18/30 Μαΐου 1821 .Η Μάχη στα Βέρβενα και τα Δολιανά

Η νικηφόρα μάχη των Δολιανών στις 18/30 Μαΐου 1821 υπήρξε μία από τις σημαντικότερες μάχες της πολιορκίας της Τριπολης. 
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης συγκρότησε τεσσάρα στρατόπεδα σε στρατηγικά στα βουνά γύρω από την πόλη. σε στρατηγικά σημεία στα βουνά γύρω από την πόλη. σε στρατηγικά σημεία στα βουνά γύρω από την πόλη, στο Βαλτέτσι, το Χρυσοβίτσι, την Πιάνα και στα Βέρβενα.
 Μετα την αποτυχία στο Βαλτέτσι, (12-13 Μαίου) , οι Τούρκοι βγήκαν την νύχτα της 17ης από την Τρίπολη για να επιτεθούν στα Βέρβενα, όπου ήταν στρατοπεδευμένοι οι Μανιάτες υπό τους Μαυρομιχαλαίους και τα σώματα της Κυνουρίας υπό τους Αναγνώστη Κοντάκης , Καράμπελα κλπ. Περίπου 2000.
 Οι Τούρκοι ήσαν περίπου 4.000 και είχαν μαζί τους και δυο κανόνια.
 Ο Κεχαγιάμπεης Μουστσφάς  για να περικυκλώσει τα Βέρβενα χώρισε τη δύναμή του σε τρεις φάλαγγες. 
Η πρώτη φάλαγγα με επικεφαλής τον ίδιο και με τα κανόνια επιτέθηκε στα Δολιανά, έχοντας ως απώτερο στόχο να προσβάλλει το στρατόπεδο των Βερβένων από τα νοτιοανατολικά. Το ιππικό πήγε στο Δραγούνι όπου διέλυσε γρήγορα τους εκεί Έλληνες υπό τον Γεωργάκη Διγενή και στράφηκε προς τα Βέρβενα. Η Τρίτη φάλαγγα επιτέθηκε κατά μέτωπο στα Βέρβενα.
 Στα Δολιανά υπήρχε μικρός αριθμός ντόπιων πολεμιστών, υπό τον Μητρομάρα. Στα Δολιανά είχε διανυκτερεύσει ο Νικηταράς με μία δυναμη 150 ανδρών κατευθυνόμενος προς το Αργος.
 Με το πρώτο φως της ημέρας η δύναμη του Νικηταρά αναχώρησε από τα Δολιανά. Αλλά τον πρόλαβαν λίγο έξω από το χωριό, στο ξωκκλήσι του Αγιάννη, οι Δολιανήτες που είχαν αντιληφθεί τον ερχομό του τουρκικού στρατιωτικού τμήματος και τον κάλεσαν σε βοήθεια. 
Πράγματι ο Νικηταράς μαζί με τους άνδρες του, με τους ένοπλους Δολιανίτες , οχυρώθηκαν σε μερικά από τα πέτρινα σπίτια του οικισμού. 
Η μετωπική επίθεση των Τούρκων στα Βέρβενα συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων που ήταν οχυρωμένοι στα πετρόκτιστα σπίτια και τους πύργους του χωριού. 
Η επίθεση των Τούρκων στα Δολιανά όπου δεν περίμεναν σοβαρή αντίσταση, δεν προχώρησε. Ο επικεφαλής τους Μουσταφάμπεης. είχε οχυρωθεί στην εκκλησία του Αγιώργη, όπου βρίσκονταν και τα κανόνια που έβαλλαν εναντίον του χωριού και των υπερασπιστών του. 
Η άκαρπη πολιορκία των Τούρκων κράτησε για ώρες αλλά η επίθεση των Ελλήνων κατά του Σώματος στα Βέρβενα το ετρεψε σ φυγή και κατευθύνθηκαν προς τα Δολιανα για να ενωθούν με τους άλλους.
 Ο Μουσταφάμπεης βλέποντας την φυγή από τα Βέρβενα έδωσε εντολή υποχώρησης και επέστρεψε στην Τριπολιτσά. 
Η υποχώρηση αυτή των Τούρκων μαζί με την εμφάνιση του ελληνικού στρατιωτικού σώματος από τα Βέρβενα, ώθησε το Νικηταρά και τους άνδρες του να βγουν από τα σπίτια και να καταδιώξουν μαζί με τους Δολιανίτες (άνδρες και γυναίκες) τους Τούρκους που έτρεχαν να σωθούν προς την Τρίπολη. 
Οι απώλειες των Τούρκων ήταν τεράστιες ενώ των Ελλήνων μικρές. Πολλά από τα πολεμοφόδιά τους μαζί με τα κανόνια τους έπεσαν στα χέρια των Ελλήνων. 
Ο ίδιος ο Νικηταράς σκότωσε τόσους ώστε έκτοτε απέκτησε το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος».
 Από τότε, όπως σημείωνε ο Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματά του, «εμούδιασαν οι Τούρκοι και δεν εβγήκαν άλλη φορά διά εκστρατείαν». 
Η νίκη των Ελλήνων στα Δολιανά είχε διπλή σημασία, διότι αφενός έκαμψε το ηθικό των Τούρκων και αφετέρου έδωσε πολύ κουράγιο στους Έλληνες ώστε να συνεχίσουν το δύσκολο αγώνα της αποτίναξης του τουρκικού ζυγού, αγώνας 
ο οποίος εν τέλει αποδείχθηκε νικηφόρος.

16/28 Μαΐου 1812. Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου

Στο  εικονιζόμενο ΠανδοχείοΣτο εικονιζόμενο Πανδοχείο του Ρώσου πράκτορα Μανούκ Μπέη στο Βουκουρέστι, υπογράφηκε εσπευσμένα στις 16/28 Μαΐου η Συνθήκη του Βουκουρεστίου με την οποία τελείωσε ο ένατος Ρωσο-τουρκικός πόλεμος του 1806-1812. Οι διαπραγματεύσεις είχαν αρχίσει τον Οκτώβρη του 1811, στη σημερινή Ρούσε της Βουλγαρίας και η Αγγλία κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να κλείσει το μέτωπο. Επικεφαλής της διαπραγμάτευσης, ήταν ο διπλωματικός σύμβουλος του Μιχαήλ Κουτούζωφ, κόμης Αντρέι Ιταλίνσκι που πριν τον πόλεμο ήταν ο ρώσος πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη. Για τους Τούρκους τις διαπραγματεύσεις έκαναν ο μέγας Διερμηνέας Δημήτριος Μουρούζης και ο εξάδελφός του, μέγας Διερμηνέας του Στόλου Παναγιώτης Μουρούζης υπό τις οδηγίες του Ρείς Εφέντη Μεχμέτ Σαίντ Γκαλίπ που τον υποστηριζε ο Μεγας Βεζύρης Λαζ Αζίζ Αχμέτ Πασάς. Στην ουσία όμως, τη συνθήκη διαπραγματεύτηκε ο άγγλος επιτετραμμένος στην Κωνσταντινούπολη Στράτφορντ Κάνινγκ. 
Σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης, ολόκληρη η περιοχή μεταξύ των ποταμών Προύθου και Δνείστερου μέχρι τις εκβολές του Δούναβη περιήλθε στη Ρωσία, και στη συνέχεια αποκλήθηκε από τους Ρώσους Μπεσσαραβία. Η Ρωσία θα απέσυρε τον στρατό της από την Μολδαβία και Βλαχία, που θα παρέμεναν αποστρατικοποιημένες.

Η Συνθήκη προέβλεπε μια αυτόνομη ηγεμονία σε μέρος της Σερβίας υπό την τουρκική επικυριαρχία και ανάλογο καθεστώς για τη Σάμο και την Κρήτη. Οι μεγάλοι χαμένοι από την Συνθήκη ήσαν ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης ο Καρατζώρτζεβιτς και οι Σέρβοι.

τ

Η συνθήκη αυτή υπογράφηκε από τον Ρώσο στρατηγό Μιχαήλ Κουτούζοφ και από οθωμανικής πλευράς από τον μέγα Διερμηνέα Δημήτριο Μουρούζη και τον εξάδελφό του, μέγα Διερμηνέα του Στόλου Παναγιώτη Μουρούζη. Τον Κουτούζωφ, διαδέχτηκε ο ναύαρχος Τσιτσαγκόφ που έφτασε στο Βουκουρέστι 4 ημέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης, στις 20 Μαίου/1 Ιουνίου 1812. 
Η συνθήκη που υπογράφηκε από τους πληρεξουσίους θα αποκτούσε ισχύ από τη επικύρωση της από τον τότε Τσάρο Αλέξανδρο Α΄ και από οθωμανικής πλευράς από το Σουλτάνο Μαχμούτ Β΄. Την επομένη της επικύρωσης της συνθήκης από τον Τσάρο, ο Μέγας Ναπολέων ξεκίνησε την ατυχή εκστρατεία του κατά της Ρωσίας. Όταν κατά την εκστρατεία του εκείνη ο Ναπολέων έφθασε στη Μόσχα, οι Οθωμανοί αθέτησαν την συνθήκη όσον αφορά τη Σερβία και εισέβαλαν και πάλι στη Σερβία αφού προηγουμένως αποκεφάλισαν τον Δημήτριο και Παναγιώτη Μουρούζη, τους οποίους είχε στο διαβάλλει στον Σουλτάνο ο Γάλλος πρέσβης στη Κωνσταντινούπολη Σεμπαστιάνι.

Ο Καποδίστριας έφθασε στο Βουκουρέστι όπου ανέλαβε διπλωματικός σύμβουλος του ναύαρχου Τσιτσαγκώφ επτά ημέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκηας και αμέσως ενημέρωσε τον πατέρα του.

Για την κατανόηση της Επιστολής πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ο Καποδίστριας γνώριζε ότι θα την διαβάσουν και οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, και ίσως οι Αυστριακοί, για αυτό απέδιδε στη «θεία πρόνοια» τον Τσιατσαγκόφ. Η Επαναστατική Ουσία βρισκόταν στο τέλος. «Είθε ή ιερά αύτή ευχή καί αί δεήσεις αύταί νά είναι πάντοτε εις βοήθειάν μου καί νά μή μέ έγκαταλείψουν ποτέ. Ηύρα εδώ πολλάς γνωριμίας. Δεν ήδυνήθην έξ άλλου νά ίδω άκόμη ούδένα ήσύχως. Όλα λάθρα, διότι υπάρχει πολλή απασχόλησις».

"Βουκουρέστιον, 23 Μαίου/4 Ιουνίου 1812

Εις τόν Πατέρα μου.
"Έφθασα ύγιής. Εις τό μέσον της διαδρομής έμαθα οτι ό αρχηγός ύπό τάς διαταγάς του όποιου ήρχόμην νά ύπηρετήσω ήτο ή Α. Ε. ό Ναύαρχος Τσιτσαγκώφ, όστις έχει μέ εύρυτάτην δικαιοδοσίαν τήν γενικήν διοίκησιν της στρατιάς τοΰ Δουνάβεως. Ή ιδιότης μου παρ' Αύτώ είναι εκείνη του Αρχηγού και Διευθυντού της Γραμματείας του δια τό διπλωματικόν τμήμα. Ή Α. Ε. με εζήτησε από την Α. Α. Μεγαλειότητα και ευγενώς τούτο εγένετο δεκτόν. Είμαι εδώ από τριών ήμερών και από τήν στιγμήν της αφίξεως μου άνέλαβον έργασίαν. Δέν έχω όθεν καιρόν νά Σάς γράψω περισσότερα και αγνοώ τούς όρους τής θέσεως τήν οποίαν κατέχω, δηλαδή την μισθοδοσίαν. Ελπίζω ότι θά είναι καλά ύφ' όλας τάς άπόψεις, διότι αυτή ή γνωριμία μέ τόν Ναύαρχον (ήτο Υπουργός τών Ναυτικών) είναι παλαιά και εις τήν Πετρούπολιν είχον τήν τιμήν νά τόν βλέπω συχνά, χωρίς ποτέ νά σκεφθώ, ότι θά ήρχετο ήμέρα καθ' ην θά ήμην υπό τάς διαταγάς Του. Ή Θεία Πρόνοια έτσι θέλει επειδή ή ευχή τών γονέων μου είναι μαζί μου και επειδή
ό ιερομόναχος Συμεών δέεται ύπέρ εμού και επικαλείται δι' έμέ καλόν ταξίδιον...
Είθε ή ιερά αύτή ευχή καί αί δεήσεις αύταί νά είναι πάντοτε εις βοήθειάν μου καί νά μή με εγκαταλείψουν ποτέ. Ηύρα έδώ πολλάς γνωριμίας.
Δέν ήδυνήθην έξ άλλου νά ίδω άκόμη ούδένα ήσύχως.Όλα λάθρα, διότι υπάρχει πολλή άπασχόλησις καί θέλω συγχρόνως νά χρησιμοποιήσω μετριοπαθώς τάς δυνάμεις μου καί τήν ύγείαν μου έν τή υπηρεσία. Τούς έγκαρδίους μου χαιρετισμούς εις όλους. Φιλώ τάς χείρας τών θείων καί θειών. "Εστω μετ' έμοϋ, έπαναλαμβάνω, ή ευχή τών γονέων μου.

Ό υιος Ιωάννης.

(Υ. Γ.) Γράφω έχων μετ' έμού τόν Κον Πομπρώφ, όστις έργάζεται κατά τήν στιγμήν ταύτην εις τήν ιδίαν μου τράπεζαν. Αυτός Σάς ενθυμείται καί Σας στέλλει χιλίους χαιρετισμούς. Το αύτό καί ο Κος Φοντόν καί αυτός επίσης είναι εδώ".

Ο Χαλέτ Εφέντης

Ο Χαλέτ Εφέντης καταγόταν από λαϊκή και άσημη οικογένεια. Γνώρισε ωστόσο μεγάλη δόξα, αφού διακρίθηκε ως πανέξυπνος, ρέκτης, πανούργος, καιροσκόπος και επιτήδειος. 
Αρχικά έγινε γραμματέας του αρχικρεοπώλη της Κωνσταντινούπολης. Μετα κατάφερε και μπήκε στην υπηρεσία της Υψηλής Πύλης ως ιδιαίτερος γραμματέας του σφραγιδοφύλακα του υπουργού Εξωτερικών και στη συνέχεια διετέλεσε κεχαγιάς ( επιμελητής) του ιεροδικαστή της Λάρισας. Υπό την προστασία του αρχικουρέα και ευνοούμενου του Σουλτάνου Σελίμ Γ’, διορίσθηκε το 1806 ως βοηθός του κεσεδάρη  (ταμία) και του βεϊλικτζή ( τμηματάρχη) του αυτοκρατορικού διβανιού. Το 1807 διορίστηκε ακόλουθος στην τουρκική πρεσβεία στο Παρίσι και, επιστρέφοντας τον επόμενο χρόνο, έγινε τμηματάρχης του αυτοκρατορικού διβανιού. Δουλεύοντας πλέον στην άμεση υπηρεσία του σουλτάνου Μαχμούτ Β’ .
Επί Μαχμούτ Β’, κυρίως από το 1815, σε ηλικία μόλις 40 ετών, ανήλθε δε στα πιο υψηλά αξιώματα της αυτοκρατορίας, απέκτησε την τυφλή εμπιστοσύνη του Σουλτάνου, έγινε μυστικός σύμβουλός του και σφραγιδοφύλακας του κράτους «Νισσαντζής» με υπέρτατη εξουσία, ή πιο σωστά παντοδυναμία, κυβέρνησε την Τουρκία για επτά συνεχή έτη, ως απόλυτος δεσπότης.

 Κατά κακήν  των  'Ελλήνων τύχη δεξί χέρι του Χαλέτ εφέντη ήταν ο Ιουδαίος Τραπεζίτης  Χασκέλ  άγων και φέρων, τους διερμηνείς, το Πατριαρχείο, και τις Μητροπόλεις κατά θέλησιν. .

Ο Χαλέτ, υπήρξε κατά κάποιο τρόπο ευεργέτης της Επανάστασης, αν και ήταν φανατικός μισέλληνας, και αυτό γιατί το 1820 μόνο αυτός στο Διβάνι ψήφισε τον πόλεμο κατά του Αλή πασά των Ιωαννίνων, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα έβλαψε τις πολεμικές δυνάμεις της Τουρκίας και απομάκρυνε από την Πελοπόννησο τον φοβερό και πολύ επικίνδυνο Χουρσίτ πασά. 
Η εμπιστοσύνη και η εύνοιά του Μαχμούτ προς τον Χαλέτ εφέντη, τον έχοντα τον τίχλον του Δοβλέτ- Ναζιρή, του πρώτου συμβούλου δηλαδή του Σουλτάνου, και ο οποίος πείχε καταστή ισχυρότερος από τον μέγα βεζύρη, ήταν  απεριόριστος, όταν κατά τό μυστικοσυμβούλιον, τό γενόμενον εις τα ανάκτορα δια την στάσιν της Πύλης απέναντι του Αλή πασσά, μόνο ο Χαλέτ συνέστησε τον πόλεμον εναντίον του αντάρτου, χωρίς καμμίαν προσπάθειαν συνδιαλλαγής.



Με τη γνώμη αυτή είχε συνταχθή τότε και ο ηγεμών της Μολδαυίας Σούτσος, που ειχε κληθεί  να συμμετάσχει  του συμβουλίου από τον Χαλέτ με τον οποίο συνδεόταν  Η  θαρραλέα γνώμη  του Χαλέτ συνέπιπτε με την θέληση του Μαχμούτ. Αλλά κανείς Τούρκος  που μετείχαν του συμβουλίου δεν τόλμησε να τη υποστηρίξει διότι όλοι εφοβούντο τους Αλβανούς και αντάρτης της Ηπείρου ασκούσε επιρροή εντός  της Κωνσταντινουπόλεως.

 Οι γενίτσαροι, οι περισσότεροι αλβανικής καταγωγής κατά την εποχή εκείνη, ήσαν όλοι υπέρ του Αλή και δεν ήθελαν την εξόντωση του. Και ήσαν μεν τότε οι γενίτσαροι παραγκωνισμένοι και ήταν  φανερό ότι ευρίσκοντο υπό δυσμένεια, αλλ’ η δύναμη τους  ήταν αναμφισβήτητη .

Ο Χαλέτ  κατά τις πρώτες ημέρες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, όταν  βρέθηκε σε δύσκολη  θέση, κατηγορούμενος από την Υψηλή Πύλη ότι διατηρούσε σχέσεις με διάφορους Φαναριώτες, των οποίων παλαιότερα είχε διατελέσει γραμματέας, για να αποσείσει από πάνω του τις κατηγορίες  συντάχθηκε με τους φανατικούς που ζητούσαν την εξόντωση όλων των Ελλήνων και μάλιστα πέτυχε να αποσπάσει από τον σουλτάνο  διαταγή προς τον διοικητή του σώματος των γενιτσάρων, η οποία όμως δεν εκτελέστηκε ύστερα από παρέμβαση του Σεϊχ-ουλ-ισλάμ .
Το 1822. όμως οι παλιοί εχθροί του, οι Γενίτσαροι, εξεγέρθηκαν με λύσσα κατά αυτού κλονίζοντας την εμπιστοσύνη που είχε σε αυτόν ο Σουλτάνος. 
Ο Χαλέτ εφέντης εξορίστηκε στην Προύσσα και στο Ικόνιο, και καταδικάστηκε δε σε θάνατο. Ένας θηριώδης γενίτσαρος εκτέλεσε την εντολή και στις 22 Νοεμβρίου 1822 το κεφάλι του φοβερού ιουδαόυ μεγιστάνα της αυτοκρατορίας βρισκόταν στην πύλη του Σουλτανικού Σεραγίου της Κωνσταντινούπολης.

Επιτολή του Ουέλλινγκτον προς τον Καποδίστρια της 12 Οκτωβρίου 1827 με την οποία του «εξηγούσε» τη θέση του για το ελληνικό ζήτημα, και ελεγε ότι το πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης είχε μόνο στόχο της διατήρηση της Ειρήνης στην Ευρώπη και ότι στόχευσε στη συμφιλίωση των ελλήνων υπηκόων με τον Σουλτάνο.

Το αντίγραφο της ιδιόχειρης επιστολής του Δούκα του Ουέλλινγκτον, προς τον Κόμη Καποδίστρια βρίσκεται στο Αρχείο Ουέλλινγκτον με κωδικό (Docref = WP1 / 900/4). Η Πρότυπη επιστολή είχε γραφεί στα γαλλικά. , Ο Ουέλλινγκτον, δεν βρισκόταν στο Λονδίνο όταν έλαβε την επιστολή του Καποδίστρια της 21ης Σεπτεμβρίου και μετά ο Καποδίστριας έφευγε για τις Βρυξέλλες. Ο Ουέλλινγκτον δεν θα είχε αναγνωρίσει την παραλαβή της επιστολής αν δεν είχε μάθει ότι ο Καποδίστριας είχε κυκλοφορήσει αντίγραφα. «Στόχος του πρωτοκόλλου του Απριλίου 1826 ήταν η διατήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη. Εμπόδισε την Ελλάδα να διαταράξει την Ευρώπη και δεν προωθούσε τα ελληνικά συμφέροντα. Ο αυτοκράτορας της Ρωσίας είχε ορίσει προθεσμία για την επίλυση της διαφοράς με την Τουρκία. Η ζήλια και ο φόβος άλλων δυνάμεων για την Ελλάδα δεν επηρέαζαν αυτές τις συζητήσεις. Εάν οι συζητήσεις οδήγησαν σε δραστικά μέτρα, η βρετανική κυβέρνηση ήθελε να τους αποτρέψει να διαταράξουν την ειρήνη της Ευρώπης. Ο Καποδίστριας όφειλε να συνειδητοποιήσει ότι στόχος του πρωτοκόλλου ήταν να διατηρήσει την ευρωπαϊκή ειρήνη. Το πρωτόκολλο προέβλεψε μια παρέμβαση μεταξύ του Κυρίαρχου και των υπηκόων του που είχαν εξεγερθεί στη βάση της συμφιλίωσης μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων και του μελλοντικού ελληνικού κράτους. Η παρέμβαση θα είχε τη μορφή διαμεσολάβησης και οι δύο δυνάμεις βρίσκονταν σε κατάσταση συνεργασίας. Η συνθήκη του Ιουλίου 1827, την οποία ο Καποδίστριας ισχυρίζεται ότι βασίζεται στο πρωτόκολλο, στοχεύει στην εκτέλεση της συνθήκης εναντίον των Τούρκων. Αυτό θα επιτευχθεί με πόλεμο. Αυτός ο πόλεμος έχει ήδη υιοθετηθεί και διεξαχθεί. Ωστόσο, ο Καποδίστριας ισχυρίζεται ότι βασίζεται σε ένα πρωτόκολλο που έχει σχεδιαστεί για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής ειρήνης. Είναι δύσκολο και σχεδόν αδύνατο να προβλεφθούν τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου. Ο πόλεμος δεν είναι αποτέλεσμα του πρωτοκόλλου. Η περαιτέρω συζήτηση είναι άχρηστη».

1821. Αδημοσίευτο Ντοκουμέντο. Ενημέρωση από την Κωνσταντινούπολη στον Λόρδο του Λόντοντερυ,Υπουργό Εξωτερικών της Αυτοκρατορίας της Πουστιάς.

Πρόκειται για αντίγραφο επιστολής του λόρδου Στράνγκφορντ πρεσβευτή της Μεγ. Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη προς τον υπουργό εξωτερικών Κάστερλι, Λόρδο του Λόντοντερυ που βρίσκεται στο Αρχείο Γουέλιγκτον στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον με αριθμό «Docref=WP1/667/7».
 Ο πρέσβης Πέρσυ Κλίντον Σίδνεϊ Σμιθ, (λόρδος Στράνγκφορντ) ενημέρωνε τον Λόντοντερι, για το διάβημα του Ρώσου πρέσβη βαρόνου Γκρογκόρι Αλεξάντροβιτς Στρογκανώφ και την συνάντηση του με τον Οθωμανό υπουργό εξωτερικών, (Ρείς Εφέντη) ,Χαμίντ Μπέη. 
Τα θέματα της Συνάντησης ήταν «οι Έλληνες, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και το εμπόριο μεταξύ Οδησσού και Κωνσταντινουπόλεως». Η Επιστολή του λόρδου Στράνγκφορντ στάλθηκε στις 28 Απριλίου/10 Μαΐου 1821, ενώ διαρκούσε το Συνέδριο του Λάιμπαχ. 
Το κείμενο αναφέρει:

 « Ο Στρογκανώφ έγινε δεκτός από τον Ρείς Εφέντι στις 7 Μαΐου, (25 Απριλίου με το Ιουλιανό ), στην οποία του έθεσε το ζήτημα των κατασταλτικών μέτρων που αποφάσισε η Υψηλή Πύλη σε βάρος των μελών της Ελληνικής Εκκλησίας , την καταστροφή εκκλησιών , και τις εκτελέσεις θρησκευτικών λειτουργών. Ο Στρογκανώφ έκανε έντονο διάβημα επικαλούμενος το έβδομο και το δέκατο άρθρο της Συνθήκης του 1774, (Κιουτσούκ Καιναρτζή) αντίγραφο του οποίου σας αποστέλλω. Η συζήτηση επεκτάθηκε και στην κατάσταση στη Βλαχία και στη Μολδαβία, στην εξέγερση του Αλέξανδρου Υψηλάντη και στην πρόταση για ακτοπλοϊκή σύνδεση Οδησσού και Κωνσταντινουπόλεως. Ο Ρείς Εφέντι απέρριψε τα επιχειρήματα του Στρογκανώφ, σχετικά με τον Υψηλάντη και τη ναυτιλιακή σύνδεση. Ο Στρογκανώφ, έκανε έναν πολύ σαφή υπαινιγμό για την πιθανή εμφάνιση ρωσικών πολεμικών πλοίων στην Μαύρη Θάλασσα». 

«Stroganov had a conference with the Reis Effendi on 7 May at which they discussed the alarming measures adopted by the Porte to members of the Greek church, the destruction of churches, and the execution of ministers of religion. Stroganov made strong representations grounding them on the seventh and fourteenth articles of the treaty of 1774, a copy of which is enclosed. Also under discussion were the state of Wallachia and Moldavia; the revolt of Alexander Hypsilantes; and the proposal to establish packets between Odessa and Constantinople. The Reis Effendi rejected Stroganov's arguments relating to Hypsilantes and to the packets. Stroganov apparently made a very clear allusion to the probable appearance of Russian warships in the Black Sea».

 Από αυτό το σύντομο «γράμμα» προκύπτει ο ρόλος του Στράνγκφορντ και του Λονδίνου στο πλευρό των Τούρκων και μάλιστα βλέπουμε ότι οι Τούρκοι έδωσαν και αντίγραφο του διαβήματος Στρογκανώφ για να ενημερωθούν οι Άγγλοι.

Οι «Επαναστάτες» «Ιλλουμινάτι» της Νάπολης ήταν «Άνθρωποι του Λονδίνου»

Ο Αυστριακός μυστικός πράκτορας Πιέτρο Ντόλτσε σε λεπτομερή έκθεσή του προς τον Μέτερνιχτ (1815) έγραφε ότι ,«η καρμποναρία που εμφανίστηκε στη Νότιο Ιταλία στη διάρκεια της εκστρατείας του Ναπολέοντα στη Ρωσία ιδρύθηκε από τους Ιλλουμινάτι της Νάπολης και συνδεόταν με τους «Ιλλουμινάτι» του Λονδίνου και τους τέκτονες.» Οι Άγγλοι, βοήθησαν πολύ τους καρμπονάρους χρησιμοποιώντας τους εναντίον του Μυρά. Ο απεσταλμένος του Άγγλου βασιλιά στην αυλή της Νεάπολης, Λόρδος Μπέντινκ (Bendinck), διατηρούσε σχέσεις με τους καρμπονάρους, με σύνδεσμο ένα πράκτορα που τον έλεγαν Τζόνσον.
Με την Καρμπονάρια ήταν και ο Λόρδος Βύρων. 

Η Επιτροπή «Ελλαδα2021»συγκροτήθηκε για να τιμήσει και να δικαιώσει τους δολοφόνους του Ιωάννη Καποδίστρια και την αγγλική πολιτική

Ο ΜΠΡΑΒΟΚΟΥΛΙ, η Στοά και η Συναγωγή των Αθηνών η Κοντή Κατερίνα, η Μαρκησία ντε Πομπαντούρ, οι Σόρος. οι Μπίλντερμπεργκ, οι εκλεκτοί του Ρότσιλντ και Σια, δεν τιμούν το 2021 τα 200 χρόνια της επανάστασης αλλά τα 190 χρόνια από την δολοφονία του Εθνάρχη. Για αυτό επιβάλλεται ,να κατατεθεί άμεσα στη Βουλή πρόταση διάλυσης της Επιτροπής «Ελλαδα2021» της Jeanne ντε Πομπαντούρ και να καταλογιστούν οι μέχρι τώρα δαπάνες στην ίδια, στους 31 της Επιτροπής στο ΜΠΡΑΒΟΚΟΥΛΙ, στον Πάκυ και σε κάθε συναρμόδιο και συνυπεύθυνο.

 Ο ψευτοεπιστήμονας Αριστείδης Χατζής, του οποίου τις απόψεις προβάλει η «Ελλαδα2021» είναι «παπαγάλος» και αναπαράγει τη προπαγάνδα των πρακτόρων της Αγγλίας του 1831 για να δικαιώσει τους δολοφόνους 190 χρόνια μετά. Η εφημερίδα της συμμορίας των «Συνταγματικών» πρακτόρων, που χρηματοδοτούσε το Λονδίνο και υποστήριζε το πραξικόπημα των ανθρώπων της Αγγλίας κατά του Καποδίστρια , ο «Απόλλων», την επομένη της δολοφονίας του Εθνάρχη έγραφε : « Έπεσε το τέρας της τυραννίας, έπεσεν ο τύραννος. Έπεσε θύμα της ακραιφνούς φιλοπατρίας νέων Αρμοδίων και νέων Αριστογειτόνων, νέων Βρούτων και νέων Κασίων». 
Ο «Απόλλων», τυπώνονταν στο άντρο των « συνταγματικών» , και των 
« αριστοκρατών» της τουρκοκρατίας την Ύδρα, και αρχισυντάκτης ήταν ο πράκτωρ Τάσσος Πολυζωίδης. 

Το κείμενο του Παπαγάλου Αριστείδη Χατζή, για τον Καποδίστρια λέει: «Για τον Ιωάννη Καποδίστρια, τα πρώτα δημοκρατικά και φιλελεύθερα συντάγματα αποτελούν “ξυράφι στα χέρια μικρού παιδιού”. Ο Καποδίστριας φτάνει τον Ιανουάριο του 1828 στην Αίγινα ενώ έχει αποδεχτεί ήδη από τον Αύγουστο του 1827 τη θέση του Κυβερνήτη. Καθώς λοιπόν θεωρεί ιδιαίτερα επικίνδυνο ξυράφι το Σύνταγμα της Τροιζήνας, το αναστέλλει και κηρύσσει ουσιαστικά δικτατορία. Αυτό είναι το τέλος της Πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Όμως οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι Έλληνες δεν το έβαλαν κάτω.Συνέχισαν να αγωνίζονται για δημοκρατία και δικαιώματα». 

Αν  βάλλεται δίπλα δίπλα, το δυο κείμενα, ο Πολυζωίδης και ο δρ Χατζής είναι δίδυμοι υπάλληλοι του ίδιου αφεντικού.

 Όπως έλεγε «ο Βεβαίως- Βεβαίως» του Σακελλάριου: «Αι αντιλήψεις σας συμπίπτουν με τας αντιλήψεις τού κυρίου Παπασταύρου. Αι αντιλήψεις, τού κυρίου Παπασταύρου, συμπίπτουν με τας αντιλήψεις τας ιδικάς μου. Εφ’ όσον, λοιπόν, δύο αντιλήψεις συμπίπτουν με τρίτην, υποχρεωτικώς συμπίπτουν και μεταξύ των». Πιο πέρα οι «αντιλήψεις», Πολυζωίδη-Χατζή-Κοραή-Γιάννας, συμφωνούν με τα αντιλήψεις της Στοάς του Λονδίνου και των Ρόστιλντ που διέταξαν τη δολοφονία.

 Ο Κοραής που τον δοξάζει η μανδάμ Πομπαδουρ, ήταν μασόνος και διέδιδε τις «αρχές» της Στοάς του Λονδίνου. Ο «σοφός Κοραής» στο Παρίσι, παρά τα γεράματα, «χοροπήδαγε» από τη χαρά του , για τη δολοφονία του Καποδίστρια. Για τον Καποδίστρια πίστευε ότι ήθελε ,«να φθείρη τα ήθη του έθνους και να το καταστήσει αληθώς άξιον δουλείας σβένων εις τις ψυχές των πολιτών, τον έρωτα της ελευθερίας». Αυτά τον διέτασσε η Στοά να δηλώσει και αυτά έγραφε ως Παπαγάλος. 

Οι Μαυρομιχαλαίοι στο Ναύπλιο, είχαν τον ρόλο του Όσβαλντ στο Ντάλλας. Τον Κυβερνήτη πυροβόλησε ο κουλός «σωματοφύλακας» που του είχε τοποθετήσει ο πράκτορας των Ρότσιλντ, Αλμέϊντα, και τον οποίο μονόχειρα είχαν πληρώσει οι δανειολήπτες της Ύδρας. Ο Κυβερνήτης ,πυροβολήθηκε εξ επαφής και από πίσω και αυτό δείχνει τον μονόχειρα και μονόφθαλμο ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΟΖΩΝΗ που δεν ήταν «σωματοφύλακας του Καποδίστρια», αλλά τοποθετήθηκε στη φρουρά του από τον Αλμέιντα και τον Κακλαμάνο εκείνο το πρωί. Ο Αντόνιο Φιγκέιρα ντ’ Αλμέιντα, ήταν επιλοχίας του 8ου συντάγματος Ιππικού, στον Στρατό του Ουέλλιγκτον στον πόλεμο της Ιβηρικής, τον έστειλαν στην Ελλάδα οι δανειστές μαζί με τον Φαβιέρο για να βοηθήσει τους δανειολήπτες της ΥΔΡΑΣ. Στη δολοφονία του Εθνάρχη, συμμετείχε και ο πολιτάρχης του Ναυπλίου, Παναγιώτης Χρυσανθόπουλος, ο επονομαζόμενος Κακλαμάνος, ο οποίος διόρισε τους σωματοφύλακες του Καποδίστρια. Οι Υδραίοι καραβοκύρηδες, πελάτες της Εταιρείας της Ανατολής και δανειολήπτες , Γεώργιος Κουντουριώτης, Ιωάννης Ορλάνδος, Δημήτριος Βούλγαρης, και Σταμάτης Μπουδούρης κατέβαλαν 3000 ισπανικά δίστηλα, (από τα δανεικά), στον Κακλαμάνο, ως αμοιβή για τη συμμετοχή του. Μετά την ανατροπή της κυβέρνησης του Αυγουστίνου Καποδίστρια, η Διοικητική Επιτροπή των «συνταγματικών» , ( Κωλέττης, Ζαΐμης, Γεώργιος Κουντουριώτης , Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος), προβίβασε τον επιλοχία Αλμέϊντα, στον βαθμό του στρατηγού, «για τις υπηρεσίες που (τους) προσέφερε στην Ελλάδα». Το 1839 ,ο πράκτωρ Αντόνιο Φιγκέιρα Αλμέϊντα, παντρεύτηκε την ανιψιά του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, Ζωή. 
Οι Μανιάτες δεν σκότωσαν τον Καποδίστρια. Η εκτέλεση του Εθνάρχη αποφασίστηκε στο Λονδίνο και οργανώθηκε από τον Άγγλο Αρμοστή στην Κέρκυρα με τη βοήθεια της Στοάς της Ζακύνθου. Η δολοφονία του Καποδίστρια οργανώθηκε από από τον μασόνο, πράκτορα των Άγγλων, φρούραρχο του Ναυπλίου τον Αλμέιντα και τον Δάσκαλο της Στοάς της Ζακύνθου. 
Η βαλίτσα του ψεύδους ταξιδεύει ήδη 189 χρόνια. Φτάνει πιά.. 
(Αναλυτικά στο βιβλίο μου «η Επανάσταση των Φιλογένων»). 

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ