1822. Στις 16/28 Νοεμβρίου η Δολοφονία από τους αγγλόφιλους, του Φιλογενούς Παναγιώτη Κρεββατά

του Σπύρου Χατζάρα

Ο Παναγιώτης Κρεββατάς, (1785 - 1822), «Εθνικόφρων» πρόκριτος του Μυστρά, και μέλος της πρώτης Εθνοσυνέλευσης. Είχε έρθει σε επαφή με το επαναστατικό κίνημα στην Ιταλία. Ήταν ο αρχηγός των όπλων του Μυστρά, και συγκρότησε Σώμα 10.000, έδιωξε τους εξισλαμισμένους Μπαρδουνιώτες από την περιοχή και γκρέμισε τους Πύργους τους. Πολέμησε με τον Κολοκοτρώνη τον Δράμαλή.

 Οι Κρεββατάδες, ήσαν παλαιά βυζαντινή οικογένεια, του Μυστρά που κρατούσαν από τον 14ο αιώνας. Ο Παναγιώτης Κρεββατάς ο πρεσβύτερος, ήταν από τους πρωταγωνιστές μαζί με τους Μπενάκηδες των Ορλωφικών. 
Η χήρα του Παναγιώτη, συνέχισε να χρηματοδοτεί τον αγώνα και μετά την απελευθέρωση της έδωσαν σύνταξη 20 δραχμών κατά μήνα.

 Η δολοφονία του Φιλογενούς Παναγιώτη Κρεββατά, τον οποίο «οι οπλαρχηγοί υποδέχονταν από σεβασμό όρθιοι», ήταν καθαρά πολιτική, και έγινε ενόψει της εθνοσυνέλευσης του Άστρους. 

Οι πληρωμένοι δολοφόνοι, του είχαν στήσει ενέδρα σε ένα γεφύρι του Ευρώτα. Φυσικός αυτουργός της δολοφονίας, ήταν, σύμφωνα με τον Φιλογενή γραμματικό Θεόδωρο Ρηγόπουλο ήταν ο ανιψιός του Γιατράκου, Γληγοράκης Γιατράκος. Η πρώτη καθαρά πολιτική δολοφονία της συμμορίας των «συνταγματικών» της Εταιρείας της Ανατολής ήταν η εκτέλεση του Φιλογενούς πλοίαρχου Αντώνη Οικονόμου, που ξεσήκωσε τα πληρώματα της Υδρας, και συνδεόταν με τον έλεγχο της πρώτης Εθνοσυνέλευσης. 

Την ώρα που το «Έθνος» , πολεμούσε για την απελευθέρωση του,
 οι «αντιδραστικοί» της Ύδρας και οι «αντιδραστικοί» Τουρκοκοτσαμπάσηδες , 
οι «καλικάτζαροι», οι «Καταχθόνιοι», κυνηγούσαν να δολοφονήσουν έναν έλληνα πατριώτη για να του κλείσουν το στόμα. 
Ο Κολοκοτρώνης, που πληροφορήθηκε τα σχέδια των «προκρίτων», αντέδρασε στέλνοντας τον Τσόκρη με 200 άνδρες για να σώσει τον Οικονόμου αλλά έφτασαν πολύ αργά. 
Η δολοφονία του Φιλογενούς επαναστάτη Αντώνη Οικονόμου, κουκουλώθηκε αποσιωπήθηκε δεν απασχόλησε την Εθνοσυνέλευση, και ποτέ δεν τιμωρήθηκαν οι δολοφόνοι. Την ίδια μοίρα είχε και ο επαναστάτης και Φίλος του Γένους, Παναγιώτης Καρατζάς- Αναστασόπουλος, που είχε υπηρετήσει στα ρωσικά τάγματα της Επτανήσου Πολιτείας το 1806, και ήταν τσαγκάρης στην Πάτρα από το 1809 , και ο οποίος ξεσήκωσε το 1821,τον λαό της Πάτρας . Τον δολοφόνησαν στην μονή Ομπλού . 

Η Πατριωτική επανάσταση , κατά των Τούρκων και των Τουρκοκοταμπάσηδων , που οραματίστηκαν με το πατριωτικό Δικιμιο, οι Φίλοι του Γένους, εκδηλώθηκε από τους μαθητές της Εθνικής Ακαδημίας των Κυδωνιών και στη Σάμο, που με επικεφαλής τον Λυκούργο Λογοθέτη , ως «Καρμανιόλοι», αφού εδίωξαν τους Τούρκους, πήραν την πολιτική εξουσία από τους «καλικάτζαρους», και δημιούργησαν ένα πρότυπο δημοκρατικό και πατριωτικό σύστημα διακυβέρνησης. 

Η σημαντικότερη απόπειρα για την ταυτόχρονη εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του Έθνους, έγινε από τον μαθητή του Αθανάσιου Ψαλίδα, τον Οδυσσέα, που ακολούθησε κατά γράμμα το πρόγραμμα των Φιλογενών και της Ελληνικής Νομαρχίας για ένα Κράτος πραγματικά δημοκρατικό. Ο Οδυσσέας κήρυξε τον πόλεμο στους «άρχοντες της Ρούμελης», αφού δεν τους αναγνώριζε καμία εξουσία. Αν οι κοτζαμπάσηδες ήθελαν να ακολουθήσουν θα ήταν δεκτοί στους κόλπους του αναγεννημένου Έθνους , αλλιώς ήσαν το ίδιο εχθροί όπως και οι Τούρκοι. 

Ο Οδυσσέας αναδείχθηκε από την επανάσταση στον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της Ρούμελης και ενώ το 1822 ανακηρύχθηκε Αρχιστράτηγος της Ανατολικής Στερεάς, βρέθηκε μόνος , αντιμέτωπος με τη συνομωσία των αγγλόφιλων, του κλήρου και των κοτζαμπάσηδων, που επιδόθηκαν σε έναν ανελέητο αγώνα εναντίον του με σκοπό την ολοκληρωτική του εξόντωσή, χαρακτηρίζοντας τον τουρκολάτρη, αιμοδιψή και κακούργο. Ο Οδυσσέας υποστηρίχτηκε μόνο από τον Νικηταρά, τον οποίο προσπάθησαν με υποσχέσεις χρηματισμού και αξιωμάτων να τον πείσουν να τον δολοφονήσει, όπως ανέφερε ο ίδιος ο Νικηταράς: «Ένας αρεοπαγίτης μου λέγει δια να σκοτώσω τον Οδυσσέα. Πρωτύτερα μου είχε στείλει η Διοίκησις έναν Γραμματικό. Τον παίρνω με την κουμπούρα. Έγραψαν και του Γέρου (του Κολοκοτρώνη) δια τα τρέχοντα, ότι η Διοίκησις θέλει να σκοτώσει μερικούς». 

Στις 22 Ιουνίου του 1822 κυκλοφόρησε σε όλη τη Ρούμελη ο αφορισμός του Οδυσσέα από τον υπουργό Θρησκευτικών και Δικαιοσύνης της επαναστατικής κυβέρνησης , τον Δεσπότη Ανδρούσης, Ιωσήφ. Ο Οδυσσέας αναθεματίστηκε απ’ την Εκκλησία, ως «άθεος, βλάσφημος, καταραμένος, τουρκολάτρης και αντίχριστος», και όποιος χριστιανός θα τον πλησίαζε θα γινόταν κι αυτός «αμαρτωλός και επικαταράτος». 
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δολοφονήθηκε τελικά στην Ακρόπολη των Αθηνών στις 5 Ιουνίου του 1825, με εντολή των Μαυροκορδάτου- Κωλέττη. 

Ακολούθησαν οι δολοφονίες του πρωτότοκου γιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Πάνου , στις 21 Νοεμβρίου του 1824 στο χωριό Θάνα της Τρίπολης, της Μπουμπουλίνας στις 22 Μαΐου 1825 στις Σπέτσες , και η δολοφονία του Καραϊσκάκη στις 22 Απριλίου 1827 στο Φάληρο. 

Ο αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Καραϊσκάκη, Ιωάννης Σταυριανός, αναφέρει επί λέξει στα απομνημονεύματα του: «Ο Καραΐσκος άμα διέταξε τον υπασπιστήν του να καταδιώξει τους δύο ιππείς, έστρεψεν οπίσω απομακρυνθείς της μάνδρας ικανόν διάστημα. Τότες είδομεν στρατόν και ευθύς ο πυροβολητής ανεμείχθη εις τον στρατόν. Αυτός ήτο ο επικατάρατος δολοφόνος του Καραΐσκου. Οι οφθαλμοί του συντρόφου μου εν ριπή διέτρεξαν τον δολοφόνον και τον αρχηγόν». 

Ο κύκλος των πολιτικών δολοφονιών της αγγλόφιλης παράταξης των «τέκτων» της Μητερας Στοάς του Λονδίνου έκλεισε με την τελετουργική εκτέλεση του Εθνάρχη Ιωάννη Καποδίστρια. Το «κέντρο» που εφάρμοσε συστηματικά, τη «μέθοδο των Ασασσίνων», και που αποφάσισε, διέταξε και οργάνωσε αυτές τις δολοφονίες, το περιέγραψε ο Νικηταράς λέγοντας, «η Διοίκησις θέλει να σκοτώσει μερικούς», και διακρίνεται ανάγλυφα στην αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Εδουάρδου Τρελώνη, από δυο «άγγλους φιλέλληνες», της ομάδας που συνόδευε τον Μπάυρον, και οποίοι παρέμειναν μετά τον θάνατο του, στην υπηρεσία του Μαυροκορδάτου. 

Οι δράστες ήσαν ο λοχαγός John W. Fenton , (1795 -1825), που είχε υπηρετήσει στην Ισπανία, και μετά την αποστράτευση του, μετατέθηκε στον «στρατό» του Μπάυρον και ο νεαρός William Whitcombe, (1806 -1832), που αφού υπηρέτησε στο ναυτικό της εταιρίας των «Ανατολικών Ινδιών», επέστρεψε στην αρχή του 1824 στο Λονδίνο, και προσέφερε τις υπηρεσίες του στην London Greek Committee, που τον έστειλε στην Ελλάδα. 

Όλες οι δολοφονίες, έγιναν σε κρίσιμες στιγμές για να αλλάξει η «φορά των πραγμάτων».Αποφασίστηκαν από το καθοδηγητικό κέντρο του συνασπισμού των «αντιδραστικών δυνάμεων», που συσπειρώθηκαν γύρω από το «αγγλικό κόμμα». Η «αγγλική ταυτότητα» του «Κέντρου», ενισχύθηκε από τους εμπορικούς δεσμούς των αντιδραστικών «μεγάλων οικογενειών» της Πελοποννήσου, και των «νοικοκυραίων» της Ύδρας, των οποίων ο πλούτος προήλθε από τις συναλλαγές με την «εταιρία της Ανατολής», ( Levant Company). 

Οι «πλούσιοι» ενοικιαστές γης και φόρων της Πελοποννήσου, αγόραζαν φθηνά και πουλούσαν ακριβότερα σταφίδες, λάδι, και ξυλεία, στους Ιουδαίους εμπόρους της Levant Company, στην Πάτρα και τη Ζάκυνθο. Από τις εξαγωγές σταφίδας και ξυλείας προήλθε και ο πλούτος των Νοταράδων από τα Τρίκαλα της Κορινθίας, των Λόντων, των Ζαΐμηδων, των Κανακάρηδων, κλπ. Αντίθετα , ο Κορίνθιος Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, που ήταν μέγας έμπορος σταφίδας στην Πάτρα, ανταγωνίστηκε τα πλοία της Levant Company, και δημιούργησε τον στόλο των Γαλαξιδιωτών. Το Γαλαξίδι, τα Ψαρρά και η Κάσσος, που ανταγωνιζόντουσαν την «Εταιρία της Ανατολής», καταστράφηκαν, από τον τουρκικό και τον αιγυπτιακό στόλο. 

Η καταστροφή του Γαλαξιδιού έγινε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1821 και χάθηκαν 90 πλοία, από τα οποία τα 13 πολεμικά. Των Ψαρρών στις 21 Ιουνίου 1824, με 15.000 θύματα. Το ολοκαύτωμα της Κάσσου που στις παραμονές της επανάστασης είχε 100 πλοία και 12.000 κατοίκους έγινε κατόπιν προδοσίας ,στις 7 Ιουνίου 1824, με 7.000 Κασσιώτες νεκρούς ή αιχμαλώτους για τα σκλαβοπάζαρα της Αλεξανδρείας, όπου κυρίαρχο ρόλο είχαν οι ιουδαίοι έμποροι ανθρώπων. 

Στις 4/16 Νοεμβρίου 1828  η "φίλη" Αγγλία , αγνοώντας τις απόψεις του Καποδίστρια, όπως εκφράστηκαν στη Διάσκεψη του Πόρου, επέβαλε με το δεύτερο Πρωτόκολλο του Λονδίνου, τη δημιουργία ενός «αυτόνομου» ελληνικού κράτους και φόρου υποτελούς στο Σουλτάνο, που θα περιελάμβανε την Πελοπόννησο (Μοριά) και τα νησιά των Κυκλάδων.