης με σύγχρονους στρατούς.

Πως φθάσαμε στην Φωξάνη

Η Μεγάλη Αικατερίνη ξεκίνησε από την Αγία Πετρούπολη, τον Ιανουάριο του 1787. για μια εξάμηνη «θριαμβευτική περιοδεία» προς τη Νέα Ρωσία , για «να γνωρίσει από κοντά την ανορθωμένη οικονομική και αμυντική κατάσταση στα απελευθερωμένα εδάφη». Στην επίσημη συνοδεία της αυτοκράτειρας, συμμετείχαν ως προσκεκλημένοι, και οι διπλωματικοί εκπρόσωποι της Αγγλίας και της Γαλλίας , για να αναφέρουν στις κυβερνήσεις τους, την πολεμική ισχύ της Ρωσίας και την ετοιμότητα της, για τον αναμενόμενο πόλεμο με την Τουρκία . 
 Η «παράσταση», για την τη λατρεία και την αφοσίωση των Ελλήνων στην Αικατερίνη, από την οποία περίμεναν την λύτρωση των σκλάβων αδελφών τους, άρχισε από τη Νίζνα, όπου ενσωματώθηκε στην «αυλή» και ο Φιραρής, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. 
 Στην Κριμαία, όπου έφτασε στα τέλη Μαΐου , την ανέμεναν ο «πεφωτισμένος», αυτοκράτορας Ιωσήφ Β΄, (που συμμετείχε στην περιοδεία με το ψευδώνυμο «κόμης Φαλκενστάιν»), και ο βασιλιάς της Πολωνίας Στανισλάβ-Αύγουστος Πονιατόφσκι.
 Η Μ. Αικατερίνη και οι προσκεκλημένοι της, επιθεώρησαν τις οχυρώσεις και τις ναυτικές υποδομές της Σεβαστούπολης, και στις 24 Μαΐου/4 Ιουνίου, στον δρόμο προς την Μπαλακλάβα, στις εννέα το πρωί, συνάντησαν το πρώτο γυναικείο στρατιωτικό σώμα στη σύγχρονη ιστορία, τον λόχο των ελληνίδων αμαζόνων, που είχε δημιουργήσει ο Ποτέμκιν, με επικεφαλής την λοχαγό Ελένη Σαράντη, σύζυγο του Ιωάννη Σαράντη, αδελφού του αντισυνταγματάρχη του Τάγματος της Μπαλακλάβα Πάβελ Σαράντοβ .
 Στο σημείο αυτό συνενώθηκαν με τον «λόχο των Αμαζόνων» και οι Έλληνες πρόσφυγες των Ορλοφικών από τη Μπαλακλάβα. Στην τελετή της υποδοχής, πρωτοστατούσε ο Έλληνας ιερέας του Τάγματος της Μπαλακλάβα, Ανανίας. 
 Στο τέλος της περιοδείας, η Μεγάλη Αικατερίνη και ο «κόμης Φαλκενστάιν», εισήλθαν στη Χερσώνα περνώντας κάτω από κάτω μια αψίδα που έγραφε στα ελληνικά, «προς το Βυζάντιο», και έμειναν τρείς μέρες στην πόλη, που τότε ζούσε ο Ευγένιος Βούλγαρης, και ολοκλήρωσαν τις συμφωνίες για τον επικείμενο πόλεμο. Η ώρα της «χριστιανικής σταυροφορίας» στην Ανατολή πλησίαζε.
 Το σχέδιο για τον διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, απορρίφθηκε από την Αγγλία. 
 Ο Ουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος, που είχε γίνει Πρωθυπουργός το 1783 σε ηλικία 24 ετών , υποστήριζε ότι, «δεν πρέπει να επιτρέψουμε στη Ρωσία να μεγαλώσει και παράλληλα να αφήσουμε την Τουρκία ν’ αδυνατίσει.
 Η άρκτος του βορρά δεν πρέπει να κατέβει στο Αιγαίο. Αν η Ρωσία απωθήσει την Τουρκία από τη Βαλκανική, η Μεσόγειος θα γίνει ρωσική θάλασσα και ο δρόμος προς τις Ινδίες θα αποκοπεί.
 Η Ρωσική κατοχή στην Κωνσταντινούπολη θα σημάνει τον θάνατο των αγγλικών αποικιών της Ανατολής»
 Οι Τούρκοι, που είχαν μεταφέρει στα ρωσο-τουρκικά σύνορα 150.000 στρατιώτες, και είχαν συγκεντρώσει τον στόλο τους στον Εύξεινο, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στις 24 Αυγούστου/ 4 Σεπτεμβρίου. και διέταξαν τον Πατριάρχη Προκόπιο Α΄ να εκδώσει αφορισμό των Ρώσων. 

 «Στο πολεμικό «μανιφέστο» της Αικατερίνης, πού δόθηκε στην δημοσιότητα τον Σεπτέμβριο τού 1787, η Τσαρίνα, προσκαλούσε όλο τον χριστιανικό κόσμο να ενώσει «τις ευχές και τις δυνάμεις του, εναντίον τού εχθρού τής Χριστιανοσύνης», και καλούσε τον ορθόδοξο κλήρο και τον κάθε Έλληνα, «…να συμεθέξωσι προς την επιθυμίαν της, εις το να ελευθερώση την ορθόδοξον εκκλησίαν από τον θεοστηγή Τουρκικόν ζυγόνΝα λάβωσι τα όπλα και να υπάγωσι να αποδιώξωσι τους εχθρούς του χριστιανικού ονόματος εκ των τόπων, ους αδίκως αφήρπασαν, και να αναλάβωσιν οι Έλληνες την αρχαίαν των ελευθερίαν και εθνικήν ανεξαρτησίαν….».

Η διακήρυξη της Μ.Αικατερίνης , στην οποία γινόταν αναφορά στον φόνο του ηγεμόνα Γρηγορίου Γκίκα (το 1777) και υπογραμμιζόταν πώς και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος «κινδύνευσε να έχει την ιδία τύχη, και γι’ αυτό «ζήτησε προστασία στους κόλπους της ορθοδόξου εκκλησίας μας , ή οποία και του ΄ρδωσε άσυλο, όπως είχε υποχρέωση», μοιράστηκε σε χιλιάδες αντίτυπα στην ηπειρωτική Ελλάδα και τα Επτάνησα, με ευθύνη των προξένων της Ρωσίας. 
 Οι επιχειρήσεις των Τούρκων άρχισαν στον Δνείστερο, στο «θέατρο» της Ουκρανίας, και στόχευαν στην ανακατάληψη της Κριμαίας. 
 Η Τουρκική επίθεση αποκρούστηκε τον Οκτώβριο από τον στρατηγό Σουβαρόφ.

 Στο μέτωπο του Δούναβη, η Αυστρία κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία στις 9 Φεβρουαρίου 1788. 
 Ο Ιωσήφ Ιωσήφ Β΄ των Αψβούργων , ο μεγαλύτερος γιος της Μαρίας Θηρεσίας, και αδελφός της Μαρίας Αντουανέτας, βρισκόταν στο μέτωπο του Βελιγραδίου, και από το Σεμλίνο,(Ζέμουν), εξέδωσε την πολεμική του διακοίνωση, προς τις ευρωπαϊκές αυλές στην οποία ανέφερε : «Επέστη ό χρόνος, κατά τον οποίο , εμφανιζόμενος ως εκδικητής της ανθρωπότητος , αναλαμβάνω να αποζημιώσω την Ευρώπη δια όσα έπαθεν άλλοτε δεινά υπό των κανιβάλων Τούρκων και ελπίζω να αποκαθάρω τον κόσμο, φυλής βαρβάρου, που για τόσον χρόνο ήτο ή μάστιξ αυτού»

 Ανατολικότερα, ο ηγεμόνας της Μολδαβίας, από το 1786 , Αλέξανδρος Υψηλάντης, που το 1785 είχε υποβάλλει σχέδιο για την ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας στον Αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄ και στην Αικατερίνη Β΄ και βρισκόταν σε διαρκή επαφή με τη Βιέννη, και τη Ρωσία, «αιφνιδιάστηκε», και ο Βαρώνος Ερνστ Γκίντεον φον Λάουντον κατάλαβε το Ιάσιο, τον Απρίλιο του 1788, συλλαμβάνοντας τον Υψηλάντη αιχμάλωτο.
 Η Τουρκική αντεπίθεση, ανάγκασε τους Αυστριακούς να υποχωρήσουν και η Πύλη διόρισε, με την υποστήριξη του γηραιού Χασάν Τζαζαερλή Καπουδάν Πασά , ηγεμόνα και της Μολδαβίας, τον Νικόλαο Μαυρογένη, στον οποίο ανατέθηκε η αρχιστρατηγία των τουρκικών δυνάμεων στο μέτωπο του Δούναβη.

 Στις 16/28 Φεβρουαρίου 1788 ξεκίνησαν οι επιχειρήσεις του Λάμπρου Κατσώνη. Στον ηπειρωτικό ελληνικό χώρο, οι αρματολοί στη Δυτική Μακεδονία, πραγματοποίησαν το 1788 σειρά επιθέσεων κατά των Τούρκων στις περιοχές Κορεστίων - Περιστερίου – Μοριχόβου και οι Σουλιώτες εξαπέλυσαν σειρά επιδρομών. 
 Το «ντιβάνι», έδωσε άδεια στον 'Αλή Πασά, που είχε ακολουθήσει τα Σουλτανικά στρατεύματα στο μέτωπο του Δούναβη, να επανέλθει στο πασαλίκι του και να καταστείλει την ανταρσία. Επιστρέφοντας ο Αλής κατέστρεψε τη Μοσχόπολη.

 Οι Σουλιώτες, το Φεβρουάριο του 1789, εξαπέλυσαν νέα σειρά επιδρομών. 

 Στις 28 Μάιου/8 Ιουνίου 1789 απομακρύνθηκε ο Βεζύρης Κοτζά Γιουσούφ Πασά και ανέλαβε ο Χασάν Πασάς, που διέταξε επίθεση κατά των Αυστριακών που πολιορκούσαν το Βελιγράδι

 Η μάχη της Φωξάνης 

 Η ανακωχή της Ρωσίας με τους Τούρκους στα νότια σύνορα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ήταν εύθραυστη. Την άνοιξη του 1789, ο Αλεξάντρ Βασίλιεβιτς Σουβαρόφ στάλθηκε για να διοικήσει την εμπροσθοφυλακή του τον στρατάρχη Ρουμιάντσεφ .
Το Σώμα Σουβόροφ πήρε θέσεις στη δεξιά πλευρά, στο έδαφος της σημερινής Μολδαβίας και είχε επαφή με την αριστερή πλευρά του αυστριακού στρατού υπό τη διοίκηση του πρίγκιπα Κόμπουργκ. 
 Τον Ιούλιο του 1789 ο Γιουσούφ Πασάς στρατοπέδευσε κοντά στη Φωξάνη με 70.000. Σκόπευε πρώτα να διαλύσει τα αυστριακά στρατεύματα και μετά να επιτεθεί στους Ρώσους. Ο πρίγκιπας του Κόμπουργκ στράφηκε στον Σουβαρόφ για βοήθεια.
 Το σώμα του Αλεξάντερ Βασίλιεβιτς αριθμούσε περίπου 5.000 στρατιώτες και βρισκόταν πενήντα χιλιόμετρα μακριά. Το ρωσικό  Σώμα τρέχοντας για 28 ώρες έφτασε στον ποταμό Σιρέτ την 17η /27 Ιουλίου.
Την επόμενη μέρα, 18/28 Ιουλίου, Ρώσοι άρχισαν να χτίζουν γέφυρες κατά μήκος του ποταμού. 
Το βράδυ της 20ης Ιουλίου οι τρεις γέφυρες ήταν έτοιμες .
 Ο Σουβαρόφ αποφάσισε στις τρεις το πρωί να επιτεθεί στον εχθρό σε δύο στήλες και έστειλε μια επιστολή ενημερώνοντας τον πρίγκιπα Κόμπουργκ. 
Στο μεταξύ είχαν φτάσει και 2000 Κοζάκοι. 

Οι Αυστριακοί, που την ίδια ώρα πολιορκούσαν το Βελιγράδι, ήσαν 18000. 6 συντάγματα πεζικού , 4 τάγματα επίλεκτων Γρεναδιέρων, 3 συντάγματα Ουσάρων (Ιππικό) και ένα ελαφρύ σύνταγμα (Αρναούτεν). 
 Ο Σουβαρόφ, είχε τρία συντάγματα Μουσκετοφόρων, τρία Συντάγματα Δραγώνων, 2 τάγματα επίλεκτων Γρεναδιέρων, ένα ελαφρό Σύνταγμα «Κυνηγών» και ένα σύνταγμα Κοζάκων. 
 Οι Οθωμανοί παρέταξαν περίπου 40.000 από τους 70000 στρατιώτες, με διοικητή τον Οσμάν Πασά. 

Η μάχη στη Φωξάνη έγινε στις 21 Ιουλίου 1789, με το ρωσικό ημερολόγιο αλλά οι Αυστριακοί ως καθολικοί είχαν 1η Αυγούστου. 

 Ο Σουβαρόφ και ο Ιωσίας Κόμπουρκ παρέταξαν τις δυνάμεις τους σε δύο γραμμές σε τετραγωνικούς σχηματισμούς. Σε προηγούμενες μάχες με τους Οθωμανούς, οι Ρώσοι διοικητές ανακάλυψαν ότι χρησιμοποιώντας γραμμική παράταξη εναντίον των Τούρκων υστερούσαν γιατί το τουρκικό Ιππικό διασπούσε την παράταξη. Έτσι ο Σουβαρόφ σχημάτισε τετράγωνα, με ακροβολιστές. 
 Οι Αυστριακοί παρατάχθηκαν κατά τον ίδιο τρόπο.
 Η μάχη ξεκίνησε περίπου στις 9:00 το πρωί της 1η Αυγούστου 1789, με το ρωσικό και το αυστριακό πυροβολικό να προσβάλει τις τουρκικές γραμμές και τις οχυρωμένες θέσεις του τουρκικού στρατοπέδου. 
 Γύρω στις 10, οι Τούρκοι εξαπέλυσαν επίθεση σε όλο το μήκος της γραμμής μάχης, αλλά το συμμαχικό πυροβολικό και οι μουσκετοφόροι τους απέκρουσαν και στην συνέχεια ο Σουβαρόφ έστειλε τους Κοζάκους από τα δεξιά.
 Το ρωσικό ιππικό απωθήθηκε , αλλά η έφοδος με εφ όπλου λόγχη του Ρωσικού πεζικού ήταν επιτυχής. Οι Τούρκοι υποχώρησαν πίσω στο στρατόπεδο τους και μετά την γενική έφοδο των Συμμάχων διαλύθηκαν. Στις 16.00 όλα είχαν τελειώσει.
 Στο πεδίο της μάχης οι Τούρκοι άφησαν 2000 νεκρούς , 2500 τραυματίες και τα 12 κανόνια τους. Οι Σύμμαχοι είχαν μόνο 400 νεκρούς και 400 τραυματίες.
Η μάχη της Φωξάνης απέδειξε ότι οι Τούρκοι δεν μπορούσαν πλέον να αναμετρηθούν με σύγχρονους στρατούς και ας είχαν την αριθμητική υπεροχή .
Ο Σουβόροφ και ο Ιωσίας Κόμπουρκ αποφάσισαν να μην καταδιώξουν τον Οσμάν Πασά. Άλλωστε το πολεμικό σχέδιο πρόβλεπε την προέλαση προς τη Θεσσαλονίκη, δια μέσου της Σερβίας. 
 Μετά τη νίκη, ο Πρίγκιπας Κόμπουργκ και ο Στρατηγός Σουβόροφ συναντήθηκαν και αγκαλιάστηκαν. Ο Ρώσος στρατηγός ήταν γενναιόδωρος με τους συμμάχους. Διέταξε να δοθούν ως λάφυρα στους Αυστριακούς όλα τα τουρκικά όπλα. 
Για την αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β', η νίκη στην Φωξάνη ήταν διπλωματική.. Νίκησε η για φιλία και αρμονία μεταξύ Ρωσίας και Αυστρίας. 

 Στη συνέχεια όμως, «ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι» του δύστυχου Ιωσήφ, που κήρυξε τον πόλεμο κατά των «κανιβάλων Τούρκων», παρά την αντίθεση της «μητέρας του Κόσμου». Το εσωτερικό μέτωπο του κατέρρευσε. 
Η Στοά της Βιέννης πέρασε ανοιχτά στην αντιπολίτευση και τον κατήγγειλε ότι πρόδωσε τις αρχές της «πεφωτισμένης δεσποτείας». Οι τιμές των τροφίμων διπλασιάστηκαν και για πρώτη φορά στη Βιέννη, οι πεινασμένοι λεηλάτησαν αρτοποιεία , ενώ ο «φόβος» της υποχρεωτικής στράτευσης, οδήγησε πολλές αριστοκρατικές οικογένειες να εγκαταλείψουν τη Βιέννη. 

 Σπυρίδων Χατζάρας

Σάββατο 11 Ιουλίου 2020

11 Ιουλίου 1829. Ο «Δικτάτορας» Ιωάννης Καποδίστριας συγκάλεσε την Δ' Εθνοσυνέλευση στην οποία μετείχαν 236 πληρεξούσιοι που για πρώτη φορά είχαν εκλεγεί με άμεση ψηφοφορία από τον λαό και δεν ήσαν διορισμένοι

Στις 11/23 Ιουλίου άρχισε στο αρχαίο θέατρο του Άργους η Δ' Εθνοσυνέλευση. Συμμετείχαν 246 πληρεξούσιοι του Ελληνικού Έθνους από όλη την Ελλάδα, που για πρώτη φορά είχαν εκλεγεί με άμεση ψηφοφορία. 
Τους πληρεξουσίους των Κατεχομένων περιοχών τους εξέλεξαν Συνελεύσεις προσφύγων.
 Για πρώτη φορά έστειλαν αντιπροσώπους οι μαχητές της Ελευθερίας ο Στρατός. Πληρεξούσιοι των Όπλων της Ανατολικής Ελλάδος, Ιωάννης Κωλέττης Μιχαήλ Γρίβας ή Γκρίβας.  Των Όπλων Μπουδουνίτσης και Τουρκοχωρίου Αναγνώστης Λοχαρής Αναγνώστης Παναγιώτου. Των Οπλων Πελοποννήσου, Σταυριανός Καπετανάκης, Βασίλειος Πετιμεζάς , Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος ,Νικόλαος Πονηρόπουλος, Κωνσταντίνος Μεταξάς, Νικόλαος Σπηλιάδης. 
30 πληρεξούσιοι ήσαν από την Κρήτη. 
 Πριν την Σύνοδο οι Εθνοσύμβουλοι συμμετείχαν στον αγιασμό στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Άργους. 
Οι συνεδριάσεις της Εθνοσυνέλευσης διήρκεσαν μέχρι τις 6 Αυγούστου. Λήφθηκαν σημαντικές αποφάσεις που αποτυπώθηκαν σε 16 ψηφίσματα. Αποφασίστηκε η κοπή εθνικού νομίσματος, του Φοίνικα, η Ανέγερση του Ναού του Σωτήρος και απαγορεύτηκε η εξαγωγή αρχαιοτήτων από την Ελλάδα. Κατάλογος πληρεξουσίων 

Καρυταίνης: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Δημητράκης Πλαπούτας Λάμπρος Ροϊλός Βασίλειος Δημητρακόπουλος Γαστούνης: Γεώργιος Σισίνης Αναγνώστης Ματσούκας Διονύσιος Κλοκανά Αθανάσιος Ζασίμου Βοστίτσης: Σπυρίδων Χαραλάμπης ή Κωνσταντίνος Θεοχάρη Καλαβρύτων: Ανδρέας Ζαΐμης ή Ζαήμης Δημήτριος Ζαΐμης ή Ζαήμης Σωτήριος Θεοχαρόπουλος Αναστάσιος Χαραλάμπους Πραστού: Γεώργιος Μιχαλάκη Ιωάννης Γούλελος Κάτω Ναχαγιέ: Γεώργιος Ι. Οικονόμου Σπύρος Μερκούρη Μονεμβασίας: Γεώργιος Δεσποτόπουλος Κυριάκος Κοσμά ή Κοσμάκης Νεοκάστρου: Χρήστος Οικονομίδης Γρηγόριος Παπά Αλεξίου Παλαιάς Πάτρας: Μπενιζέλος Ρούφος Ανδρέας Καλαμογδάρτης Κραββάρων: Αναγνώστης Καναβός Αθανάσιος Δεσποτόπουλος Κορίνθου: Ιωάννης Ζωγιόπουλος Γεώργιος Σπυρίδωνος Γεώργιος Ζέρβα Παναγιώτης Τσολακόπουλος Λεονταρίου: Νικήτας Σταματελόπουλος Στασινός Διρεκόπουλος ή Ντουρεκόπλος Νάξου: Παύλος Λεντούδης Μιχαήλ Μαρκοπολίτης Μεθώνης: Διονύσιος Καλλιγγάς Τριπολιτσάς: Ρήγας Παλαμήδης Ιωάννης Ρεβελιώτης Αγίου Πέτρου: Αναγνώστης Κονδάκης Δημήτριος Ιωάννου Μιστρα: Νικόλαος Γολόπουλος Ιωάννης Κορφιωτάκη Αναγνώστης Κοκκώνη Δημήτριος Ευστρατίου Μηλακίων: Παναγιώτης Δαμιανόπουλος Καλαμάτας: Θεοφίλης Πολιτόπουλος Νικόλαος Αφεσίου Αρκαδίας: Μήτρος Αναστασόπουλος Χριστόδουλος Γεωργακόπουλος Αναγνώστης Παπά Τσόρη Σουλίου: Κώστας Μπότσαρης Αθανάσιος Φωτομάρας Μικρομάνης: Αντώνιος Καλογερόπουλος Παναγιώτης Κουτσαβίτης Ανδρούσης: Γεωργάκης Δρανιώτης και Δρακώτης Λιμπέρης Βασιλόπουλος Νησίου: Παναγιώτης Καλαμαριώτης Κωνσταντίνος Νικολάου Κάσσου: Νικόλαος Γρηγοριάδης Δημήτριος Αρβανιτόπουλος Μυκόνου: Στέφανος Μπονφόρτης Μάρκος Καλογεράς Σαντορίνης, Ανάφης, Αστυπάλαιας: Αναγνώστης Μπαρμπαρήγος Γεώργιος Παρισάκης Σκοπέλου, Σκιάθου, Ηλιοδρομίων: Ζαχαρίας Παναγιωτίδης Αντώνιος Σταματίου Ίου, Αμοργού, Σικίνου και Πολυκάνδρου: Λορέντζος Ματίου Δημήτριος Γαβρά Άνδρου: Δημήτριος Καμπάνης Θεόφιλος Καΐρης Ζέας, Θερμίων και Σερίφου: Εμμανουήλ Βρετός Δημήτριος Αγγελή Δυτικης Μάνης (Ανδρουβίστας) Διονύσιος Μούρτζινος Γεώργιος Μιχοληνόπουλος ή Μιχοληνάκης ή Μιχαληνόπουλος Άργους: Δημήτριος Τσόκρης Δημήτριος Περρούκας ή Μπερρούκας Ζυγού Σπάρτης: Μιχάλης Διαμαντιάς Πέτρος Οικουρέας ή Σεκούρις Βονίτσης: Ιωάννης Λογοθέτου Σταμούλης Χονδρού Επαρχίας Ναυπλίου: Αναγνώστης Λιατόπουλος Αναγνώστης Μακρυπουκάμισος ή Μακρυποκάμισος Πόλεως Ναυπλίου Γεώργιος Μ. Αντωνόπουλος Γεώργιος Αγαλόπουλος Τήνου: Γεώργιος Μαυρογένης Δρόσος Ν. Δρόσου Ιάκωβος Α. Παξιμάδη Ιγνάτιος Ρογγιέρης Μαΐνης: Πέτρος Μαυρομιχάλης Γεώργιος Μαυρομιχάλης Πόρου: Χριστόδουλος Μ. Μέξη Δημήτριος Σταμάτη Ξηρομέρου: Γεώργιος Μαυρομάτης ή Μαυρομμάτης Τάτζης Μαγγίνας Καρπενησίου: Γεώργιος Λέλης Κωνσταντίνος Τσάτσος Πάρου και Αντιπάρου Παναγιώτης Δ. Δημητρακόπουλος Φραγκίσκος Δ. Μαύρος ή Φραγκίσκος Κ. Μαύρος Μακεδονίας, Κασσάνδρας, Μαντεμίου, Εδέσσης και Ναούσης: Αθανάσιος Σκανδαλίδης (Θεσσαλονίκη) Γεώργιος Χρυσηίδης ή Χρυσήδης Δημήτριος Σταγειρίτης (Λογιώτατος Σταγειρίτης) Παναγιώτης Ναούμ (Έδεσσα) Βάιος Γεωργίου (Νάουσα) Σάμου: Λυκούργος Λογοθέτης Ιωάννης Λεκάτης Χριστόδουλος Ματακίδης Ευρίπου και Καρύστου: Γεωργάκης Μπάχλος ή Μπάχλας Ιωάννης Οικονόμου Αδάμ Δούκας Παναγιώτης Μπουρέλης ή Μπουρέλος Ζητουνίου: Αναγνώστης παπά Αλεξίου) Αναγνώστης παπά Γεωργακόπουλος Ανατολικού: Σπυρίδων Κουρκουμέλης Κωνσταντίνος Μπέλιος ή Μπέλιας Ασπροποτάμου: Γιαννάκης Χατζηπέτρου ή Χατζή Πέτρου Γούσιος Θεοδώρου Καρπάθου: Γεώργιος Ψαρουδάκη ή Γεώργιος Ψαρουδάκης[9] Χατζή Ηλίας Οικονόμου ή *Χατζηλίας Οικονόμου (Κάρπαθος)[9] Θετταλίας: Χριστόφορος Περραιβός Δρόσος Μανσόλας Κωνσταντίνος Πολυάδης Φωκάς Φραγκούλης Πατρατζικίου: Μήτρος Κοντογιάννης Γεώργιος Αινιάν Αθηνών: Γεώργιος Ψύλλας Νικόλαος Καρόρης Σταυροπηγίου: Αθανάσιος Κουμουντουράκης Χριστόδουλος Καπετανάκης Μαλανδρίνου: Χαράλαμπος Παπαπολίτης (Π. Πολίτη) Δημήτριος Π. Αθανασόπουλος Βλοχού: Ιωάννης Στάϊκος Κωνσταντίνος Χαλικιώτης Μεσολογγίου: Σπυρίδων Τρικούπης Στάμος Στάϊκος Βάλτου: Ανδρέας Ίσκου ή Ανδρέας Ίσκος Γεώργιος Γεραθανάση (Γερ-Αθανάση ή Γερ-Αθανασίου) Ζυγού Ανατολικής Ελλάδος: Αναστάσιος Τζιμπουράκης Ιωάννης Ευθυμίου Λοιδορικίου: Αναστάσιος Α. Λιδορίκης Δημήτριος Νικολάου Πάτμου, Λέρου, Καλύμνου και Ικαρίας: Ιωάννης Καρπαθάκης Ποθητός Νικολαϊδης Ψαρών: Αποστόλης Νικολάου Αναγνώστης Μοναρχίδης Νικόλαος Χ.Δ. Κοτζιά Χ. Αναγνώστης Δομεστίνης Αγράφων: Κωνσταντίνος Ζώτος Γεώργιος Γαλής Ταλάντου: Βασίλειος Τριχά Ευστάθιος Σπυρίδωνος ή Σπυριδώνου Σαλαμίνος: Αναγνώστης Καρνέση Μεγαρίδος: Γεώργιος Δασκαλόπουλος ή Διδασκαλόπουλος Ιωάννης Χ. Μελέτη Θηβών: Θωμάς Λουκατζίκη Σωτήριος Ιωάννου Ύδρας: Γεώργιος Κουντουριώτης Λάζαρος Δ. Τζαμαδός Βασίλειος Ν. Μπουντούρης ή Μπουδούρης Μανώλης Τομπάζης, ορθογρ. Μανουήλ Τουμπάζης Ιωάννης Ορλάνδος Δημήτριος Βούλγαρη Φαναρίου: Τζανέτος Χριστόπουλος Αναγνώστης Αναστασόπουλος Ερμουπόλεως: Ιωάννης Περίδης Παρασκευάς Κάζηρας (Σύρος)[9] ή Κάζιρας Σύρας: Γεώργιος Ρούσσου Γεώργιος Ξανθάκης Πύργου: Νικίας Οικονομόπουλος Ανατολικής Σπάρτης: Ζανετάκης Γρηγοράκη Γεώργιος Αντωνάκου ή Γεώργιος Αντωνίου Γρηγοράκης Πέτρος Πετροπουλάκου Δημήτριος Καβαλιεράκου ή Καβαλλιεράκου Γεώργιος Καπετανάκη Χίων: Λουκάς Ράλλης Νικόλαος Πρασσακάκης ή Πρασακάκης Πόλεως Ναυπλίου: Γεώργιος Αγαλόπουλος Γεώργιος Μ. Αντωνόπουλος Σίφνου, Μήλου και Κιμήλου: Νικόλαος Χρυσόγελος Αντώνιος Βεργής Κορώνης: Ιωάννης Καράπαυλος Θεόδωρος Δαριώτης ή Δαρειώτης Ηπείρου: Χριστόδουλος Κλωνάρης ή Κλονάρης Ιωάννης Γενοβέλης Αθανάσιος Τσακάλωφ ή Τσακάλοφ Κυριακός Τασσίκας Λεβαδιάς: Παναγιώτης Λιδορίκη ή Λοιδορίκη Αντώνιος Γεωργαντάς ή Αναγνώστης Γεωργαντάς Γιάννης Παππά Αντώνης παπά Ευσταθίου Σπετσών: Νικόλαος Χ. Μέξη Αναγν. Χ. Αναργύρου Γεώργιος Κούτζη Αναστάσιος Ανδρούτσου ή Ανδρούτζη Σαλώνων και Γαλαξιδίου: Δημήτριος Νικολαΐδης Μήτρος Νικολάου Κωνσταντίνος Δεδούση Βενέτικου και Ναυπάκτου: Ιωάννης Βλάχος Αθανάσιος Μπογάτζα ή Αθανάσιος Μπουγάτζης ή Ππογάτζα Πάνος Αλεξίου Κρήτης: Γεώργιος Ιδομενεύς Ιωάννης Ξάνθης Ζαχαρίας Πρακτικίδης Γεώργιος Αγγελίδης Φραγκίσκος Λιμπρίτης Γεώργιος Κορνήλιος Ιωάννης Κουρμούλης Ανδρέας Παπαδάκης Αναγνώστης Στεφανάκης Χαρίτων Παπαδάκης Γεώργιος Βασιλάκης Ιωάννης Γεωργιάδης Γεώργιος Γιανναδάκης Μύρων Μελιδονάκης Βασίλειος Αετός Γεώργιος Σαουνάτζος ή Σαννάτζος Ν.Χ. Κωνσταντίνου Μανουήλ Βερνάρδος Γεώργιος Ρενιέρης ή Γεώργιος Βενιέρης (όπως υπογράφει στα πρακτικά) Ιάκωβος Παπαδάκης Ηλίας Αντωνίου Αναγνώστης Παναγιώτη Ιωσήφ Κουκουτζάκης Μιχαήλ Ναύτης Ιωάννης Παπαδάκης Χ. Αναγνώστης Φραγκουδάκης (αναφέρεται Χ. Αναγ. Φραγκουδάκης) Αναγνώστης Παπαμαρκάκης (αναφέρεται Αναγ. Παπά Μαρκάκης ή Μαρκάκη) Ιωάννης Μικέλης Αιγίνης: Γεώργιος Λογιωτατίδης Άρτης: Γιάννης Μακρυγιάννης Γεώργιος Μόστρας Όπλων Ανατολικής Ελλάδος: Ιωάννης Κωλέττης Μιχαήλ Γρίβας ή Γκρίβας Όπλων Μπουδουνίτσης και Τουρκοχωρίου: Αναγνώστης Λοχαρής Αναγνώστης Παναγιώτου Όπλων Πελοποννήσου Σταυριανός Καπετανάκης Βασίλειος Πετιμεζάς Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος Νικόλαος Πονηρόπουλος Κωνσταντίνος Μεταξάς Ν. Σπηλιάδης :Ανδρέας Π. Μεταξάς Λύσανδρος Βιλαέτης (Πύργος) Μαργαρίτης Κούταβος (Αίνος Θράκης), Αναστάσιος Ελαιών, (Ολύμπου και Μακεδονίας) Ιάκωβος Περικλής (Λιτόχωρο), Ολύμπου και Μακεδονίας αρχιμανδρίτης Κωνστάντιος, (Μακεδονίας) αρχιμανδρίτης Αρσένιος, Ολύμπου και Μακεδονίας Γεώργιος Βαλτινός[13] Κωνσταντίνος Σχινάς, (Θράκης και Βιθυνίας) Γεώργιος Μαυρομμάτης

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2020

Συστάσεις της Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος, που κυβέρνησε το Ελληνικό κράτος από τον Απρίλιο του 1826 μέχρι τον Απρίλιο του 1827 με πρόεδρο τον Ανδρέα Ζαΐμη, προς τους Μανιάτες .

Η Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος διορίστηκε από την Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαυρου, στις 12 Απριλίου 1826, πριν διακόψει τις εργασίες λόγω της πτώσης του Μεσολογγίου. 
Η Διοικητική Επιτροπή είχε έντεκα μέλη. Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης. Ανδρέας Ζαΐμης, πρόεδρος. Αναγνώστης Παπαγιαννόπουλος (που αργότερα υπέγραφε ως Αναγνώστης Δεληγιάννης), Γεώργιος Σισίνης, Δημήτριος Τσαμαδός, Ανδρέας Χατζηαναργύρου, Αναγνώστης Μοναρχίδης, Σπυρίδων Τρικούπης, Ανδρέας Ίσκος ,Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, Ιωάννης Βλάχος. Γενικός Γραμματέας της επιτροπής ήταν έως την 3η Αυγούστου 1826 ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος.
 Στην κυβέρνηση αυτή δεν μετείχε η φατρία της Ύδρας την οποια εκπροσωπούσε ο πρακτωρ Σπυρίδων Τρικούπης. 
Οι Αγγλόφρωνες μετείχαν στη 13μελή «Επιτροπή της Συνέλευσης» που ανέλαβε να διαπραγματευθεί έναν συμβιβασμό με την Οθωμανική Τουρκία με τη μεσολάβηση του Άγγλου πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη Στάνφορντ Κάνινγκ. 
Η κυβέρνηση Πετρόμπεη-Ζαίμη προσπαθούσε να μαζέψει το χάος που άφησε πίσω της η κυβέρνηση των δανειοληπτών. 
Οι οδηγίες του Πετρόμπεη στην εγκύκλιο της 9ης /21ης Ιουλίου 1826 είναι απόλυτα χαρακτηριστικές των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η κυβέρνηση.
Γνώμη μου είναι ότι την εγκύκλιο συνέταξε ο Φιλογενής Γεώργιος Γλαράκης,  και οτι απηχεί τις οδηγίες του Καποδίστρια.

«Φίλτατοι Πατριῶται, «Πίστις καὶ Πατρίς», δύο ἀναγκαῖα πράγματα, χωρὶς τῶν ὁποίων δὲν ἠμπορεῖ νὰ ζήσῃ τινὰς μ̉ ἐκείνην τὴν εὐδαίμονα κατάστασιν, ὁποῦ ἀπαιτεῖται εἰς τὸν λογικόψυχον ἄνθρωπον. 
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι διπλοῦς ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ ὡς τοιοῦτος τὴν μὲν πατρίδα ζητεῖ διὰ περίθαλψιν πρόσκαιρον τοῦ σώματος, τὴν δὲ πίστιν διὰ τὴν ἐλπίδα, ὅτι θέλει ἐπιστρέψει εἰς τὴν ἀρχαίαν πατρίδα, διὰ νὰ ζήσῃ μετὰ τοῦ ποιητοῦ αἰωνίως, διὸ καὶ ὁ ὀρθὸς ὑπαγορεύει λόγος «μάχου ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος». 
Οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἑλλάδος ἐκινήσαμεν τὰ ὅπλα κατὰ τῶν τυράννων, ὄχι δι̉ ἄλλο, εἰμὴ διὰ νὰ ὑπερασπισθῶμεν τὴν πίστιν καὶ τὴν πατρίδα μας καὶ οὕτω νὰ ζήσωμεν ἐλεύθεροι καὶ νὰ ὑπάρξωμεν ἔθνος αὐτόνομον ἢ ν̉ ἀποθάνωμεν μὲ τὰ ὅπλα εἰς χεῖρας.
 Ἕκτον ἤδη ἔτος τρέχομεν τοῦ ἱεροῦ τούτου ἀγῶνος καὶ ὁ ἐχθρὸς πανταχόθεν εἰσβάλλει τὰς δυνάμεις του διὰ νὰ μᾶς ἀφανίσῃ τέλεον. Καὶ ἀφοῦ ἐκυρίευσε τὴν Κρήτην, ἐταπείνωσε τὴν ἀνατολικὴν καὶ δυτικὴν Ἑλλάδα, κατεξουσίασε τὸ Μεσολόγγιον, κατερήμωσε τὰς πόλεις καὶ χώρας τῆς Πελοποννήσου καὶ κατεπάτησε τὰ πλέον ὑψηλότερα καὶ δυσβατώτερα ὄρη, ἐκίνησε τὰς δυνάμεις του καὶ κατὰ τὴν Σπάρτην, διότι ἀφ̉ ὅλας τὰς ἐπαναστατημένας ἐπαρχίας τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔμεινεν ἄλλο μέρος μέχρι τῆς σήμερον, τὸ ὁποῖον νὰ μὴ λεηλατήθη ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, ἐκτὸς τῆς Σπάρτης, τὴν ὁποίαν, κατὰ τὰς ὁποίας πληροφορίας ἔχομεν, ἔχει ἀμετάθετον ἀπόφασιν, ἤ νὰ καταστρέψῃ καὶ νὰ ταπεινώσῃ τὴν Σπαρτιατικὴν ὀφρύν, ἢ ν̉ ἀφήσῃ τὰ κόκκαλά του εἰς αὐτήν.
 Ἡ γενναία ὅμως ἀνθίστασις, τὴν ὁποίαν ἀπήντησεν ἀνελπίστως παρὰ τῶν Σπαρτιατῶν, τὸν ἔδωκε νὰ καταλάβῃ ὅτι δὲν θέλει πολεμήσει μὲ ἁπλῶς Ἕλληνας, ἀλλὰ μὲ Σπαρτιάτας, τοὺς ὁποίους ὑπερεκθειάζει ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἀλλ̉ ὁ ὑπερήφανος οὗτος Ἰμπραχήμης, ὅσον ἐγνώρισεν ἐκ τῆς πείρας ὅτι διὰ νὰ αἰχμαλωτίσῃ Σπαρτιάτας καὶ νὰ κατακαύσῃ τὰς χώρας των πρέπει νὰ δοκιμάσῃ μεγίστην φθορὰν καὶ ζημίαν, τόσον περισσότερον ἐπιμένει, ὅτι ἀφοῦ ἔλθωσιν ἐκ νέου δυνάμεις του διά τε θαλάσσης καὶ ξηρᾶς νὰ ἐκστρατεύσῃ κατὰ τῆς πατρίδος μας Σπάρτης. Διὰ νὰ ματαιωθῶσι λοιπὸν οἱ ὀλέθριοι αὐτοῦ σκοποὶ καὶ διὰ νὰ ἀπαθανατισθῆ καὶ ἤδη τὸ ὄνομα τῆς Σπάρτης, κρίνω χρέος μου πατριωτικὸν νὰ σᾶς φέρω ὑπ᾽ ὄψιν τὰ ἐφεξῆς: 
 Aον. Ἡ ἕνωσις, ἥτις σήμερον βασιλεύει μεταξὺ μεγάλων τε καὶ μικρῶν, ὄχι μόνον νὰ μὴ ψυχρανθῇ, ἀλλὰ ἔτι μᾶλλον νὰ αὐξήσῃ καὶ νὰ γίνῃ ἀκράδαντος εἰς τὰς ψυχάς μας, διότι ὅπου δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμὶ ἐγὼ ἐν μέσῳ αὐτῶν, ὁ κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς ἐν Εὐαγγελίοις ὑπόσχεται. Ἐκ τοῦ ἐναντίου δὲ ἡ διαίρεσις θέλει δείξει τὸν μὲν ἐχθρὸν νικητήν, ἡμᾶς δὲ ἀνάνδρους καὶ νικηθέντας, καθὼς ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μαρτυρεῖ: «Πᾶσα βασιλεία μερισθεῖσα καθ̉ ἑαυτὴν οὐ σταθήσεται καὶ πᾶσα πόλις καὶ χώρα καὶ οἰκία μερισθεῖσα καθ̉ ἑαυτὴν ἐρημοῦται». 

Βον. Τώρα ὅτι ὁ ἐχθρὸς εἶν̉ ἀδύνατος νὰ μὴν ἀδιαφορήσητε περιμένοντές τον εἰς τὰς θύρας τῶν ὀσπιτίων σας, ἀλλ̉ ὅλοι oσοι βαστᾶτε ἄρματα νὰ ἐβγῆτε ἐβγάζοντας καὶ ὅσους ὁπλοφόρους Πελοποννήσιους εὑρίσκονται εἰς αὐτὰ τὰ μέρη καὶ ἀφοῦ συνενωθῆτε μὲ τὰ Πελοποννησιακὰ στρατεύματα νὰ κινήσετε κατ̉ αὐτοῦ τώρα ὁποῦ ὁ ἐχθρὸς εἶναι ἀδύνατος, διὰ νὰ ἀφανισθῇ ἐξ ὁλοκλήρου καὶ σᾶς ὑπόσχομαι, ὅτι θέλομεν ἡσυχάσει πλέον. Διότι, ἐὰν κατὰ τοῦτο φανῆτε ἀδιάφοροι, βέβαια παρ̉ ὅλων τῶν ἐθνῶν θέλετε νομισθῆ ἐχθροὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ θέλετε ἀμαυρώσει τὴν ὁποίαν λαμπρὰν φήμην ἐδώσατε ἤδη διὰ τῆς γενναιοψυχίας σας καὶ θέλετε ὑστερηθῆ ἐκεῖνα τὰ καλά, τὰ ὁποῖα διὰ τῆς λαμπρᾶς νίκης σας καὶ διὰ τῆς ἐκστρατείας μέλει ν̉ ἀπολαύσετε. 

 Γον. Ὅσοι μείνετε ἔνδον τῆς Σπάρτης νὰ φροντίσετε πανταχόθεν ν̉ ἀγοράσῃ ἕκαστος ὅσα περισσότερα ἠμπορέσῃ πολεμοφόδια, ἐκ τῶν ὁποίων δὲν θέλει δοκιμάσει μικράν τινα ζημίαν. Διότι, εἰ μὲν ὁ ἐχθρὸς κινηθῇ καθ̉ ὑμῶν, αὐτὰ εἶναι τὰ μόνα μέσα διὰ τῶν ὁποίων θὰ δυνηθῶμεν νὰ φυλάξωμεν καὶ τὴν πατρίδα καὶ τὸν ἑαυτόν μας καὶ νὰ συντρίψωμεν τὴν ὑπερήφανον ὀφρὺν τῶν ἀνδραπόδων Ἀράβων. 

Δον. Νὰ ἔχετε ἅπαντες πρὸ ὀφθαλμῶν, ὅτι, ἐὰν ὁ ἐχθρὸς κινηθῇ εἴτε ἐκ τοῦ ἀνατολικοῦ μέρους, ὃ ἔστι ἀπὸ Μαραθωνήσι, εἴτε ἐκ τοῦ δυτικοῦ μέρους, ὃ ἐστι ἀπὸ Ἁλμυρόν, καὶ δυνηθῇ νὰ εἰσχωρέσῃ ἐντὸς τῶν χωρίων, νὰ μὴ διασκορπισθῆτε εἰς τὰ ὄρη καὶ τὰ σπήλαια, ἀλλἀ νὰ σφαλισθῆτε οἱ ἄνδρες εἱς τὰ δύο κατώτερα ὀσπίτια καὶ πύργους ἀπὸ τὰ ὁποῖα δὲν ὑστερεῖται κανέν χωρίον, ἐκ τοῦ διότι ἀφοῦ ἔχομεν παράδειγμα τοὺς προγόνους μας, ὅτι κατ̉ αὐτὸν τὸν τρόπον ἐδυνήθησαν νὰ φυλάξωσι τὴν πατρίδα τους εἰς τὴν πρώτην ἐπανάστασιν, ἔχομεν καὶ σημερινὰ παραδείγματα, ὅτι ὀλίγοι τινὲς ἐσφαλίσθησαν εἰς τοὺς κάμπους τῆς Γαστούνης καὶ ἄλλων μερῶν καὶ ἀφοῦ ἐφυλάχθησαν ἀβλαβεῖς ἐσκότωσαν καὶ ἀρκετοὺς ἐχθροὺς καὶ τοὺς ἠνάγκασαν ν̉ ἀναχωρήσουν μὲ καταισχύνην τους, πολλῷ δὲ μᾶλλον εἰς τοιούτους σκληροὺς τόπους καὶ δυνατοὺς πύργους, ὁποὺ καὶ τώρα ἡ Τζίμοβα, Πύργος καὶ χωριά, μὲ πολλὰ ὀλίγους εἰς τοὺς πύργους ἀφάνισαν τοὺς ἐχθρούς. Λοιπὸν ἐὰν σταθοῦν καὶ τὸ Μαραθωνήσι, εἰς τὸ Μαυροβούνι καὶ εἰς παρομοίας θέσεις καὶ πύργους δυνατούς, καθὼς τὸ Βαθύ, Κατζαουνιάνικα, Πετροβούνι, Λίμνη, Μαρούλια, Καστάνια, Σκυφιάνικα καὶ λοιπὰ ὅλα τὰ μέρη, ὅσοι σταθοῦν εἰς τὴν πατρίδα ἀσφαλοῦν καὶ τὸν ἐχθρὸν ἀφανίζουν, καὶ τοιαῦτα παραδείγματα ἔχετε πολλὰ ὡς ἄνωθεν.
 Εον. καὶ τελευταῖον νὰ παρεμποδίζητε τοὺς ἀνοήτους ἀπὸ τὰς συνήθεις καταχρήσεις των, νὰ περιποιῆσθε τοὺς καταφυγόντας εἰς τὴν πατρίδα μας ἀδυνάτους ἀδελφούς μας, διότι καθὼς τὰ καλὰ διαφημίζονται, οὕτω καὶ τὰ κακὰ διαθρυλοῦνται πανταχοῦ. Οἱ Ἕλληνες σήμερον ἐξ ἑνὸς στόματος ἐπαινοῦσι τοὺς Σπαρτιάτας καὶ ἡ Εὐρώπη θὰ προσηλώνῃ τὸ ὄμμα της εἰς τὴν Σπάρτην ˙ ἂς μὴ λοιπὸν ὁμοιάσωμεν τῆς γελάδας, κατὰ τὸν χωρικὸν λόγον* , ἀλλ̉ ἂς δείξωμεν καὶ εἰς τοὺς ὁμοπίστους καὶ ἀλλοεθνεῖς, ὅτι καὶ εἴμεθα καὶ ἐσμὲν καὶ ἐσόμεθα ἀπόγονοι τῶν ἡρώων ἐκείνων Σπαρτιατῶν. 
Ταῦτα πατριωτικῶς καὶ μένω. 
 Τῇ 9 Ἰουλίου 1826 Ναύπλιον 
Ὁ εἰλικρινὴς πατριώτης σας Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης»

 * «Ἀφοῦ γεμίσῃ τὴν καρδάρα γάλα δίδει μιὰ κλοτσιὰ καὶ τὸ χύνει »

πηγή  www.elkosmos.gr