Παρασκευή 30 Αυγούστου 2019

Τα οικονομικά πεπραγμένα της κυβέρνησης Καποδίστρια

Πίναξ των χρηματικών ποσοτήτων που εισήλθαν εις το Ταμείο του Ελληνικού Κράτους επί της διοικήσεως του Κυβερνήτου I. Α. Καποδίστρια και του αδελφού του Αύγουστίνου, από τον Ιανουαρίο του 1828 έως το Μάρτιο του 1832.

-Τα εκ Εθνικής Τραπέζης κεφάλαια .................1,100,000 φράγκα
- Πόροι χορηγηθέντες παρά της Γαλλίας……...3,500,000 φράγκα.
-Πόροι χορηγηθέντες παρά της Ρωσσίας ..........3,500,000 φράγκα. - -Πόροι χορηγηθέντες παρά της Αγγλίας ...........500,000 φράγκα. -Έκδοση χαρτονομίσματος   ................................500,000 φράγκα -Κοπή αργυρών  και χάλκινων νομισμάτων ........100,000 φράγκα. ΄-Κληροδοτήματα και Δωρεές .............................600,000 φράγκα -Δανεισθέντα παρά του Κυβερνήτου ..................800,000 φράγκα -Πρόσοδοι  του Κράτους ...................................14 000,000 φράγκα

Το όλον, 24,600,000 φράγκα.

Παρά ταύτα η μεν Γαλλία χορήγησε το 1829 ενάμιση εκατομμύριο ιδιαιτέρως διά τις δαπάνες του τακτικού σώματος, ό δε Κ. Εϋνάρδος, εκτός των όσων εχάρισε εις την Ελλάδα, είχε να λάβει ώς χρέος 200,000 φράγκα, για τα οποία η Κυβερνήση του έδωσε ως ενέχυρο τις αλυκές της Θερμησίας στην Ερμιόνη. Αποτελεί ένα από τα τρία δημοτικά διαμερίσματα του δήμου Ερμιόνης Και τα χρήματα αυτά επήρκεσαν για όλες τις δαπάνες, που κρατήθηκαν κάτω από τα επτά εκατομμύρια φράγκα το χρόνο.
Τα Ετήσια έξοδα της κυβέρνησης Καποδίστρια ήσαν
-Δια το Στρατό Ξηράς………………….4,000,000 φράγκα
-Εις το Ναυτικό………………………….700,000 φράγκα -
Για μισθούς πολιτικών υπαλλήλων……..500,000 φράγκα
-Για ειδικές έκτακτες δαπάνες, για Κοινωνική Πολιτική και πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων …………… 1,000,000 φράγκα
Το όλον 6,200,000 φράγκα.

Σε αυτά περιλαμβάνονται τα «φιλοδωρήματα» της κυβερνήσεως προς τους αναξιοπαθούντες. Με αυτό τον προυπολογισμό ο κυβερνήτης ανέγειρε εκ θεμελίων εις όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου και της Στερεάς οικοδομήματα προς εγκατάσταση των διοικήσεων και των δικαστηρίων, και κατασκεύασε περισσότερα από 150 αλληλοδιδακτικά σχολεία και άλλες τόσες εκκλησίες, έφτιαξε το λιμάνι του Πόρου και έφτιαξε στο Ναύπλιο, το Αργος, την Κόρινθο , στις Πάτρες και τη Ναύπακτο, στρατώνες ικανούς να στρατωνίζουν 5000 τακτικούς στρατιώτες. Δια την ανέγερση του ορφανοτροφείου, της Αίγινας δαπανήθηκαν 300000 φράγκα. Ο Κυβερνήτης τους πρώτους 20 μήνες της θητείας του που συνεχιζόταν ο πόλεμος κράτησε 20.000 στρατιώτες και 40 πολεμικά πλοία. Το 1830, μετά την ελάττωση του Στρατού και του στόλου, το Στράτευμα αποτελείτο από 11300 αξιωματικούς και οπλίτες . (18 ελαφρά τάγματα 6,000 ανδρών, 6 τάγματα Τακτικού με 2,400 άνδρες, ένα τάγμα πυροβολικού με 500 άνδρες, 3 ίλες λογχοφόρων με 400 άνδρες, 2 ίλες Βουλγάρων με 300 άνδρες, 1,200 πολιτοφύλακες και 500 αξιωματικούς σε πολεμική διαθεσιμότητα. Τα πολεμικά Πλοία εν ενεργεία ήσαν 22 με 120 αξιωματικούς. Το 1832 στις αποθήκες του Στρατού βρισκόντουσαν 4 πλήρεις πεδινές πυροβολαρχίες , δώδεκα χιλιάδες τυφέκια, και 300000 λίτρα πυρίτιδος.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2019

Οι Εθνοπροδότες δεν είναι πατριώτες. Το Ευαγγέλιο του καλού Πατριώτη εξηγεί ΤΙ ΕΣΤΙΝ ΑΛΗΘΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

Οι εθνοπροδότες Μαυροκορδάτος, Πολυζωίδης, Κουντουριώτης, Ορλάντο, Βούλγαρης , Κριεζής Μπουδούρης, Μιαούλης ζητωκραύγαζαν το 1831 , «ζήτω η πατρίς», «ζήτω το Έθνος» , και «ζήτωσαν
 οι ειλικρινείς φίλοι και προστάται του Έθνους». Οι Αγγλοι. 
Ακριβώς τα ιδια φώναζε και ο εθνοπροδότης Βελουχιώτης. 

Ο προδότης Πολυζωίδης στις 29Ιουλίου/10 Αυγούστου 1931 στο όργανο της Αγγλικης πολιτικής τον «Απόλλωνα» που βγήκε με εντολή του Γουέλιγκτον έγραφε: 
«Το έθνος», δηλαδή οι λωποδύτες, οι Κωλοέλληνες πράκτορες των Άγγλων που έφαγαν τα δάνεια της Αγγλίας , «έως τώρα μετεχειρίσθη νόμιμα και ειρηνικά μέσα είς εκφρασιν των χρειών του», και έλεγε ότι «προταίτιος» της ένοπλης εξέγερσης ήταν ο Καποδίστριας «ό νύν κατά δυστυχίαν έπι κεφαλής τών πραγμάτων ευρισκόμενος, όστις ανένδοτος είς τάς προτάσεις τού έθνους, αποφασίζει νά θυσιάσει τό πάν είς τό είδωλον τής φιλαρχίας του».

 Ο Καποδίστριας δεν άκουγε το Λονδίνο που ηταν το Εθνος και δεν ηθελε τον βασιλιά που του εφερναν οι Αγγλοι και δεν ηθελε τα σύνορα των Αγγλών που το «Εθνος των δανειοληπτών» είχε αποδεχθεί. Και οι λωποδύτες κατηγορούσαν τον καποδίστρια ότι «με τήν χρήσιν μισθωτών βραχιόνων στηρίζει τον δεσποτισμό του», ενώ εκείνοι ακριβώς χρησιμοποιούσαν τα κλεμμένα που είχαν βάλει στην άκρη για να τον ρίξουν.
 Και τόνιζε ο προδότης Πολυζωίδης που τον τιμά η Χρυσή Αυγή μαζί με τη Στοά.
«Οι Έλληνες ήνοιξαν τα ομματά των δεν γίνονται όργανα των σκοπών ενός άτομου, το όποιον δεν έσυμμετείχε ποτε τής τύχης και τών αγώνων των». Ο Καποδίστριας ο Νεος Μιλιτιάδης, ο νεος Θεμιστοκλής , ο αρχηγός της Επανάστασης, δεν συμμετείχε στους Αγώνες των Ελλήνων. Και κατέληγε ότι ο προδοτικός αγώνας των πραξικοπηματιών ήταν «Αγών, εθνικός, άγών νόμιμος, άγών δικαιοσύνης, (μασωνικού) φωτισμού, άπολυτρώσεως, άναστάσεως τής Ελλάδος». 

 Το Δοκίμιον περί Πατριωτισμού του 1817 παραμένει τώρα, 201 χρόνια μετά, περισσότερο επίκαιρο από ποτέ! 

Διότι, ως έλεγε και ο Ρόίδης, « Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας, η Ελβετία τους περιηγητάς , και η Ελλάς την Ευρωπαικήν Ιδέαν ,τον Νέο πατριωτισμό, το μουλωχτό Πατριωτισμό,  και τους ΚωλοΈλληνας». 


Για τους Κωλοέλληνες θα επικαλεστώ και πάλι τον Ροίδη ,που έλεγε ότι οι Έλληνες διαιρούνται ως οι Ινδοί εις φυλάς, εις τέσσερεις κατηγορίας: - εις την φυλή των συμπολιτευόμενων , ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσι εις την χύτραν του προύπολογισμού, - εις την φυλή των αντιπολιτευόμενων, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον, ( δηλαδή εις την κόκκινη Φυλή) -και εις τους εργαζομένους, ήτοι τους ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ' επιφορτισμένους να γεμίζωσι την χύτραν δια του ιδρώτος αυτών


 Οι πρώτες τρείς κλάσεις συναποτελούν τους Κωλοέλληνες. 
Απέναντι σε αυτούς , έχουμε 
«Το Ευαγγέλιο κάθε Έλληνα Πατριώτη». 

Ένα βιβλίο εθνικής αυτογνωσίας που πρέπει να διαβάσει κάθε Έλληνας. 
Το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 . 
Αφιερωμένο σε Φιλογενείς ψυχές.

Αγοράσατε, διαβάστε και διαδώσετε, 
Το Δοκίμιον «Περί Πατριωτισμού» των Φιλογενών του 1817 . 

Ένα βιβλίο που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε Ελληνικό Σπίτι. Σε κάθε ελληνική οικογένεια. 

Τιμή 15 ευρώ

Για ταχυδρομική αποστολή με αντικαταβολή συν τα ταχυδρομικά έξοδα.

 Παραγγελίες στο deltio11@gmail.com
και στο 6944 279798.

ΥΓ. Δεν θα το βρείτε αλλού. Θα το κρατήσω εκτός εμπορίου! 

Σάββατο 3 Αυγούστου 2019

Τα θαύματα της Στοάς του Λονδίνου. Η Ειρήνη του Σιστόβ στις 4 Αυγούστου 1791

Ο θάνατος του Ιωσήφ Β και η διάσωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

 Ο αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ιωσήφ Β΄,  πέθανε στις 20 Φεβρουαρίου του 1790 σε ηλικία 49 ετών. Πριν τον θάνατό του συνέταξε την επιτάφιο επιγραφή του που ανεφερε: «Ενθάδε κείται ο Ιωσήφ που απέτυχε σε ότι ανέλαβε». 
Τον διαδέχτηκε ο «Πεφωτισμένος» αδελφός του Λεοπόλδος. Κύρια έννοια του ήταν η αδελφή του Μαρία Αντουανέτα, που με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, κινδύνευε άμεσα η ζωή της και του ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια. 
Ο Λεοπόλδος προσπάθησε να ζητήσει βοήθεια από την Αγγλία.

Το σπίτι, στο οποίο εγινε η υπογραφή της σύμβασης
Υπό την πίεση του Λονδίνου και της Γαλλικής επανάστασης, και της Στοάς της Βιέννης , ο Λεοπόλδος αποσύρθηκε από τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και η Αυστρία υπέγραψε στις 4 Αυγούστου 1791 στο Σιστόβ της Βουλγαρίας , μια συνθήκη ειρήνης με την Πύλη ,την οποία ετοίμασαν η Μεγάλη Βρετανία, η Πρωσία και η Ολλανδία. Το Κείμενο της Συνθήκης ήταν γραμμένο στα Γαλλικά και στα Τουρκικά. Η Πρωσία ως υποχείριο του Λονδίνου, απειλούσε να εισβάλει στην Αυστρία. Η Αυστρία αποκήρυξε οποιαδήποτε διεύρυνση εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επέστρεψε το Βελιγράδι.
 Ο Λεοπόλδος συνέχισε τις διαπραγματεύσεις του για να βρει συμμάχους για επέμβαση στη Γαλλία, και συναντήθηκε με τον βασιλιά της Πρωσίας στις 25 Αυγούστου 1791

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2019

Η μάχη της Φωξάνης και το σχέδιο για την απελευθέρωση των Ελλήνων

Τον Ιανουάριο του 1787, η Μεγάλη  Αικατερίνη ξεκίνησε από την Αγία Πετρούπολη, μια εξάμηνη «θριαμβευτική περιοδεία» προς τη Νέα Ρωσία , για «να γνωρίσει από κοντά την ανορθωμένη οικονομική και αμυντική κατάσταση στα απελευθερωμένα εδάφη». 
Στην επίσημη συνοδεία της αυτοκράτειρας, συμμετείχαν ως προσκεκλημένοι, και οι διπλωματικοί εκπρόσωποι της Αγγλίας και της Γαλλίας , για να αναφέρουν στις κυβερνήσεις τους, την πολεμική ισχύ της Ρωσίας και την ετοιμότητα της, για τον αναμενόμενο πόλεμο με την Τουρκία . 
Η «παράσταση», για την τη λατρεία και την αφοσίωση των Ελλήνων στην Αικατερίνη, από την οποία περίμεναν την λύτρωση των σκλάβων αδελφών τους, άρχισε από τη Νίζνα, όπου ενσωματώθηκε στην «αυλή» και ο Φιραρής, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. 
Στην Κριμαία, όπου έφτασε στα τέλη Μαΐου , την ανέμεναν ο «πεφωτισμένος», αυτοκράτορας Ιωσήφ Β΄, (που συμμετείχε στην περιοδεία με το ψευδώνυμο «κόμης Φαλκενστάιν»), και ο βασιλιάς της Πολωνίας Στανισλάβ-Αύγουστος Πονιατόφσκι.

 Η Μ. Αικατερίνη και οι προσκεκλημένοι της, επιθεώρησαν τις οχυρώσεις και τις ναυτικές υποδομές της Σεβαστούπολης, και στις 24 Μαΐου/4 Ιουνίου, στον δρόμο προς την Μπαλακλάβα, στις εννέα το πρωί, συνάντησαν το πρώτο γυναικείο στρατιωτικό σώμα στη σύγχρονη ιστορία, τον λόχο των ελληνίδων αμαζόνων, που είχε δημιουργήσει ο Ποτέμκιν, με επικεφαλής την λοχαγό Ελένη Σαράντη, σύζυγο του Ιωάννη Σαράντη, αδελφού του αντισυνταγματάρχη του Τάγματος της Μπαλακλάβα Πάβελ Σαράντοβ . 
Στο σημείο αυτό συνενώθηκαν με τον «λόχο των Αμαζόνων» και οι Έλληνες πρόσφυγες των Ορλοφικών από τη Μπαλακλάβα.
 Στην τελετή της υποδοχής, πρωτοστατούσε ο Έλληνας ιερέας του Τάγματος της Μπαλακλάβα, Ανανίας.

 Στο τέλος της περιοδείας, η Μεγάλη Αικατερίνη και ο «κόμης Φαλκενστάιν», εισήλθαν στη Χερσώνα περνώντας κάτω από κάτω μια αψίδα που έγραφε στα ελληνικά, «προς το Βυζάντιο», και έμειναν τρείς μέρες στην πόλη, που τότε ζούσε ο Ευγένιος Βούλγαρης, και ολοκλήρωσαν τις συμφωνίες για τον επικείμενο πόλεμο. 

Η ώρα της «χριστιανικής σταυροφορίας» στην Ανατολή πλησίαζε.

 Το σχέδιο για τον διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, απορρίφθηκε από την Αγγλία.
 Ο Ουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος, που είχε γίνει Πρωθυπουργός το 1783 σε ηλικία 24 ετών , υποστήριζε ότι, «δεν πρέπει να επιτρέψουμε στη Ρωσία να μεγαλώσει και παράλληλα να αφήσουμε την Τουρκία ν’ αδυνατίσει. Η άρκτος του βορρά δεν πρέπει να κατέβει στο Αιγαίο. Αν η Ρωσία απωθήσει την Τουρκία από τη Βαλκανική, η Μεσόγειος θα γίνει ρωσική θάλασσα και ο δρόμος προς τις Ινδίες θα αποκοπεί. Η Ρωσική κατοχή στην Κωνσταντινούπολη θα σημάνει τον θάνατο των αγγλικών αποικιών της Ανατολής». 

Οι Τούρκοι, που είχαν μεταφέρει στα ρωσο-τουρκικά σύνορα 150.000 στρατιώτες, και είχαν συγκεντρώσει τον στόλο τους στον Εύξεινο, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στις 24 Αυγούστου/ 4 Σεπτεμβρίου. και διέταξαν τον Πατριάρχη Προκόπιο Α΄ να εκδώσει αφορισμό των Ρώσων.

 «Στο πολεμικό «μανιφέστο» της Αικατερίνης, πού δόθηκε στην δημοσιότητα τον Σεπτέμβριο τού 1787, η Τσαρίνα, προσκαλούσε όλο τον χριστιανικό κόσμο να ενώσει «τις ευχές και τις δυνάμεις του, εναντίον τού εχθρού τής Χριστιανοσύνης»,και καλούσε τον ορθόδοξο κλήρο και τον κάθε Έλληνα, 
«…να συμεθέξωσι προς την επιθυμίαν της, εις το να ελευθερώση την ορθόδοξον εκκλησίαν από τον θεοστηγή Τουρκικόν ζυγόν. Να λάβωσι τα όπλα και να υπάγωσι να αποδιώξωσι τους εχθρούς του χριστιανικού ονόματος εκ των τόπων, ους αδίκως αφήρπασαν, και να αναλάβωσιν οι Έλληνες την αρχαίαν των ελευθερίαν και εθνικήν ανεξαρτησίαν….». 

Η διακήρυξη της Μ.Αικατερίνης , στην οποία γινόταν αναφορά στον φόνο τουηγεμόνα Γρηγορίου Γκίκα (το 1777) και υπογραμμιζόταν πώς και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος «κινδύνευσε να έχει την ιδία τύχη, και γι’ αυτό «ζήτησε προστασία στους κόλπους της ορθοδόξου εκκλησίας μας , ή οποία και του εδωσε άσυλο, όπως είχε υποχρέωση», μοιράστηκε σε χιλιάδες αντίτυπα στην ηπειρωτική Ελλάδα και τα Επτάνησα, με ευθύνη των προξένων της Ρωσίας. 

Οι επιχειρήσεις των Τούρκων άρχισαν στον Δνείστερο, στο «θέατρο» της Ουκρανίας, και στόχευαν στην ανακατάληψη της Κριμαίας. 
Η Τουρκική επίθεση αποκρούστηκε τον Οκτώβριο από τον στρατηγό Σουβαρόφ. 

Στο μέτωπο του Δούναβη, η Αυστρία κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία στις 9 Φεβρουαρίου 1788. 
Ο Ιωσήφ Ιωσήφ Β΄ των Αψβούργων , ο μεγαλύτερος γιος της Μαρίας Θηρεσίας, και αδελφός της Μαρίας Αντουανέτας, βρισκόταν στο μέτωπο του Βελιγραδίου, και από το Σεμλίνο,(Ζέμουν), εξέδωσε την πολεμική του διακοίνωση, προς τις ευρωπαϊκές αυλές στην οποία ανέφερε : «Επέστη ό χρόνος, κατά τον οποίο , εμφανιζόμενος ως εκδικητής της ανθρωπότητος , αναλαμβάνω να αποζημιώσω την Ευρώπη δια όσα έπαθεν άλλοτε δεινά υπό των κανιβάλων Τούρκων και ελπίζω να αποκαθάρω τον κόσμο, φυλής βαρβάρου, που για τόσον χρόνο ήτο ή μάστιξ αυτού».

 Ανατολικότερα, ο ηγεμόνας της Μολδαβίας, από το 1786 , Αλέξανδρος Υψηλάντης, που το 1785 είχε υποβάλλει σχέδιο για την ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας στον Αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄ και στην Αικατερίνη Β΄ και βρισκόταν σε διαρκή επαφή με τη Βιέννη, και τη Ρωσία, «αιφνιδιάστηκε», και ο Βαρώνος Ερνστ Γκίντεον φον Λάουντον κατάλαβε το Ιάσιο, τον Απρίλιο του 1788, συλλαμβάνοντας τον Υψηλάντη αιχμάλωτο. 

Η Τουρκική αντεπίθεση, ανάγκασε τους Αυστριακούς να υποχωρήσουν και η Πύλη διόρισε, με την υποστήριξη του γηραιού Χασάν Τζαζαερλή Καπουδάν Πασά , ηγεμόνα και της Μολδαβίας, τον Νικόλαο Μαυρογένη, στον οποίο ανατέθηκε η αρχιστρατηγία των τουρκικών δυνάμεων στο μέτωπο του Δούναβη.

 Στις 16/28 Φεβρουαρίου 1788 ξεκίνησαν οι επιχειρήσεις του Λάμπρου Κατσώνη. Στον ηπειρωτικό ελληνικό χώρο, οι αρματολοί στη Δυτική Μακεδονία, πραγματοποίησαν το 1788 σειρά επιθέσεων κατά των Τούρκων στις περιοχές Κορεστίων - Περιστερίου – Μοριχόβου και οι Σουλιώτες εξαπέλυσαν σειρά επιδρομών. 

Το «ντιβάνι», έδωσε άδεια στον 'Αλή Πασά, που είχε ακολουθήσει τα Σουλτανικά στρατεύματα στο μέτωπο του Δούναβη, να επανέλθει στο πασαλίκι του και να καταστείλει την ανταρσία. 
Επιστρέφοντας ο Αλής κατέστρεψε τη Μοσχόπολη. 

Οι Σουλιώτες, το Φεβρουάριο του 1789, εξαπέλυσαν νέα σειρά επιδρομών. 

Στις 28 Μάιου/8 Ιουνίου 1789 απομακρύνθηκε ο Βεζύρης Κοτζά Γιουσούφ Πασά και ανέλαβε ο Χασάν Πασάς, που διέταξε επίθεση κατά των Αυστριακών που πολιορκούσαν το Βελιγράδι. 

Όταν ο στρατηγός των Αυστριακών στην Μολδαβία Ιωσίας της Σαξονίας-Κόμπουρκ-Ζάαλφελτ, πληροφορήθηκε την παρουσία των Τούρκων στην Φωξάνη, ο ζήτησε τη βοήθεια του Αλεξάντερ Βασίλιεβιτς Σουβαρόφ, ο οποίος με 7.000 άνδρες διέτρεξε 40 μίλια σε 28 ώρες και συνάντησε τους Αυστριακούς στον Ποταμό Σιρέτ. 
Οι Αυστριακοί που την ίδια ώρα πολιορκούσαν το Βελιγράδι ήσαν 18000. 6 συντάγματα πεζικού , 4 τάγματα επίλεκτων Γρεναδιέρων, 3 συντάγματα Ουσάρων (Ιππικό) και ένα ελαφρύ σύνταγμα (Αρναούτεν). 
Ο Σουβαρόφ, είχε τρία συντάγματα Μουσκετοφόρων, τρία Συντάγματα Δραγώνων, 2 τάγματα επίλεκτων Γρεναδιέρων, ένα ελαφρό Σύνταγμα «Κυνηγών» και ένα σύνταγμα Κοζάκων. 
Οι Οθωμανοί παρέταξαν περίπου 30.000 στρατιώτες, με διοικητή τον Οσμάν Πασά.
Η μάχη στη Φωξάνη έγινε στις 21 Ιουλίου 1789, με το ρωσικό ημερολόγιο αλλά οι Αυστριακοί ως καθολικοί είχαν 1η Αυγούστου. 

Ο Σουβόροφ και ο Ιωσίας Κόμπουρκ παρέταξαν τις δυνάμεις τους σε δύο γραμμές σε τετραγωνικούς σχηματισμούς. 
Σε προηγούμενες μάχες με τους Οθωμανούς, οι Ρώσοι διοικητές ανακάλυψαν ότι χρησιμοποιώντας γραμμική παράταξη εναντίον των Τούρκων υστερούσαν γιατί το τουρκικό Ιππικό διασπούσε την παράταξη. 
Έτσι ο Σουβαρόφ σχημάτισε τετράγωνα, με ακροβολιστές. 
Οι αυστριακοί παρατάχθηκαν κατά τον ίδιο τρόπο. 

Η μάχη ξεκίνησε περίπου στις 9:00 το πρωί της 1η Αυγούστου 1789, με το ρωσικό και το αυστριακό πυροβολικό να προσβάλει τις τουρκικές γραμμές και τις οχυρωμένες θέσεις του τουρκικού στρατοπέδου. 
Γύρω στις 10 οι Τούρκοι εξαπέλυσαν επίθεση σε όλο το μήκος της γραμμής μάχης, αλλά το συμμαχικό πυροβολικό και οι μουσκετοφόροι τους απέκρουσαν και στην συνέχεια ο Σουβαρόφ έστειλε τους Κοζάκους από τα δεξιά. 
Το ρωσικό ιππικό απωθήθηκε , αλλά η έφοδος εφ όπλου λόγχη του Ρωσικού πεζικού ήταν επιτυχής. 
Οι Τούρκοι υποχώρησαν πίσω στο στρατόπεδο τους και μετά την γενική έφοδο των Συμμάχων διαλύθηκαν. 
Στις 16.00 όλα είχαν τελειώσει. 
Στο πεδίο της μάχης οι Τούρκοι άφησαν 2000 νεκρούς , 2500 τραυματίες και τα 12 κανόνια τους. Οι Σύμμαχοι είχαν μόνο 400 νεκρούς και 400 τραυματίες. 

Η μάχη της Φωξάνης απέδειξε ότι οι Τούρκοι δεν μπορούσαν πλέον αν αναμετρηθούν με σύγχρονους στρατούς.

 Ο Σουβόροφ και ο Ιωσίας Κόμπουρκ αποφάσισαν να μην καταδιώξουν τον Οσμάν Πασά. Άλλωστε το πολεμικό σχέδιο πρόβλεπε την προέλαση προς τη Θεσσαλονίκη, δια μέσου της Σερβίας.

 Στη συνέχεια όμως, «ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι» του δύστυχου Ιωσήφ, που κήρυξε τον πόλεμο κατά των «κανιβάλων Τούρκων», παρά την αντίθεση της «μητέρας του Κόσμου».Το εσωτερικό μέτωπο του κατέρρευσε. Η Στοά της Βιέννης πέρασε ανοιχτά στην αντιπολίτευση και τον κατήγγειλε ότι πρόδωσε τις αρχές της «πεφωτισμένης δεσποτείας». Οι τιμές των τροφίμων διπλασιάστηκαν και για πρώτη φορά στη Βιέννη, οι πεινασμένοι λεηλάτησαν αρτοποιεία , ενώ ο «φόβος» της υποχρεωτικής στράτευσης, οδήγησε πολλές αριστοκρατικές οικογένειες να εγκαταλείψουν τη Βιέννη. 

Σπυρίδων Χατζάρας